คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 133 เพื่อเธอ เขายอมต่อต้านฟ้าดิน
ตอนที่ 133 เพื่อเธอ เขายอมต่อต้านฟ้าดิน
แสงไฟที่แทงทิ่มกะทันหันจับดึงทุกสายตาได้อยู่หมัด ดาวเด่นที่ยืนบนเวทีสูญเสียจุดศูนย์กลาง ยืนนิ่งอึ้งอย่างอึดอัด
ใครกันช่างกล้า กล้าแย่งซีนเด่นในงานวันเกิดโม่ล่างคุน!
ตั้งใจทำให้ขายขี้หน้ากันชัดๆ? ไม่เพียงแค่ขายขี้หน้า นี่มันตบหน้าตระกูลโม่ชัดๆ
หากแต่ หลังจากนั้นหลายวินาที รถลีมูซีนปรากฏขึ้น อุดปากทุกคนในงานได้สนิท!
รถของหลงเซียว
ทุกคนในงานไม่เข้าใจ หลงเซียวทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน?
อย่าว่าแต่คนอื่น แม้ตัวฉู่ลั่วหานเองยังคลังแคลงใจต่อการกระทำของเขา
ภายใต้สายตาสงสัยตกตะลึงของผู้คนในงาน ลีมูซีนคันดำเคลื่อนตัวสู่ส่วนใหญ่ ตัวรถที่หรูหราอลังการกลับเป็นเครื่องมือที่ใช้แสดงฐานะและอำนาจเจ้าของ ก่อเกิดคำวิพากษ์วิจารณ์และความอิจฉาของเหล่าบรรดาผู้คน
จี้ตงหมิงนำรถจอดลง พอดีกับตรงแสงไฟแทงทิ่ม แสงไฟสีรุ้งสาดส่องไปที่รถหรูอร่ามตา ดึงดูดให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาไปได้เลย
โม่ล่างคุนและครอบครัวทั้งสามคนต่างจ้องหน้ากัน หยวนชูเฟินหันมองหลงถิงที่เรียบเฉยอย่างกังวล สลับกับหลงเซียวที่ยืนท่ามกลางฝูงชน
คืนนี้จะทำอะไรกันแน่?
ไม่รอให้ผู้ชมหารือให้เสียเวลา หลังรถลีมูซีนถูกบังคับให้เปิดออกด้วยรีโมท กระโปรงเหล็กรถหรูค่อยๆเลื่อนสูงขึ้น แสงไฟสว่างวาบสาดส่องดอกกุหลาบและดอกพุดที่ขดเรียงกันเป็นระเบียบ!
เหล่าแขกผู้หญิงต่างยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตะลึง ดอกไม้รถหรู เป็นความฝันที่สวยงามที่สุดของสาวๆ!
แต่…..คืนนี้เป็นงานวันเกิดของโม่ล่างคุน
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นหันมองไปยังหลงเซียว สายตาที่คมลึกของเขาไร้ความผิดปกติแต่อย่างใด ก่อนที่เขาจะเผยสีหน้าใดๆออกมาไม่มีใครรู้แน่ชัดเขาจะทำอะไรกัน
กู้เยนเซินพิงขนาบโต๊ะหยกขาวแกะสลัก เขย่าแก้วไวน์แดงในมือไปมา มืออีกข้างวางลงบนไหล่ของหญิงสาวข้างๆอย่างเป็นถือวิสาสะ ริมฝีปากบางยกขึ้นอย่างชั่วร้าย เขาเม้มปากจิบไวน์แดง
ผู้คนทั้งงานนิ่งแข็งไปสามสิบวินาที โม่ล่างคุนหัวเราะกู้สถานการณ์ “หลงเซียว ลุงไม่เข้าใจ”
ร่างสูงกำยำเคลื่อนยืนในที่แสงไฟสาดส่อง ปลดปล่อยความเกรงขามราวราชสีห์ เว้นระยะห่างหลายสิบเมตร ทั้งสองประจันหน้าสู้กลางอากาศ ไร้เสียงใดเล็ดลอดให้ได้ยิน
หลงเซียวย่นคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน ราวคิดขึ้นได้ว่าตนทำผิดไปจริงๆ “ลุงโม่ เป็นความผิดพลาดของลูกน้องผม ที่ทำลายบรรยากาศที่ทุกคนอวยพรลุง”
เหล่าผู้คนเพ่งพินิจอย่างพิจารณาหลงเซียว น้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ แต่ไม่มีความอ่อนน้อมปะปน ไร้ความรู้สึกผิดสักนิด
ริมฝีปากอมชมพูของโม่หรูเฟยอ้าค้าง เธอเอ่ยเสียงแผ่วอ่อนโยน “พี่เซียว ของขวัญที่พี่ให้กับคุณพ่อ พิเศษมาก ฉันขอบคุณแทนคุณพ่อนะคะ”
ฉู่ลั่วหานยืนมองเหตุการณ์โดยไม่เปล่งเสียงใดๆ หลงเซียวรวบรวมกุหลาบกว่าพันดอกในงานวันเกิดของโม่ล่างคุน นึกคิดอย่างไรก็ไม่เหมือนกับว่าให้เขา ประโยคโม่หรูเฟยที่ยึดแย่งความเป็นเจ้าของนั้น กลับชี้ให้ผู้คนคิดไปในทางเดียวกัน
ความสัมพันธ์ของหลงเซียวและโม่หรูเฟยอบอุ่นชิดเชื้อเสียไม่มี ในงานวันเกิดโม่ล่างคุนแสร้งตีสนิท ต้องชนะเป็นดาวเด่นของงาน
ฉู่ลั่วหานนึกถึงตรงนี้ พลางกระดกดื่มไวน์แดงในแก้วจนหมดสิ้น แอลกอฮอล์รสแสบร้อนบันดาลสู่ช่องปาก เธอถูกทิ่มแทงจนแทบน้ำตาไหล
ฉู่ลั่วหานหมุนตัวอย่างเงียบเชียบ ฝ่าออกจากฝูงชน
ลู่ซวงซวงจับมือเธอแน่น “ลั่วลั่ว นายหลงเซียวนี่ ต้องคิดไม่ซื่อเป็นแน่ เธออย่าเสียใจไปเลย ยังไงก็ต้องกลายเป็นอดีตสามีอยู่แล้ว”
จบประโยคโม่หรูเฟย คนข้างล่างเริ่มก้มหน้าวิพากษ์วิจารณ์ คืนนี้หลงเซียวคงพุ่งเป้าไปที่โม่หรูเฟยเป็นแน่ วิธีการบ้าคลั่งเสียจริง เข้ากับสไตล์หลงเซียวดี!
ก็แน่สิ ในตอนแรกเขาจัดกุหลาบหมื่นดอกที่หน้าโรงพยาบาล
หลงจื๋อกลับหัวเราะอย่างขบขันเบาๆ พี่ใหญ่ของเขา ไม่ทำเรื่องไร้สมองปานนั้นหลอก โม่หรูเฟยกับพี่สะใภ้ที่น่ารักของเขา ต่างกันราวฟ้าดิน
พี่ใหญ่เป็นคนแบบไหนกัน?
เสียงลือของผู้คนค่อยๆแผ่วลง หลงเซียวจึงเอ่ยขึ้น “ดอกไม้พวกนี้ ไม่ได้ให้คุณพ่อคุณ”
หรือว่า ให้โม่หรูเฟยจริงๆหรือ?
โม่หรูเฟยเม้มริมฝีปากแน่น กระซิบพึมพำอย่างมีเสน่ห์ “พี่เซียว…..”
ฉู่ลั่วหานหลับตาลง เธอเจ็บจี๊ดกลางอก! ให้เธอมาที่นี่ เพื่อเล่นละครให้เธอดูอย่างนั้นหรือ!
หลงเซียว คุณโหดร้ายจริงๆ
หลงเซียวฝ่าฝูงชน ก้าวไปข้างหน้าช้าๆ ผู้คนต่างขยับให้เขาโดยอัตโนมัติ จับจ้องไปที่ชายร่างสูงอย่างตกตะลึง
ที่สุด เขาหยุดลงบริเวณที่รถจอด ยืนบนแสงไฟส่อง แสงสีเงินสาดไปทั่วตัว เคียงคู่ดอกไม้ ช่างดึงดูดเสียจริง
“คืนนี้ สำหรับผมแล้วเป็นวันพิเศษเช่นกัน ลุงโม่ หากไม่ถืออะไรผมขอยืมที่ของคุณนะครับ?” หลงเซียวฉาบไปด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา
โม่ล่างคุนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ ได้อยู่แล้ว!”
ฟู่เหวินฟางตบบ่าของลูกสาวเบาๆ “เฟยเฟย แม่ว่าแล้วไง หลงเซียวไม่ใช่ไอ้โง่ เขารู้ว่าควรเลือกอะไร ฉู่ลั่วหานที่ล้มละลายอย่างอนาถ จะสู้ลูกสาวแม่ได้อย่างไร?”
โม่หรูเฟยแอ่นอกแน่น แขนประคองไว้ที่เอว เตรียมต้อนรับความโรแมนติกของตน
หลงเซียวยืนบนแสงที่สว่างจ้า เธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฝูงชน ราวหลบหนี
เขาขมวดคิ้วแน่น ยัยบ้า ความมั่นใจเมื่อครู่ไปไหนหมด?
“เธอยังจำได้ไหม ตอนที่เราพบกันครั้งแรก เป็นฤดูใบไม้ผลิเช่นกัน”
เขาพูดกับใคร?
ฤดูร้อน?
โม่หรูเฟยยิ้มร่าอย่างได้ใจ ใช่แล้ว ในตอนที่เขาช่วยหลงเซียว เป็นฤดูใบไม้ผลิ
ลู่ซวงซวงจับแขนเธอแน่น “ใช่เธอไหม? ใช่ไหม?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ราวไวน์แดงที่เพิ่งตื่นตัว หมุนสับไหลเวียนในแก้วใส ทิ่มแทงหัวใจอย่างง่ายดาย
“วันนั้น เธอบอกว่า หัวใจฉันเต้นรัวเร็วผิดจังหวะ ไม่ใช่เป็นโจรทำผิดอะไรมา ก็ตกหลุมรักหญิงสาวเข้าให้”
อะไรนะ!
โม่หรูเฟยไม่เข้าใจ! แต่ฉู่ลั่วหานกลับเงยหน้าขึ้น เธอจับจ้องหลงเซียวด้วยความตะลึง ริมฝีปากแดงสดอ้าค้างอยู่ครู่หนึ่ง
หลงเซียวยกยิ้มมุมปาก เธอพูดถูก ตอนนั้นที่ฉันพบเธอเป็นครั้งแรก ฉันตกหลุมรัก ตกหลุมรักเธอ”
อะ…..อะไรนะ!
วันนั้น เป็นวันที่เธอกลับประเทศวันแรก เธอเรียกรถกลับบ้านหลังลงจากเครื่อง ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เข้า หลงเซียวถูกชนท้าย เธอลงจากรถกลางถนนเพื่อดูเหตุการณ์
เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เมื่อเธอโน้มตัวฟังเสียงหัวใจของเขากลับเต้นรัวและเร็ว
แต่ยังไงเธอก็ไม่กล้าคิด เวลาผ่านไปสี่ปี เขากลับสารภาพต่อเธอเช่นนี้!
หลงเซียวหยิบดอกพุดที่ห้อมล้อมด้วยกุหลาบที่ท้ายรถ ต่อหน้าสายตาผู้คน ราวกับว่าข้างกายเขากลับไร้เงาผู้อื่น เขาไล่ตามอดีต สาวเท้าก้าวใหญ่มุ่งไปที่เธอ…..
ฉู่ลั่วหานสลัดมือลู่ซวงซวงให้หลุดออก ส่ายหน้าสุดชีวิต ไม่! เป็นไปไม่ได้หลงเซียว คุณทำแบบนี้ พลอยนำพาปัญหาชัดๆ ตระกูลโม่ไม่ปล่อยคุณไว้แน่ ตระกูลหลงก็ไม่มีทางปล่อยคุณไป!
คุณจะอุดทางเดินของตัวเอง!
หลงเซียวเข้าใจดี หากไม่ใช้วิธีนี้ปฏิเสธตระกูลโม่ ชีวิตของเขาต้องเกี่ยวโยงนำพาเสมอ ไร้จุดสิ้นสุด
ฝีมือของหลงถิงและหยวนชูเฟินเขารู้ดี คนตระกูลหลงโหดร้าย ไร้ความปรานี เขารู้ดีที่สุด
แต่ก่อนเก่าเขาเป็นหนึ่งในนั้น เย็นชาเช่นกัน ตัวเองเป็นใหญ่ ตอนนี้ เขาอยากทำเพื่อใครสักคน ต่อต้านทั้งหมด
เมื่อไตร่ตรองอย่างละเอียด เขาต่อต้านตระกูลแต่งงานกับฉู่ลั่วหาน ศึกในครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น
“ลั่วหาน ขอโทษกับระยะเวลาสามปีมานี้ที่ทำให้เธอทุกข์ทรมาน จากนี้จะไม่มีอีกแล้ว”
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เปียกชุ่มจ้องมองที่เขา “หลงเซียว คุณบีบบังคับฉันไปในทางตัน”
นิ้วมือเรียวยาวหักกิ่งก้านทิ้ง เขาปักดอกพุดที่เหลือเพียงดอกเข้าที่ผมของเธอ ดอกไม้สีขาวเข้ากับใบหน้าขาวนวลงามสง่าเจิดจ้าจรัสภายใต้แสงไฟสลัว
การกระทำของหลงเซียวปิดปากผู้คนให้กลืนคำพูดกลับไปยังลำคอ โลกหยุดหมุน เหลือเพียงลมหายใจของเธอและเขา
“คุณหญิงหลง เธอหนีไม่พ้นแล้ว ต่อให้เป็นเส้นทางมรณะ เธอก็ต้องไปกับฉัน”
เขาจับไหล่เธอเอาไว้ทั้งสองข้าง แนบชิดกับใบหูเธอ “ลั่วหาน ฉันรักเธอ”
ฉู่ลั่วหานถูกโอบไว้ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าซบลงกับอกแกร่ง น้ำตาอันร้อนระอุราวกรดกำมะถันที่แปะป้ายดวงตาเธอเอาไว้
แต่ว่า ขอโทษ หลงเซียว ขอโทษจริงๆ
นักข่าวกดรัวชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่ง แสงแฟลชเรืองรองราวดอกไม้พร่างพราวบีบบังคับให้จนหนทาง
หลงเซียวผู้เพอร์เฟคสารภาพรักภรรยาในงานเลี้ยงวันเกิดโม่ล่างคุน ระงับข่าวลือแตกหัก ไม่ให้โอกาสโม่หรูเฟยเข้าแทรกแซงพลิกสถานการณ์
และหลงถิงกับหยวนชูเฟินต่างอยู่ในเหตุการณ์ทั้งคู่!
หลงเซียวปล่อยมือจากไหล่เธอให้เป็นอิสระ ฉุดรั้งแขนหญิงสาว ดูดกลืนเธออย่างลึกซึ้งราวมหาสมุทร “ตอนนี้ เผชิญหน้ากับความตายไปพร้อมกับผม”
ชายหนุ่มดึงหญิงสาวที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มาไว้ในอ้อมกอด โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนก่อเรื่องใหญ่ขนาดไหน เขาเดินขึ้นไปยังเวที พิจารณาสมาชิกตระกูลโม่ที่โมโหอยู่ “ขอบคุณลุงโม่ที่ใจดีเปิดโอกาสให้ หรูเฟย อย่างที่เธอเห็น นี่เป็นการตัดสินใจของฉัน”
เขากล่าวกับเธออย่างมีวาทศิลป์ ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องตามตื้ออีก สำหรับเด็ก เธออยากจัดการยังไงเชิญตามสบาย” ต้องการให้เขาแต่งงานด้วย นั่นคืองมเข็มในมหาสมุทร
ดวงตาบวมแดงของโม่หรูเฟยทั้งโกรธและเกลียด “พี่เซียว แม้แต่ลูกตัวเองพี่ก็ไม่เอาแล้วงั้นหรือ ไม่กลัวคนอื่นด่าว่าเนรคุณบ้างหรือ?”
ฉู่ลั่วหานหลับตาลงอย่างเจ็บปวด การกระทำของหลงเซียว สุดโต่งเกินไป เขาไม่ไตร่ตรองถึงผลที่ตามมาเลยสักนิด!
เพื่อปิดปากเธอ! หลงเซียวถึงกับประกาศในงานเลี้ยงสำคัญระหว่างตระกูลหลง และตระกูลโม่ปรปักษ์กันอย่างเป็นทางการ เขาจะต่อต้านฟ้าดิน!
“หรูเฟย เธอรู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน? เรื่องที่ดูออกได้ภายในวันเดียว เธอใช้เวลาห้าปียังคลำไม่ถูก”
โม่หรูเฟยเดินลงจากเวทีโดยที่ไม่สนใจภาพลักษณ์แต่อย่างใด แขนทั้งสองข้างโอบหลงเซียวไว้แน่น “ไม่! ฉันไม่เอา ฉันรักคุณ พี่เซียว ฉันรักคุณ ฉันอยู่โดยไม่มีพี่ไม่ได้! เด็กในท้องฉันเป็นลูกของเรา พี่จะไม่เอาลูกไม่ได้!”
หลงเซียวผูกคิ้วเป็นปมแน่น น้ำเสียงเย็นยะเยือกสูญเสียความอดทน “ปล่อยมือ ก่อนที่ฉันจะลงมือ ปล่อยซะ”
“ฉันไม่! ฉันไม่เอา! ฉันรักพี่! ฉันรักพี่มา5ปี เรื่องอะไรที่เขาจะแต่งกับพี่ ตอนนั้นเขาวางแผนขึ้นเตียงกับพี่! เธอมีสิทธิ์อะไร!”
โม่หรูเฟยล้ำเส้นของหลงเซียว
มือใหญ่ดึงฉุดร่างบางอย่างแรง! โม่หรูเฟยถูกเหวี่ยงไปไกลครึ่งเมตร หากไม่ใช่เพราะโม่ล่างคุนที่รับเธอไว้ได้ทันท่วงที เธอล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว
โม่หรูเฟยร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ด่าทอด้วยความอับอาย “พี่เซียว พี่จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! ฉู่ลั่วหานนังแพศยา มันไม่คู่ควร มันไม่คู่ควร!”
ขณะที่ร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด โม่หรูเฟยหวังเอื้อมมือฉีกฉู่ลั่วหานเป็นชิ้นๆ
ฉู่ลั่วหานกลับยืนนิ่งข้างหลงเซียว ดอกพุดที่ปักบนหัวเบ่งบานเผยให้เห็นกลีบดอกสวยงาม
ฟู่เหวินฟางขบกรามแน่น “หลงเซียว เธอรู้ไหมการกระทำของเธอในวันนี้ส่งผลกระทบอย่างไร! ตระกูลโม่และตระกูลหลงต่อจากนี้ต้องตายกันไปข้าง!”
หยวนชูเฟินหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ลื่นล้ม หลังกระทบกับเสาโรมัน
ลูกชายขุดหลุมให้ตนเอง เขาจะฝังตนเองให้ตายทั้งเป็น
หลงเซียวประสานมือกับฉู่ลั่วหานแน่น เขาไม่ตอบโต้กับความโกรธจัดของหยวนชูเฟิน ไม่สนใจโม่ล่างคุนที่เปิดศึกอย่างเป็นทางการกับเขา
เขาหันมองฉู่ลั่วหานอย่างหนักแน่น ริมฝีปากอันเซ็กซี่ฉีกยิ้มออก เขาเผยให้เห็นความจริงใจในสถานการณ์ที่แตกหักปรักพัง เอ่ยถาม “ลั่วหาน ไม่ได้เสวยสุขไปด้วยกัน ถ้าอย่างนั้นเผชิญหน้ากับเรื่องวุ่นนี่ไปพร้อมกับผม เธอ ยอมไหม?”