คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 113 ครั้งนี้ คุณจะต้องรับผิดชอบฉัน
ตอนที่ 113 ครั้งนี้ คุณจะต้องรับผิดชอบฉัน
คำถามที่ประโคมเข้าใส่หัว ใส่หน้า ตำหนิติเตียนอย่างร้ายแรง เหล่านักข่าวล้วนแต่เป็นคนที่เกิดมามีปากราวกับมีด คำพูดที่พูดออกมาทั้งหมดสามารถไม่สนใจขอบเขตก็ได้ ไม่สนใจความรู้สึกของคู่กรณี
ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างเย็นชาภายในใจ เธอเผชิญหน้ากับกล้องของเหล่าผู้สื่อข่าว รู้จักชื่อเสียงของตัวเองอย่างลึกซึ้งดี การแต่งงานทับอยู่ที่นี่ทั้งหมด และตอนนี้เธอเองก็หัวเดียวกระเทียมลีบ
จำเป็นที่จะต้อง ตอบโต้อยู่เพียงคนเดียว
ฉู่ลั่วหานหัวเราะ รอยยิ้มที่สง่างาม และอ่อนโยนบนใบหน้าที่ปราศจากสิ่งเติมแต่ง ความดุดันในสายตากลับไม่สามารถต้านทานได้ “เรื่องระหว่างฉันกับสามีของฉัน ดูเหมือนว่าคงไม่จำเป็นต้องให้ถึงมือของผู้สื่อข่าวมาแสดงความคิดเห็น”
“หมอฉู่ ตอนนี้มีผู้รู้ออกมาเปิดเผยว่า ตอนนั้นเป็นคุณที่แย่งชิงสถานะของคุณโม่หรูเฟย……”
ฉู่ลั่วหานขยับเข้าไปใกล้ไมโครโฟนของนักข่าว “คุณคนนี้คะ ผู้รู้คือใครเหรอคะ? รบกวนเชิญผู้รู้คนนั้นมาเผชิญหน้ากับฉันได้ไหมคะ”
เหล่าผู้สื่อข่าวหันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่ก “หมอฉู่ ลือกันว่า…… ชีวิตส่วนตัวของคุณค่อนข้างวุ่นวาย เมื่อไม่นานมานี้ยังว่ากันว่าได้นัดพบกับผู้ชายแปลกหน้าที่โรงพยาบาลกลางดึก……”
อา! ความทรงจำดีมาก!
ภายนอกไม่สามารถมองเห็นคลื่นบนใบหน้าของฉู่ลั่วหานได้ เธอยื้อเอาไว้ “คุณรู้ไหมว่าเมื่อถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานหมิ่นประมาท จะต้องชดใช้อะไร? งานของคุณสำคัญกว่า? หรือว่าอิสรภาพในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าของคุณสำคัญกว่ากัน?”
เมื่อเหล่าแพทย์ที่คอยดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ เห็นว่าฉู่ลั่วหานเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้สื่อข่าวมากมายอยู่เพียงลำพังแต่กลับไม่ถูกระเบิดลง ออร่าของเธอที่ดูเหมือนภรรยาจริงๆ ไม่มีใครสามารถเปรียบเทียบได้ ดูจากออร่าเพียงอย่างเดียว เธอก็คือคุณนายหญิงตระกูลหลงอย่างไม่ต้องสงสัย
“หมอฉู่ เรื่องจริงที่ว่าโม่หรูเฟย กับคุณหลงเซียวรู้จักกันมาก่อน คุณจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?”
ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วแน่น! เธอรู้สึกขยะแขยงความรู้สึกที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างโหดร้ายแบบนี้มากที่สุด เธอรู้สึกขยะแขยงที่เรื่องส่วนตัวของตัวเองถูกทุกคนวางไว้ใต้แวนขยายแบบนี้ สุขอนามัยทางจิตที่รุนแรงทำให้ฉู่ลั่วหานอยากจะอาเจียน
ฉู่ลั่วหานเดินต่อไปด้านหน้า ผ่านกลุ่มผู้สื่อข่าวกลุ่มใหญ่ เดินไปด้วยพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาด้วย “รปภ.!”
เหล่าผู้สื่อข่าวไม่ยอมปล่อยมือ และไล่ตามไปเรื่อยๆ “หมอฉู่ ช่วยตอบด้วย”
เมื่อถังจิ้นเหยียนได้ยินว่าฉู่ลั่วหานถูกเหล่าผู้สื่อข่าวไล่ตาม ก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินคิดจะไปช่วย เขาไม่มีทางทนดูฉู่ลั่วหานถูกเหล่าผู้สื่อข่าวเอาเปรียบแน่นอน!
“รองคณบดี!”
เกาหยิ่งจือสวมรองเท้าส้นสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาดังต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก ทันทีที่ออกมาจากลิฟต์ก็รีบวิ่งเข้ามาหาถังจิ้นเหยียน “โชคดีจังที่คุณอยู่ที่นี่!”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “รองคณบดีเกา คุณมาที่นี่ทำไมเหรอ?”
เก็บเครื่องฟังตรวจที่แขวนอยู่บนคอลงมาม้วนให้เรียบร้อยแล้วใส่เข้าไปในกระเป๋า ก้าวเท้าเตรียมเดินขึ้นตึก ตอนนี้ในใจของเขาคิดถึงเพียงคน คนเดียวเท่านั้น ฉู่ลั่วหาน เธอจะต้องไม่ถูกเหล่านักข่าวถลมอีกเด็ดขาด!
“คุณจะไปไหนคะ? รองคณบดี” เกาหยิ่งจือ คว้าข้อมือของเขาไว้ ใช้พละกำลังที่มีอยู่ในร่างกายของตัวเองทั้งหมดรั้งผู้ชายร่างสูงตรงหน้าไว้แน่น
ถังจิ้นเหยียนมองไปที่นิ้วของเธอ “รองคณบดีเกา ปล่อยมือ”
เกาหยิ่งจือกัดริมฝีปาก เงยหน้าขึ้นมองไปบนหางคิ้วที่ขมวดแน่นของฝ่ายชาย “คุณจะขึ้นไปข้างบนเพื่อช่วยหมอฉู่ใช่ไหม? คุณคิดจะเสนอตัวเอง โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพื่อเธอเหมือนครั้งก่อนใช่ไหม?”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ คิ้วสวยๆ ขมวดมุ่น “ในเมื่อรู้อยู่แล้ว ก็รีบปล่อยมือ”
ก้าวเท้าเดินไปที่หน้าประตูลิฟต์ ถังจิ้นเหยียนกดลงบนปุ่มเลข 4 เกาหยิ่งจือเหยียดแขนออกไปขวางหน้าเขาไว้ “ไม่ได้! ครั้งนี้ไม่ได้เด็ดขาด คุณคิดให้ดีดีก่อนนะ การปรากฏตัวของคุณจะยิ่งทำให้เรื่องทุกอย่างซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น!”
“ครั้งหนึ่งคุณเคยมีข่าวอื้อฉาวกับเธอ เมื่อก่อนทุกคนต่างก็ไม่มีใครรู้สถานะของเธอ คุณยังมีทางหนีทีไล่ ถ้าคุณไปตอนนี้ก็เท่ากับยอมรับว่าเป็นมือที่สามระหว่างเธอกับหลงเซียว คุณช่วยเธอไม่ได้ กลับกันอาจทำให้เป็นอันตรายกับเธอ และยังทำร้ายตัวคุณเองอีกด้วย!”
ดวงตาที่อ่อนโยนของถังจิ้นเหยียนปรือขึ้นด้วยความโกรธอย่างชัดเจน การปลูกฝังที่ดีทำให้เขาไม่ได้ระเบิดความโกรธออกมาในทันที แต่น้ำเสียงของเขาใจร้อนไปก่อนแล้ว “รองคณบดีเกา เรื่องของผมคุณไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้ามาแทรก ถอยไป”
“คุณกำลังวางแผนที่จะทำให้ตัวเองล้มละลายจนหมดตัวเพื่อเธอใช่ไหม? คุณรู้ไหมว่าหลงเซียวเป็นใคร? หากคุณ และภรรยาของเขามีข่าวอื้อฉาว สิ่งที่รอคุณอยู่ถ้าไม่ใช่จุดจบของสายอาชีพ ก็เป็นผลกระทบอื่นที่คุณคาดไม่ถึงแน่นอน!”
เกาหยิ่งจือกลัวถังจิ้นเหยียนจะทุ่มสุดตัวจริงๆ ดังนั้นถึงได้เข้ามาหยุดยั้งเขาอย่างสุดชีวิต
ถังจิ้นเหยียนมองลงไปที่เกาหยิ่งจือ เขาพูดกับเธออย่างหนักแน่นทีละคำ “ถ้าเพื่อเธอแล้ว ผมไม่สนใจ”
พูดจบ ถังจิ้นเหยียนก็สาวเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์ ถ้าเขาสามารถแบกรับเรื่องทุกอย่างนี้แทนฉู่ลั่วหานได้ ไม่ได้เป็นหมอแล้วจะเป็นอะไรไป? ล้มละลายจนหมดตัวแล้วจะเป็นอะไรไป?
เขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อหลงเซียว
ถังจิ้นเหยียนเดินออกมาจากลิฟต์ บนระเบียงทางเดินชั้น4 ถูกแออัดจนไม่มีทางเดิน และในทิศทางที่เหล่าผู้สื่อข่าวกำลังปิดล้อมอยู่นั้น ถังจิ้นเหยียนก็มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่โอบฉู่ลั่วหานไว้ด้วยมือข้างเดียว ……
“คุณหลง ความหมายของคุณก็คือ ตั้งแต่ต้นจนจบ คุณรักแค่หมอฉู่เพียงคนเดียวเท่านั้น?”
หลงเซียวกอดฉู่ลั่วหานไว้แน่น ใช้แขนของตัวเองให้แรงสนับสนุนเธอ ตอนที่ได้รับข่าวแล้วรีบมาโรงพยาบาลนั้น หลงเซียวอยากจะเอาผู้สื่อข่าวพวกนี้โยนทิ้งออกไปข้างนอกให้ได้เลยจริงๆ!
แต่ว่าการระเบิดพวกเขาออกไปอย่างเกลียดชัง ไม่เป็นผลดีกับการชี้แจงเรื่องทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะอยู่ต่อ เผชิญหน้าพร้อมกันกับเธอ
ฉู่ลั่วหานหันไปมองใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของหลงเซียว สายตาที่มุ่งมั่นของเขาไม่ยอมให้คนอื่นได้พูดแทรกอย่างเฉียบขาด ความปรารถนาที่อยากจะปกป้องเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างสมบูรณ์นั้น ยิ่งใหญ่ และแข็งแกร่งมาก
“ใช่แล้ว คนที่ผมรักมีเพียงลั่วหานคนเดียวเท่านั้น” มือของหลงเซียวเลื่อนลงไปกุมมือของฉู่ลั่วหานไว้ และสอดมือประสานกับเธออย่างแนบแน่น
“แต่ว่าตอนนี้โม่หรูเฟยกำลังตั้งท้องลูกของคุณอยู่ เมื่อไม่นานมานี้ก็มีผู้สื่อข่าวได้ถ่ายภาพที่คุณพาคุณโม่ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพ ไม่ทราบว่าคุณจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?”
ใช่แล้ว เขาจะอธิบายยังไง?
ฉู่ลั่วหานนั้นฉลาด ตอนนี้ที่วางอยู่ตรงหน้าของหลงเซียวคือดาบสองคม ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงก็มีแต่ช่องโหว่ นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถประนีประนอมได้ ต้องมีฝ่ายหนึ่งที่ถูกลิขิตให้รับผิดชอบ
ฉู่ลั่วหานอยากจะเอ่ยปากพูด แต่หลงเซียวหยุดเธอไว้
เผชิญหน้ากับการระดมยิงจากเหล่าผู้สื่อข่าว ท่านเซียวพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ถ้าอยากรู้คำตอบ ก็ช่วยอดใจรอหน่อย”
หลงเซียวทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้ จับมือของฉู่ลั่วหานอย่างไม่อดทนอีกต่อไป
จี้ตงหมิงตามอยู่ด้านหลังติดๆ ได้ยินท่านเซียวออกคำสั่ง “ไล่คนพวกนี้ออกไปซะ ถ้ากล้าบุกเข้ามาก่อกวนในโรงพยาบาลอีก ก็ส่งไปเรือนจำเลย”
“ครับ! เจ้านาย!”
มองดูหลงเซียว และฉู่ลั่วหานออกไปจากจุดเกิดเหตุ ถังจิ้นเหยียนยืนห่างออกไม่ไกลอยู่คนเดียว ไม่ขยับไปไหนเลยเป็นเวลานาน
และด้านหลังของเขาห่างออกไปไม่ไกล เกาหยิ่งจือกัดฟันแน่น ทำไมผู้หญิงเลวอย่างฉู่ลั่วหานถึงสามารถได้รับความรักจากหลงเซียว และถังจิ้นเหยียน!
เธอไม่ยอมแน่นอนอยู่แล้ว!
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เกาหยิ่งจือกดโทรออกหมายเลขของโม่หรูเฟย หันหลังเดินไปที่ระเบียง “โม่หรูเฟย เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่? เรื่องทุกอย่างเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว หลงเซียว กลับออกมาชี้แจงปกป้องฉู่ลั่วหานผู้หญิงเลวคนนี้ด้วยตัวเอง!”
นั่งอยู่ในรีสอร์ทหยีจิ่ง โม่หรูเฟยปิดทีวีลง “พี่คะ คุณวางใจเถอะ ฉู่ลั่วหานเธอมีชีวิตดีๆ ได้อีกไม่นานหรอก คนทั้งสองของตระกูลหลงไม่มีใครรอพบเธอ โดยเฉพาะหยวนชูเฟิน เธอเพียงแค่อยากให้ฉันแต่งเข้าไปอยู่ในตระกูลหลง วันนั้น คงอีกไม่นานเกินรอ!”
ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ภายในรถโรลส์-รอยซ์
หลงเซียวเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้ฉู่ลั่วหานอย่างระมัดระวัง ถูกฉู่ลั่วหานหยุดเอาไว้ “ฉันทำเองดีกว่า”
เขาอดกลั้นอารมณ์โกรธไว้ ปัดมือของเธอออก และกุมไว้ในมือของตัวเอง “อย่าขยับ กังวลจนเหงื่อแตกหมดแล้ว ตอนที่ผมยังมาไม่ถึงพวกเขาจงจะทำให้คุณอึดอัดมาก?”
ไอ้พวกที่สมควรตายพวกนี้!
ฉู่ลั่วหานในชุดเสื้อกาวน์สีขาวตัวใหญ่นั่งอยู่ในรถ ดูแตกต่างมากเมื่อเทียบกับหลงเซียวที่อยู่ในชุดสูทสีดำล้วน เธอก้มหน้าลง ปกปิดความตื้นตันใจในดวงตา “หลงเซียว แบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ฉันไม่เหมาะสมที่จะเป็นคุณนายหญิงตระกูลหลงของพวกคุณ แล้วก็ไม่อยากถูกพวกนักข่าวก่อกวนอีกแล้ว”
หลงเซียวช่วยเช็ดเหงื่อให้เธอจนสะอาด จากนั้นริมฝีปากบางก็อมยิ้ม เธอพูดขึ้นเสียงเบา “พวกนักข่าวก็เหมือนกับสัตว์ที่ชอบดมกลิ่นเลือดสด รอให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปก็จะดีขึ้นเอง”
ฉู่ลั่วหานส่ายหน้า “คุณคิดว่างั้นเหรอ? อย่างที่นักข่าวพูด คุณจะอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับโม่หรูเฟยอย่างไร? เด็กในท้องของเธอเป็นลูกของคุณจริง คุณจะยอมรับว่าคุณแต่งงานกับชู้ หรือว่าจะยอมรับไปตามตรงว่าในใจของคุณมีเธอมาโดยตลอด?”
ทุกคำพูดที่เป็นคำถามของเธอ เขาไม่รู้จะตอบยังไงไปชั่วขณะ เขามีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด แต่ว่าเมื่อมันออกมาถึงข้างปากก็พบว่าไม่ว่าจะอธิบายยังไงมันก็ทำร้ายเธอทั้งนั้น
“ขอโทษ ที่ครั้งหนึ่งผมเคยทำเรื่องที่ผิดต่อคุณ”
หลงเซียวที่ไม่เคยขอโทษใครมาก่อนเลย ช่วงนี้กลับพูดขอโทษกับเธอซ้ำๆ ผู้หญิงคนนี้ ชนะเส้นตายของเขาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉู่ลั่วหานหัวเราะ เธอยื่นมือออกไปเตรียมจะเปิดประตูรถ “ไม่ต้องหรอก ท่านเซียว ฉันไม่มีวันลืมพระคุณที่ช่วยชีวิตแน่นอน แต่ว่าฉันเคยคิดแล้ว พวกเราไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน อยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุข”
มือทั้งสองข้างของหลงเซียวกอดเธอไว้ กอดเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น และระหว่างเบาะนั่ง ในพื้นที่เล็กๆ ลมหายใจของทั้งสองเกี่ยวพันกัน เขาก้มหน้าลง ใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างก็อยู่ตรงหน้าเขา
เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ มองเธออย่างรักใคร่ และจริงจัง “อย่าดื้อ ผมเองก็จะไม่ให้โอกาสคุณดื้อเหมือนกัน คุณรักผม นี่คือเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ผมเองก็รักคุณ ดังนั้นผมจะไม่มีทางปล่อยมือ”
สามวัน ยังเหลือเวลาอีกสามวัน เธอควรปล่อยมือ และผลักเขาออกไป หรือจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเขาจนวินาทีสุดท้าย?
“หลงเซียว ที่ฉันแต่งงานกับคุณ ก็เพื่อฐานะคุณชายหลงแห่งตระกูลหลงของคุณ หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเหลือบริษัทฉู่ซื่อได้ จนถึงตอนนี้ ฉันเองก็ไม่อยากปิดบังอีกต่อไป”
ฉู่ลั่วหานคิดไม่ออกว่าเธอยังมีวิธีไหนอีก จะผลักเขาออกไปได้ยังไง? สวรรค์!
หลงเซียวกลับอมยิ้มขึ้นมา เขายิ้มอย่างโล่งใจ “แบบนี้ ดีที่สุดแล้ว ฐานะคุณชายหลงแห่งตระกูลหลงของผม เป็นความจริง ที่แน่นอนว่าใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อำนาจเงินทองในมือผม เพียงพอที่จะช่วยให้คุณสร้างบริษัทฉู่ซื่อ ขึ้นมาได้อีกเป็นร้อยเป็นพันบริษัท ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณยังจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องหย่าร้างกันอีก?”
ฉู่ลั่วหานตกตะลึง พูดขนาดนี้แล้วเขายังไม่โกรธอีก?
ฉู่ลั่วหานถูกเขาพูดจนพูดอะไรไม่ออกอีก ไอคิวของเธอก็สูง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหลงเซียวแล้ว สมองกลับไม่หมุน
หลงเซียวปล่อยเธอ แล้วสตาร์ทรถ “ในเมื่อไม่มีแล้ว อีกหน่อยก็ไม่ต้องพูดถึงอีก บางที ตอนนี้หากคุณมีอะไรที่ไม่สบายใจ ก็ระบายออกให้หมด”
งั้นก็หมายความว่า เขาเต็มใจที่จะเป็นถังขยะระบายอารมณ์ให้เธอ
แต่ว่า เมื่อสามปีก่อนตอนที่เธอร้องไห้จนน้ำตาเกือบแห้ง คุณไปอยู่ที่ไหนกัน? คุณอยู่บนเตียงของโม่หรูเฟย
รถขับเคลื่อนออกไปจากโรงพยาบาล ข้างหน้าคือทางออกสี่แยก ทิศทางที่ตรงไปคือที่อยู่อาศัยของเธอ เลี้ยวซ้ายไปคือวิลล่า ฉู่ลั่วหานไม่รู้ว่าหลงเซียวจะเลือกอย่างไร
หลงเซียวไม่ได้ขอความคิดเห็นจากเธอ หมุนพวงมาลัยเลี้ยวไปทางซ้ายโดยตรงเลย!
“ฉันไม่กลับไป”
มือทั้งสองข้างของเธอจับแขนของเขาเพื่อหยุด แต่ภายในใจกังวลมากเกินไป มือทั้งสองข้างคว้าแขนขวาของเขาไว้ พวงมาลัยลื่นหลุด และทันใดนั้นมือซ้ายของเขาก็ชนเข้ากับประตูรถ
แผลที่แขนยังไม่หายดี เมื่อถูกผลัก และชน! แผลเปิดออกแล้ว!
แขนซ้ายของหลงเซียวสูญเสียเรี่ยวแรง ล้อรถสูญเสียการควบคุมเสียงดังปั้งชนเข้ากับขอบถนน
ความเฉื่อยขนาดใหญ่ ทำให้คนทั้งสองกระเด็นไปทางด้านหลัง แขนขวาของหลงเซียวรีบยื่นไปปกป้องศีรษะของฉู่ลั่วหานไว้
ฉู่ลั่วหานลืมตาขึ้นมา มองดูสีหน้าที่เจ็บปวดของเขาด้วยความตกใจ “แผลที่แขนของคุณ จำเป็นต้องทำแผลตอนนี้ กลับไป กลับไปที่โรงพยาบาล”
หลงเซียวกลับยืนกรานว่าจะไม่ไป “ภรรยาของผมเป็นหมอ แผลภายนอกแค่นี้จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลด้วยเหรอ? คุณทำให้ผมต้องบาดเจ็บถึงสองครั้ง ครั้งนี้คุณต้องรับผิดชอบผม”