คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 1061 รู้ถึงความลำบากของเขา
ตอนที่ 1061 รู้ถึงความลำบากของเขา
Catherineมองเจ้าชายเจมส์อย่างว่างเปล่า ดวงตาที่สะอาดบริสุทธิ์ราวกับน้ำทะเลสาบของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่ยังไม่ไหลออกมาเมื่อกี้ก็ไหลออกมาราวกับเขื่อน
เจ้าชายเจมส์ทำอะไรไม่ถูกทันที เขายัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือเธออย่างทำตัวไม่ถูกแล้วกระตุกยิ้มแห้งๆ "เธอ…เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?"
ไม่รู้ว่าดับไปโดนใส่เส้นประสาทเส้นไหนของCatherineหรือเปล่า เธอร้องไห้ไม่หยุด "ฮือๆ…ฮือๆ…ฮือๆ…"
ลั่วหานที่อยู่ด้านข้างมองจนรู้สึกอึดอัด คนสามคนปะทะกับหญิงสาวตัวเล็กคนเดียว เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวตัวเล็กไม่ได้ได้เปรียบ เดิมเธอรู้สึกว่าว่าตนถูกรังแก พอเธอร้องไห้ยิ่งดูเหมือนว่ากำลังถูกรังแกจริงๆ
ห้องโถงมีผู้คนเข้าๆออกๆเป็นครั้งคราว ทุกคนล้วนมองพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ โดยเฉพาะชาวจีนผิวเหลืองสองคนอย่างหลงเซียวและลั่วหาน
เจ้าชายเจมส์เกาผม "เอ่อ เธออย่าร้องไห้เลย มาพูดกันดีๆเถอะ"
เจ้าชายเจมส์ไม่รู้วิธีคุยกับสาวน้อย เขาอยากช่วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงเอามือสองข้างถูกันไปมาแล้วก็ยกขึ้นอย่างอึดอัดแต่ก็ไม่กล้าเอามือไปแตะไหล่Catherine เขาคิดสักพักก็ล้มเลิก
ลั่วหานเห็นว่าเธอร้องไห้จนจะไม่ไหวแล้วจึงเอาแขนโอบไหล่เธอกอดไว้ในอ้อมแขนเหมือนปลอบเด็กจากนั้นก็ตบหลังเธอเบาๆ "ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะCatherine ไม่เป็นไร โอเคมั้ย?"
หลังจากปลอบอยู่สักพัก ในที่สุดCatherineที่ตัวสั่นในอ้อมแขนก็หยุดสั่น เธอร้องไห้จนตาแดง "ขอโทษคะหมอแอนน่า"
ชั่วหลานลูบผมสีทองยาวที่ติดหน้าของเธอ "สาวน้อยขอโทษอะไรกัน ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ"
เจ้าชายเจมส์มองจนอึดอัดจนอยากจะหนีแล้ว ไม่รู้ว่าใครที่ไหนจู่ๆก็เข้ามาซบอกหมอแอนน่าที่รักของเขาแล้วร้องไห้! เขายังไม่เคยมีโอกาสอย่างนั้นเลย!
ฮึ!
ไม่สิ เขาเป็นผู้ชาย เขาจะร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนั้นไม่ได้
หลงเซียวมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสีหน้าว่างเปล่า ไม่พูดอะไรสักคำ
Catherineเดินทางไกลจากปารีสมาลอนดอน เธอจะต้องออกเดินทางทันทีที่รู้คดีของMerrickแน่ๆ จงใจมารอเขาที่นี่โดยเฉพาะเพื่อขอร้องแทนพ่อของเธอ แต่ไมตรีจิตกับการไว้หน้านี้หลงเซียวไม่สามารถให้เธอได้
Catherineเม้มปากโค้งคำนับขอโทษอย่างรู้สึกผิด "ขอโทษค่ะคุณหลง ถ้าหากแด๊ดดี้ของฉันทำให้คุณขุ่นเคือง ทำร้ายคุณ ฉันยินดีที่จะขอโทษแทนเขา แต่ว่าแด๊ดดี้ของฉันสุขภาพไม่ดี เขาไม่สามารถเข้าคุกได้ วอนคุณโปรดช่วยเขาด้วยนะคะ"
Catherineพูดไปๆก็จะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
ในห้องโถงมีคนหยุดดู 1 คน 2 คน 3 คน คนไม่กี่คนกลายเป็นฝูงชน ทำให้สถานการณ์ดูอึดอัดมาก
ลั่วหานเห็นว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่จึงคล้องแขนCatherineแล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า "เราขึ้นไปกันก่อนดีไหม? ขึ้นไปพูดกันช้าๆ"
เจ้าชายเจมส์เลิกคิ้ว
ตกลง! เยี่ยมมาก!
ดังนั้นเจ้าชายเจมส์จึงขึ้นไปชั้นบนตามป้ายบริษัทแฟชั่นCatherine
ในห้องนั่งเล่นของห้องชุด ในที่สุดก็ไม่มีสายตาจากคนที่มุงดูแล้ว Catherineนั่งอยู่บนโซฟา เธอผอมมาก แขนขายาว โดยเฉพาะขาที่อยู่ในกางเกงยีนลาดยาวลงจากโซฟาคู่นั้นโค้งได้สวยงามมาก
"หนังสือพิมพ์และสื่อต่างๆบอกว่าแด๊ดดี้ของฉันเป็นคนเลว ตอนนั้นเขาขับไล่ลุงMAXแล้วยังทำร้ายผู้บริสุทธิ์มากมาย ฉันรู้ว่าแด๊ดดี้ทำผิด แต่ฉันโตมาขนาดนี้แด๊ดดี้ก็ปฏิบัติกับฉันดีมากๆ เขาเป็นพ่อที่ดี!"
ด้วยฐานะลูกสาว เธอยืนอยู่ข้างพ่อเสมอ เธอรู้สึกเสมอว่าพ่อเป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่รักษาความสงบและความยุติธรรม ไม่มีใครอยากยอมรับว่าพ่อเป็นคนเลว
แน่นอนCatherineก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน
ลั่วหานชงชาดอกไม้ให้เธอ ขณะที่ยื่นให้ ก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือก็ชุ่มเหงื่อของเธอ เกรงว่าคงจะรู้สึกประหม่าหลังเห็นหลงเซียว "Catherine นี่คือชากระเจี๊ยบของจีน ลองชิมดูสิ"
Catherineไม่รู้จักชากระเจี๊ยบของจีน แต่เธอสนใจของจากประเทศจีนมาก น่าเสียดายที่เธอไม่เคยไปจีนเลยสักครั้ง "ขอบคุณค่ะคุณหมอแอนน่า"
Catherineจิบจากแก้ว หลงใหลในรสชาติเปรี้ยวอมหวาน ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาจ้องชาดอกไม้ในแก้วตาไม่กะพริบตา "มันอร่อยมากจริงๆ ฉันชอบมัน"
เจ้าชายเจมส์ "…"
บรรยากาศเปลี่ยนเร็วขนาดนั้นเลยหรอ?
ลั่วหานนั่งลงข้างๆเธอ "ถ้าเธอชอบ เดี๋ยวฉันให้หนึ่งกระปุก เอาไปไว้ดื่ม"
ดวงตาแวววาวของCatherineหม่นลงทันที เธอก้มหน้ามองแก้วน้ำชาเงียบๆกัดฟันไม่พูดอะไร
เจ้าชายเจมส์เห็นว่าอาการเธอกำเริบอีกครั้งก็ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ โอ้พระเจ้า ทำไมสาวน้อยน่ารักอย่างเธอถึงชอบร้องไห้นักนะ?
เขากลัวผู้หญิงที่ชอบร้องไห้ที่สุด
หลงเซียวยังคงนั่งอยู่บนโซฟาอย่างเงียบๆ ราวกับว่าทุกสิ่งตรงหน้าไม่เกี่ยวข้องกับเขา
"เป็นอะไรCatherine? ทำไมไม่พูดล่ะ?"
หลังจากนั้นไม่นานCatherineก็ก้มหน้าอธิบายด้วยน้ำเสียงเบามาก "หม่ามี๊ต้องรู้ว่าฉันแอบหนีมาแน่ๆ หม่ามี๊จะต้องโกรธ หม่ามี๊เข้มงวดกับฉันมาก โดยเฉพาะเรื่องไปเจอแด๊ดดี้"
"งั้น…" ลั่วหานมองหลงเซียวที่มีท่าทางสงบอยู่ฝั่งตรงข้าม
หลงเซียวไม่มีการแสดงออกใดราวกับว่าการที่Catherineมีไม่มีที่ไปไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
ลั่วหานมองเจ้าชายเจมส์อีกครั้ง เจ้าชายเจมส์ถอยหลังครึ่งก้าวบ่งบอกว่าเธออย่ามองมาที่ฉัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ!
"แล้วตอนกลางคืนเธอจะทำยังไง? นี่ก็ดึกแล้วนะ" ลั่วหานย่นคิ้วอย่างเป็นห่วง
เธอคนนี้กล้าเกินไปแล้วที่แอบหนีมาคนเดียว
Catherineจับแก้วไว้แน่น "ฉันไปที่ไหนก็ได้ ฉันแค่หวังว่าแด๊ดดี้จะไม่เป็นไร ฉันอยากเจอแด๊ดดี้ แต่…พวกเขาไม่ให้ฉันเจอ พวกเขาบอกว่าแด๊ดดี้อยู่ในขั้นตอนการตรวจสอบ นอกจากทำนายแล้วใครก็ไม่สามารถพบเขาได้"
ขณะพูดพลางน้ำตาเธอก็ไหลออกมาอีกครั้ง
ลั่วหานพูดปลอบย่างใจอ่อน "สถานการณ์แด๊ดดี้เธอในตอนนี้ไม่เหมาะที่จะเจอกับเธอจริงๆ เอาอย่างงี้ ให้ฉันไปเปิดห้องในโรงแรมให้เธอพักก่อนไหม? วันนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ดีมั้ย?"
ในที่สุดCatherineก็เงยหน้าที่เปื้อนน้ำตาแล้วพยักหน้าอย่างจริงจังและซาบซึ้ง "อื้ม ขอบคุณค่ะหมอแอนน่า"
"แล้วฉันล่ะ! ฉันก็อยากอยู่โรงแรมด้วย! ช่วยเปิดห้องในโรงแรมให้ห้องหนึ่งได้ไหม?"
เจ้าชายเจมส์ฉวยโอกาสคว้าสิทธิ์ในการพูด พยายามเอาตัวเองเข้ามาในบทสนทนาด้วย
หลงเซียวขมวดคิ้วเบาๆกวาดมองเขาอย่างเย็นชา "คุณทำเพื่อความสนุกอะไรกัน? บอดี้การ์ดของคุณยังรออยู่ข้างนอกแหนะ ไม่กลัวว่าถ้ากลับดึกเกินราชวงศ์จะถามหรอ?"
เจ้าชายเจมส์กัดฟันแล้วบ่นอย่างไม่เต็มใจ "ฉันไม่อยากกลับ ที่ราชวงศ์ไม่อิสระ"
ราชวงศ์?
พอCatherineได้ยินคำว่าราชวงศ์ เธอก็อดสังเกตเจ้าชายเจมส์อย่างจริงจังไม่ได้
ตอนนั้นเองเธอถึงเพิ่งเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาอ่อนเยาว์ของเจ้าชายเจมส์ คิ้วที่ประณีตน่ามอง รวมทั้งดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเขา
หนุ่มคนนี้หน้าตาดีจริงๆ
"คุณเป็นสมาชิกของราชวงศ์หรอ?"
หลังจากสังเก็ตเห็นหน้าตาของเขาก็ดี ขณะเดียวกันCatherineก็ให้ความสนใจตัวตนของเขา เขามีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์จริงๆ! งั้นก็สามารถช่วยแด๊ดดี้ของเธอได้ใช่มั้ย?
หลงเซียวพูดแทรกขึ้นมาอย่างเหมาะเจาะ "เขาคือเจ้าชายแห่งประเทศM เป็นรัชทายาทที่จะสืบบัลลังก์ในอนาคต เจ้าชายเจมส์ เธอคงจะเคยได้ยินมาบ้าง"
Catherineตื่นขึ้นมาเหมือนความฝัน เธอวางแก้วชาแล้วใช้มือทั้งสองเข้าไปจับมือข้างหนึ่งของเจ้าชายเจมส์แน่นด้วยความตื่นเต้น "สวัสดีเจ้าค่ะเจ้าชายเจมส์!"
เจ้าชายเจมส์หนาวสั่นสะท้าน เขาบ่นสองสามคำก่อนจะตอบ "เธอ…เธอทำอะไรน่ะ?"
Catherineเอาไหล่มาเช็ดน้ำตาจากดวงตาแล้วยิ้มพร้อมพูดว่า "คุณเต็มใจช่วยฉันไหมคะ? คุณเต็มใจช่วยฉันขอร้องกับราชวงศ์ได้ไหมคะ? คุณสามารถพบราชินีได้ใช่ไหม? สามารถพบนายกรัฐมนตรีใช่ไหม? สามารถเจอเจ้าหญิงกับเจ้าชายได้ใช่ไหม? ช่วยพาฉันไปพบพวกเขาได้ไหมคะ?"
"…" เจ้าชายเจมส์ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ปฏิกิริยาของหญิงสาวเร็วเกินไปทำให้เขาไม่รู้ว่าจะรับมือยังไง
"เจ้าชายเพคะ ได้โปรด ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี! คุณช่วยฉันนะคะ!" Catherineไม่ง่ายที่จะเจอฟางเส้นสุดท้ายจึงคว้าไม่แน่นไม่ยอมแพ้
ลั่วหานมองเจ้าชายเจมส์ที่กำลังโดนไปพัวพันแล้วมองหลงเซียวที่นิ่งเฉย ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมเมื่อกี้เขาถึงมีอาการสงบ
ที่แท้ก็รอเจ้าชายเจมส์อยู่ที่นี่
ใจดำเสียจริง
หลงเซียวยิ้ม "Catherineคำพูดของเจ้าชายเจมส์มีน้ำหนักกว่าฉัน ถ้าเธอสามารถเกลี้ยกล่อมให้เขาช่วยได้ พ่อของเธออาจไม่เป็นไร"
"อื้ม! ขอบคุณค่ะคุณหลง! ขอบคุณ!"
ลั่วหาน "…"
สาวไร้เดียงสาหลอกง่ายจริงๆด้วย
นี่ก็หลอกง่ายเกินแล้ว
ลั่วหานให้พนักงานเปิดห้องให้Catherine ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดเช่นกัน แต่ก็อยู่ไกลจากห้องของพวกเขา
"เจ้าชายเจมส์ ถ้าคุณไม่อยากไปราชวงศ์ ฉันจะให้คุณอยู่ที่นี่ดีมั้ย?"
ดวงตาที่สดใสของCatherineมองเจ้าชายเจมส์อย่างแน่วแน่ ทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่กี่เมตร ในใจก็พลางคิดอะไรบางอย่าง
เจ้าชายเจมส์หัวเราะเหอะๆ "ฉันจะไม่ช่วยเธอ"
ให้ฉันพักหนึ่งคืนแลกกับการขายหน้าครั้งใหญ่เช่นนี้ เธอก็คำนวณกำไรเก่งเกินไปแล้วล่ะ
"ถ้าคุณเต็มใจจะช่วยแด๊ดดี้ฉัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ"
ดูเหมือนCatherineจะดึงความกล้า อดทนต่อความตื่นเต้นและความเขินอายที่กำลังจะพรั่งพรูขึ้น หน้าเธอแดงไปครึ่งหน้า
เจ้าชายเจมส์ตัวสั่น "…"
"เธอคิดอะไรเนี่ย ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น!"
เขาไม่ยอมรับกับดักสาวงาม! ยิ่งไปกว่านั้น…ยัยเด็กนี้ยังอายุไม่ถึงสิบแปดปีด้วยซ้ำ!
Catherineกัดริมฝีปากล่างแน่น "งั้น…คุณจะให้ฉันทำยังไงถึงจะยอมช่วยแด๊ดดี้? ฉันสามารถรับปากคุณได้หมดเลย"
เจ้าชายเจมส์ "…"
——
หลังจากส่งเจ้าชายเจมส์กับCatherineออกไป ในที่สุดห้องก็เงียบแล้ว
หลงเซียวคลายปกเสื้อ ถอดเสื้อโค้ตออก "เหนื่อยไหม?"
ลั่วหานหาว "ยังไหว นายไปอาบน้ำก่อนเถอะ ฉันจะพักสักพักแล้วค่อยไป"
"โอเค"
พอเห็นร่างสูงของหลงเซียวเดินเข้าห้องน้ำ ลั่วหานก็กลับมามีแรงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที
หลงเซียวบอกว่าเขามีความอดทนต่อความเจ็บปวดสูง ต่อให้กินพริกที่เผ็ดแค่ไหนก็ไม่รู้สึก ลั่วหานมีหลักการอธิบายจากมุมมองแพทย์ต่างกัน ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจถามอดีตอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอว่ามีใครเกิดมาพร้อมกับความสามารถในแบกรับต่อการกระตุ้นมั้ย
แต่คำตอบที่ลั่วหานรอคอยไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้
"ความน่าจะเป็นของคนที่เกิดมามีแรงต่อต้านมีไม่ถึง 1 ในหมื่น คนส่วนใหญ่จะต้องผ่านการฝึกฝนพิเศษถึงจะมีแอนติบอดี ตัวอย่างเช่น ทหารรับจ้างมืออาชีพ สายลับ กองกำลังพิเศษ คนประเภทนี้ต้องการให้ร่างกายยังคงตื่นตัวในสภาวะที่กำจัด
ไม่เพียงต้องฝึกให้ทนต่อความเจ็บปวดเท่านั้น แต่ยังต้องฝึกให้ต่อต้านสิ่งยั่วยวน หลงไหล หรือแม้การติดฝิ่น คนที่เธอพูดถึงเมื่อกี้ไม่ว่าเขาจะกินอะไรเข้าไปก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง แสดงให้เห็นว่าเขาได้รับการฝึกที่เข้มงวดมาก"
ลั่วหานจ้องตัวอักษรบนหน้าจอ มีเพียงฉากต่างๆในละครสายลับและภาพยนตร์หน่วยรบพิเศษเท่านั้นที่ปรากฏขึ้นในใจ
หลงเซียว…
หรือว่าหลงเซียวเคยได้รับการฝึกฝนแบบนั้นมา?
เขาผ่านอะไรมาบ้างกันแน่? อดีตแบบไหนที่ทำให้เขาเป็นอย่างทุกวันนี้?
กระสุน การลอบฆ่า ฆาตกรรม…
พวกประสบการณ์ที่เหนือคนธรรมดา มันเพื่ออะไรกันแน่?
ลั่วหานพยายามจะไม่ปวดใจ เธอป้อนคำหลักๆในเว็บไซต์ต่างประเทศ พอคลิกปุ่มค้นหาภาพถ่ายชุดหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
การฝึกที่คล้ายกันมักเกี่ยวข้องกับการทดลองที่โหดร้ายอย่างยิ่งกับผู้ฝึก ทำให้พวกเขาเหนื่อยล้า ร่างกายเต็มไปด้วยแผล จิตใจไม่เข้มแข็งแล้วบังคับให้พวกเขายังคงตื่นตัว!
ลั่วหานดูไปๆ น้ำตาก็หยดลงบนหน้าจอโทรศัพท์ เธอหายใจอย่างปวดใจ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
หลงเซียว…สามีของเธอ…คิดไม่ถึงว่า…
"ลั่วลั่ว?"
หลงเซียวที่อาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพัน กล้ามเนื้อหน้าท้องเรียงกันเป็นก้อนๆ กระดูกเชิงกรานโผล่ออกมาตรงขอบผ้าขนหนู
ลั่วหานเช็ดหน้าอย่างเร่งรีบ "ฉันคิดถึงลูกสาว"
เมื่อมองหลงเซียวอีกครั้ง ในใจลั่วหานก็รู้สึกราวกับถูกกระสุนปืนพุ่งใส่ เจ็บจนชา
หลงเซียวเอามือที่ยังเปียกน้ำลูบใบหน้าเธอด้วยความรักแล้วโน้มตัวจูบที่มุมตาของเธอ "พรุ่งนี้เราจะกลับ กลับไปหาชูชู"
ลั่วหานโยนโทรศัพท์ทิ้ง เอาแขนโอบรอบเอวหลงเซียวแน่น เธอยืมชื่อลูกสาวมาร้องไห้ในนามเธอ
หลงเซียวเห็นเธอร้องไห้จนรู้สึกปวดใจจึงใช้สองมือลูบหลังเธอเบาๆ "ขอโทษนะฉันน่าจะได้เจอเธอเร็วกว่านี้"
"ไม่ ไม่เลย ไม่ใช่ความผิดของนาย ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรดื้อขนาดนี้ ขอโทษ"
ขอโทษนะที่ฉันไม่เคยรู้จักนายดี
ขอโทษนะที่ฉันเรียกร้องเงินจากนายตลอด เสพสุขจากการปกป้องของนาย แต่กลับไม่ให้อะไรนายเลย
ขอโทษนะ…ขอโทษจริงๆ…
ลั่วหานเงยหน้าขึ้นเอาสองมือที่สั่นเทาปีนไปบนหลังไปตามท้องแล้วกดตัวเองแนบหน้าอกเขาแล้วยกริมฝีปากขึ้นสูง
"สามี…"
หลงเซียวกลืนน้ำลายอย่างไม่เป็นธรรมชาติ "ลั่วลั่วเธอ…"
"สามี…"
ลั่วหานจ้องตาเขาเข้าไปลึกๆอย่างเงียบๆจนมองเห็นตัวเองข้างใน ได้ยินเสียงจริงจังของตัวเอง โดยไม่ต้องเขินอายหรือลำบากใจ
หลงเซียวตะลึง เขาเอาปลายจมูกมาถูกับปลายจมูกของเธออย่างปวดใจ "วันนี้เธอ…เหนื่อยเกินไปแล้ว"
ลั่วหานไม่พูดอะไรอีก แต่กอดเขาแน่นขึ้น จากนั้นย้ายปลายจมูกลงอย่างไม่รู้วิธี