คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 134 นอกจากมรณะ อย่าจากฉันไป
ตอนที่ 134 นอกจากมรณะ อย่าจากฉันไป
เธอนิ่งอึ้งราวถูกแช่แข็ง ฉู่ลั่วหานราวร่างไร้วิญญาณจับจ้องเข้าไปยังดวงตาที่คมลึกของชายหนุ่ม เสมือนโลกใบนี้มีเพียงขาวดำ มีเพียงนัยน์ตาของเขาเท่านั้นที่ฉายสีสันใสสด
ผู้หญิงที่ล้อมรอบกายเขามากมายเหลือเกิน ไม่ว่าอ้วนผมประการใด เลือกได้ตามใจชอบ โม่หรูเฟยที่งดงามต้องใจไม่ว่าจะเป็นชาติกำเนิดหรือรูปลักษณ์เป็นสะใภ้ที่คู่ควรกับตระกูลหลงมากที่สุด
แต่เขากลับใช้สถานการณ์นี้หลอกทิ้งขว้างเธออย่าไม่ไยดี ทำลายความฝันของโม่หรูเฟยที่คิดแต่งเข้าบ้านตระกูลหลงจนแหลกสลาย
เขากล่าว ในโลกของฉันหลงเซียว ไม่มีการหย่า มีแต่การตายจาก
หลังเธอตายจาก เขาสามารถยืนหยัดผงาดอีกครั้งหรือไม่ ได้รับความไว้วางใจจากตระกูลโม่ใหม่อีกครั้งไหม? ได้รับตำแหน่งสำคัญของตระกูลหลงหรือไม่ นั่งแท่นประธานได้อย่างสนิทหรือไม่
ในเวลาอันสั้นฉู่ลั่วหานคิดไปต่างๆนาๆ ใบหน้าขาวซีดไม่สบายใจอย่างชัดเจน ความกังวลและหวาดหวั่นตกผลึกในใจ
หากเธอบอกยอม หลงเซียวจะเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก
หากเธอไม่ยอม สิ่งที่หลงเซียวทำทั้งหมดในวันนี้จะกลายเป็นเรื่องตลก
หลงเซียวจับไหล่ของเธอทั้งสองข้าง ฉีกยิ้มราวไร้ผู้คนรอบตัว เขาเป็นชายรูปหล่อเหลาอยู่แล้ว รอยยิ้มของเขา ลูกตาดำอันงามอร่าม มีเสน่ห์ดึงดูดบางอย่างมากยิ่งกว่าเดิม
“หลงเซียว ทำแบบนี้ ไม่คุ้มกันหลอก”
หลงเซียวประคองหน้าเธอที่หันหนีเขา ปาดน้ำตาที่ไหลริน “อะไรที่ไม่คุ้ม อะไรที่ไม่คุ้มกัน? ฉันชอบ ก็ถือคุ้ม ฉันไม่แคร์ ก็คือไม่คุ้ม”
เขาตัดสินใจไม่ให้โอกาสเธอได้ตอบโต้ ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถทำให้โมโหทุกครั้งไป เขาไม่ปล่อยให้เธอทำลายความทรงจำดีๆในวันนี้แน่
เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลหลง เป็นเสาหลักของบริษัทMBK ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาหลอก
โม่ล่างคุนคิดแว้งตอบ ก็ต้องไตร่ตรองให้ดี ศัตรูเจ็บสามเท่า ตนเองเสียกี่เท่า
หลงเซียวไม่ใช่เด็กหัวหมอที่ไร้สมอง
ยัยบ๊องนี่
หลังจาก พลอดรักกันอยู่นานสองนาน ที่สุดหลงเซียวยอมแบ่งเวลาหันความสนใจไปที่โม่ล่างคุน “ลุงโม่ สุขสันต์วันเกิดครับ”
พระเจ้า!
ถึงจุดนี้แล้วเขายังเอ่ยคำอวยพรอย่างราบเรียบราวไร้สิ่งใดเกิดขึ้นได้อย่างไร! บรรดาผู้คนในงานต่างนิ่งไม่ไหวติง
โม่หรูเฟยจับชายเสื้อหลงเซียวดึงแน่น ร้องขออย่างอนาถ “พี่เซียว อย่าทิ้งฉันไป ฉันไม่อยากได้อะไรเลย ขอเพียงแค่ได้อยู่กับพี่”
ฉู่ลั่วหานก้มหน้าลงต่ำ โม่หรูเฟยผิดที่ เรื่องที่สามารถเข้าใจได้ในวันเดียว หลงเซียวไร้ความรักต่อเธอ แต่เธอกลับยื้อยุดตื้อเขาเป็นเวลาห้าปีด้วยกัน เสียใจ และยังทำร้ายตนเอง
งานวันเกิดโม่ล่างคุนพังทลายลงไม่เหลือชิ้นดี หลงถิงเดินจากไปอย่างไม่ชอบใจ เงาร่างสูงใหญ่โกรธจัดจนสามารถฉีกลูกชายออกเป็นชิ้นๆ!
หยวนชูเฟินเร่งฝีเท้าตามเขาไป เพื่อคลายอารมณ์โกรธของเขาลงบ้าง หลงเซียวออกคำสั่งติง “กลับไปสั่งสอนลูกชายสุดที่รักของคุณให้ดีๆ ทำเรื่องขายขี้หน้าขนาดนี้ ขายขี้หน้าตระกูลหลงหมดสิ้น”
หลงเซียวไม่สลัดมือโม่หรูเฟยออกในทันที เพียงแค่เอ่ยอย่างราบเรียบ “เด็กคนนี้ หากเธอยอมคลอดออกมา ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่ง หากเธอไม่ยอมคลอดออกมา ฉันจะชดใช้ให้กับเธอ หรูเฟย ผมไม่สามารถให้ความรักและงานแต่งกับเธอได้ ห้าปีก่อน เป็นเช่นนี้ ห้าปีให้หลัง ยังคงเป็นเช่นนั้นเหมือนเดิม”
โม่ล่างคุนกำหมัดแน่น ลากลูกสาวกลับมาสุดแรงเกิด “หลงเซียว ฉันจะถามแกเป็นครั้งสุดท้าย แกจะเลือกนังแพศยานั่น หรือเฟยเฟย?”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ลุงโม่ ผมให้เกียรติเรียกท่านว่าลุง เพราะเห็นท่านอาวุโสกว่า แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะด่าว่าภรรยาผมยังไงก็ได้ เธอชื่อฉู่ลั่วหาน ขอให้ท่านจำไว้ด้วย”
โม่ล่างคุนส่งเสียงหัวเราะลั่น ผู้อาวุโสกว่าจับจ้องด้วยนัยน์ตาเจ้าแผนการ “ดูเหมือนว่า แกอยากให้บริษัทMBKตายไปพร้อมกับมัน”
ประโยคโอหังเสียจริง
“คุณโม่ ประโยชน์ที่คุณได้รับจากบริษัทMBK หวังว่าคงยังไม่ลืมนะครับ? คุณโม่คิดให้ดีๆ ในเมืองหลวง ตระกูลหลงกับตระกูลโม่เกี่ยวโยงกันอย่างไร? เลือดแลกเลือด ชีวิตแลกชีวิต หากคุณยอมสละตระกูลโม่ ผมพนันด้วยบริษัทMBKจะเป็นไปไร?
จะว่าไป ตระกูลโม่ยังไม่ถึงจุดนั้น
โม่ล่างคุนมองหาเงาร่างหลงถิงไม่พบ จึงคาดเดาได้ว่าโมโหกับการกระทำลูกชายไม่น้อย “หลงเซียว ก่อนที่เด็กจะเกิดแกยังมีโอกาสครั้งสุดท้าย แล้วก็นะ ผมไม่แคร์ที่จะใช้บริษัทโม่ปกป้องชื่อเสียงของเฟยเฟย”
หลงเซียวไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ไม่จำเป็น อยากทำอะไร เชิญได้ตอนนี้เลย”
หลงจื๋อตกใจจนไม่กล้าเปล่งเสียงอยู่ครึ่งค่อนวัน เขาตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่น้อย จนยืนนิ่งปากสั่นท่ามกลางฝูงชนราวท่อนซุง
เมื่อครู่พี่ใหญ่ใช้อำนาจของคุณพ่อ ประกาศศึกกับตระกูลโม่
นี่เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?
ซุนเจียลี่และเกาหยิ่งจือสับสนมากกว่า!
คนรอบข้างไม่รับรู้ แต่สิ่งที่ฉู่ลั่วหานรับรู้ในตอนนี้ ตนเป็นผู้ป่วยเอดส์! เธอเป็นบุคคลที่ควรหมอบคลานไสหัวไปที่สุด ทำไมเธอยังสามารถยืนหยัดอยู่ได้ เสวยสุขกับความรักที่หลงเซียวมีให้เธอ!
อันที่จริงแล้วเธอควรถูกเหยียบให้จมดิน!
เป็นไปไม่ได้! ฉู่ลั่วหานมีสิทธิ์อะไร!
หรูเฟย! เธอเป็นอะไร! หรูเฟย!
หรูเฟยไฟสุมอกจนหัวใจวาย เธอโกรธจนเป็นลมล้มลง เธอมีครรภ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แถมยังกระทบกระเทือนแบบนี้ อันตรายไม่น้อยสำหรับเธอ
โม่ล่างคุนและฟู่เหวินฟางพาลูกกลับโถงใหญ่ เจ้าของงานจากไป เหล่าผู้คนไม่กล้าต่อกรกับเขา การกระทำของหลงเซียว สานฝันของใครบางคน แต่กลับทอดทิ้งคนทั้งโลก!
ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอสลัดมือเขาออก เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวน้ำแข็ง แม้แสงระยับวาวในดวงตายังพลอยถูกแช่แข็งไปด้วย ให้ฉันยืนหยัดอย่างไร? เขาอยากให้ฉันถูกครหาไปถึงไหนกัน?
ท่านเซียวกลับเต็มไปด้วยความเสียใจ อธิบายอย่างตั้งใจ “ตอนนี้คนที่ควรขอโทษคือฉัน การกระทำของผมในค่ำคืนนี้ พรุ่งนี้เช้าผมก็ไม่รู้ว่าจะส่งผลกระทบอย่างไร เธอว่า หากฉันล้มเพราะเรื่องนี้ เธอจะชดใช้อย่างไร? เอ่อ ใช่แล้ว เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง ผมประกาศศึกกับผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดสองคนของเมืองหลวง ตอนนี้ผมเป็นนักโทษที่ทุกคนหมายหัว ภรรยาของผมจะจากผมไปด้วยอย่างนั้นหรือ?”
ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?
นอกจากนี้สาเหตุที่ไม่ไตร่ตรองไม่ได้เลย ยังมีอีกอย่าง เขาไม่รู้จะทำอย่างไรกับยัยเม่นน้อยนี่อย่างไรดี เธอมักบอกกับเขาทุกสถานการณ์ทุกเวลา “เราไปไม่รอดแล้ว เราจบแล้ว” เขาไม่อยากได้ยินประโยคบอกเลิกอันเย็นชานี่อีกแล้ว
เขาจึงปฏิบัติการอุดทางเดินของเธอให้ไปไหนไม่ได้อีก
ฉู่ลั่วหานงุนงงเป็นไก่ตาแตก คำพูดของเขาแทงใจดำเธอ จนนิ่งแข็งเป็นหิน “หลงเซียว…..”
“ตอบฉัน เธอจะจากฉันไปไหม?” น้ำเสียงทุ้มหนัก ไม่ว่าอย่างไรก็เอาแต่ใจนัก แม้เป็นประโยคร้องขอ แต่ไร้หนทางให้อีกฝ่ายมีตัวเลือกอื่นเป็นทางที่สองอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ใช่ข่มบังคับอย่างหยาบกระด้าง แต่เป็นความอบอุ่นที่ละลายไปทุกส่วน
3ปีเศษแล้ว หัวใจที่ไม่เคยถูกหล่อเลี้ยงด้วยไออุ่นและความหวัง วันนี้สิ่งเหล่านั้นถาถมเข้ามาจนอิ่มเอม อาจเพราะทิวทัศน์ที่ต้องใจในค่ำคืน อาจเพราะในใจถวิลหาอย่างมากล้น อาจเพราะรู้สึกว่าก่อนตายสามารถทำตามใจโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น
เธอเอ่ย “นอกจากความตายจาก จะไม่จากไปไหนเด็ดขาด”
นอกจากลาจาก จะไม่ลาจาก เธอกล่าวอย่างแน่วแน่ มั่นคงหนักแน่น
เพราะ
หลงเซียว วันนั้นไม่นานนักหลอก
คุ้มค่าแล้ว!
การเสียสละในค่ำคืนนี้ แผนการทุกอย่างในคืนนี้ คุ้มค่าแล้ว!
หลงเซียวกอดหญิงสาวแน่น ราวกอดรัดโลกทั้งใบเอาไว้ เมื่อครู่เขาใช้ธุรกิจสถาบันของเขาแลกมาด้วยโลกที่แท้จริงของเขา
เกาหยิ่งจือไม่มีแม้เรี่ยวแรงในการโกรธโมโห ไอ้ปีศาจหลงเซียว ไอ้ซาตาน! แกกลับ! กล้าดียังไง!
กู้เยนเซินกระดกไวน์ในแก้วจนหมดทีเดียว เมื่อคืนเขาได้ยินหลงเซียวเอ่ย เขาจะทำอะไรบางอย่างในงานเลี้ยงวันเกิดโม่ล่างคุน หากสำเร็จ เขาจะสูญเสียโลกไปหนึ่งใบ แต่เขาจะได้รับโลกอีกใบมาครอบครอง
หากไม่สำเร็จ เขาจะสูญเสียโลกทั้งสองใบไปพร้อมๆกัน
ได้ยินคำประกาศกร้าวของเขา ปฏิกิริยาแรกของกู้เยนเซินคือ สงสัยไอ้บ้านี่ดื่มหนักไปหน่อย!
เขาจึงเร่งบินกลับจีนทั้งวันคืน ตามคาด การกระทำของหลงเซียวในคืนนี้ สร้างความประหลาดใจให้กับเขา แต่กลับชื่นชมอย่างมาก หากแต่ไม่เอ่ยออกมา!
คุณชายใหญ่ ทำเรื่องที่ลูกผู้ชายเขาทำสักที
เพียงแต่ หลังจากนี้ เขาจะทำอย่างไรต่อ พลอยชวนให้ติดตามเสียจริง!
“แปะแปะ”
กู้เยนเซินปรบมือรัว “จูบเลย! จูบเลย!”
ให้ตาย! เกิดอะไรขึ้น?
กู้เยนเซินร้องตะโกน สติที่หลุดลอยราวท่องโลกนั้นกลับมาอีกครั้ง ลู่ซวงซวงจ้องมองฉู่ลั่วหาน อย่างไม่สบายเนื้อสบายตัว
เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ให้ตาย เมื่อครู่มันอะไรกัน ?
ทำไมบรรยากาศเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมนางฟ้าตัวน้อยของเธอจึงซบในอกกว้างของหลงเซียว?
ฮือ! เกิดอะไรขึ้น?
หลงจื๋อเดินเข้าไปอย่างช้าๆ พลางพาดไหล่ลู่ซวงซวงราวเพื่อนเล่น เขาเบะปาก “พี่สาวสุดสวย พี่ใหญ่ผมเมื่อเทียบกับถังจิ้นเหยียนแล้ว หล่อกว่าใช่ไหมหละ?”
ไอ้บ้า!
ลู่ซวงซวงถลึงตาโตใส่หลงจื๋อ “หุบปาก คราวนี้ลั่วลั่วของฉันพอซวยไปด้วย ให้ตายสิ!”
หลงจื๋อไม่ตอบโต้แต่อย่างใด เพียงตบมือตามอย่างร้ายกาจ “จูบเลย!”
หลงเซียวขมวดคิ้วอันดกดำ “ไม่อย่างนั้น ทำให้พวกเขาสมหวังหน่อยไหม?”
ฉู่ลั่วหาน “…..ไม่!”
หลงเซียวพยักหน้ารับ “ถูกของเธอ เรื่องบางเรื่องเหมาะที่จะทำที่บ้าน ในตอนที่มีเพียงเราสองคน แต่ว่า คืนนี้พวกเราแย่งความสนใจ ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์สิ”
จบคำ เขาโอบเอวหญิงสาวแน่น กล่าวประโยคที่ทำให้คนทั้งงานและนักข่าวเกือบกำเดาพุ่ง
“อย่างที่ทุกท่านเห็น หลังแต่งงานผมไม่เห็นค่า ทำร้ายภรรยา ผมยอมรับผิดชอบกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เคยมีคนถามผม ผมกับโม่หรูเฟยเป็นอะไรกัน วันนี้ ผมประกาศให้ทุกคนได้ทราบทั่วกัน”
ฉู่ลั่วหานเบือนหน้าหนีกล้อง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเอาแต่ใจ เขาทำเรื่องเร็วร้ายขนาดนี้ กลับสบายอกอิ่มเอมไร้ความรู้สึกเช่นนี้
แข็งแกร่งยิ่งใหญ่เสียจริง
เหล่านักข่าวเบิกตากว้าง บรรดาผู้คนหยุดหายใจ
หลงเซียวเอ่ยอย่างมีชีวิตชีวาแต่กลับขี้เกียจเบื่อหน่าย “เธอคือผู้มีพระคุณที่เคยช่วยผมเอาไว้ในอดีต แต่คนข้างกายผมนี้ จะเป็นคนรักผมไปทั้งชีวิต”
ผู้มีพระคุณ?
“ฉะนั้นสิ่งที่คุณทำกับคุณโม่หรูเฟย เพราะมีพระคุณต่อคุณ! แต่ไม่ใช่ความรัก?”
“คุณจะอธิบายอย่างไรเรื่องลูกของพวกคุณ”
“คุณตัดสินใจทิ้งคุณโม่และเด็กในท้องเธอจริงหรือ?”
ยากลำบาก บีบบังคับ ทิ่มแทงราวคมดาบ
ไม่ว่าคำถามใดก็สามารถก่อให้สูญสิ้นชื่อเสียงได้
ฉู่ลั่วหานจับมือหลงเซียวแน่น พอได้แล้ว คืนนี้สิ่งที่หลงเซียวเสียสละเพื่อเธอมากพอแล้ว เขาไม่สมควรแบกรับอะไรไปมากกว่านี้
ตอนนี้ ให้เธอทำอะไรสักอย่างเพื่อเขาบ้าง
ฉู่ลั่วหานพลิกกุมมือหยาบแห้งเรียวของหลงเซียว ดวงตาใสสดสลัดแสงวับวาว สีสันสุขสันต์ราวเต้นระบำกลางอากาศ
เธอเดินหน้าก้าวหนึ่ง เผชิญกับกล้อง “ทุกคน ฉันสามารถอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ได้ สามีของฉันไม่ใช่คนลืมคุณคน และไม่มีทางที่เขาจะรังแกปัดความรับผิดชอบล่อลวงความรู้สึกใคร เขายืมโอกาสนี้ในการเซอร์ไพรส์ฉัน เพียงเพราะ…..”
เธอจ้องมองเขา สลับกับกล้อง “เพราะฉันเป็นโรคที่ไร้ทางรักษา อยู่ได้อีกไม่นาน เขาไม่อยากให้ฉันมีอะไรติดค้างก่อนตาย ส่วนคุณโม่กับลูกของเธอ ก่อนฉันตายจาก ต้องได้เข้าบ้านตระกูลหลงแน่นอน”
เธอพูดอะไรอยู่!