คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 114 พวกเรามาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อย่างมีความสุขเถอะ
ตอนที่ 114 พวกเราใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขเถอะ
ฉู่ลั่วหานคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อหลงเซียวงี่เง่าขึ้นมาจะแข็งแกร่งขนาดนี้
หลังจากกลับไปถึงวิลล่าพร้อมเขา เธอยังไม่ทันได้ลงจากรถ หลงเซียวก็ใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บดึงเธอไว้ ก่อนแล้ว เอาแต่ใจจนไม่เหลือโอกาสให้เธอได้ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย
“คุณเป็นภรรยาของผม ตั้งแต่ตอนนี้ จนถึงอนาคตข้างหน้า จำสถานะของคุณเอาไว้ ดังนั้นอยู่ข้างๆ ผมคุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น และไม่จำเป็นต้องสนใจสายตาของคนอื่น”
เขาจูงมือเธอให้เดินตามเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของวิลล่า พลางพูดกับเธออย่างจริงจัง และใจเย็น
ความหมายชัดเจนมาก ให้เธอไม่ต้องกังวลเรื่องของโม่หรูเฟยที่ยังไม่ออกไปจากในบ้าน
เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาอย่างรักใคร่ลึกซึ้ง หวีงาช้างบนมือของโม่หรูเฟยก็ตกลงบนพื้น ส่งเสียงดังที่คมชัดออกมา เธอรีบลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้ง และลงไปชั้นล่างทันที สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือหลงเซียว และฉู่ลั่วหานที่ทนไม่ได้ที่จะแยกมือออกจากกันเลยแม่แต่วินาทีเดียว
“พี่เซียว กลับมาแล้วเหรอ คงจะยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ป้าหวังไปเตรียมอาหารให้พร้อมไป”
ริมฝีปากบางของหลงเซียวกระตุกเล็กน้อย ความเบื่อหน่ายที่เขามีต่อโม่หรูเฟยเพิ่มขึ้นทุกวัน ตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ขึ้นมันก็ได้ดำเนินมาจนถึงจุดสิ้นสุดแล้ว เขาไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ แต่กลับลดศีรษะลงพูดขึ้นเสียงเบา “ไปที่ห้องของคุณเถอะ”
ฉู่ลั่วหานกวาดสายตามองโม่หรูเฟยเล็กน้อย “อื้อ”
ถ้าให้พูดท้ายที่สุดแล้วการทำแผลก็เป็นเรื่องส่วนตัวอย่างหนึ่ง ที่ห้องรับแขกคงไม่เหมาะสม ห้องนอนบนชั้นสอง เธอก็ไม่ยอมไป เห็นได้ชัดว่าหลงเซียวเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน
ต่อหน้าโม่หรูเฟย หลงเซียวจูงมือของฉู่ลั่วหาน สาวเท้าเดินตามทางเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านในสุด ตามด้วยเสียงปิดประตู โม่หรูเฟยรู้สึกราวกับถูกตบ!
เธอจะแพ้ไม่ได้! แพ้ไม่ได้เด็ดขาด!
หลังจากเดินเข้าประตูแล้ว ฉู่ลั่วหานหมุนตัวเพื่อจะไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล หลงเซียวคว้ามือเธอไว้ทันที ร่างกายหมุนกลับอย่างยืดหยุ่น ผู้หญิงตัวเล็กถูกเขากอดไว้ภายในอ้อมกอดเรียบร้อย
ราวกับคู่รักที่ไม่ได้เจอกันมานาน เขามองใบหน้าของเธออย่างโง่เขลา ดวงตาที่ลึกล้ำเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ให้ผมกอดอีกสักพัก”
แผ่นหลังของฉู่ลั่วหานแข็งขึ้น พยักหน้าทันที “ทว่า เดี๋ยวจะต้องทำแผลให้คุณ”
เขาพยักหน้าด้วยความรัก “ได้”
แขนทั้งสองข้างกอดเธอไว้ในอก แย่งชิงความอบอุ่นจากร่างของเธออย่างโลภมาก “ลั่วหาน อย่าจากผมไปอีกเลย ได้ไหม?”
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดออกไป ขอโทษนะ ฉันไม่อาจสัญญากับคุณได้
เขาวางคางลงบนศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน เพิ่มพลังแห่งความอ่อนโยนมากขึ้น “ผมเต็มใจที่จะใช้ทุกอย่างที่ผมมี ชดเชยในสิ่งที่ผมติดค้างคุณในช่วงสามปีที่ผ่านมา หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกครั้ง”
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดออกไป ขอโทษนะ หากสิ่งที่ติดค้างสามารถชดเชยได้ กระจกที่แตกก็คงกลับมาเรียบเหมือนเดิมแล้ว แต่ว่าแผลเป็นนั้นไม่อาจรักษาให้หายได้ คุณเข้าใจไหม?
เขาถอนหายใจ สมเพชตัวเองเล็กน้อย “ลั่วหานอยู่ในอ้อมกอดของผมเป็นครั้งแรก หรือว่า EQ ของผมจะมีปัญหา ไม่ การมองเห็นของผมก็มีปัญหา ผมไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่า คุณ……”
พอแล้ว เธอไม่อยากฟังอีก “หลงเซียว ฉันจะไปเอากล่องปฐมพยาบาล แผลของคุณมีเลือดออก”
เธอผลักเขาออกไปอย่างเร่งรีบ และไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลเอง
แขนของหลงเซียวว่างเปล่า มีความรู้สึกสูญเสียบางอย่างเกาะกุมหัวใจของเขา ในขณะนี้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออกไปที่หมายเลขของจี้ตงหมิง “ทำไมโม่หรูเฟยยังอยู่ที่วิลล่า?”
จี้ตงหมิงชะงักไปครู่หนึ่ง “เจ้านาย ครั้งก่อนคุณโมเธอเกิดอาการแท้งคุกคามครับ หรือคุณหมายถึง ยังอยากจะให้เธอออกไปจากวิลล่าอยู่อีก”
“คำสั่งที่เหมือนเดิม นายจะต้องการให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง?”
จี้ตงหมิงพยักหน้าอย่างสั่นเทา “ครับ พรุ่งนี้ผมจะส่งคนไปช่วยเธอย้ายบ้าน”
หลังจากวางสายไป ฉู่ลั่วหานก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล แน่นอนว่าเธอไม่มีทางบอกหลงเซียวว่า เมื่อกี้นี้ตอนที่ออกไปโม่หรูเฟยได้ถากถางยังไงอีก?
เทคนิคในด้านการพันแผลผ่าตัด ของฉู่ลั่วหานนั้น ล้ำเลิศ และคล่องแคล่วมาก ภายในเวลาไม่ถึง 5 นาที แขนของหลงเซียวก็ได้ถูกพันผ้าพันแผลใหม่อีกครั้ง
เพียงแต่ว่า——
เสื้อโค้ทบนร่างของหลงเซียว เสื้อทุกตัวถูกถอดออกจนหมด ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า และนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ลมหายใจของความเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งไม่จำเป็นต้องซ่อนเร้น ก็มากพอแล้วที่จะทำให้เธอหน้าแดง
ฉู่ลั่วหานรีบเก็บกล่องปฐมพยาบาล เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พยายามไม่ให้ชายหนุ่มมองเห็นความตื่นตระหนกของตัวเอง
ริมฝีปากบางของหลงเซียวเผยให้เห็นรอยยิ้มที่สบายๆ ออกมา เขาก้มลงมองเธอ น้ำเสียงค่อนข้างคลุมเครือเล็กน้อย “คุณกำลังกลัวอะไรอยู่? กลัวผมกินคุณ?”
ฉู่ลั่วหานชะงักใบหน้าที่แดงก่ำนั้นไว้ “คุณเป็นผู้ป่วย และผู้ป่วยก็ไม่สามารถใช้กำลังได้”
บ้าที่สุด! นี่คือคำอธิบายอะไร เมื่อพูดออกไปแบบนี้ บรรยากาศก็ยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่!
ท่านเซียวหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “ไม่เป็นไร ผมใช้แขนแค่ข้างเดียวก็พอ”
เมื่อสิ้นเสียงพูดของเขา ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกราวกับว่าหัวของเธอถูกห่อหุ้มด้วยพลังบางอย่าง ร่างกายส่วนบนได้ถูกฝ่ายชายควบคุมไว้ เท้าเธอลื่นล้ม คนทั้งคนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย!
ทันใดนั้น ร่างกายที่สูงใหญ่ของฝ่ายชายก็คร่อมลงมา
หลงเซียวยันมือข้างหนึ่งลงบนเตียง ร่างกายครึ่งหนึ่งทับอยู่บนร่างของเธอ มองดูใบหน้าด้านข้างที่บอบบางของเธออยู่นาน “เป็นยังไง?”
อะไรเป็นยังไงไม่เป็นยังไงกัน?
เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ อย่าเริ่ม “ลุกขึ้นมา คุณอย่า……หุนหันพลันแล่น อาจจะกระทบกระเทือนบาดแผลได้”
ท่านเซียวพอใจกับคำตอบของเธอ “กลัวอะไร คุณเป็นหมอนะ ถ้าแผลเปิดก็สามารถทำใหม่ได้”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาขยับเข้าหาใบหน้าของเธอเรื่อยๆ อยากจะกลืนกินเธออย่างตะกละตะกลาม อยากจะขย้ำและยัดเธอเข้าไปในร่างกายของตัวเองอย่างรุนแรง!
ริมฝีปาก และฟันสัมผัสกัน หอมหวานทุกอณู เขาบิดริมฝีปากไปมา ชอบรสชาติของเธอราวกับเสพติด หอมหวานกลมกล่อม กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ ได้เท่าไหร่ก็ไม่พอ
ฉู่ลั่วหานเคยอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา เพลิดเพลินไปกับความหวานอันโหดร้ายที่เขามอบให้ ทันใดนั้นร่างกายก็ผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดใจ สนุกและเพลิดเพลิน!
ปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณมีชัยเหนือเหตุผล ในที่สุดเธอก็ยอมจำนนอย่างสมบูรณ์ในอ้อมแขนของเขา
เป็นเวลานาน เขาปล่อยริมฝีปากของเธอออกอย่างไม่เต็มใจ ขบขันเธอ “คุณเหมือนกับผม อยากได้มากกว่านี้ ทว่า คุณพูดถูก ก่อนที่บาดแผลของผมจะหายดีคงจะทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้”
เขายิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าผมหายดีแล้วเรายังมีเวลาอีกนาน ผมจะพักฟื้นเป็นอย่างดี”
ฉู่ลั่วหานกัดริมฝีปากแน่น ดิ้นรนที่จะยืนขึ้น “ช่วงนี้คุณอย่าขับรถอีกเลย ให้หยังเซินมารับคุณแทน แล้วก็อย่าดื่มแอลกอฮอล์ หรือสัมผัสน้ำ”
หลงเซียวดึงแขนเธอไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “รถไม่ขับก็ได้ แต่ไม่ให้ผมสัมผัสน้ำ? แล้วผมจะอาบน้ำยังไง? ถ้างั้น คุณก็ช่วยผมเป็นไง?”
เสียงดังตู้มระเบิดอยู่ภายในหัว ฉู่ลั่วหาน
ถูกเขาแกล้งจนหน้าแดงก่ำ กัดฟันพูดกับเขา “งั้นก็ไม่ต้องอาบ กลิ่นหอมๆ ของแป้งผู้หญิงบนตัวของท่านเซียวมีเยอะแยะมากมายล้างออกไปก็เสียดาย”
เธอหึงจริงๆ ด้วย ท่านเซียวไม่รีบร้อนที่จะอธิบาย แต่จับไหล่ของเธอให้หมุนแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง “ต้นการ์ดีเนียที่ปลูกให้คุณ มองเห็นหรือยัง?”
ดวงตาแวววาวของฉู่ลั่วหานมองไปที่เขาอย่างเหลือเชื่อ “คุณปลูกเองเหรอ?”
ดูเหมือนว่าจะมองเห็นแล้ว หลงเซียวพยักหน้า “เมื่อก่อนตรงนี้มีหนึ่งต้น แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว ผมจึงซื้อมาอีกหนึ่งต้น ปลูกต้นไม้ครั้งแรก หวังว่ามันจะมีชีวิตอยู่ได้นาน”
พระเจ้า หลงเซียวลงมือปลูกต้นไม้ด้วยตัวเอง?
อารมณ์ของฉู่ลั่วหานซับซ้อนมากขึ้น!
“ขอบคุณค่ะ ทว่าอีกหน่อยเรื่องพวกนี้ ปล่อยให้พวกเขาทำเถอะ ท่านเซียวเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลง ไม่เหมาะสมที่จะทำงานพวกนี้”
เขาโอบไหล่เธอไว้ ให้เธอได้ชื่นชม และขอบคุณผลงานของเขา “เพื่อคุณแล้ว อีกหน่อยผมสามารถลองทำหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนได้ และยังจะทำอีกหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำกับคุณด้วยลั่วหานพวกเรามาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อย่างมีความสุขเถอะ”
ฉู่ลั่วหานชะงักไปทั่วทั้งร่างในอ้อมกอดของเขา เส้นเอ็นทุกเส้นเจ็บราวกับจะถูกดึงขาด!
ชีวิตครึ่งหลังที่เหลืออยู่ ยาวไกลจนไม่อาจวัดได้ เธอจะเอาความกล้าที่ไหนไปเข้าร่วมด้วย?
“หลงเซียว การเปลี่ยนแปลงก่อนและหลังของคุณมันกะทันหันมาก ให้เวลาฉันหน่อยนะ”
เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขา โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเขา หยิบเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่เขาถอดออกขึ้นมา
“เปื้อนเลือดจนสกปรกแล้ว โยนทิ้งไปก็พอ” เขาพูดขึ้นเสียงเข้ม
เขารักความสะอาดมาก เสื้อผ้าที่สกปรกแล้วจะไม่เอามาสวมใส่อีก
“ค่ะ”
ม้วนผ้าเสร็จแล้วหยิบออกไปจากห้อง โยนทิ้งลงในถังขยะ
เพียงแต่ว่าเธอคิดไม่ถึงเลย การกระทำเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ กลับทำให้เกิดความวิบัติขึ้น
วันรุ่งขึ้น หลงเซียวไปทำงาน เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านเพราะได้หยุดพัก ตอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก กริ่งประตูก็ดังขึ้น
เธอคิดจะไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันได้ทำ โม่หรูเฟยก็วิ่งไปก่อนแล้ว “คุณป้า มาแล้วเหรอคะ”
หยวนชูเฟิน?!
ฉู่ลั่วหานรีบวางหนังสือลง ลุกขึ้นกล่าวทักทาย “แม่คะ”
หยวนชูเฟินเหลือบมองเธออย่างเกียจคร้าน รับกาแฟที่ป้าหวังส่งมาให้ นั่งลงบนโซฟาราวกับเป็นภรรยาของหัวหน้าใหญ่ ยื่นมือออกไปดึงโม่หรูเฟยไว้ “หรูเฟย มานั่งข้างๆ ป้านี่มา”
ใบหน้าของโม่หรูเฟยเต็มไปด้วยความสุข ดูหมิ่นฉู่ลั่วหานแล้วจึงนั่งลง
ฉู่ลั่วหานยืนอยู่ข้างโซฟา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
หยวนชูเฟินเอ่ยปากพูดขึ้น “ยังจะยืนอยู่ตรงนี้อีกทำไม? ฉันเคยให้เส้นตายกับเธอแล้ว ฉู่ลั่วหาน เธออย่าไม่รู้ผิดชอบชั่วดี”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ”
“ถ้ารู้ก็รีบไสหัวออกไป! อย่าให้ฉันเจอเธอในพื้นที่ของตระกูลหลงอีก! ยังคิดว่าข่าวยังไม่น่าเกลียดพอใช่ไหม? ฮาฮา สามปีก่อนไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตามที่ทำให้เซียวเอ๋อ และหรูเฟย เลิกกัน ตอนนี้เรื่องอื้อฉาวได้ถูกเปิดเผยยังไม่รู้ เธอมันไร้ยางอาย เซียวเอ๋อจะเสียคนแบบนี้ไม่ได้!”
ฉู่ลั่วหานกำหมัดแน่น “ฉันจะหย่าแน่นอน คุณวางใจเถอะ”
“โพล๊ะ!”
กาแฟที่ยังไม่เคยถูกดื่มในมือของหยวนชูเฟินสาดไปที่ใบหน้าของฉู่ลั่วหานโดยไม่เหลือเลยสักหยดเดียว!
ใบหน้าของฉู่ลั่วหานทั้งเจ็บทั้งร้อนเพราะถูกกาแฟร้อนๆ สาดใส่หน้า หัวใจแตกสลายดังเพล้ง!
“ฉันไม่ไว้ใจ! นี่คืออะไร! เธอยังอยากจะให้เซียวเอ๋อช่วยเธอแบกรับอีกมากแค่ไหน? ชีวิตของเธอมันไร้ค่า แต่ว่าเซียวเอ๋อเป็นใคร สมควรแล้วเหรอที่จะให้เขามาเสี่ยงเพื่อคนอย่างเธอ!”
ฉู่ลั่วหานตกใจ!
ในมือของเธอมีเสื้อผ้าเปื้อนเลือดของหลงเซียวอยู่ได้อย่างไร!
เมื่อมองเห็นโม่หรูเฟย เธอก็เข้าใจแล้วว่าข้างใน และข้างนอกนั้นกลับเชื่อมต่อกับหัวใจ
“ฉันจะไม่ปล่อยให้เซียวเอ๋อมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงดวงซวยอย่างเธออีกแน่นอน ฉันบอกให้เธอไสหัวออกไปจากตระกูลหลง ฉันจะไม่อดทนรออีกต่อไป ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะใช้วิธีของตัวฉันเองทำให้เธอไม่อาจเห็นเขาได้อีกตลอดไป”
โม่หรูเฟยสะดุ้งอย่างตกใจก่อน จากนั้นก็เข้าไปลูบหน้าอกของหยวนชูเฟิน “คุณป้า อย่าโกรธเลย เธอก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะหย่าแน่นอน? คุณอย่าเพิ่งกังวลไป”
ฉู่ลั่วหานปล่อยให้หยดกาแฟไหลลงไปตามแก้ม พูดขึ้นช้าๆ และหนักแน่นทุกคำ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่หย่า แต่ลูกชายของคุณไม่เต็มใจที่จะเซ็นชื่อเอง ขอเพียงแค่เขาเซ็นชื่อ ฉันจะออกไปจากตระกูลหลงทันที”
ศักดิ์ศรีเส้นสุดท้าย เธอไม่อาจรั้งเอาไว้ได้อีก
เห็นได้ชัดว่าหยวนชูเฟินไม่พอใจ “ฉันเคยให้เวลาเธอแล้ว ส่วนจะทำให้เขาเซ็นชื่อได้ยังไงนั้น เธอก็ไปคิดหาทางเอาเอง ถ้าอีกสามวันเธอยังอยู่ในตระกูลหลงอีก สิ่งที่รอเธออยู่ก็คือข่าวการล้มละลายของ บริษัทฉู่ซื่อ แล้วก็ข่าวการตัดสัมพันธ์แม่ลูกระหว่างฉันและลูกชายของเซียวเอ๋อ ฉัน พูดจริงทำจริง”
โม่หรูเฟยกระตุกริมฝีปากแดง ลูบหน้าอกให้หยวนชูเฟิน และมองฉู่ลั่วหานด้วยรอยยิ้ม “จะนิ่งอยู่อีกทำไม? ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?”
ฉู่ลั่วหานยกมือขึ้นเช็ดน้ำกาแฟบนหน้า มองคนทั้งสองโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “ฉันไปแน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่ายังมีเวลาอีกสองวันก่อนเวลาที่คุณให้ฉันจะหมดลง ในช่วงสองวันนี้ ไม่ว่าฉันจะทำอะไร หวังว่าคุณจะไม่เข้ามายุ่ง ถึงตอนนั้น ฉันจะออกไปด้วยตัวฉันเอง”