บทที่ 892 ธรรมะและอธรรม เทพและปีศาจ

สายฟ้าชำระล้างความมืดมนและความชั่วร้ายในโลก

พลังอสูรถูกมองว่าเป็นสิ่งลึกลับและชั่วร้าย

จ้าวอู่เจียงใช้สายฟ้าฟาดฟัน ทว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลังปีศาจ เขาต่อสู้กับเหล่าอัจฉริยะตระกูลหลี่ ธรรมะและอธรรม เทพและปีศาจ แสดงออกมาอย่างชัดเจนบนร่างของเขา

แสงสายฟ้าสีเงินยวงแผ่ขยายเป็นระลอกคลื่น เหล่าอัจฉริยะตระกูลหลี่หลบไม่ทันก็ทำได้เพียงตั้งรับอย่างสุดกำลัง

ทว่าพลังรุนแรงของสายฟ้าไม่ใช่ผู้ใดก็รับไหว แสงของสายฟ้าละลายร่างที่เดิมทีก็เละอยู่แล้วของหลี่เสินทง

เนื้อและเลือดถูกแสงสีเงินยวงเผาไหม้จนเกิดเสียงฉู่ฉ่า พริบตาเขาก็เหลือเพียงโครงกระดูกขาวโพลน

หลี่เสินทงตะโกนสุดเสียง แต่จ้าวอู่เจียงเหยียบย่างมาบนสายฟ้า คว้าคอของเขาแล้วยกขึ้น พลังอสูรถาโถมเข้าสู่ร่างของหลี่เสินทงอย่างบ้าคลั่ง

เขารู้สึกถึงพลังการแย่งชิงที่รุนแรง พลังในเลือดเนื้อและจิตวิญญาณกำลังถูกปล้นไป

ดวงตาหลี่เสินทงเบิกกว้าง แดงก่ำ อยากจะตะโกนบางอย่างออกมา แต่ยามนี้ไม่อาจส่งเสียงใดได้แม้แต่แอะเดียว

สองอึดใจต่อมา แสงสายฟ้ากวาดล้าง หลี่เสินทงกลายเป็นโครงกระดูกที่วิญญาณแตกดับ

เหล่าคนผู้รอดชีวิตตระกูลหลี่มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว กำลังใจที่เคยมีพลันเหือดแห้ง ขวัญหนี แล้วพวกเขาก็เริ่มกระจายตัวกันหนี

ส่วนผู้คนที่มุงอยู่ไม่น้อยได้รับผลกระทบ ด้วยพลังสายฟ้าที่รุนแรงและการเผาไหม้ ทำให้ผู้อยู่ในรัศมีบาดเจ็บเล็กน้อย ทว่าพวกเขาก็ทำได้เพียงมองจ้าวอู่หยาง สีหน้าเคร่งเครียด กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร

จ้าวอู่หยางแข็งแกร่งเกินไป ด้วยพลังของเขาคนเดียวกลับต่อสู้กับคนมากมายของตระกูลหลี่ได้ ทั้งยังชนะอย่างสมบูรณ์แบบ ผลลัพธ์เช่นนี้ พวกเขาเคยเห็นแค่จากหลู่เสี่ยวจินกับจีปอฉาง…

กระนั้นหลู่เสี่ยวจินกับจีปอฉางก็ไม่เคยสังหารคนของตระกูลหลี่ ไหนจะพลังน่าสะพรึงกลัวที่แสดงออกมาและความตื่นตะลึงที่มอบให้ พวกเขาไม่อาจเทียบจ้าวอู่หยางตรงหน้าได้เลย

จ้าวอู่หยางไม่ได้มีความดุดันแบบหลู่เสี่ยวจินกับจีปอฉาง มีเพียงความสงบเรียบง่ายที่ดูธรรมดา ยามนี้แม้จะเต็มไปด้วยพลังอสูรก็ยังห่างไกลจากความดุดัน

หลังการต่อสู้เริ่มขึ้น จ้าวอู่หยางก็ไม่พูดเลยแม้แต่คำเดียว

แต่ความเงียบเช่นนี้กลับทำให้พวกเขาหวั่นกลัว รับรู้ถึงพลังชั่วร้ายและความหนาวเหน็บที่น่าสะพรึง

ศัตรูที่ดีแต่พูดจาข่มขู่ไม่น่ากลัว ศัตรูที่เก็บเงียบต่างหากที่ต้องระวัง

ได้ฟังคำพูดดุดันอย่างน้อยก็สามารถคาดเดาความคิดของศัตรูจากคำพูด ท่าทาง และการกระทำได้ แต่คนที่เงียบกริบไม่อาจมองความคิดของเขาออกได้เลย

สิ่งที่มองไม่ออกน่ากลัวที่สุด

จ้าวอู่เจียงก้าวเท้า ไล่ตามผู้รอดชีวิตจากตระกูลหลี่ที่กำลังหนีกระเจิดกระเจิง

เขาต้องถอนรากถอนโคน ไม่มีทางปรานีเด็ดขาด

เมื่อหลี่เสวียนทงข่มขู่เขาและผู้คนตระกูลหลี่ต่างยอมรับ เขาก็ไม่คิดจะไว้ชีวิตใครอีกแล้ว

พวกเขาไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์ เรียกได้ว่า…สมรู้ร่วมคิด

หากวันนี้เขา จ้าวอู่เจียง อ่อนแอ มีดที่ลับจนคมกริบของตระกูลหลี่ย่อมจ่อสังหารเขา และแน่นอว่าจะไม่มีผู้ใดออกมาเรียกร้องความยุติธรรมให้เขา

น่าเสียดาย เขาไม่ใช่ผู้อ่อนแอ

เสียงวุ่นวายดังขึ้นในกลุ่มคนของสำนักเติมฟ้า หลายคนมีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลหลี่ แต่พวกเขาก็ลังเล

พวกเขากลัวว่า หากเอ่ยปากขอความเมตตาจะกลายเป็นการยั่วโทสะจ้าวอู่หยาง แต่ก็กังวลว่าอัจฉริยะผู้รอดชีวิตของตระกูลหลี่จะถูกจ้าวอู่หยางสังหารจนหมดสิ้น

ก่อนหน้านี้ ตอนจ้าวอู่หยางยังไม่มีท่าทีว่าจะไล่ตาม พวกเขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง

แต่ตอนนี้ที่จ้าวอู่หยางแสดงออกชัดเจนว่าจะถอนรากถอนโคนคนตระกูลหลี่ที่เหลือรอด พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเอ่ยปาก

ด้วยสำนักเติมฟ้ามีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลหลี่ เรื่องนี้จำต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นเมื่อออกจากดินแดนลับเต๋อเหลียน หากผู้อาวุโสล่วงรู้ว่าวันนี้พวกเขาไม่ทำอะไรเลย เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษตามกฎของสำนัก

ยิ่งไปกว่านั้น หากปล่อยให้เกิดรอยร้าวแม้เพียงนิดระหว่างสำนักเติมฟ้ากับตระกูลหลี่ พวกเขาก็จะกลายเป็นผู้ผิดบาป

การลงมือสังหารอย่างกะทันหันของจ้าวอู่หยางจนนำไปสู่ความความตายของหลี่เสวียนทง หากจบเพียงเท่านั้นพวกเขาคงกล่าวอ้างว่าไม่ทันตั้งตัวได้ แต่ถ้าคนที่เหลือของตระกูลหลี่ถูกไล่ล่าและกำจัด พวกเขาก็ไม่อาจหาข้ออ้างใดได้แล้ว

คนของสำนักเติมฟ้าสับสนวุ่นวาย ราวสองอึดใจ ใครบางคนก็ตัดสินใจก้าวออกมายืนขวางหน้าจ้าวอู่หยางโดยตรง

พวกเขาไม่ได้แสดงท่าทีคุกคาม แต่กลับประสานมือคำนับ สีหน้ายิ้มแย้ม หวังว่าจ้าวอู่หยางจะไม่ตีคนที่ยิ้มให้

“คุณชายจ้าว ท่านมีพลังแข็งแกร่ง พวกข้าเลื่อมใสนัก แต่ควรละเว้นในสิ่งที่ควรละเว้น พี่น้องตระกูลหลี่เหล่านั้น ก่อนหน้านี้ไม่ได้ล่วงเกินท่านจ้าว…คุณชายละเว้นพวกเขาดีหรือไม่?”

“เอาอย่างนี้เถิด หากคุณชายจ้าวละเว้นพวกเขาคราวนี้ พวกข้าจะไปโน้มน้าวให้พวกเขามาขออภัยท่าน ท่านว่าอย่างไร?”