คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 1064 ชูชูพูดได้แล้ว! โอ้พระเจ้า!
ตอนที่ 1064 ชูชูพูดได้แล้ว! โอ้พระเจ้า!
"ประธานตู้ถนัดในการวางแผน เกาจิ่งอานไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย"
เจิ้งซินหยิบแก้วไวน์ส่งให้เขา ประเมินด้วยรอยยิ้ม
ตู้หลิงเซวียนจิบไวน์แดง "แน่นอนว่าเกาจิ่งอานไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน เขาไม่สามารถรับโครงการได้ด้วยตัวเอง ยิ่งไม่สามารถคิดวิธีที่จะทำให้ฉันและซุนปิงเหวินโจมตีกันได้ ดังนั้นคนที่อยู่เบื้องหลังจะต้องเป็นหลงเซียว"
ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อของหลงเซียวเจิ้งซินก็อดเลิกคิ้วไม่ได้ "โอ้…งั้นเหรอ"
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับงานต่อ เขาเปลี่ยนน้ำเสียงและจุดยืน"เรื่องของพวกเรา ฉันบอกพ่อแม่แล้ว"
ริมฝีปากของเจิ้งซินกดลงบนแก้วไวน์ เธอไม่ได้ดื่มไวน์แต่กลับพรักออก "เรื่องของเรา?"
"ใช่ เรื่องงานแต่งงานของเรา พ่อแม่ฉันจะเตรียมงานแต่งงานให้ แน่นอนว่าถ้าเธอเต็มใจ เธอสามารถเข้าร่วมได้ด้วยตัวเอง แต่งานแต่งงานของเราจะต้องจัดขึ้นที่อเมริกา หวังว่าเธอจะยอมรับข้อนี้ได้"
ตู้หลิงเซวียนพูดเรียบๆ แต่พอเจิ้งซินได้ฟังสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที "ฉันไปตอบตกลงกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่? ตู้หลิงเซวียนนายนี่มัน…"
เขาไม่รอเธอจะบ่นจบ ตู้หลิงเซวียนเงยหน้าขึ้นมองดวงตาสีเข้มแวววาว ดวงตาที่ดูใจดีและเจ้าเล่ห์เป็นเหมือนกับแก้วยาพิษ "งั้นเธอก็ตอบตกลงฉันสิ ในเมื่อผลสุดท้ายมันถูกลิขิตไว้แล้ว เราไม่จำเป็นต้องเสียเวลากันและกัน เจิ้งซิน นอกจากฉันเธอก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว"
เขาเอานิ้วยาวเชยคางของเธอ เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยกลับทำให้เจิ้งซินถูกบังคับให้เงยหน้ามองเข้าไปในดวงตาของเขา ตกลงไปในเหวลึกชั่วพริบตา
"นาย…"
มันน่ากลัวพอๆกับหลงเซียว!
ความน่ากลัวของหลงเซียวคือการที่เขาไม่อ้อมค้อม แต่ความน่ากลัวของตู้หลิงเซวียน คือท่าทางที่ดูเหมือนคนดี แต่กลับสามารถนำพาผู้คนไปสู่หลุมดำที่ไร้ก้นบึ้งได้
ความน่ากลัวแบบนี้คือความน่ากลัวจริงๆ
"พ่อแม่ของฉันมีความคิดแบบดั้งเดิม เธอแค่ต้องเป็นลูกสะใภ้ที่ดีก็พอ หลังจากแต่งงานแล้วเราจะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ธุรกิจหลักของบริษัทหลันเทียนอยู่ที่เมริกา การกลับอเมริกาเป็นทางเลือกที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่วนเธออยากอยู่ที่ไหนก็ตามใจเธอเลย
หม่ามี๊ของฉันอยากได้หลานชายเร็วๆ ดังนั้นเรื่องนี้เราไม่มีทางเลือก"
ยิ่งตู้หลิงเซวียนพูดลงลึกมากขึ้น เจิ้งซินได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าความคิดที่ละเอียดรอบคอบของเขาดูน่ากลัว เขาคิดแม้กระทั่งเรื่องมีลูก!
"เหอะๆ ตู้หลิงเซวียน นายคำนวณเรื่องฉันมานานแค่ไหนแล้ว?"
"ตั้งแต่ที่เธอเริ่มนับฉัน"
เขาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ไม่คิดสักนิดเลยว่าลูกไม้เขาจะเป็นการกระทำที่เลวทราม
ถ้าพูดถึงการกระทำที่เลวทราม พวกเขาก็พอๆกัน
"ตู้หลิงเซวียน นายนี่…จริงๆ"
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ขัดจังหวะการสนทนาระหว่างทั้งสองคน ขณะที่เขาถือโทรศัพท์ เจิ้งซินก็เห็นหมายเหตุข้อความด้านบน
ซุนปิงเหวินโทรมา
"ตู้หลิงเซวียน คุณหมายความว่ายังไง เราคุยกันดีแล้วทำไมคุณถึงเปลี่ยนใจกลางคัน!"
ซุนปิงเหวินหมดความอดทน ในสายยังมีเสียงของถูกทุบแตก
ตู้หลิงเซวียนกลับมีท่าทีเรียบเฉย "ประธานซุนปราบปรามบริษัทผมอย่างไม่สนอะไร และยังใช้อำนาจจากต่างประเทศเพื่อคว้าตลาดบริษัทหลันเทียน ถ้าพูดถึงเปลี่ยนใจกลางคันคงจะเป็นประธานซุนมากกว่า"
ซุนปิงเหวินไม่สามารถปฏิเสธข้อนี้ได้ แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงว่าการโต้กลับของตู้หลิงเซวียนจะแข็งแกร่งมากจนเขาหุ้นของเขาลงห้าเปอร์เซ็นต์ในคราวเดียว!
"ความร่วมมือระหว่างประธานซุนกับผมตอนแรกมันก็อยู่ที่การได้ผลประโยชน์ร่วมกัน ประธานซุนลงมือใส่ร้ายบริษัทหลันเทียนก่อน ในเมื่อไม่มีความไว้วางใจขั้นต่ำให้กัน สัญญาความร่วมมือ… เหอะๆ คุณคิดว่ามันยังจำเป็นอยู่ไหม?"
เจิ้งซินที่อยู่ข้างๆได้ฟังเขาพูดโทรศัพท์ ก็มองท่าทางสง่างามของเขา ไม่คิดว่าคนๆนี้จะมีจิตใจที่ลึกซึ้งเช่นนี้
"คุณหมายถึง…"
"ประธานซุนยังคงยึดคำพูดเดิม ในตลาดไม่มีคำว่าเพื่อนตลอดไป มีเพียงผลประโยชน์ตลอดไปเท่านั้น"
ซุนปิงเหวินกัดฟันด้วยความโกรธ "ตู้หลิงเซวียน คุณมันข้ามแม่น้ำรื้อสะพาน! คุณอย่าลืมสิ่งที่ผมมีอยู่ในมือสิ!"
ตู้หลิงเซวียนไม่เพียงไม่กลัว หลังจากเหลือบมองเจิ้งซินเขาก็สุขุมมากขึ้น "ผมลืมบอกประธานซุนไปว่ายินดีหากคุณจะมาร่วมงานแต่งของผมกับเจิ้งซิน"
"…"
ทางด้านซุนปิงเหวินเงียบไปทันใด!
เจิ้งซิน?
ตู้หลิงเซวียนกับเจิ้งซินกำลังจะแต่งงานกัน?
พูดแบบนี้ตู้หลิงเซวียนจะเปิดจุดสำคัญระหว่างการเมืองกับตลาด ของในมือเขาสามารถถูกพ่อของเจิ้งซินจัดการได้อย่างง่ายดาย ไม่ทำร้ายตู้หลิงเซวียนได้เลย
ใครๆก็รู้ว่านักธุรกิจกลัวเจ้าหน้าที่รัฐมากที่สุด เพียงแค่เจ้าหน้าที่รัฐออกนโยบายมา นักธุรกิจก็ไม่มีทางโต้แย้งได้
ส่วนหลงเซียวฝ่าอุปสรรคนั้นได้ยังไงนั้น ซุนปิงเหวินก็คิดไม่ออกว่าทำไม
สายก็ถูกตัดไปเช่นนี้ ฟางเส้นสุดท้ายในมือของซุนปิงเหวินก็ขาดแล้วเช่นกัน
เช่นนี้เขาก็กลายเป็นคนตัวคนเดียวจริงๆแล้ว และหลงเซียวก็รู้ความลับของเขาแล้ว เขาจะต้องจัดการเขาไม่เว้นแน่
ซุนปิงเหวินกำหมัดแน่น!
…
เจิ้งซินเขย่าแก้วชื่นชมความผันผวนของของเหลว "ตู้หลิงเซวียน นายใช้ผลประโยชน์จากฉัน"
"ฉันก็ยินดีให้เธอใช้ประโยชน์จากฉันได้ทุกเมื่อ" ตู้หลิงเซวียนโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา เขาหันมาพลางเอนตัวเข้าใกล้แก้วไวน์ของเจิ้งซิน ลมหายใจอุ่นๆกับกลิ่นยาสูบที่ผสมโคโลญจน์บนร่างกายเขาโชยเข้ามา
เจิ้งซินหายใจไม่ออก
——
"พี่ใหญ่ พี่สะใภ้!"
พอเห็นรถของหลงเซียวกับลั่วหานขับเข้ามาในรีสอร์ทหยีจิ่ง หลงจื๋ออุ้มชูชูเดินออกไป เพราะกลัวว่าเด็กน้อยจะหนาว หลงจื๋อจึงใช้เสื้อคลุมโอบชูชูไว้ในอ้อมแขน
หลงเซียวกับลั่วหานจับมือกันลงจากรถ ไม่คิดว่าหลงจื๋อจะมารออยู่ที่บ้าน
"เสี่ยวจื๋อรู้ได้ไงว่าวันนี้ฉันกับพี่นายจะกลับมา?"
ลั่วหานพูดพลาง ดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อเธอเห็นลูกสาว เธอคิดถึงลูกมาก!
พอชูชูเห็นหม่ามี๊กับแด๊ดดี้มือเล็กๆก็ยื่นออกมาจากแขนของหลงจื๋อแล้วออกแรงแกว่งไปมา ปากของเธอพูดอะไรสักอย่างอย่างรีบร้อนเหมือนอยากจะบอกอะไร แต่ออกเสียงได้ไม่ชัด
ลั่วหานถูกมือแล้วเอาฝ่ามืออุ่นๆประกบเข้ากับใบหน้าของชูชู แล้วโน้มเข้าไปหอมแก้มเธอ "ที่รัก หม่ามี๊คิดถึงหนูมากเลย!"
หลงเซียวพยักหน้าให้หลงจื๋อ
หลงจื๋อถึงจะพูดว่า "ผมคิดว่าพี่น่าจะใกล้กลับมาแล้ว วันนี้หุ้นของบริษัทซุนซื่อกับบริษัทหลันเทียนตก พี่รู้เรื่องนี้มั้ย?"
"ไม่รู้ ฉันอยู่บนเครื่อง ยังไม่ได้ดูตลาดหุ้นเลย"
แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ ดูเหมือนว่าเกาจิ่งอานจะลงมือแล้ว
ทันทีที่ลั่วหานเห็นลูกสาวก็ไม่คิดเรื่องอื่นอีก เธออุ้มชูชูแล้วหอมแก้มทั้งสองข้างของเธอ "ลูกรัก อยู่บ้านดื้อมั้ย? คิดถึงหม่ามี๊มั้ยคะ?"
หลงเซียวเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับภรรยาและลูกสาว
หลงจื๋อ "…"
เขาไม่มีตัวตนขนาดนั้นเลยเหรอ?
พอเข้าไปในห้องนั่งเล่น ลั่วหานก็ไปเปลี่ยนเสื้อ ส่วนหลงเซียวกับหลงจื๋อก็คุยกันในห้องนั่งเล่น
ป้าหลันอุ้มชูชูไปให้นม สายตาของหลงจื๋อมองตามป้าหลันที่เข้าห้องเลี้ยงเด็กอย่างไม่อยากจาก เขาชอบหลานสาวคนโตมาก ชอบมากจริงๆ! เขาอยากพี่ชายกับพี่สะใภ้มีลูกอีกสักคน!
"พี่ครับ ซุนปิงเหวินทำอะไรเลวๆอีกแล้วเหรอ?"
หลงเซียวถอดเสื้อโค้ตส่งให้คนรับใช้แล้วพับแขนเสื้อขึ้น "อืม เขาจ้างนักฆ่ามาทำร้ายพี่สะใภ้นาย"
"เชี่ยเอ๊ย! อยากตายรึไง! พี่ เราโทรแจ้งตำรวจจับเขาไปเลยมั้ย ดูเหมือนว่าเขาอยากจะเป็นเหมือนน้องสาวเขา! "
หลงจื๋อโมโห เขาจะทนได้อย่างไร!
หลงเซียวกลับพูดอย่างสงบ "เข้าคุกมันแน่นอนอยู่แล้ว แต่ฉันไม่รีบ ก่อนที่เขาจะเข้าคุก บริษัทซุนซื่อต้องถูกกลืนลงไป ฉันจะทำให้เขาอ้วกออกมาให้หมดเสียก่อน"
"เขากลืนอะไรลงไป?"
"แง้ๆ!!"
จู่ๆก็มีเสียงร้องไห้ดังออกมาจากห้องเลี้ยงเด็ก เสียงร้องไห้ของชูชูดังขึ้นทั่วทั้งบ้าน
"เกิดอะไรขึ้น?!"
หลงเซียวลุกขึ้นจากโซฟาแล้วก้าวขาวิ่งเข้าไปในห้องเลี้ยงเด็ก หลงจื๋อตะลึงกับความเร็วของเขา!
พอเข้าห้องไปก็เห็นป้าหลันชะงักทำอะไรไม่ถูกอยู่กับที่ ดูเหมือนจะตกใจจนโง่ไปหมดแล้ว!
ส่วนชูชูล้มกลิ้งไปกับพื้น ใบหน้าแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก ร่างเล็กก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
สีหน้าของหลงเซียวมืดทันที!
"ชูชูครับ ชูชูไม่ร้องนะครับ แด๊ดดี้อยู่ที่นี่แล้ว คนเก่ง ไม่เป็นไรน้า ไม่เป็นไร…"
หลงเซียวคุกเข่าลงบนเข่าข้างหนึ่งบนพื้น ปวดใจราวกับถูกมีดกรีด เขาอุ้มลูกสาวที่ร้องไห้อย่างหนักมาไว้ในอ้อมแขนแล้วลูบหัวเธอเบาๆ แล้วจูบหน้าผากเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"เกิดอะไรขึ้น?!"
ทันทีที่ลั่วหานเปลี่ยนกางเกง สวมเสื้อคลุมอยู่บ้านได้เพียงข้างเดียวก็วิ่งลงมา พอเข้าประตูมาก็เห็นฉากนี้…
ป้าหลันเข่าอ่อนด้วยความตกใจ "คุณนาย…ป้า…เมื่อกี้ตอนป้ากำลังชงนม ชูชูก็กลิ้งจาก…กลิ้งออกตกจากเตียงค่ะ…"
สีหน้าป้าหลันซีดเผือด น้ำตาเอ่ออยู่รอบดวงตาของเธอแล้ว
ลั่วหานไม่มีเวลาตำหนิเธอและทนพูดอะไรไม่ได้ เธอนั่งยองๆบนพื้นแล้วปลอบชูชูเบาๆ "โอ๋ หม่ามี๊มาแล้ว หม่ามี๊มาแล้ว ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะคะ เราไม่ร้องไห้ไม่ร้องแล้วเนอะ…"
เป็นเพราะเด็กตกลงมาแล้วแสดงออกอย่างอื่นไม่เป็น จึงทำได้แค่ร้องไห้อย่างแรง ร้องจนคนฟังฟังแล้วปวดใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วหานเห็นลูกสาวร้องไห้อย่างเจ็บปวดขนาดนี้ ทำเอาหัวใจเธอแทบจะแตกสลาย "โอ๋ หม่ามี๊อยู่นี่ไงคะ ไม่เจ็บแล้วน้า หม่ามี๊จะเป่าให้…ฟู่ๆ…ไม่ร้องแล้วนะ ไม่ร้องแล้ว…"
ดวงตาที่น่ารักของชูชูเต็มไปด้วยน้ำตา เธอมองแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ที่เธอรักอย่างขุ่นมัว ปากน้อยร้องไห้จนคว่ำลง ความอัดอั้นของเธอหลอมละลายใจของคนหลายคน มือเล็กๆจับคอของหลงเซียว เส้นเลือดปูดขึ้นที่หน้าผาก
ลั่วหานบรรยายความรู้สึกไม่ถูก เธอปวดใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา
หลงเซียวลูบไหล่ลั่วหาน "ฉันตรวจสอบแล้ว ล้มลงด้านหลังศีรษะ โชคดีที่หัวไม่โน"
"ที่อื่นล่ะ? ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"
"ไม่เป็นไร เตียงไม่สูง แถมตัวเธอเบา เธอแค่ตกใจเท่านั้น"
หลงเซียวไม่อยากให้ลั่วหานกังวลมากนักเขาจึงพูดสั้นๆ
ความจริงหัวใจของเขาเจ็บจนเป็นบ้า
ในที่สุดชูชูก็สงบลงไม่ร้องไห้แล้วในอ้อมแขนของหลงเซียว แต่ดวงตาที่ผ่านการร้องไห้ยังคงแดง
"ชูชู แม่ขอโทษนะที่เพิ่งกลับมาก็ไม่ได้ดูแลหนูให้ดี"
ลั่วหานหยิบนมที่ป้าหลันเตรียมไว้แล้วจ่อที่ปากของชูชูเกลี้ยกล่อมให้เธอกิน
ชูชูจ้องมองใบหน้าของลั่วหานราวกับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน ปากเล็กๆเม้มแน่นไม่ยอมกิน
"เป็นอะไรลูก? ไม่ควรกินนมหรอ? ทำไมถึงไม่อ้าปากล่ะ"
ป้าหลันมองเวลา "ไม่…ไม่นะคะ เวลานี้ควรจะหิวแล้ว"
เธอดูแลชูชูมาหลายเดือน ทุกวันล้วนเป็นแบบนี้
หลงเซียวขมวดคิ้ว "บางทีอาจจะกลัว รอสักพักละกัน"
ริมฝีปากของลั่วหานแตะที่ปลายจมูกเล็กๆของเธอ "โอ๋ ไม่ต้องกลัวนะคะ…หม่ามี๊อยู่กับหนูแล้ว…โอ๋…"
"หม่า…มี๊…"
หลงเซียว "…"
ลั่วหาน "…"
ตุบ!
กล้องโทรศัพท์ของหลงจื๋อตก
ทันใดนั้นดวงตาของลั่วหานก็กลมโต เธอจับจ้องไปที่หลงเซียวด้วยแววตาหวาดกลัว "สามี เมื่อกี้นายได้ยิน…"
หลงเซียวพยักหน้า แต่เห็นได้ชัดว่าตกใจ "ชูชูพูด…"
น้ำเสียงนุ่มหวานเหมือนขนมสายไหม นี่มันเสียงของชูชูไม่ใช่หรือ?!
"ชูชู…เมื่อกี้หนูพูดว่าอะไรนะ? หนูเรียกหม่ามี๊หรอคะ? หม่ามี๊…เรียกอีกครั้งสิลูก…หม่ามี๊…หม่ามี๊…" ลั่วหานตื่นเต้นจนเกินคำบรรยาย
ชูชูพูดได้!
คิดไม่ถึงว่าจะพูดได้แล้ว!
ปากที่น่ารักเหมือนเยลลีของชูชูยิ้มโค้งน่ารัก เธอตะโกนนุ่มๆว่า "หม่า…มี๊…"