คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 142 คู่แข่งก็สามารถร่วมมือกันต่อสู้ด้วยกันได้
ตอนที่ 142 คู่แข่งก็สามารถร่วมมือกันต่อสู้ด้วยกันได้
"หลงเซียว ตอนนี้เธอตกอยู่ในอันตราย เราจะต้องทำอะไรสักอย่าง!"
ถังจิ้นเหยียนขับรถเร็วมาก แต่เขาไม่รู้ว่าถึงจะขับรถเร็วดั่งเครื่องบินแค่ไหน แล้วจะมีประโยชน์อะไร? อีกฝ่ายไม่ได้ให้เบาะแสใดๆเลย และการค้นหาอย่างคนตาบอดของพวกเขานั้น ก็เหมือนกับการค้นหาเข็มตัวเล็กๆอยู่ในมหาสมุทร
"ข้ารู้! ข้าต้องค้นเจอแน่!"
สิ่งที่ท่านเซียวต้องการในตอนนี้ไม่ใช่การตั้งคำถาม แต่เป็นความช่วยเหลือในทางปฏิบัติที่มีประโยชน์ ดังนั้นท่านเซียวจึงลุกเป็นไฟ
"ข้าก็รู้ว่าต้องตรวจ คุณต้องการจะตรวจอะไร? ข้าช่วยคุณ!"
คิดว่าคุณถังไม่มีอารมณ์เหรอ? ความโกรธของเขาในตอนนี้ก็เพียงพอที่จะจุดไฟครึ่งหนึ่งของเมืองแล้ว ลูกไฟลูกหนึ่งพบกับลูกไฟอีกลูก และตอนนี้พวกเขาทั้งสองมาพบกัน สามารถถล่มเมืองหลวงได้โดยตรง
"เธอมีนาฬิกาอยู่บนตัว ซึ่งสามารถวางตำแหน่งได้ทั่วโลก แต่ผมไม่ได้บอกเธอว่ามีฟังก์ชันนี้ ผมไม่รู้ว่าเธอจะสามารถหาเจอหรือไม่"
ท่านเซียวขมวดคิ้วแน่น หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงจะติดตั้งอุปกรณ์ติดตามบนโทรศัพท์ และนาฬิกาในรถของเธอแน่นอน!
"คุณจะติดตามเธอหรือ? เธอบอกคุณใช่ไหมว่าเธอกำลังจะจากที่นี่ไป ดังนั้นคุณจึงเริ่มติดตามเธอ?" ปฏิกิริยาแรกของถังจิ้นเหยียนที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็เป็นเช่นนี้
“ถังจิ้นเหยียน ตอนนี้สิ่งสำคัญที่คุณกังวลคืออะไร?”
"ฉันเป็นห่วงเธอ! แต่คุณหลง คุณติดตั้งอุปกรณ์ระบุตำแหน่งไว้ที่ตัวภรรยาของคุณ การกระทำเช่นนี้มันโคตรน่ารังเกียจเลย!"
เหอะ!
"ถังจิ้นเหยียน โลภภรรยาของผม โดยไม่คำนึงถึงฐานะที่เธอแต่งงานแล้ว พฤติกรรมเช่นนี้จะประเสริฐสักแค่ไหน?"
"ผม……"
"ถ้าต้องการคิดบัญชีกัน หลังจากที่เธอปลอดภัยแล้ว ระหว่างเราจะต้องมาคิดบัญชีกันให้ดีแน่ๆ! แต่ตอนนี้ คุณหุบปากไปเลย!"
ถังจิ้นเหยียน "ปัง" ฟาดลงที่พวงมาลัยด้วยหมัด หลังจากลั่วหานปลอดภัยแล้ว เขาต้องพาเธอออกจากประเทศจีนโดยเร็วที่สุดอย่างแน่นอน ตราบใดที่เธออยู่กับหลงเซียว อันตรายก็สามารถเกิดขึ้นกับเธอได้ทุกเมื่อ และเขาจะต้องพาเธอจากไปให้ได้!
จี้ตงหมิงโทรมา "บอส หมายเลขโทรศัพท์สุดท้ายในการโทรของคุณนายหญิงคือหมายเลขเครือข่าย ไม่สามารถที่จะทราบได้ว่าเป็นใคร แต่ตอนนี้กลัวว่าคุณนายหญิงกำลังมีปัญหาอยู่"
ดวงตาสีดำของท่านเซียวเต็มไปด้วยความโกรธ แทบจะเป็นเวลาแรกที่นึกถึงโม่หรูเฟย
โม่หรูเฟยเป็นคนที่หนึ่งเลยที่เกลียดลั่วหานมากที่สุด และจนกระทั่งอยากจะให้เธอตายไปด้วยซ้ำ
หลงเซียวกดหมายเลขของโม่หรูเฟยไป แล้วกริ่งก็ดังขึ้น แต่ไม่มีใครรับสายเลย
เป็นอีกหนึ่งหมายเลขที่ไม่มีใครรับสายเลย! บ้าเอ๋ย!
เมื่อรถของหลงเซียวเพิ่งสตาร์ทเครื่อง รถของถังจิ้นเหยียนก็พุ่งเข้ามา และจอดอยู่ที่ข้างๆรถมายบัคสีขาวของฉู่ลั่วหาน ผลักประตูเปิดออกอย่างแรง ถังจิ้นเหยียนก็ก้าวเดินไปข้างหน้ารถของหลงเซียวอย่างรวดเร็ว
"ถังจิ้นเหยียน ผมกำลังจะไปสถานที่แห่งหนึ่ง และยังมีอีกสถานที่ที่หนึ่ง คุณไปที่นั่น นี่คือวิธีการติดต่อของแม่เลี้ยงลั่วหาน คุณพยายามตามหาเธอให้เจอ และพยายามหาวิธีบีบบังคับถามเธอ!"
ฟางหลิงหยู้ ฉู่ซีหราน โม่หรูเฟย สามคนนี้เป็นผู้ต้องสงสัยที่สำคัญที่สุด เขารับผิดชอบที่จัดการกับโม่หรูเฟย และส่วนถังจิ้นเหยียนก็ไปจัดการกับหนอนสองตัวของตระกูลฉู่
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า "โอเค! ปล่อยให้ผมจัดการ"
หลงเซียวจ้องมองเขาอย่างนกเหยี่ยวอินทรีเป็นเวลาหนึ่งวินาที “คุณไหวไหม?”
น้ำเสียงไม่ได้ดูหมิ่นโดยเจตนา แต่เป็นคำถามที่สงสัยโดยธรรมชาติ ถังจิ้นเหยียนสามารถมองออกได้อย่างง่ายดายว่าเขาเป็นผู้ชายที่ใสซื่อคนหนึ่ง จัดการกับหญิงปากร้ายอย่างฟางหลิงหยู้ เขาจะทำได้จริงหรือ?
ถังจิ้นเหยียนไม่สนใจเขา หยิบนามบัตรของฟางหลิงหยู้ และเข้าไปในรถของตัวเอง
ปรากฏว่า เขาก็มีอารมณ์เช่นกัน มันเป็นเรื่องดีที่จะมีอารมณ์ ท่านเซียวไม่ชอบลูกพลับอ่อนมากที่สุด
ลูกพลับอ่อนหรืออะไรนั่น เขาไม่มีความสนใจแม้แต่จะแข่งขันด้วยเลย เพราะถึงจะชนะแล้วมันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
——
"ลั่วลั่ว นี่เป็นอาหารมื้อสุดท้ายของพวกเราแล้วใช่หรือไม่? ถ้าเป็นมื้อสุดท้าย ฉันจะกินให้เยอะๆ"
ตรงหน้าของฉู่ลั่วหานและลู่ซวงซวงมีคนเอาจานมาวางสองสามจาน พร้อมกับอาหารที่อยู่ในนั้น รู้สึกเหมือนว่านักโทษในเรือนจำกินอาหารมื้อสุดท้าย ก่อนที่พวกเขาจะถูกลงโทษประหารชีวิต
ฉู่ลั่วหานทำปากแบน และหัวเราะ "ทำไมถึงเป็นอาหารมื้อสุดท้ายที่จะต้องกินเยอะหน่อย? ไม่ใช่เพราะว่าอาหารอร่อยเลยต้องกินเยอะหน่อยเหรอ?"
ดวงตาของลู่ซวงซวงเหลือบไปเห็นชายชุดดำหกคนที่พร้อมจะฆ่าพวกเขาในล็อบบี้ของวิลล่า กลัวว่านี่จะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายแล้วจริงๆ “ฉันกำลังลดน้ำหนักอยู่ในช่วงนี้ ถ้าฉันกินมากเกินไปฉันจะกลับไปสู่ช่วงก่อนปลดปล่อย ดังนั้นฉันจะกินให้เยอะขึ้นถ้าเป็นมื้อสุดท้าย ถ้าไม่ใช่ ฉันก็จะต้องควบคุม"
ฉู่ลั่วหานหัวเราะด้วยความโกรธที่ความโง่ของลู่ซวงซวง "รู้สึกกลัวไหม? ซวงซวง"
"ไม่กลัว! สามารถตายพร้อมกับคุณ ฉันไม่กลัว"
ลู่ซวงซวงที่ถูกตีจนฟกช้ำไปทั้งตัว บีบรอยยิ้มออกมา แต่เธอยิ้มขึ้นมา บาดแผลบนใบหน้าก็ถูกกระตุก และยิ้มด้วยความเจ็บปวด
"ซวงซวง ขอบคุณนะ ในชีวิตนี้ได้มีเพื่อนสนิทที่แสนดีอย่างคุณ ถึงฉันจะต้องตายก็รู้สึกคุ้มค่าแล้ว"
หลังจากพูดจบแล้ว ฉู่ลั่วหานก็ตะโกน "เฉียวซี คุณคิดเสร็จหรือยัง?"
ข้อเลือกที่เสนอแก่เธอไป หวังว่าเธอจะคิดให้ดีว่าควรทำอย่างไร!
เฉียวซีเดินเข้ามาช้าๆ บนใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยการแต่งหน้าที่หนักหน่วง หัวเราะอย่างเย่อหยิ่งเพราะความวิตกกังวล "ฉู่ลั่วหาน คุณตายใจเถอะ ฉันจะไม่มีวันหลงกลของคุณ ฉันได้ยินมานานแล้วว่าฉู่ลั่วหานเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์ และวิธีการเจรจาต่อรองก็ดีมากเช่นกัน แต่ก็น่าเสียดาย ฉู่ลั่วหาน เงื่อนไขของคุณที่เสนอมานั้น ฉันไม่ได้สนใจเลยสักนิด"
เซี่ย!
"เฉียวซีเจ้าโง่! ถ้าลั่วลั่วกับฉันตายไปแล้ว พวกคุณก็ต้องตายด้วยเช่นกัน และถูกหลงเซียวเฉือนเป็นชิ้นๆแล้วเอาให้สุนัขกิน!"
"พัฟ!"
เฉียวซีตบที่ใบหน้าของลู่ซวงซวง ใบหน้าที่เธอแดงและบวมอยู่แล้ว มองไม่เห็นสีผิวเดิมของเธอ ก็มีรอยแผลเป็นลึกที่เพิ่มขึ้น
"เฉียวซี หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
ฉู่ลั่วหานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดใจ ลู่ซวงซวงสาวโง่คนนี้ ในเวลานี้ จะทำให้เธอโกรธเคืองเพิ่มขึ้นได้อย่างไร?
ลู่ซวงซวง "ถุย" กระอักเลือดในปากออกมา "ฮ่าฮ่า เฉียวซี ลั่วลั่วพูดถูก ไอคิวอย่างคุณ คุณต้องมีคนช่วยแน่ๆถึงจะกล้าลักพาตัวเรามา ถึงฉันกลายเป็นผีฉันก็จะติดตามคุณอยู่ คอยดูว่าคุณจะตายอยู่ในมือของคนอื่นยังไง! อีโง่! "
"พัฟ!"
ถูกตบอีกครั้ง!
มีความรู้สึกเหมือนการสร้างฉากในคืนนั้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
ลู่ซวงซวงหัวเราะเบาๆ "เฉียวซี คุณสามารถตบตีฉันได้ แต่ถึงคุณจะตบตีฉันจนตายก็ไม่สามารถช่วยเหลือไอคิวของคุณเพิ่มขึ้นได้!"
"พัฟ!"
เฉียวซียกมือตบเธออีกครั้ง ตบจนโลกตรงหน้าดวงตาของลู่ซวงซวงเริ่มหมุนเวียน ค่อยๆสูญเสียโฟกัสไป เธอพยายามส่ายหัวอย่างแรง และพบว่าโลกกำลังหมุนเวียนอยู่
"พอแล้ว! เฉียวซีหยุดนะ! ฟังนะ ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือคนข้างหลังคุณ สิ่งที่พวกคุณต้องการคือชีวิตของฉันฉู่ลั่วหาน และซวงซวงเป็นเพียงเหยื่อล่อของพวกคุณเท่านั้น ปล่อยเธอไป ชีวิตของฉันให้คุณ!"
“อย่าฝันหวานไปเลยฉู่ลั่วหาน พวกคุณทั้งสองก็ต้องตาย! อีกอย่าง พวกคุณมีเวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมงแล้ว อย่าเล่นกล”
หลังจากที่เฉียวซีพูดจบ เธอก็เดินออกจากวิลล่าด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา และกดหมายเลขโทรออก
"ฉันได้พาตัวคนมาตามแผนที่วางไว้แล้ว พวกเขาจะเป็นศพในอีกหนึ่งชั่วโมง สิ่งที่คุณสัญญากับฉันไว้ ถ้าหากคุณทำไม่ได้ ฉันก็จะเปิดโปงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ออกมาให้หมด"
“เฉียวซี คุณเป็นคนร้องขอให้ฉันช่วยคุณระบายเองนะ แต่เดิมทีฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้พวกเธอตายเลย”
"ข้อเสนอของฉัน คุณก็ฟังแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้คุณกับฉันเป็นตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน!"
“คุณเฉียว คุณกลัวอะไร? ฉันจะหลอกคุณได้อย่างไร? เมื่อพวกเขาตาย ฉันก็จะส่งคุณไปต่างประเทศ เมื่อคุณกลับมา คุณก็จะเป็นดาราภาพยนตร์ต่างประเทศที่ร้อนแรง”
"โอเค! คุณรอฟังข่าวดีเถอะ"
ลู่ซวงซวงตะโกนด่าว่า "เชี่ย เฉียวซีไอ้บ้ากำลังหล้อเล่นกับพวกเราอยู่ใช่มั้ย? ให้พวกเรากินข้าว โดยไม่ปล่อยมือของพวกเราเลย! ในสมองมีแต่ขี้ใช่ไหม?"
คำด่าพึ่งจบลง ชายในชุดดำสองคนก็เดินเข้ามา และเห็นว่ามือของพวกเขาถูกคลายอยู่ด้านหลัง "เสียงถูกใส่กุญแจมือ" อย่าพูดมาก! กินเร็วๆ!"
"แม่งเอ๋ย ผู้ลักพาตัวในสมัยนี้ก็พลิกฟ้าดินแล้วเช่นกันจริงๆ พวกเขายังจะให้ตั๋วเนื้อได้กินข้าวอีกด้วยเหรอ? ลั่วลั่ว คนพวกนี้สมองถูกประตูหนีบไปใช่หรือไม่?"
ฉู่ลั่วหานยิ้ม เธอไม่ได้พูดอะไรเลย แต่สามารถจินตนาการได้ว่า คนที่จะฆ่าพวกเขานั้น รู้สึกกลัวมากจริงๆ
แต่ก็สามารถแน่ใจได้ว่า ฆาตกรตัวจริงนั้น ก็คือหนึ่งในคนที่เธอสงสัยอยู่
ลู่ซวงซวงเขย่ากุญแจมือ "ลั่วลั่ว ถ้าเราตายไป เราจะต้องพบกันอีกในชาติหน้า ในชาติหน้า ฉันจะเป็นผู้ชายคนหนึ่ง และคุณยังคงเป็นผู้หญิงเหมือนเดิม แล้วเราก็จะคบกัน"
"เจ้าโง่ ฉันจะเป็นผู้ชายในชาติหน้า และฉันจะปกป้องคุณเอง ในชาตินี้…….ฉันขอโทษ ที่โชคร้ายจริงๆ ที่ได้รู้จักกับฉัน"
ลู่ซวงซวงเช็ดน้ำตาของตัวเองตามอำเภอใจ แล้วพยายามบีบรอยยิ้มออกมา "ไม่ ฉันรู้สึกมีความสุขมาก! ดังนั้นฉันหวังว่าจะได้พบกับคุณอีกในชาติหน้า"
ชาติหน้าเหรอ?
ฉู่ลั่วหานมองไปที่นาฬิกาบนข้อมือ หลงเซียวเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องของชาติหน้า เขาต้องการแค่ชาตินี้
จ้องมองไปที่นาฬิกา สิ่งที่หลงเซียวพูดนั้นสดใสเต็มตาไปหมด นับทุกนาที และทุกวินาที………
ยังไงก็กำลังจะตายแล้ว ไขลานนาฬิกา และยังจะเดินได้อีกหลายๆรอบเมื่ออยู่ในหลุมศพ
ฉู่ลั่วหานไม่สามารถควบคุมน้ำตาในดวงตาของเธอได้ และหล่นลงที่หลังมือของเธอ เธอหมุนนาฬิกาไปเรื่อยๆทีละรอบ
เมื่อลู่ซวงซวงเห็นเธอร้องไห้ ตัวเองก็ร้องไห้อย่างดุเดือดขึ้น "ลั่วลั่ว ถ้าชาติหน้ามีจริง แต่งงานกับผู้ชายอย่างถังจิ้นเหยียนเถอะ? มีชีวิตที่ดี ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข อย่าได้พบกับหลงเซียวอีกเลย"
ฉู่ลั่วหานเช็ดน้ำตา และเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเธอ "ในชาติหน้า ถ้าคุณพบกับฉันแล้วค่อยบอกฉันด้วยตัวเอง"
——
หลงเซียวจอดรถ ฝ่าการกีดขวางของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตระกูลโม่ และบุกเข้าไปในบ้านพักของตระกูลโม่
"คุณหลง คุณหนูโตไม่ได้อยู่บ้านจริงๆ และเราก็ไม่ทราบว่าเธอไปไหนเหมือนกัน"
ขาของพ่อบ้านอ่อนตัวลงเมื่อดวงตาของหลงเซียวเป็นประกาย จากนั้นเขาก็คว้าเน็คไทของพ่อบ้าน และเกือบจะเอาคนนั้นขึ้นจากพื้น "แล้วโม่หรูเฟยล่ะ? ว่ามา!"
พ่อบ้านสะดุ้ง "เราไม่ทราบจริงๆ……… โทรศัพท์มือถือของคุณหนูโตยังอยู่ที่บ้าน แต่ไม่เห็นคนตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว…….. ผมไม่รู้จริงๆ"
หายตัวไปงั้นเหรอ?
โทรศัพท์มือถือของโม่หรูเฟยวางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น และเขาก็พูดจริง
ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของหลงเซียวก็ดังขึ้นทันที!
ทันใดนั้นการแสดงออกของท่านเซียวก็กระชับขึ้นอย่างเคร่งขรึม!
เสียงนี้ คือเสียงระบบบอกตำแหน่งของนาฬิกาเริ่มต้นขึ้น! ลั่วหานเปิดใช้งานอุปกรณ์ระบุตำแหน่ง!
หลงเซียวนั่งกลับเข้าในรถ สิบนิ้วของเขาดำเนินการบนหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว แสงไฟกะพริบเป็นสีแดง ตำแหน่งที่ลั่วหานอยู่ในตอนนี้ คือในเขตชานเมืองของเมืองหลวง
โทรศัพท์ของถังจิ้นเหยียนโทรเข้ามาพอดีอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “หลงเซียว ฟางหลิงหยู้แม่ลูกสาวไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้โกหก”
"ผมรู้ตำแหน่งของเธอแล้ว กำลังจะเริ่มออกเดินทาง!"
รถทั้งสองคันออกเดินทางพร้อมกันจากทิศทางที่ต่างกัน และทั้งสองขึ้นสะพานยกระดับเกือบจะในเวลาเดียวกัน และพวกเขาก็โทรไปที่สถานีตำรวจในเวลาเดียวกัน
และเกือบจะเวลาเดียวกัน ในขณะที่บีบพวงมาลัยแน่น และพึมพำกับตัวเองต่อถนนข้างหน้าที่ว่างเปล่า
"ลั่วหาน คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมมาแล้ว"
"คุณหนูโต รถของหลงเซียวกำลังจะไปที่วิลล่า! ดูเหมือนว่าเขาจะพบอะไรบางอย่าง"
แก้วกาแฟในมือของโม่หรูเฟยตกแตกเป็นชิ้นๆ “คุณพูดอะไรนะ! เขาจะรู้ได้อย่างไร? เราไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆไว้เลย เขาไม่สามารถรู้ได้!”
"นอกจากหลงเซียวแล้ว ยังมีรถเบนซ์สีดำคันหนึง ตำรวจก็ตามมาแล้ว ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? ถ้าหากฆ่าพวกเขา เมื่อหลงเซียวรู้……..อีกอย่าง หลงเซียวไปที่บ้านตระกูลโม่เมื่อกี้นี้ เขาอาจจะเดาอะไรบางอย่างใด้"
โม่หรูเฟยลุกขึ้นยืนทันที "จากที่นี่ไปที่วิลล่าใช้เวลานานเท่าไหร่?"
"เร็วมาก ประมาณห้านาที"
"ส่งฉันไปที่นั่น! ตอนนี้! เดี๋ยวนี้!"