คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 145 ป้อนน้ำดื่มให้คุณ ไม่ทำอย่างอื่น
ตอนที่ 145 ป้อนน้ำดื่มให้คุณ ไม่ทำอย่างอื่น
ในตอนเย็น ฉู่ลั่วหานตื่นขึ้นมาจากอาการโคม่า ดวงตาและลำคอยังคงเจ็บและรู้สึกไม่สบายตัวหลังจากถูกควัน ดิ้นรนหลายครั้ง ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา
สายตาของเธอยังไม่ฟื้นตัวอย่างเต็มที่ และเธอก็ยังมองเห็นสิ่งต่างๆยังไม่ชัด เห็นแค่ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหน้าเตียงโรงพยาบาล ชายคนนั้นกำลังมองลงไปที่บางสิ่ง หุ่นของเขาสูงและโต และในมุมมองที่คลุมเครือ เหมือนกับคนที่เธอฝันถึงในตอนที่เป็นลมอยู่
ลำคอของเขาแห้งและไม่สบายอย่างมาก ฉู่ลั่วหานตะโกนด้วยเสียงแหบและเบา “หลงเซียว……..นั่นใช่คุณหรือเปล่า?”
เพราะเสียงนั้นเล็กเกินไป เธอจึงไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ยินหรือไม่ เธอกระพริบตาสองสามครั้ง แล้วมองไปอีกครั้ง ร่างนั้นค่อยๆถูกโฟกัส ชายคนนั้นลุกขึ้น แล้วกำลังเดินเข้ามา และใกล้ขึ้น เธอถึงมองเห็นว่า แท้จริงแล้วไม่ใช่เขา
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างอ่อนโยน และเดินเข้าหาฉู่ลั่วหานที่อ่อนแอ เขามองใบหน้าซีดเซียวของเธอด้วยความปวดใจ และยื่นมือออกไปดึงผ้าห่มบางๆขึ้นมาบนตัวเธอ "คุณตื่นแล้วเหรอ รู้สึกดีขึ้นหน่อยหรือยัง?”
เสียงและการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนเช่นนี้ ก็คงมีเพียงถังจิ้นเหยียนเท่านั้นที่สามารถทำออกมาได้?
ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดหวังในใจเล็กน้อย เปลวไฟที่เพิ่งถูกจุดขึ้นมาก็ถูกดับลงอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง ส่ายหัว และพูดอย่างหมดแรงเบาๆว่า "ดีขึ้นเยอะแล้ว คุณคอยดูแลฉันอยู่ที่นี่ตลอดเวลาเหรอ?"
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้จงใจเน้นย้ำ "ดื่มน้ำหน่อยเถอะ ควันไฟหนักมาก คอและตาของคุณได้รับความบาดเจ็บอย่างมาก อย่าพึ่งพูดเสียงดังในตอนนี้ พยายามข่มตาให้มากที่สุด"
ฉู่ลั่วหานตอบว่า อืม รู้สึกอยากดื่มน้ำมากจริงๆ
ยิ่งรู้สึกร่างกายอ่อนแอลง เธอคิดว่าเธอจะได้เห็นหลงเซียวนั่งอยู่ที่นี่เมื่อเธอตื่นขึ้นมา แต่โดยไม่คาดคิด เขาก็ยังคงเลือกโม่หรูเฟยอยู่ดี
ถังจิ้นเหยียนรินน้ำ นิ้วที่สะอาดถือแก้วใสเดินเข้ามา แสงดวงอาทิตย์ตกส่องที่ตัวของเขา มอบร่างที่ฝังด้วยแสงทองคำอ่อนเป็นชั้นๆ เขาจมอยู่ในสายัณห์ของพระอาทิตย์ตก ความอบอุ่นที่อธิบายไม่ถูก
พยุงหลังของฉู่ลั่วหานอย่างระมัดระวัง และปล่อยให้เธอเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ให้โอกาสเธอที่ปฏิเสธและต่อสู้เลย ตอนนี้เขาใส่เสื้อคลุมสีขาว และเป็นหมอของเธอ ที่สามารถดูแลเธอได้อย่างสมเหตุสมผล
"มันไม่ร้อนแล้ว ฉันคิดว่าคุณจะต้องตื่นขึ้นมาในเวลานี้ และเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว" ถังจิ้นเหยียนหัวเราะด้วยเสียงที่นุ่มนวล และยื่นแก้วน้ำเข้าปากของเธอ และป้อนให้เธอดื่มทีละนิด
ฉู่ลั่วหานรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย จิบแล้วดิ้นพูดว่า "ฉันทำเองได้ รบกวนคุณเขย่าเตียงขึ้นมาหน่อย แล้วฉันดื่มเอง"
ถังจิ้นเหยียนไม่ฟัง "คุณฉู่ คุณไม่น่ารักจริงๆเมื่อคุณปฏิเสธ นี่แค่ป้อนน้ำให้คุณเฉยๆ และผมก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น กังวลอะไรเหรอ?
มันแปลกจัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ถังจิ้นเหยียนกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลขนาดนี้? นี่คือจังหวะของเส้นทางหลงเซียว
ฉู่ลั่วหานเซริมฝีปากของเธอ และคว้าแขนเสื้อของเขาอย่างกระวนกระวาย และถามว่า "แล้วซวงซวงหล่ะ? เธอเป็นอย่างไรบ้าง? มีใครช่วยเธอไว้หรือไม่?!"
"เธอไม่ได้เป็นไร อาการของเธอดีกว่าคุณเล็กน้อย แต่เธอได้รับบาดแผลภายนอกจำนวนมาก โชคดีที่เธอได้รับการรักษาทันเวลา และก็ไม่เป็นอะไรแล้ว อยู่ในห้องผู้ป่วย พ่อแม่ของเธอก็อยู่ที่นี่ ไม่ต้องกังวล"
อย่างนั้นเธอจึงจะวางใจ!
เมื่อเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ขึ้น สิ่งที่เธอคิดถึงนั้นคือลู่ซวงซวงทั้งหมด ไม่เป็นที่น่าเสียดายหากเธอเองตายไป แต่ลู่ซวงซวงไม่สามารถตายได้!
ดื่มน้ำหมดทั้งแก้วทีละคำ คอที่แห้งผากและไม่สบายก็หายเป็นปกติเล็กน้อย “ขอบคุณ รองคณบดี”
สีหน้าของถังจิ้นเหยียนกระชับขึ้นเล็กน้อย วางแก้วน้ำแล้วไม่ได้เร่งรีบที่จะปล่อยคนลง แต่มองไปด้านข้างของเธอ และยั่วยวน “คุณไม่ใช่หมอในโรงพยาบาลกลางอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นผมก็ไม่ใช่หัวหน้าของคุณแล้วในตอนนี้ ผมเคยบอกแล้วไงว่าจะต้องเรียกผมในอนาคตยังไง ลืมไปแล้วหรือ?"
เสียงที่สง่างามและน่ารื่นรมย์ดังก้องอยู่ในหู ราวกับขนนกที่ขีดข่วนผิวหนัง สบายมาก และอ่อนโยนมาก
คิ้วของฉู่ลั่วหานขมวด พูดตรงๆว่าเธอไม่คุ้นเคยกับการเรียกชื่อถังจิ้นเหยียนมากนัก มักจะรู้สึกว่าการเรียกเขาด้วยชื่อของเขานั้น เป็นเรื่องที่……..สนิทสนม และคลุมเครือ
หลังจากใช้ความคิดเป็นเวลานาน เธอก็ปลอบตัวเองว่า "ขอบคุณมาก ถังจิ้นเหยียน"
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้โกรธกลับหัวเราะ สีหน้าที่สง่างามของเขาเปล่งประกายสีแดง “เอาหล่ะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่พอใจกับการเรียกชื่อและนามสกุลร่วมกันนี้มากนัก แต่อย่างน้อยมันก็พิสูจน์ได้ว่ายังมีช่องว่างสำหรับการปรับปรุงดีขึ้น
หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ปล่อยคนลง และตรวจดูเปลือกตาของเธอ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีผลสืบเนื่อง "อุณหภูมิพอเหมาะหรือไม่?"
เครื่องปรับอากาศในห้องอยู่เปิดอยู่ที่ 27 องศาเซลเซียส และพอดีสบายมากไม่ร้อนไม่เย็น
"เหมาะสมดี ฉันสบายดี คุณไปทำงานก่อนเถอะ"
เมื่อเห็นถังจิ้นเหยียนตอนเมื่อกี้นี้ เขากำลังดูเอกสารอยู่ และยังมีเอกสารบางส่วนอยู่บนโซฟาที่เขายังไม่ทันได้ดู
ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดอยู่ในใจตัวเองมาก ถังจิ้นเหยียนเป็นคนดีต่อเธอจริงๆ ดีจนไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ หากเธอผิดต่อเขา เธอจะต้องอับอายไปตลอดชีวิตแน่ๆ
ฮ่าๆ! โง่จริงๆ เธอจะมีตลอดชีวิตให้ละอายใจได้สักที่ไหน?
ถังจิ้นเหยียนนั่งบนโซฟาและดูเอกสารอย่างจริงจัง ในเวลาเขาก็หันมาสนใจมองเธอบางครั้ง สายตาของทั้งสองก็สบกันในท่ามอากาศ โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเห็นความอ่อนโยนในดวงตาของเขา
คำพูดหนึ่งเข้ามาในความคิดอย่างรวดเร็ว —— เป็นกระแสน้ำอันยาวนาน
ความประหลาดใจและความรักที่หลงเซียวทำให้เธอเป็นอันตรายอยู่เสมอ แต่หลังจากน้ำท่วมมันก็ยุ่งเหยิง
แต่ความรักของถังจิ้นเหยียนที่มีต่อเธอคือสหายและผู้พิทักษ์ที่อ่อนโยน เขาไม่มีความแข็งแกร่งมากขนาดนั้น แต่ละลายความอ่อนโยนลงในไขกระดูกของเขา
เห้อ——-
ฉู่ลั่วหานหลับตาลง ด้วยการถอนหายใจเบาๆ
หลงเซียว คุณอยู่ที่ไหน? อยู่ข้างๆโม่หรูเฟย และดูแลเธอกับลูกอยู่ใช่ไหม?
ในห้อง โทรศัพท์มือถือของถังจิ้นเหยียนสั่น
หลังจากรับโทรศัพท์ ถังจิ้นเหยียนก็รีบพูดว่า "คุณพักผ่อนที่นี่ให้ดี ถ้าคุณต้องการอะไรติดต่อพยาบาลทันที ผมจะไปที่ห้องฉุกเฉินก่อน"
"โอเค คุณไปเถะ"
ถังจิ้นเหยียนจากไป และเธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอพีขนาดใหญ่ รู้สึกว่างเปล่า ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็หายไป
ในเวลานี้ ในห้องผู้ป่วยของโม่หรูเฟย
ฟู่เหวินฟางและคนอื่นๆล้อมรอบเตียงในโรงพยาบาลของโม่หรูเฟยเป็นวงกลม และแสดงความเป็นห่วงอย่างอบอุ่น
"เฟยเฟย ในที่สุดคุณก็ตื่นขึ้นมา และแม่ตกใจกังวลมาก ยังมีที่ไหนรู้สึกไม่สบายไหม? แม่จะเรียกหมอมา" ฟู่เหวินฟางจับมือลูกสาวไว้แน่น ราวกับกลัวว่าลูกสาวจะบินหนีไปทันทีที่เธอปล่อยไป
โม่หรูเฟยกระพริบตาสองสามครั้ง ในที่สุดสายตาของเธอก็จดจ่อ และมือของเธอก็แตะท้องส่วนล่างของเธอโดยจิตใต้สำนึก หลังจากสัมผัสมัน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง "ลูกล่ะ? ลูกของฉันกับพี่เซียวเป็นยังไงบ้าง?
ฟู่เหวินฟางและหยวนชูเฟินยิ้มให้กัน คนก่อนพูดอย่างจงใจแสดงออก "ฉันเคยพูดว่าอย่างไรบ้าง? คนที่เป็นแม่ ต้องคิดถึงลูกของตัวเองก่อนอันดับแรก ดูสิ เฟยเฟยยังไม่ทันได้แต่งงานกับหลงเซียวเลย ในใจก็เต็มไปด้วยลูกของพวกเขาแล้ว”
หยวนชูเฟินมองไปที่โม่หรูเฟยด้วยความห่วงใย จับมือเธออีกข้างหนึ่ง แล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มที่หายาก “เด็กไม่เป็นไร คุณลำบากพอแล้ว หรูเฟย ป้าจะตอบแทนคุณแน่นอน”
โม่หรูเฟยยิ้มอย่างน่ารักและเชื่อฟัง "ขอบคุณมากคุณป้า ลูกสบายดีก็พอ ไม่งั้นจะอธิบายต่อคุณยังไง คุณชอบเด็กมากขนาดนี้ ฉันจะยากลำบากแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ตราบเท่าที่ลูกยังปลอดภัยก็โอเค"
หลังจากคำพูดเหล่านี้ ทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองรู้สึกสะเทือนใจมาก โดยเฉพาะฟู่เหวินฟาง ที่เอาแต่พูดคำดีช่วยลูกสาวตัวเองอยู่ต่อหน้า หยวนชูเฟิน และทำให้โม่หรูเฟยขึ้นครองบัลลังก์คุณนายหญิงตระกูลหลงโดยตรง
ในห้อง โม่ล่างคุนก็ช่วยพูดอีกคน ในเวลาอันสั้นๆโม่หรูเฟยก็กลายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับความอ่อนโยนความสง่างามและความเหมาะสม
โม่หรูเฟยทำให้ผู้อาวุโสมีความสุข จากนั้นก็ทำเสียงถามเบาๆว่า "คุณป้าค่ะ พี่เซียวไปไหน? ฉันอยาก………ฉันอยากเจอเขา"
ท่าทางที่น่าสงสารนั้นเพียงพอแล้ว สำหรับฉากไม่มีที่ว่างให้เธอปฏิเสธ “คุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถ้าเขามาแล้ว จะให้เขาอยู่เป็นเพื่อนคุณนานๆ”
โม่ล่างคุนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ฮ่าฮ่า เป็นความจริงที่ลูกสาวโตแล้วจะเก็บไว้ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ตัวของเฟยเฟยอยู่ในตระกูลโม่ และหัวใจของเธอก็อยู่ที่ตระกูลหลงของพวกคุณตลอดเวลา"
หยวนชูเฟินกระตุกยิ้ม และมีแผนของตัวเองในใจอย่างเป็นธรรมชาติ "ถ้าเซียวเอ๋อตกลง หรูเฟยก็จะกลายเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหลงของเรา"
“เขาจะขัดขืนคำสั่งของพ่อแม่ได้หรือ?” ทัศนคติของโม่ล่างคุนหนักแน่นมาก และเขาไม่ยอมให้ลูกสาวขายหน้าอีกครั้ง
ฟู่เหวินฟางกล่าวว่า "เมื่อเฟยเฟยอยู่ในอาการโคม่าหลงเซียวจัดการกับเรื่องของ บริษัท เราเข้าใจได้ เฟยเฟยก็เข้าใจ แต่ตอนนี้ยังไม่ปรากฏตัว ชูเฟิน ฉันเป็นแม่ และฉันรักลูกตัวเองจริงๆ"
หยวนชูเฟินโทรออกโทรศัพท์ของหลงเซียว และเสียงเรียกเข้าดังขึ้นหลายครั้งก่อนที่จะถูกรับสายขึ้นมา
หลงเซียวนั่งอยู่ในห้องทำงานของประธาน MBK โดยถือโทรศัพท์ไว้ในมือข้างหนึ่ง ถือเมาส์เพื่อดูจอแสดงผล และพูดอย่างเกียจคร้านว่า "แม่"
"หรูเฟยตื่นขึ้นมาแล้ว คุณรีบมาที่โรงพยาบาลทันที หรูเฟยกำลังท้องลูกของคุณอยู่นะ!"
จี้ตงหมิงยืนอยู่ที่โต๊ะทำงาน ได้สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติจากการแสดงออกของประธานในตอนนี้
"ผมยังไม่ว่าง" ท่านเซียวพูดอย่างรวบรัด
เขายุ่งมากจริงๆ ไม่งั้นเขาคงไปโรงพยาบาลเพื่อไปอยู่กับผู้หญิงที่รักของเขาแล้ว
"ฉันไม่สนว่าคุณจะยุ่งอยู่หรือเปล่า! มาที่นี่ทันที! อีกอย่าง พ่อของคุณจะมาที่โรงพยาบาลอีกสักครู่ เรื่องที่คุณทำในช่วงนี้มันเป็นเรื่อง………"
"เอาหล่ะ ผมจะไป"
หลงเซียววางโทรศัพท์พโดยตรง ขยี้คิ้วอย่างเบื่อหน่าย “แล้วฝั่งNCล่ะเป็นไงบ้าง?”
จี้ตงหมิงรีบพูดว่า "อีกฝ่ายยอมอ่อนแอลงแล้ว จากข่าวล่าสุดที่ผมเพิ่งได้รับมา จะเห็นได้ว่านี่คือการทดสอบน้ำ ส่วนจะเกิดขึ้นอีกหรือไม่ ตอนนี้ยังไม่รู้"
"โอเค ผมเข้าใจแล้ว"
ท่านเซียววางเมาส์ลง และลุกขึ้นจากที่นั่ง ร่างสูงเดินไปที่กลางห้องทำงานในไม่กี่ก้าว "เตรียมรถ แล้วไปโรงพยาบาล"
จี้ตงหมิงพยักหน้า "ครับ!"
รถกำลังควบม้า และเมื่อผ่านร้านดอกไม้ หลงเซียวก็ให้รถหยุด "รอผมอยู่ที่นี่"
ท่านเซียวลงจากรถด้วยตัวเอง ซื้อดอกพุดมาช่อหนึ่ง และเมื่อเขายกขายาวออกกำลังจะไป มุมปากของเขาก็เอ่อล้นคำว่าเชี่ยออกมา!
“ขอดอกลิลลี่อีกช่อให้ผมด้วย”
ถือดอกไม้สองช่อขึ้นรถ สีหน้าของท่านเซียวก็ดูไม่ดีมาก
จี้ตงหมิงปิดปากอย่างเงียบ ตอนนี้ถ้าเขาพูดคำหนึ่ง เจ้านายก็อาจฆ่าเขาได้ ขับรถไปอย่างเงียบๆ และดูการแสดงออกของเจ้านายในกระจกมองหลัง จี้ตงหมิงก็รู้สึกได้ว่าฝนภูเขาจะมาและเต็มไปด้วยลมนั่นหมายความว่าอย่างไร
จอดรถที่ทางเข้าโรงพยาบาล หลงเซียวหยิบช่อดอกพุดและลงจากรถ
จี้ตงหมิงกัดฟัน “บอส นี่………” ช่อดอกลิลี่จะทำยังไง?
"ขึ้นไปชั้นบน แล้วส่งไปให้เธอ"
แม้แต่ชื่อโม่หรูเฟยเขาก็ไม่อยากจะเรียกเลย
จี้ตงหมิงแข็งหนังศีรษะ และถือช่อดอกไม้ขึ้นมา "ครับ……."
เดี๋ยวถ้าท่านผู้หญิงไม่เห็นตัวเจ้านาย คงจะขว้างระเบิดใส่จี้ตงหมิงแน่นอน
โดยไม่คาดคิด ทั้งสองเดินเข้าไปในประตูโรงพยาบาล ก็ได้เผชิญหน้ากับม้าสีดำของหลงถิง เมื่อทั้งสองเห็นก็ไม่สามารถเดินอ้อมได้อีกต่อไปแล้ว
หลงถิงลงจากรถ ชุดสูทสีดำของเขาก็ดูน่าเกรงขาม เมื่อเขาเห็นลูกชาย เขาก็ตะโกนเรียกก่อน "หลงเซียว"
หลงเซียว คิ้วขมวดดับ "พ่อ"
เมื่อเห็นดอกไม้ในมือของลูกชาย หลงถิงก็ตะคอกอย่างเย็นชา และเสียงที่บาดลึก และไม่มีทางปฏิเสธได้ "มากับข้า!"