คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 1067 การช่วยเหลือไม่เป็นผล
ตอนที่ 1067 การช่วยเหลือไม่เป็นผล
สีหน้าถังจิ้นเหยียนเปลี่ยนทันที!
"คนไข้คนไหน?!"
หมอหญิงกัดริมฝีปาก เอานิ้วประสานกัน "ชื่อ…ชื่อเฉินจุน"
เฉินจุน?
ลั่วหานพยักหน้าเงียบๆก่อน "เฉินจุนเป็นคนไข้ของฉัน ฉันจะไปกับเธอ"
ลั่วหานจำเฉินจุนได้ ที่จำได้อย่างแม่นยำคือลูกสาวของเฉินจุน ตอนที่เฉินจุนถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ลูกสาวของเฉินจุนเคยบอกว่าโตขึ้นเธออยากจะเป็นหมอ
"โอ…โอเคค่ะ หมอฉู่คุณกลับมามันช่างดีจริงๆ"
ฝีเท้าของลั่วหานว่องไว หลินซีเหวินไม่เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างก็ลั่วหานก็ลับหายไปจากทางเดินแล้ว
"…"
หลินซีเหวินสับสนชั่วขณะ "รอฉันด้วย!"
ที่หน้าห้องฉุกเฉินมีครอบครัวของเฉินจุนยืนอยู่ ภรรยากับพ่อแม่ของเขายืนรออย่างร้อนใจ พอได้ยินเสียงฝีเท้า พวกเขาก็หันมามองพร้อมกัน
"หมอฉู่! ในที่สุดหมอก็มาแล้ว! พวกเรารอคุณมาตลอด พวกเราไม่กล้าเชื่อคนอื่น เชื่อแค่คุณหมอฉู่คนเดียว! ชีวิตของสามีฉันคงต้องฝากไว้ในมือคุณแล้วนะคะหมอฉู่!"
ภรรยาของเฉินจุนแทบจะโผตัวทั้งตัวเข้ามาต่อหน้าลั่วหาน เธอเข้ามาจับมือเธอแน่นอย่างไม่รู้ตัวว่าใช้แรงมากน้อยเท่าไร
ข้อมือของลั่วหานถูกเธอจับจนเจ็บไปหมด เธออดทนแล้วพูดว่า "คุณหญิงเฉินคะ เราจะให้สุดความสามารถ หมอขอเข้าไปดูสถานการณ์ก่อนนะคะ ลุงเฉิน คุณป้าอย่ากลัวเลยนะคะ เราจะทำให้ดีที่สุด"
พ่อแม่ของเฉินจุนไม่เคยคุยกับลั่วหานโดยตรง แต่เคยได้ยินผู้ป่วยทั้งแผนกหัวใจและหมอต่างก็ชื่นชมเธอ ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอตัวจริงแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะเป็นหมอหญิงที่อายุน้อยหน้าตาสะสวย แม้ว่าจะเต็มใจเชื่อเธอ แต่พวกเขาก็ไม่ค่อยไว้วางใจหมอสาวนัก
"หมอฉู่ครับผมมีลูกชายแค่คนเดียว ผมขอร้อง…จะต้องช่วยเขานะครับ!"
เขาพูดพลางคุกเข่าลงต่อหน้าลั่วหาน ลั่วการประคองแขนของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง "คุณลุงคะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ หน้าที่ของเราคือรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน เราจะพยายามอย่างเต็มที่นะคะ"
คุณหญิงเฉินร้องไห้จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง "ทำไมอาการดีอยู่แท้ๆถึงได้อาการหนักไปได้? การผ่าตัดประสบความสำเร็จขนาดนั้น นึกว่าอีกไม่กี่วันก็ออกโรงพยาบาลได้แล้วแท้ๆ ทำไมถึง…"
พูดพลางเสียงก็ติดในลำคอ พูดไม่ออก
"ซีเหวิน เธอข้างนอกสักพัก ฉันจะเข้าไปดูข้างใน"
หลินซีเหวินพยักหน้าอย่างลนลาน "ได้ เธอรีบเข้าไปเถอะ"
ลั่วหานหันหลังเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน หมอซุนกับหมอหวังกำลังปั้มหัวใจให้เฉินจุน "หมอฉู่! พระเจ้า หมอฉู่มาได้เวลาพอดี"
ลั่วหายถอดเสื้อคลุม พยาบาลก็หยิบเสื้อคลุมสีขาวใหม่เอี่ยมมาช่วยใส่ให้เธอ
ลั่วหานเหลือบมองจอแสดงผลของเครื่องวัดชีพจรหัวใจ ชีพจรยังคงเป็นศูนย์ "นานแค่ไหนแล้ว?"
"ยี่สิบนาทีก่อน ตอนนี้ยังไม่สามารถฟื้นตัวได้" หมอหวังที่ถือเครื่องCPRในมือรู้สึกสิ้นหวัง
ลั่วหานสวมถุงมือแพทย์ "ฉันทำเอง สองร้อยจูลอีกครั้ง"
ด้านนอก
"รองคณบดีคะ พี่ลั่วเข้าไปแล้วค่ะ"
ถังจิ้นเหยียนมองเวลา "เธอรอที่นี่ ฉันจะไปจัดการบางอย่าง"
หลินซีเหวินไม่กล้าถามว่าเรื่องอะไรจึงพยักหน้ารับปาก
อารมณ์ของสมาชิกครอบครัวของเฉินจุนคงที่ชั่วคราว หลินซีเหวินย้ำซ้ำๆหลายครั้งว่าตราบใดที่หมอฉู่อยู่จะต้องไม่เป็นไร
ถังจิ้นเหยียนกำหมัดเงียบๆ ความโกรธพุ่งในใจของเขา!
ไม่กี่นาทีต่อมาถังจิ้นเหยียนก็ปิดประตูห้องทำงานดึงผ้าม่านลงแล้วกดหมายเลขหนึ่ง "อยู่ไหน?"
คนปลายสายพูดอะไรสักอย่าง
ถังจิ้นเหยียนโกรธทันที "กลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ! ตอนนี้! เร็ว!"
——
ในห้องฉุกเฉิน บรรยากาศยังคงตึงเครียด
หมอหวังกับหมอซุนมีเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก พวกเขามองหน้ากันพลางมองลั่วหาน
ลั่วหานจ้องหน้าจอแสดงผล มือจับเครื่องCPRแน่น "ครั้งที่สาม!"
เธอไม่สามารถเห็นเฉินจุนตายได้ นี่คือผู้ป่วยที่เธอช่วยกลับมาด้วยมือของเธอเอง เธอรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ เธอรู้ดียิ่งกว่าว่าอาการของเฉินจุนไม่สามารถแย่ลงแบบนี้ได้!
เธอไม่เชื่อ!
หมอหวังผลักหมอซุนแล้วกระซิบ "หมอซุน สภาพของหมอฉู่ตอนนี้น่ากลัวชะมัด ผู้ป่วยดูเหมือนจะ…"
ช่วยไม่ได้แล้ว
หมอซุนผลักหมอหวังกลับด้วยศอก "นายกล้าพูดไหมล่ะ?"
หมอหวังแสดงออกว่าไม่กล้าจึงเลือกที่จะหุบปาก
หน้าผากของลั่วหานชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าด้านหลังของเธอเปียกไปด้วยเหงื่อจนเสื้อแนบกับร่างกาย หลังมือเธอซีดจากการใช้แรงมากเกินไป นิ้วเรียวของเธอดูซีด
"ครั้งที่ห้า!"
——
ถังจิ้นเหยียนดึงเนกไทของเขาออกอย่างแรง แต่ก็ยังคงรู้สึกแน่นไม่สบายตัว เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลวกๆ จับคอเสื้อด้วยมือข้างหนึ่งแล้วกดมืออีกข้างไว้แน่นที่หลังเก้าอี้
ไอ้เหี้ยเอ๊ย!
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามา!"
ถังจิ้นเหยียนกลับมาอ่อนโยนสง่างามตามปกติทันที ปากประตูมีกลิ่นดินปืน
คนที่เดินเข้ามาคือตัวแทนเรื่องยาของบริษัทฉู่ซื่อ พอเห็นถังจิ้นเหยียน เขาก็โค้งคำนับอย่างเคารพแล้วกล่าวว่า "รองคณบดีถังต้องการเจอผมหรอครับ?"
"เฮอะ!"
ถังจิ้นเหยียนคลายมือกะทันหัน เก้าอี้หมุนได้หมุนลงบนพื้นหลายครั้งจากแรงเฉื่อย สุดท้ายก็กระแทกขาตัวแทนยาดัง "ปัง" แล้วหยุดลง
ตัวแทนยายิ้มอย่างอึดอัด "รองคณบดีถัง คุณ…"
ก่อนที่จะพูดจบร่างสีขาวของถังจิ้นเหยียนก็ก้าวไปข้างหน้า มือเขาจับกระชับคอเสื้อของชายคนนั้นแน่น เขาออกแรงยกร่างชายตรงหน้าคนขึ้น!
"ถัง…"
"พูด! เกิดอะไรขึ้นกับยาชุดนั้น!"
ตัวแทนยากลืนน้ำลายอย่างงุนงง "นี่…นี่คุณ…หมายความว่าอะไร?…ยาของบริษัทฉู่ซื่อ…ไม่มีทางที่จะมีปัญหา"
ดวงตาแดงก่ำของถังจิ้นเหยียนที่ดูเหมือนจะฆ่าเขาให้ตาย เขาออกแรงพลิกแขนกดใบหน้าของชายคนนั้นลงกับโต๊ะ "ดูให้ชัดๆ นี่มันอะไรกัน!"
ใบหน้าของตัวแทนยาถูกกดลงกับโต๊ะ เขาฝืนเงยหน้าขึ้นมองรายงานการทดสอบที่อยู่ใต้ใบหน้าของเขาด้วยตาเดียว จากนั้นก็ตกตะลึง
"นี่…"
รายงานการตรวจสอบของเฉินจุนที่เขียนรายละเอียดปฏิกิริยาของเขาหลังจากกินยาว่าผลที่ตามมานั้นร้ายแรงมาก
ตัวแทนยาโบกมือด้วยความตกใจ "ฉัน…ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันไม่รู้จริงๆ ฉัน…ฉันแค่ส่งยาตามคำขอเท่านั้น ฉันไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย!"
ความโกรธของถังจิ้นเหยียนยากที่จะดับลง เขาจับคอของเขาด้วยมือข้างเดียวด้วยความรุนแรง "นอกจากแกแล้ว ยังมีใครสัมผัสกับยาชุดนี้อีกบ้าง?"
ตัวแทนยานึกถึงคนหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว"ฉัน…ฉันไม่รู้…ฉันแค่หยิบยามาจากคลังเท่านั้น ยาชุดนี้ของพวกเราผ่านการทดลองหลายร้อยครั้ง ฉันสาบานได้ว่ามันไม่มีปัญหาจริงๆ"
ถังจิ้นเหยียนกัดฟันด้วยความรำคาญ "กระดาษข้อความอยู่ตรงหน้ายังคิดจะเล่นลิ้นอยู่หรอ? ฉันคิดว่าแกไม่เพียงเป็นตัวแทนยา แต่ชีวิตก็ไม่เอาแล้ว"
"รองคณบดีถัง อย่าล้อเล่นกับฉัน ยาของบริษัทฉู่ซื่อปลอดภัยและมีประสิทธิภาพมาโดยตลอด ไม่เคยมีปัญหาใดๆ ถ้าไม่เชื่อก็คุณสามารถตรวจสอบได้ ชื่อเสียงของบริษัทฉู่ซื่อไม่ได้ผุดขึ้นมาลอยๆ ยิ่งไปกว่านั้นหมอฉู่เป็นเจ้าของใหญ่ของบริษัทฉู่ซื่อ เธอจะไม่มีวันทุบชื่อเสียงของตัวเองหรอก?"
ถังจิ้นเหยียนยิ้มเยาะความอ่อนโยนในดวงตาของเขาหายไปแล้ว "หมอฉู่ไม่แทรกแซงการผลิตยาโดยตรง พวกแกที่อยู่เบื้องหลังนั่นแหละกำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่ คิดว่าฉันไม่รู้อะไรงั้นหรอ?"
บริษัทยากับโรงพยาบาลมีความเกี่ยวข้องกันที่ไม่สิ้นสุด ภายในบริษัทก็มีสายที่ซับซ้อนนับไม่ถ้วน ข้อต่อทุกอย่างอาจเกิดในชั้นผู้น้อย
"ฟ้ายังมีความเมตตานะครับรองคณบดีถัง ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ ผม…ไม่รู้จริงๆ!"
ถังจิ้นเหยียนแยกเขี้ยว "แกกำลังรนหาที่ตาย!"
——
พยาบาลเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของลั่วหานนับครั้งไม่ถ้วน การช่วยชีวิตใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมง ผู้ป่วยยังไม่ฟื้นตัว
"หมอฉู่ยอมแพ้เถอะ…เขาอาจจะฟื้นขึ้นมาไม่ได้แล้วจริงๆ"
หมอหวังเตือน
ทั้งหมอหวังและหมอซุนต่างเป็นแพทย์อาวุโสในภาควิชาศัลยศาสตร์หัวใจแม้ว่าความสามารถของพวกเขาจะไม่เก่งเท่าลั่วหาน แต่ถ้าทั้งสองคนรวมกันก็มีส่วนช่วยในการทำงานใหญ่ได้
ลั่วหานปล่อยเครื่องCPRอย่างอ่อนแรง มองเหม่อที่จอภาพอย่างว่างเปล่า เส้นสีเขียวที่ยืดตรงดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์เยาะเย้ยขนาดใหญ่บอกเธอว่าที่ทำมาทั้งหมดมันไร้ประโยชน์แค่ไหน
"หมอฉู่ ผมจะออกไปคุยกับครอบครัวคนไข้ก่อนแล้วคุณค่อยออกไปทีหลัง"
พยาบาลก็ช่วยดึงลั่วหานไว้ "หมอฉู่คะ หมอหวังกับหมอซุนล้วนเป็นผู้ชาย ถ้าครอบครัวคนไข้ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วทำการรุนแรง พวกเขาสามารถรับมือได้ ดังนั้นคุณหมออย่าเพิ่งออกไปเลยนะคะ"
ลั่วหานยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งทั้งหมดที่เห็น
"มันมีปัญหาตรงไหน? ทำไมจู่ๆเขาถึงเป็นแบบนี้?"
หมอหวังลังเลอยู่พักหนึ่ง "เอ่อ…จริงๆเรื่องนี้ความจริงมัน…เกี่ยวข้องกับยาบริษัทฉู่ซื่อ"
ลั่วหานขมวดคิ้ว "ตัวยามีปัญหา? ยาอะไร? เอารายการยาของเขามาดูสิ"
หมอซุนส่งรายการยาให้ลั่วหาน "ยาตัวสุดท้าย เป็นงานวิจัยและพัฒนาล่าสุดของบริษัทฉู่ซื่อ รองคณบดีถังบอกให้ทดลองในวงเล็กๆ ส่วนประกอบของยาไม่มีปัญหาอะไร เราก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
ลั่วหานมองลงไป จ้องรายการยาตัวสุดท้าย "ยานี้ได้รับการทดสอบแล้ว"
เธอจำได้ว่าบริษัทฉู่ซื่อผลิตยารักษาโรคหัวใจสามชนิดในเวลาเดียวกัน สองในสามชนิดนั้นเป็นวัตถุดิบนำเข้าที่มีราคาสูงมาก และปกติประกันของโรงพยาบาล 3 แห่งจะไม่มีการชดใช้คืน เธอแนะนำให้ใช้ยาประเภทนี้เท่าที่จำเป็น ทางที่ดีให้ใช้ยาที่ประสิทธิภาพดีเหมาะกับประชาชนซึ่งก็คือประเภทที่สาม
เชี่ย! เชี่ย!
"ยานั้นไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ปัญหาคือมันเกิดความปกติตอนใช้กับเฉินจุน เขาเพิ่งใช้มันวันแรกเท่านั้น…"
"ฉันจะไปหารองคณบดี"
"หมอฉู่อย่าออกไปนะ"
ระหว่างตะโกน ลั่วหานได้เปิดประตูออกก่อนแรก
ภรรยาและพ่อแม่ของเฉินจุนรีบวิ่งมาหา "หมอฉู่คะ สามีของฉันฟื้นหรือยัง? ฟื้นรึยังคะ?"
ลั่วหานมองเธออย่างลำบากใจ "คุณหญิงเฉิน…"
เมื่อรับรู้ถึงสายตาของลั่วหาน หัวใจของคุณหญิงเฉินก็เหมือนดับไป "เขา…เขาจากไปแล้ว?"
ดวงตาของลั่วหานร้อนขึ้นมา "คุณหญิงเฉิน ขอโทษค่ะ…"
ตุบ!
เสียงของของหนักตกลงที่พื้นทำให้เสียงดังขึ้นในทางเดิน กระเป๋านักเรียนลูกสาวของเฉินจุนตกลงบนพื้นอย่างแรง เด็กหญิงอึ้งไป
"พ่อหนู…"
ลั่วหานพูดไม่ออกพยายามกลั้นน้ำตา "หมอขอโทษ…"
"หนูไม่เชื่อ! หนูไม่เชื่อ! พ่อ! พ่อ!"
เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้าไปในห้องช่วยเหลืออย่างลนลานตามด้วยเสียงร้องใจจะขาด
ลั่วหานหันหน้าหนี "คุณหญิงเฉินคะ ผลการรายงานอย่างละเอียดหมอท่านอื่นจะนำมาให้คุณดู ขอโทษค่ะ"
คุณหญิงเฉินตกตะลึงปล่อยมืออย่างโง่เขลา ดวงตาของเธอว่างเปล่า "ไป…ไปแล้ว…"
"ขอโทษ…จริงๆ…ขอโทษ…"
หลังจากพูดขอโทษสองครั้งลั่วหานก็เดินก้าวยาวออกจากที่เกิดเหตุ พอเดินถึงมุมบันไดก็หลับตาอย่างควบคุมไม่อยู่