เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลิงตวนย่าก็ตกตะลึง

หากเธอไม่มีความรู้สึกที่เป็นมิตรกับหวังฮ่าวหลานก่อนหน้านี้ เธอจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายกําลังสาปแช่งตัวเธอเอง

“ถ้าฉันป่วย ก็บอกสิว่าฉันป่วยยังไง?” หลิงตวนย่ากล่าวอย่างใจเย็น

“ถ้าผมดูไม่ผิด เข่าขวาของคุณเจ็บ”

“นาย… นายรู้ได้ยังไง?” หลิงตวนย่าสงบสติอารมณ์ไม่ได้ในขณะนี้ และถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ตอนผมเห็นคุณเดิน มันมีความไม่ลงรอยกันบางอย่างและความไม่ลงรอยกันนี้ไม่ได้เกิดขึ้นโดยธรรมชาติอย่างแน่นอนมันเกิดจากอาการบาดเจ็บนี้”

แน่นอนว่าหวังฮ่าวหลานไม่ได้บอกว่าเขาเห็นได้ผ่านความสามารถมองทะลุเพราะงั้นเขาทำได้แค่พูดหลอกๆ ไปเท่านั้น

“ฉันเดินได้มั่นคงดีจะตาย มีความไม่ลงรอยกันตรงไหน”

“คนธรรมดามองไม่เห็น มีเพียงคนที่มีสายตาไม่ธรรมดาและผู้ที่รู้ทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้”

“นาย… รู้วิธีรักษา?” หลิงตวนย่าประหลาดใจยิ่งกว่าเดิมซะอีก

“บรรพบุรุษของผมเป็นหมอที่มีชื่อเสียง เพราะงั้นผมจึงได้ศึกษาทักษะทางการแพทย์มามากตั้งแต่เด็ก และทันทีที่ผมเห็นคุณเดิน ผมรู้ว่าคุณได้รับบาดเจ็บ คาดว่าคุณได้รับบาดเจ็บมานานกว่า 3 ปี และก็ยังได้รับบาดเจ็บจากยาพิษ”

การสันนิษฐานนี้ถือได้ว่าเป็นความรู้ความเข้าใจของหวังฮ่าวหลานจากสุตราพิษสูงสุด

เพราะเขาใช้ความสามารถมองทะลุมองเห็นว่ากระดูกในหัวเข่าขวาของหลิงตวนย่าเป็นสีเทาเล็กน้อย นั่นคือหลังจากถูกวางยาพิษแล้วหาย แต่พิษที่เหลือไม่ได้ถูกขับออก

เมื่อได้ยินคําพูดของหวังฮ่าวหลายใบหน้าของหลิงตวนย่าก็ดูตกใจ:

“เมื่อ 3 ปีก่อน ฉันถูกกริชพิษแทงที่หัวเข่าขวาแล้วก็หายดี แต่หลังจากผ่านไปครึ่งปี เข่าฉันก็เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกและพอไปตรวจรักษาาที่โรงพยาบาลผลก็ไม่เคยดีขึ้นเลย แต่ส่วนใหญ่แล้วฉันไม่ได้รับผลกระทบมากนักเพราะงั้นจึงไม่สนใจอะไรมาก ”

“ในกรณีของคุณ ถ้าคุณปล่อยให้มันไม่ได้รับการรักษา ภายในหนึ่งปีคุณจะเป็นอัมพาตอย่างแน่นอน” หวังฮ่าวหลานอย่างไม่ตื่นตระหนก

ถ้าหลิงตวนย่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป จะเกิดเป็นปัญหาใหญ่เอาได้

“งั้น… งั้นฉันควรจะทํายังไง? “เมื่อเห็นว่าน้ําเสียงของหวังฮ่าวหลานนั้นหนักแน่น ถึงสภาพทางจิตของหลิงตวนย่าจะดีมาก แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก:

“ตั้งแต่นายเห็นอาการของฉัน นายก็ควรจะรักษาฉันได้ใช่ไหม”

“แน่นอน” หวังฮ่าวหลานพยักหน้า

พิษถูกออกแบบมาเพื่อฆ่าคนและยังสามารถช่วยชีวิตผู้คนเช่นเดียวกับยาที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อช่วยชีวิตผู้คน แต่ก็สามารถฆ่าคนได้

อย่างไรก็ตามวิธีที่ยาพิษช่วยผู้คนคือการโจมตีพิษด้วยยาพิษ

“ฉันไม่อยากเป็นอัมพาต ช่วยฉันหน่อยได้ไหม จะให้ฉันจ่ายยังก็บอกมาได้เลย” หลิงตวนย่าขอร้อง

“บรรพบุรุษของผมมีกฎสําหรับแพทย์ ค่าใช้จ่ายนั้นเพียงเพนนีเดียวก็พอสําหรับการรักษา แน่นอนเพื่อให้ทันกับเวลาตอนนี้มันถูกเปลี่ยนเป็นหยวนเดียวพอ นอกจากนี้ค่าใช้จ่ายของวัสดุยา คุณต้องเป็นคนจ่ายเอง ส่วนค่าตอบแทนอื่น ๆ ไม่จําเป็น” หวังฮ่าวหลานกล่าว

“งั้นฉันขอขอบคุณล่วงหน้า” หลิงตวนย่าโล่งใจเล็กน้อย

“แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณต้องจําไว้ ผมสามารถช่วยคุณรักษาได้ แต่คุณไม่สามารถบอกคนอื่นเกี่ยวกับการรักษาของผม และคุณต้องไม่ปล่อยให้คนอื่นรักษาอาการบาดเจ็บของคุณ” หวังฮ่าวหลานกล่าวเตือน

“ฉันจะจําไว้”หลิงตวนย่าพยักหน้าและไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงคิดว่านี่เป็นกฎที่บรรพบุรุษของหวังฮ่าวหลานตกทอดมา อย่างที่กล่าวมาเมื่อข้างต้น

“ทันทีที่ผมมีเวลา ผมจะไปเตรียมยาสําหรับการรักษา เอาละ มาถามกันเถอะ คุณอยากรู้อะไร” หวังฮ่าวหลานเปลี่ยนหัวข้อ

“ก่อนเกิดเพลิงไหม้ นายพบตัวคนที่น่าสงสัยบ้างไหม” หลิงตวนย่าปรับอารมณ์และเริ่มทํางาน

“คนที่น่าสงสัย?” หวังฮ่าวหลานพยักหน้า “พบ!”

“ใคร?”

“ชายคนหนึ่งแสร้งทําเป็นนักเรียนและวิ่งหนีไปหลังถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพบ เขากระแทกคนอื่นล้มลงและหนีไปอย่างเร่งรีบ”

“คนๆ นั้นหน้าตาเป็นยังไง” หลิงตวนย่าถาม

“ผมอยู่ไกลและเห็นไม่ค่อยชัด แต่มีคนรู้” หวังฮ่าวหลานพูดเสร็จก็โทรเรียกสามลูกน้องฟางเจี้ยน

ให้ลูกน้องทั้งสามคนนี้เป็นคนรายงาน เสี่ยวอี้เฟิงในเวลานั้นมีหลายคนเห็นเหตุการณ์ซึ่งช่วยเพิ่มความน่าเชื่อถือให้สูงขึ้น

หลังจากลูกน้องทั้งสามได้รู้ข่าวพวกเขาก็วิ่งไปที่โรงยิมทันที

“นักเรียนทั้งสามคน ขอถามหน่อยว่าคนที่ปลอมตัวเป็นนักเรียนหน้าตาเป็นอย่างไร ทั้งสามช่วยอธิบายได้ไหม” หลิงตวนย่าถาม

“ชายคนนั้นสูงประมาณ 175 และเขาดูอายุใกล้เคียงกับพวกเรา”

“รูปลักษณ์ไม่อ้วนหรือผอมและดูหล่อมาก”

“ชายคนนั้นเก่งเรื่องการทุบตี และเขาสามารถล้มรปภ.สองคนได้ง่ายๆ !”

ลูกน้องทั้งสามเริ่มพูดทันทีและตํารวจหญิงก็เขียนรายงานแล้วพูดว่า:

“ขอนักเรียนสักสองสามคนช่วยพาฉันไปที่ห้องกล้องวงจรปิดสำหรับจุดที่มีกล้องของหน้าประตูทางเข้าโรงเรียน ฉันต้องการระบุตัวบุคคลนั้น”

ลูกน้องทั้งสามเห็นพ้องต้องกันทันทีและตามหลิงตวนย่าออกจากโรงยิม

หวังฮ่าวหลานมองหลิงตวนย่าจากไป ในใจแอบยิ้มและตั้งตารอ

ทำเท่าที่ทำได้จากนั้นก็รอการเก็บเกี่ยว

　　——

ลุงหลี่ขับรถพาฉินไคและเสี่ยวอี้เฟิงไปยังคฤหาสน์ที่ค่อนข้างแปลกตา

คนรับใช้เฒ่าคนหนึ่งรออยู่ที่ประตูคฤหาสน์เป็นเวลานานและหลังจากเห็นแขกมาถึง เขาก็เดินพาฉินไคและเสี่ยวอี้เฟิงไปที่ประตู

ภายใต้การนําโดยคนรับใช้เฒ่าผ่านทางเดินโค้งมนและโบราณที่สง่างาม

ฉินไคและเสี่ยวอี้เฟิงก็มาถึงศาลาในสวน

ในศาลามีชายชราที่มีเคราขาวกําลังถือสร้อยข้อมือหยกอย่างตั้งใจและตรวจสอบอย่างใกล้ชิด

“นายท่าน แขกมาถึงแล้ว”

คนรับใช้เฒ่าส่งเสียงแล้วโค้งตัวลงและจากไป

“ผู้เฒ่าถัง ฉันไม่ได้เจอท่านมานานแล้ว แต่ท่านยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม” ฉินไคกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ไพเราะ

สายตาของชายชราถอนออกจากสร้อยข้อมือหยกและมองไปที่คนสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา

สายตาของเขามองข้ามเสี่ยวอี้เฟิงและตกลงบนร่างของฉินไคโดยตรงและกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย:

“โอ้ ข้าแก่แล้วๆ พี่ฉินเป็นสไตล์ที่แท้จริง อุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์เมืองชิงหลิงกําลังเฟื่องฟูเลย เค้กชิ้นนี้สำหรับพี่ฉินเพียงคนเดียวเกรงว่าจะกินไปไม่น้อยกว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์”

“ผู้เฒ่าถังยกย่องกันเกินไป ฉันโชคดีเล็กน้อยเมื่อเทียบกับผู้เฒ่าถังที่เริ่มต้นจากศูนย์และวางรากฐานที่มั่นคงในอุตสาหกรรมหยกสำหรับฉันถือว่าเทียบไม่ได้” ฉินไคยิ้มและโบกไม้โบกมือของเขาพูดด้วยความคารวะ

เมื่อผู้เฒ่าถังได้ยินเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะลูบเคราสีขาวของเขา มีความภาคภูมิใจในสายตาของเขามากและรอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งเบ่งบานมากขึ้นไปอีก

ฉินไคยังเป็นโจรเฒ่าผู้มีประสบการณ์ที่เกลือกกลิ้งในสาขาธุรกิจและเขารู้วิธีที่จะทําให้คนอื่นพอใจ

คำพูดไม่กี่คำทำให้ความโปรดปรานของผู้เฒ่าถังเพิ่มมากขึ้น

“พี่ฉินอย่ายืน เชิญนั่งๆ” ผู้เฒ่าถังชี้นิ้วระบบุให้นั่ง

ฉินไคนั่งลงบนม้านั่งหินในศาลาและเหลือบมองสร้อยข้อมือที่ผู้เฒ่าถังกําลังถืออยู่:

“สีและการตัดแต่งของสร้อยข้อมือนี้ยอดเยี่ยมมาก ถ้าเอาไปขายในตลาดภายนอกฉันกลัวว่ามันมีค่าอย่างน้อยสิบล้านใช่ไหม”

“พี่ฉินมีสายตาที่ดี วัสดุของสร้อยข้อมือนี้คือหยกเขียวจักรพรรดิ จากอาจารย์หยกชื่อดังหลิวเฟิง มูลค่าอยู่ระหว่าง 11 ล้านถึง 13 ล้าน แต่ข้าไม่ได้วางแผนจะขายมัน” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ผู้เฒ่าถังก็เปิดเผยท่าทางโล่งอก:

“เพราะนี่เป็นของขวัญจากปิงหยุนหลานสาวของข้า”

“คุณถังปิงหยุนซึ่งปัจจุบันดูแลธุรกิจของตระกูลถังครึ่งหนึ่งเธอไม่เพียง แต่มีความสามารถที่ดีที่สุดในการดําเนินงานและการจัดการ แต่ยังมีควากตัญญูเช่นนี้อีก ฉันอิจฉาที่ผู้เฒ่าถังมีหลานสาวที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้จริงๆ ” ฉินไคกล่าวอย่างอิจฉาและเศร้าโศก:

“พอเปรียบเทียบกับลูกสาวฉันมันทำให้ฉันเป็นกังวลเอามาก เพราะเรื่องธุรกิจบางอย่าง ฉันกลัวการตอบโต้จากสหายในธุรกิจ ดังนั้นจึงจ้างบอดี้การ์ดเพื่อปกป้องเธอ แต่เธอก็เอาแต่ใจ ไม่รับฟังการเตรียมการของฉัน ฉะนั้นฉันเลยมีแผนที่จะให้บอดี้การ์ดไปเรียนที่เดียวกันกับเธอแทน” 

ผู้เฒ่าถังประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งและเข้าใจว่าฉินไคหมายถึงอะไร แต่เขามีข้อสงสัยบางอย่าง

เขาควรไปหาหลานสาวถังปิงหยุนของข้าเพื่อจัดการเรื่องนี้สิ?