บทที่ 990 ผู้ที่มีความพอใจจึงจะมีความสุข

“บาดเจ็บหรือ?” หลู่เสี่ยวจินขมวดคิ้ว

“ใช่แล้ว” กู้เหนียนหยวนเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง

“บ้านเกิดของพวกข้าเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ ไม่มีใครรู้จัก วันหนึ่งมีโจรร้ายบุกเข้ามา หมายจะปล้นข้าวของและฆ่าชาวบ้านของพวกข้า จ้าวอู่หยางจึงต่อสู้กับพวกมัน และได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก”

กล่าวถึงเรื่องนี้ ดวงตาของกู้เหนียนหยวนเอ่อล้นด้วยน้ำตา จมูกของนางรู้สึกแสบขึ้นมาเล็กน้อย

“เขาเป็นห่วงพวกข้า จึงให้พวกข้าจากไปก่อน หลังจากนั้นก็ไม่ได้พบกันอีก กระทั่งได้พบกันอีกครั้งคราวนี้”

หลู่เสี่ยวจินมองดวงตาแดงเรื่อและเปียกชื้นของศิษย์น้อง นางกล่าวด้วยความลำบากใจ

“ศิษย์น้อย ข้าไม่ได้ตั้งใจจะถาม…” นางได้ยินเรื่องราวอันขมขื่นในอดีตบางอย่างจากคำพูดที่เรียบง่ายของกู้เหนียนหยวน

กู้เหนียนหยวนเม้มริมฝีปากสีแดง ดวงตากะพริบ แล้วกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าศิษย์พี่หลู่อยากรู้เรื่องราวในอดีตของเขา”

“โอ้ ไม่ ไม่ คือข้าแค่…” หลู่เสี่ยวจินหลบสายตา

“ศิษย์พี่หญิงหลู ตลอดทางที่ท่านมองเขา ข้าก็เคยเห็นสายตาแบบนั้นมาก่อน” กู้หนานหยวนเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะยิ้มหวาน “มี…มากมายเหลือเกิน…”

หลู่เสี่ยวจินไม่รู้จะพูดอย่างไรดี นางเป็นคนฉลาดและมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่ในเรื่องความรักชายหญิง นางยังคงตื้นเขินนัก

“หลู่ศิษย์พี่ เจ้าเป็นคนดีมาก ทั้งรูปโฉมงดงาม ตระกูลดี การที่เขาได้พบเจ้า นับว่าโชคดีนัก” กู้เหนียนหยวนกล่าวอย่างจริงจัง แย้มยิ้มบริสุทธิ์

พอได้ยินคำพูด และเห็นความจริงจังของกู้เหนียนหยวน หลู่เสี่ยวจินไม่รู้จะตอบอย่างไร นางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า

“เจ้ากับเขามีความรู้สึกลึกซึ้งถึงเพียงนี้ ข้า…”

กู้เหนียนหยวนยกยิ้ม แล้วส่ายศีรษะพลางกล่าวอย่างซุกซน ทว่าแฝงไว้ด้วยความจริงจัง

“ไม่ใช่ แน่นอนว่าข้าเป็นของเขา แต่เขา แม้บางครั้งจะเป็นของข้าทั้งหมด แต่ไม่ใช่ของข้าทั้งหมด ทว่าแค่นี้ก็พอแล้ว รู้จักพอก็มีความสุข หาไม่ เขาเป็นของข้าเพียงผู้เดียวก็คงไม่ดีนัก ด้วยเขาจะคอยติดตามข้า และยังจะส่งผลกระทบต่อความเร็วในการฝึกฝนกระบี่ของข้า คงน่าเสียดายไม่น้อย”

ความตายของคนหนึ่ง สำหรับโลกใบนี้ เป็นเพียงแค่การเพิ่มหลุมศพอีกหนึ่งหลุม แต่สำหรับผู้ที่พึ่งพาอาศัยกัน นั่นคือการที่โลกทั้งใบถูกฝังอยู่ในหลุมศพ

ความตายของจ้าวอู่เจียงครั้งนั้น สำหรับนางเป็นสิ่งที่ยากจะทนรับได้ นางไม่โลภ นางเพียงต้องการให้จ้าวอู่เจียงมีชีวิตที่ดี เท่านี้นางก็พอใจมากแล้ว

……

ภายในอุโมงค์มืดสลัว แสงสีเขียวสองดวงกำลังส่ายไปมา

เสียงตะบันไฟถูกจุด ปลวไฟลุกโชนสว่างจ้าในอุโมงค์ สองศีรษะขยับเข้าใกล้ตะบันไฟที่กำลังลุกไหม้

หนึ่งเป็นศัรษะหมาป่า ดูขลาดกลัวและอ่อนแอ

อีกหนึ่งเป็นศีรษะมนุษย์ ดูเจ้าเล่ห์และน่ารังเกียจ

“พี่ใหญ่ พวกเราจะไปทางใดกัน?” หมาป่าเอ่ยถามด้วยภาษามนุษย์ ดวงตาใสแจ๋ว โง่เขลา

ดวงตาของมนุษย์กลอกตาไปมา “เจ้าไม่ได้เป็นคนขุดอุโมงค์หรอกหรือ?”

“อ่อ ใช่” หมาป่าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า แล้วพูดเสียงเบา กลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน

มนุษย์ขมวดคิ้ว กระซิบเสียงต่ำ “พวกเราจำเป็นต้องพูดกันแบบนี้จริง ๆ หรือ?”

ทั้งคนและหมาป่าต่างชะงักงัน จ้าวอู่เจียงจุดตะเกียงน้ำมันในมือ แสงสว่างอบอุ่นปรากฏขึ้นรอบมือของเขา

เสี่ยวไป๋ลุกขึ้นยืนสองขา ขาหลังแตะพื้น ขาหน้าพาดไว้ด้านหลัง มันเงยหัวขึ้นเล็กน้อย กดเสียงลงต่ำ เสียงแหบพร่า

“พี่ใหญ่ แบบนี้จะดีขึ้นหรือไม่?”

ท่าทางเหมือนคนแต่เป็นหมา ไม่สิ เป็นหมาป่าแต่ท่าทางเป็นหมา… จ้าวอู่เจียงแปลกใจอยู่บ้าง

“หรือเจ้าควรทำตัวเหมือนหมาป่าปกติดีกว่า?”

“ได้พี่ใหญ่ ใช่แล้วพี่ใหญ่” เสี่ยวไป๋วางอุ้งเท้าหน้าลง เหยียบย่ำพื้นดินสองสามที แล้วกล่าวอย่างรำพึงรำพัน “การเป็นคนช่างเหนื่อยนัก เป็นหมาป่าสบายเยอะ…”

มันอยู่กับจ้าวอู่เจียงอย่างอิสระ ไร้พันธนาการ สภาพจิตใจปลอดโปร่งและคล่องแคล่วขึ้นมาก

หนึ่งคนหนึ่งหมาป่า หนึ่งดวงไฟ เดินผ่านความมืดมิดอันลึกล้ำของอุโมงค์ยาวเหยียด

ย่างเท้าบนผืนดินนุ่มชื้น มุ่งหน้าสู่สุสาน…