คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 1070 ใช่ ฆ่าคนชดใช้กันด้วยชีวิต
ตอนที่ 1070 ใช่ ฆ่าคนชดใช้กันด้วยชีวิต
ตามที่คาดไว้ประตูของโรงพยาบาลหวาเซี่ยถูกระเบิด
คนอย่างน้อยสามร้อยคนล้อมรอบทางเข้าอาคารผู้ป่วยนอก ทุกคนถือป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยสีแดงชูขึ้นเหนือศีรษะพลางตะโกนอะไรสักอย่าง
คิ้วของหลงเซียวขมวดรวมกันตรงกลางผ่านกระจกรถ "พวกคนบ้า"
ลั่วหานกลับหัวเราะ "ที่โรงพยาบาลมักเกิดเรื่องแบบนี้บ่อยๆ เห็นจนไม่แปลกใจไปแล้ว"
แต่ผลที่ตามมาเลวร้ายขนาดนี้ เกี่ยวข้องกับคนจำนวนมากขนาดนี้เกิดไม่บ่อยนัก
ความรู้สึกแรกของลั่วหานคือเธอคิดว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนที่แสดงความคิดเห็นสาธารณะ แต่เป็นคนที่ตั้งใจจัดฉากขึ้นมา ผู้ตายไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
"ดูเหมือนว่ามาตรการรักษาความปลอดภัยของหวาเซี่ยจะยังไม่ดีพอ รับสมัครรปภ.เพิ่มอีก 100 คน…ไม่สิ ย้ายคน 100 คนจากสำนักงานใหญ่MBKมาโดยตรงดีกว่า"
คิ้วของหลงเซียวไม่ได้คลายลง ความวุ่นวายในโรงพยาบาลทำให้เขาโกรธอย่างเห็นได้ชัด
หลงเซียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่พูดอะไรแล้วออกคำสั่งไปยังแผนกรักษาความปลอดภัยของMBK สั่งให้พวกเขาจัดกำลังเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องมาที่นี่ภายใน 20 นาที
รถค่อยๆจอด ลั่วหานก็ตบหลังมือเขาอย่างปลอบโยน "เรียนคุณประธานที่รัก ผ่อนคลายเถอะ ในฐานะหมอของโรงพยาบาลหวาเซี่ย ฉันจะบอกนายในฐานะหมอ หมอที่ไม่เคยเห็นปัญหาทางการแพทย์ ชีวิตการทำงานจะไม่สมบูรณ์"
คำพูดปลอบนี้ไม่ได้ผล ตรงกันข้าม หลงเซียวหน้าเสียจนไม่รู้จะเสียยังไงแล้ว เขาคว่ำมือบีบนิ้วของลั่วหานแน่น "ฉันจะลงไปกับเธอ"
ใครกล้าแตะต้องภรรยาเขา เขารับรองว่ามันต้องชดใช้
เมื่อก่อนจะเป็นยังไงเขาไม่สนใจ แต่ต่อหน้าเขาสถานการณ์ทำนองนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก
ลั่วหานเข้าใจความหมายในดวงตาของเขา อดที่จะยิ้มไม่ได้
สามีของเธอเป็นคนที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวจริงๆ
คนขับเปิดประตูด้านหลังของรถให้พร้อมเตือนด้วยความกังวลใจ "ท่านประธาน คุณผู้หญิง รอให้รปภ.มาก่อนแล้วค่อยว่ากันดีไหมครับ? สถานการณ์วุ่นวายเกินไปยากที่จะควบคุมได้"
"ไม่เป็นไร พวกเขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก"
มือของลั่วหานถูกฝ่ามือของหลงเซียวกุมไว้ ฝ่ามือที่อบอุ่นและแห้งของเขาเป็นเหมือนเกราะป้องกันรอบด้าน ตราบใดที่ยังมีความอบอุ่นจากเขาลั่วหานก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
หลักๆแล้วลั่วหานเชื่อว่าใครก็ตามที่เห็นหลงเซียวล้วนไม่กล้าจะมายั่วยุ ยกเว้นแต่ว่าคนคนนั้นเป็นบ้า
"ยาพิษคร่าชีวิตอย่างโหดเหี้ยม! โรงพยาบาลอำมหิต! หมออำมหิต!"
"บอยคอตโรงพยาบาลหวาเซี่ย! ปราบปรามยาผิดกฎหมาย!"
"ไอ้หมอเลวไสหัวออกมาขอโทษ!"
"คืนความยุติธรรมให้คนตาย! คืนความยุติธรรมให้ประชาชน! หมอไร้ฝีมือที่ทำคนตายออกมา! ออกมา!"
คลื่นการด่ามาลูกแล้วลูกเล่า คำพูดหลายคำไม่น่าฟังสุดๆจนทนฟังเข้าหูไม่ได้
อารมณ์ของลั่วหานไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ คำพูดประเภทนี้เธอได้ยินมาเยอะแล้ว การทำร้ายทางวาจา ทางร่างกาย การกระทำที่หยาบคายป่าเถื่อน คนในครอบครัวหลายแบบเธอก็เคยเห็นมาหมด
หลงเซียวปล่อยมือลั่วหานแล้วใช้แขนข้างหนึ่งโอบเธอไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง
ถังจิ้นเหยียนและคนอื่นๆเพิ่งออกมาจากอาคารผู้ป่วยนอกพอดี เห็นการต่อสู้ด้านนอกผ่านประตูกระจก ทั้งสามคนต่างตกตะลึง หากไม่ปิดประตูและมีรปภ.คอยกันไว้ เกรงว่าแผนกผู้ป่วยนอกอาจถูกรื้อไปแล้ว
"ออกมาแล้ว! พวกเขาออกมาแล้ว!"
"ออกมา! ขอโทษสิ!"
"เราต้องการคำอธิบาย! เราต้องการคำอธิบายที่สมเหตุสมผล!"
คณบดีเฉินเซแว่นตาบนใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว "ทำไมคนขนาดนี้"
มองจากชั้นบนยังไม่รู้สึกว่าผลกระทบมากมายขนาดนี้ พอลงมาที่เกิดเหตุถึงรู้ว่าอะไรคือคนเยอะเหมือนมดเหมือนปลวก ข้างล่างเต็มไปด้วยหัวคนสีดำ ป้ายตัวอักษรขนาดใหญ่สีแดง เสียงร้องที่ดังสนั่น ไม่ต้องพูดถึงคำพูดของพวกเขานั้นว่าน่าขยะแขยงมากแค่ไหน
หลินซีเหวินเม้มปาก "คณบดี รองคณบดี นี่เป็นครั้งแรกที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยเจอสถานการณ์แบบนี้ใช่ไหม?"
หมายถึงว่าขนาด อิทธิพล ผลกระทบการตัดสินโดยรวม
คณบดีเฉินเห็นฉากแบบนี้มาเยอะ แต่ฉากมีไม่มากนัก เขาจัดแว่นฟื้นคืนความสงบนิ่งในการออกไป "ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังจงใจให้หมอฉู่อยู่ไม่ได้"
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าเห็นด้วย "หมอหลิน คุณอยู่ที่นี่กับคณบดี ฉันจะออกไป"
หลินซีเหวินอยากจะห้าม แต่ถังจิ้นเหยียนก้าวออกไปแล้ว ร่างสีขาวสะอาดสูงมีความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ
คณบดีเฉินมองเขาอย่างชื่นชม "หมอหลิน ผมได้ยินมาว่าคุณชื่นชมรองคณบดีถังมากหรอ?"
หลินซีเหวินคิดในใจว่าป่านนี้ยังมีอารมณ์มาเม้าท์มอยอยู่ แต่พอมองไปที่ร่างของถังจิ้นเหยียน เธอก็อดตะลึงไม่ได้ ใช่ เธอชื่นชมหมอถังมาก
เมื่อก่อนคิดว่าเขาหล่อ มีทักษะทางการแพทย์ที่ดีเลิศ นิสัยดี เป็นหมอที่ดีไม่มีคำวิจารณ์ในแง่ลบของโรงพยาบาล
ตอนนี้เขาต้องแบกรับภาระและความรับผิดชอบมากขึ้น ต่างจากหมอถังในห้องผ่าตัด ภาพลักษณ์ของหมอถังเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น
ทันทีที่ถังจิ้นเหยียนออกมาจากประตูกระจก คนที่ตะโกนอยู่ด้านล่างก็ด่าใส่เขาอย่างบ้าคลั่ง
"แกมันไม่ใช่คน!"
"ฉู่ลั่วหานอยู่ไหน!"
"คณบดีล่ะ!"
ถังจิ้นเหยียนยืนอยู่บนขั้นบันได ยกมือสองข้างปลอบขึ้นลงอย่างเป็นธรรมชาติ "ผมคือถังจิ้นเหยียน รองคณบดีของโรงพยาบาลหวาเซื่ย หากคุณมีคำถามใด ผมสามารถตอบได้ ทุกคนโปรดอยู่ในความสงบ โรงพยาบาลของเราไม่มีทางจงใจใช้ยาที่มีปัญหาด้านคุณภาพ ผมสามารถรับรองกับทุกท่านได้"
ขณะที่ถังจิ้นเหยียนอธิบาย คนจากสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยากำลังตรวจสอบห้องยาของโรงพยาบาลครั้งใหญ่
บรรยากาศภายในโรงพยาบาลก็เลวร้าย
โชคดีที่ไม่มีข่าวเชิงลบออกมาจนถึงตอนนี้
แต่เรื่องปากท้องยากที่จะยุติ ความคิดเห็นของสาธารณชนนี่สิที่เป็นโรคร้าย
"จิ้นเหยียนออกมาทำไม?"
ลั่วหานกับหลงเซียวเดินไปถึงห้องโถงผู้ป่วยนอกก็เห็นถังจิ้นเหยียนยืนเผชิญหน้าฝูงชน กำลังอธิบายบางอย่างอย่างอดทน เสียงด้านล่างดังมากทำให้เขาต้องใช้เสียงที่ดังที่สุดในการอธิบายด้วยรอยยิ้ม
ถังจิ้นเหยียน…
ตอนนี้หากเผชิญหน้ากับคนคนนี้อีกครั้งหนึ่ง ชื่อของเขามีความหมายที่แตกต่างออกไป หลงเซียวมองถังจิ้นเหยียนไม่สามารถเชื่อมโยงเขากับนักฆ่าได้ชั่วขณะ
"เขาเป็นรองคณบดี เกิดเรื่องในโรงพยาบาล เขาควรจะปรากฏตัว" หลงเซียวอธิบายอย่างเรียบเฉย มองใบหน้าและร่างถังจิ้นเหยียนด้วยดวงตาล้ำลึก พยายามมองทะลุคิ้วกับมุมปากเขาเพื่อหาเบาะแส
แต่น่าเสียดายที่นิสัยของถังจิ้นเหยียนยังเหมือนเดิม สง่างาม ไพเราะ สะอาด
ไม่เข้ากันกับกลิ่นคาวเลือดเลยสักนิด
"คุณเป็นรองคณบดีของโรงพยาบาลหวาเซี่ย คุณต้องอธิบายให้ชัดเจนว่าเรื่องที่หวาเซี่ยใช้ยาพิษมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!"
"ใช่ อีกหน่อยเราจะกล้ามารักษาที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยได้ยังไง! โรงพยาบาลอำมหิตไม่มีจิตสำนึกเพราะเห็นแก่เงิน"
ถังจิ้นเหยียนอธิบายอย่างอารมณ์ดีว่า "เรื่องยาไม่ใช่ความผิดของโรงพยาบาลหวาเซี่ย แต่มีคนจงใจใส่ร้ายหมอของเรา…"
"ได้ยินมาว่ายาเหล่านี้นำเข้ามาจากบริษัทฉู่ซื่อโดยตรงยังไม่ได้มีการนำไปใช้อย่างเป็นทางการ! เหอะๆ สะดวกจริงๆ บริษัทฉู่ซื่อร่วมมือกับหวาเซี่ยเอาคนไข้ของโรงพยาบาลหวาเซี่ยเป็นหนูทดลองยา!"
"คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องอย่างงี้ด้วย! งั้นก็แสดงว่าหวาเซี่ยกับบริษัทฉู่ซื่อร่วมมือกันหาเงินแล้วดันไปฆ่าคนงั้นหรอ!"
ไม่รู้ว่าจู่ๆใครเอ่ยชื่อบริษัทฉู่ซื่อขึ้นมาทำให้คนด้านล่างวุ่นวายอีกครั้ง พวกเขาฝังใจว่าบริษัทฉู่ซื่อกับโรงพยาบาลหวาเซี่ยมีความสัมพันธ์ลับ
พอรู้เรื่องนี้ผู้สื่อข่าวจึงเริ่มรายงานข่าวอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าพาดหัวข่าวใหม่ก็ปรากฏบนเว็บไซต์ใหญ่
ยังมีคนที่ถ่ายทอดสด ทำให้บนโลกอินเทอร์เน็ตมีโพสต์นับหมื่นในเวลาไม่กี่นาที ทุกคนก่นด่าความสัมพันธ์ของบริษัทฉู่ซื่อกับโรงพยาบาลหวาเซี่ย ตำหนิว่าที่ใช้ความสัมพันธ์พิเศษเอาชีวิตของผู้ป่วยมาล้อเล่น
ฝูงชนที่ไม่รู้เรื่องก็เข้ามาผสมโรงช่วยกันโจมตีด้วยความเมามัน
นอกจากนี้ยังมีแฟนคลับของลั่วหานที่ออกตัวประกาศว่าเรื่องไม่ใช่แบบนี้แน่ แต่เสียงจำพวกนี้ก็ถูกแขวะยับอย่างบ้าคลั่งอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่วิดีโอโลกอินเทอร์เน็ตกำลังยิ่งถล่ม บทความและรูปภาพที่เปิดเผยความจริงของซุนปิงเหวินก็ขึ้นด้านบนของรายการอย่างรวดเร็ว
ถังจิ้นเหยียนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชี้แจง ใบหน้าของเขาแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดว่า เขาที่เคยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบมาโดยตลอดไม่ถนัดในการรับมือกับข้อพิพาท "ความร่วมมือระหว่างโรงพยาบาลหวาเซี่ยกับบริษัทฉู่ซื่อมีไว้เพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยให้ดีขึ้น ยาที่บริษัทฉู่ซื่อจัดหามาให้ประสิทธิภาพดีเท่ากับยานำเข้า แต่ราคาถูกกว่ายานำเข้าครึ่งหนึ่งหรือเพียงเศษหนึ่งส่วนสาม
บริษัทฉู่ซื่อร่วมมือกับโรงพยาบาลขนาดใหญ่หลายแห่ง ยาของพวกเขามีประกันยาที่สามารถเบิกคืนเงินได้ ทำให้ช่วยลดภาระให้กับผู้ป่วยได้เยอะ
ความสำเร็จทั้งหมดนี้ทุกคนก็ต่างเห็นกันดี ผมถังจิ้นเหยียนเอาคุณธรรมของผมเป็นประกันว่าความร่วมมือระหว่างโรงพยาบาลหวาเซี่ยกับบริษัทฉู่ซื่อเป็นไปตามหลักการดูแลผู้ป่วยโดยปราศจากผลประโยชน์ส่วนตัวใดๆ!"
ถังจิ้นเหยียนพูดอย่างจริงใจ เขามองในมุมมองหมอที่ทำเพื่อคนไข้
แต่ฝูงชนที่ไร้เหตุผลกลับไม่ฟังสักคำ แน่นอนว่าพวกเขาไม่สนใจสิ่งที่ถังจิ้นเหยียนพูด
"ไร้สาระ! นี่มันก็แค่คำโกหก! ใครไม่รู้บ้างว่าโรงพยาบาลเป็นสถานที่หาเงินทำร้ายคนอื่น! ทำคนตายแล้วยังมีหน้ามาบอกว่าทำเพื่อคนไข้!"
"ให้ฉู่ลั่วหานออกมา! ให้เธอออกมาด้วยตัวเอง!"
"ใช่! เอาตัวฉู่ลั่วหานออกมา!"
พอลั่วหานได้ยินเช่นนั้นก็มองหลงเซียวโดยไม่รู้ตัว เอาเถอะ สีหน้าของเขาเหมือนจะฆ่าคนได้แล้ว
"ทุกท่านต้องการให้ฉันอธิบายอะไร?"
เสียงที่ใสชัดเจนขัดจังหวะเสียงโห่ร้อง เสียงของลั่วหานไม่ได้ดังแต่กลับทำให้คนในเหตุการณ์เงียบลงได้
จากนั้นร่างสูงของเธอก็เดินไปที่ขอบของกลุ่มฝูงชน ใบหน้าของเธอเย็นชาไร้รอยยิ้ม สายตาที่ว่องไวของเธอมองตรงมาที่ดวงตานับร้อยคู่
ทันใดนั้นฝูงชนเป็นใบ้
ไม่ใช่เพราะลั่วหาน แต่คือร่างสูงสีดำยาวด้านหลังเธอ
ใบหน้าหลงเซียวเย็นชามากพอที่จะปิดผนึกน้ำแข็งสิบไมล์ได้ ดวงตาที่เหมือนใบมีดของเขากำลังโกรธเกรี้ยว!
มีคนมองหน้ากัน เกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครบอกว่าหลงเซียวจะมานี่! ที่นี้เอาไงต่อ?
ให้เพิ่มเงินมั้ย?
ต้องทำตัวยังไง?
สวบๆๆ——
ฝูงชนหลีกทางในขณะที่ลั่วหานก้าวไปข้างหน้า บางคนนั้นอยากจะลงไม้ลงมือ แต่ก็ติดที่ออร่าที่แผ่มาจากเธอ จึงทำได้แค่ถูกบีบให้ถอยหลัง
ไม่นานลั่วหานก็เดินไปถึงบันไดขั้นที่สามข้างๆถังจิ้นเหยียน "มีคำถามอะไรถามฉันมาได้ตรงๆทีละคน"
ทันทีที่เห็นลั่วหานมา หลินซีเหวินก็เปิดประตูออกมาเตรียมกระโดดเข้าไปไปยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเธอ ฝีเท้าเธอหยุดชะงัก
เพราะขายาวของท่านเซียวก้าวไปถึงก่อน ครอบครองพื้นที่ที่เธอเล็งไว้
หลินซีเหวินจึงต้องไปอยู่ข้างถังจิ้นเหยียน
แคมป์บนเวทีแข็งแกร่งเกินไป ทำให้คนด้านล่างไม่กล้าพูดไปเรื่อย ทุกคนมองไปรอบๆ
หลังจากนั้นไม่นานชายร่างอ้วนคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "ที่บอกว่าโรงพยาบาลหวาเซี่ยร่วมมือกับบริษัทฉู่ซื่อฆ่าผู้ป่วยตาย คุณจะอธิบายยังไง?!"
พอมีคนเปิด ฝูงชนด้านล่างก็ตื่นตัวอีกครั้ง "อธิบาย! อธิบาย!"
"ต้องอธิบาย!"
"เห็นชีวิตคนเป็นแค่ผักปลา ปล่อยไส้ไม่ได้!"
"ฆ่าคนชดใช้ชีวิต! ให้เธอชดใช้ด้วยชีวิต!"
คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าพูดแม้แต่การชดใช้ด้วยชีวิต ใครให้ความกล้ากับพวกเขา?
ซุนปิงเหวิน?
หลงเซียวเลิกคิ้วเงียบๆ "ฆ่าคนชดใช้ด้วยชีวิต?"
พอคนด้านล่างได้ยินหลงเซียวพูดก็หยุดชะงัก "…ชะ…ใช่! จ่ายด้วยชีวิต!"
คิ้วของหลงเซียวขยับ "ดีมาก ฆาตกรสมควรชดใช้ด้วยชีวิต"