ถังโย่วหนานหันกลับไปมองดูซ่งจื่อจินที่ยืนอยู่ข้างๆ ซ่งจื่อจินเธอเป็นคนสวย แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยงามบริสุทธิ์ปานเทพธิดา ความงามของเธอนำพามาซึ่งความบ้าระห่ำและมีพิษ ตราบใดที่ยังปนเปื้อนมันอยู่ ก็ยากที่จะเลิกได้

มีผู้หญิงอีกมากมายที่อยู่ข้างนอก แต่มีเพียงซ่งจื่อจินเท่านั้นที่ทำให้เขาไม่เคยเบื่อ ในที่สุดก็เกิดความคิดต้องการเป็นเจ้าของมัน เขารู้ เพราะว่าซ่งจื่อจินมอบครั้งแรกให้เขานั้นก็เป็นแค่เหตุผลส่วนหนึ่ง อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะเธอเป็นเมียน้อยของเสิ่นฉวนชี

สิ่งยั่วยุในความรักต้องห้ามครั้งนี้ ทำให้เขาจมลึกลงไปเรื่อยๆ

เสิ่นฉวนชีเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่เขาทั้งเคารพทั้งเกลียด ตอนที่เขายังเป็นเด็ก สิ่งที่เขาได้ยินออกจากปากพ่อของเขามากที่สุดก็คือชื่อของเสิ่นฉวนชี ยิ่งเขาเก่งมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งเกลียดมากขึ้นเท่านั้น เพราะเสิ่นฉวนชีมาจากตระกูลเสิ่น ไม่มีที่ให้ยืนสำหรับถังโย่วหนานและเขา

เขาทำให้ซ่งจื่อจินหวาดกลัว เธอจับมือของถังโย่วหนานไว้ และเอ่ยขึ้นอย่างประหม่า “คุณถังโย่วคุณพูดอะไรหน่อยสิ อย่าทำให้ฉันกลัวนะ!”

ถังโย่วหนานบีบมือเธอเบาๆ ให้สงบลง “ไม่มีอะไร ผมเคยเตือนเธอแล้ว เธอไม่กล้าพูดหรอก”

ซ่งจื่อจินถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าก็ดูผ่อนคลายมากขึ้นเช่นกัน เธอจ้องมองถังโย่วหนานด้วยความรักใคร่ แล้วเอ่ยตำหนิตัวเอง “ถังโย่วฉันขอโทษนะคะ โทษทีที่เมื่อคืนฉันเล่นอะไรน่าเต้นตื่นไปหน่อย จนทำให้เรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้”

ถังโย่วหนานเลิกคิ้วเบาๆ เอานิ้วหัวแม่มือสัมผัสไปที่คางเธอเบาๆ เขาหัวเราะ แล้วเอ่ยคำพูดเจ้าเล่ห์ “ตีสักป้าบสองป้าบเสียงก็ไม่ดังเท่าไหร่ ผมชอบ”

ซ่งจื่อจินซบลงในอ้อมกอดของเขาอย่างเขินอาย ยื่นมือไปทุบที่หน้าอกเขาเบาๆ พลางเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจ “น่าเกียจ อายคนอื่นเขา”

ถังโย่วหนานไม่ปฎิเสธ ทุกครั้งที่ซ่งจื่อจินพึมพัมในอ้อมกอดของเขาเช่นนี้ เขารู้สึกดีเป็นพิเศษ ในตอนนี้ก็เหมือนกัน เขาไม่แปลกใจเลยที่ความปรารถนาของตนเองจะถูกเธอปลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย เขาบีบคางเธอ แล้วก้มลงจูบ

“อะแฮ่ม” ทันใดนั้นเสียงไอปลอมๆ ก็ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ทั้งสองตกใจ จึงรีบแยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว แล้วมองเข้าไปที่ประตู

คุณนายซ่งยืนอยู่ด้านในห้องนั่งเล่น จ้องมองทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าบึ้งตึง พวกเขาช่างไร้ยางอายจริงๆ เลย ก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักหลีกเลี่ยงอีก ยังจะกล้ายืนอยู่ประตูแล้วก็…

หากสิ่งนี้ถูกใครพบเห็น หรือถูกใครบ้างคนแอบดูอยู่จะเป็นอย่างไร?

“พวกเธอสองคนเข้ามาหาฉัน!”

ซ่งจื่อจินเงยหน้าขึ้นมองถังโย่วหนาน ใบหน้าสวยนั้นแลบลิ้นใส่เขา แล้วกระซิบเบาๆ “อย่ากลัวเลย แม่ฉันก็แค่เสือกระดาษแผ่นหนึ่งแค่นั้นแหละ ท่านไม่ทำอะไรพวกเราหรอกค่ะ”

ถังโย่วหนานกะพริบตา เขาพยักหน้า จากนั้นจูงมือเธอเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

เสิ่นฉวนซีขับรถตามออกไป ระหว่างทางไม่เห็นแม้แต่เงาของซ่งอีนั่ว ไม่รู้เธออยู่ที่ไหน เขาขับออกมาได้สักพักก็ยังไม่เห็นเธอ แต่เมื่อเขาเริ่มจะถอดใจ หางตาก็พลันเหลือบไปเห็นม้านั่งริมถนน มีคนนั่งขดตัวจนกลายเป็นก้อนกลมๆ อยู่ตรงนั้น

หากไม่รู้ว่าวันนี้เธอใส่เสื้อยืดสีเทาและสวมกางเกงยีนส์ขาสั้น เกรงว่าเขาคงจะขับรถผ่านไปแล้ว

ตั้งแต่ซ่งอีนั่วออกมาจากตระกูลซ่ง บ่อยครั้งที่รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ฟ้าท้องและพื้นดินช่างกว้างใหญ่ไพศาล แต่กลับไม่มีที่สำหรับเธอ คำพูดนั้นของถังโย่วหนานราวกับมีดแหลมกรีดลงมากลางใจเธอ ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน เธอคิดว่าในสุดมันคงจะผ่านไป แต่กลับเป็นเธอเองที่ไม่เคยปล่อยวางมันได้

เสิ่นฉวนชีเดินไปข้างหลัง มองลงไปที่เธอ เธอขดตัวจนทำให้ตัวเองกลายเป็นวงกลม เธออยากหลอมตัวเองขึ้นมาใหม่งั้นเหรอ? เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วนั่งลงข้างๆเธอ “ซ่งอีนั่วทำไมทุกครั้งที่พบคุณ คุณต้องถูกทิ้งอย่างเวทนาทุกครั้งเลยใช่ไหม?”