ต้นเดือน 8 ก่อนจูบของเด็กสองคน

มุมมองบุคคลที่สาม

ราชาคาโดงาวะแห่งคอสตาแลนด์กัลกัลเบิกตากว้างกับวังวาโรซีเมียเรียที่ติดระบบไฟฟ้า

ประเด็นคือเขาบอกว่าจะเข้ามาเยี่ยม ราชินีวล็อดซีเมียเลยไม่พลาดที่จะโชว์ระบบไฟฟ้าที่ผัวเธอติดให้

ม่วง ชมพู เขียว แดง ในวังเปลี่ยนไฟด้านในทั้งหมดเป็นสีพวกนี้ที่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในผับ

แถมมีระบบดนตรีเต้นตึบๆผ่านลำโพง มันทำให้วารียิ้มกริ่ม

แม่บ้านที่ไม่ใช่แม่บ้านแต่เป็นนักเต้นของวีใส่ชุดแม่บ้านที่แลดูจะเล็กกว่าชุดแม่บ้านปรกติ

ลุงหัวล้านไม่วายมองเนินนมผ่านเสื้อปลดกระดุมต่ำพร้อมหน้าแดง

แต่เขาหันไปพูดกับราชินีวาโรซีเมียเรีย “ไฟแบบนี้กับสาวๆอย่างนี้มันเหมาะกับการไปเที่ยวที่บาร์หรือผับมากกว่านะ ฉันว่า”

วาโรยิ้มแล้วปรบมือ แม่บ้านที่เต้นอยู่คำนับแล้วเดินออกพร้อมมีแม่บ้านปรกติมาสับเปลี่ยน

ซักพักไฟเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อนชวนอบอุ่น

วาโรโชว์สิ่งที่เตรียมไว้พวกนี้เพื่อที่ช่วงเจรจาอีกฝ่ายจะได้ตามเกมไม่ทัน

แต่วาโรไม่ได้เห็นคอสตาแลนด์กัลกัลเป็นศัตรู แต่กลับกัน ประเทศนี้เป็นมิตรที่ดีมาตลอด

วารีรู้ข้อนั้นและพาเหล่าแฟนที่มาไม่ครบเดินขบวนนำตาลุงหัวล้านไป

“อย่างที่เห็น นี่คือแค่ส่วนหนึ่งของสิ่งที่ไฟฟ้าทำได้ จากนั้นก็มีนี่” วารีชี้ไปที่จอคล้ายจอแอลอีดีที่ต้องเอาหลายๆจอมาประกอบกันเป็นจอใหญ่

มันบอกกิจกรรมที่จะเกิดขึ้นในวังวาโรซีเมียเรียตั้งแต่วันนี้จนถึงอาทิตย์หน้า

วารีชี้และเดินไปที่แผงควบคุมแล้วกดรหัส

พอกดรหัสเสร็จมีประตูเลื่อนเป็นช่องกำแพงใกล้แผงกดรหัส

ข้างในมีเครื่องโน้ตบุคอยู่

วารีแสกนม่านตาแล้วเปลี่ยนภาพเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดที่อยู่ข้างบนจอ

“เราติดระบบกล้องรักษาความปลอดภัยได้ทุกที่ทุกมุม แม้ด้านนอก” วารีกดเอาภาพจากบนหลังคาวังที่มีแมวอยู่สองสามตัวแม้มันสูงมาก

“น่าสนใจ มันคงแพงน่าดู” ตาลุงราชาหัวล้านบ่นนิดหน่อย

วาโรจับไหล่ราชาคาโดงาวะแล้วยิ้ม “ถ้าสนใจทำธุรกิจกันยาวๆ เรื่องเครื่องใช้แบบนี้หรือการตกแต่งวังด้วยสีเสียงมันของแถมเท่านั้นค่ะ ไม่ต้องกังวล”

“เธอรู้ได้ยังไงว่าเรามาพูดเรื่องการเป็นเมืองขึ้น” ราชาตาเป็นประกายพูดเหมือนลองเชิง น่าจะเพราะคำตอบอาจทำให้เงินก้อนที่เขาจะได้มากขึ้นหรือลดลง

“ศิโร โครอลลัลเรย์เรีย… จากนั้นฟูลมูนที่ทวีปตะวันตก แถมตอนนี้เป็นตอนที่ทั้งสามประเทศเชื่อมกันด้วยอินเตอร์เน็ตเพราะการวางสายมาต่อกับฐานรับสัญญาณดาวเทียมที่วาโรซีเมียเรียบง่ายกว่าที่คิด นักข่าวประเทศเหล่านั้นหลายสำนักเผยแพร่ข่าวกันโครมๆถึงความรวดเร็วในการเข้าถึงข้อมูลของประชาชน และเป็นมิติใหม่แห่งวงการข่าวที่ไม่ต้องใช้ข่าวลือ แต่เป็นการได้ยินเสียงสดๆจากเหตุการณ์ตรง” วารีพูดชี้แจง

“เราได้ยินมาเยอะ มันเป็นเทคโนโลยีเปิดมิติ เรารู้สึกเหมือนหอยทากในยุคคนขี่โดรน อินเตอร์เน็ตพวกนั้น มันทำให้ชาวประมงแต่ละเจ้าที่เพิ่งจับปลาได้ขายตรงให้คนที่ต้องการได้เลยโดยไม่ต้องผ่านมือพ่อค้าคนกลางที่กดราคาชาวบ้านและขายแพงเพราะไม่มีคู่แข่ง… มันทำให้ฉันสนใจอย่างมาก” ตาลุงพูดข้อดีของอินเตอร์เน็ต

“แต่เท่าที่เรารู้มา ท่านใช้อินเตอร์เน็ตของเราแล้ว เพียงแต่ผ่านพ่อค้าหัวใสที่ต่อสัญญาณจากศิโรมาปล่อยสัญญาณเถื่อนที่คอสตาแลนด์กัลกัล และตัวท่านกับเจ้าหญิงอุมิมีคนติดตามเป็นล้าน” วาโรพูดเรื่องที่สายลับของเธอรู้มา

“รู้ด้วยเหรอ? ทำยังไงได้ ตอนนั้นเราสักแต่รีบใช้เพื่อให้ได้ก่อน แต่ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าระบบเถื่อนมันช้าและไม่ได้คุณภาพ วีดีโอโหลดช้าและภาพไม่คมชัด แถมบางทีนึกจะตัดก็ตัดนึกจะล่มก็ล่ม ของเถื่อนยังไงก็เป็นของเถื่อน วันนี้เราเลยจะมาเจรจาเรื่องนี้เป็นหลักสำคัญ” ราชาหัวมันแว้บพูดความในใจที่เขาอัดอั้นใช้ของเถื่อนมานาน

และแล้วกลุ่มวารีและแขกต่างประเทศก็มาถึงห้องประชุมใหญ่

วารีเปิดประตูแล้วให้แขกเข้าไปข้างใน “เชิญครับ ราชาคาโดงาวะ”

“อืม ทั้งมารยาทและมาด ท่านกับวาโรเหมาะสมกันดีนะ อยู่กันนานๆล่ะ มีอะไรก็อย่าต่อยกัน” ลุงให้พรวารี

“อุ้ยตาย ลุงไม่ขัดเหรอคะ?” วาโรปิดปากวางมาดสาวเขิน แต่ตาเธอเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกเห็นเหยื่อ

“ท้องโตขนาดนั้นจะไปห้ามอะไรเล่าสาวเอ้ย มาๆเข้าห้องมาเร็ว” ลุงรีบเดินฉับๆไปนั่งปลายโต๊ะ

เหล่าลูกน้องระดับสูงพากันนั่งเต็มสองข้างฝั่งตาลุง

และวาโรไปนั่งที่หัวโต๊ะที่เป็นบัลลังก์ ปรบมือสองครั้งให้จอข้างหลังฉายภาพบรรยากาศจากยอดวังวาโรซีเมียเรียผ่านห้างวารีไปลงฝั่งที่ดินชาวเมือง

กล้องซูมไปด้วยระบบซูมภาพเหนือชั้นไปริมถนนหน้าวังที่มีร้านอาหารริมวังกับร้านของฝาก

“เธอแสดงศักยภาพขนาดนี้ เธอเตรียมลดราคาการซื้อประเทศฉันไปเยอะเลยสิท่า แต่ขอบอกก่อนนะ เรื่องธุรกิจเพื่อประเทศฉันใจอ่อนให้เธอไม่ได้นะราชินีวล็อดซีเมีย” คาโดงาวะมองวาโรด้วยตาที่เฉียบคม

มันเหมือนสุนัขจิ้งจอกในดินแดนหิมะสองตัวโคจรมาเจอกัน

“ฉันเข้าใจ แต่… มีสิ่งหนึ่งที่ท่านคิดผิดไป” วาโรยิ้มมุมปาก

“โอ้ เธอมีไม้เด็ดล่ะสิท่า” ลุงหัวล้านตาคมมองออกทันที

“ไม้เด็ดอะไรไม่มีหรอก เรามีแต่รากฐานที่มั่นคงนั่นคือ ‘เงินสด’” เมื่อราชินีท้องโตพูดเสร็จเธอดีดนิ้วและภาพตัดไปเป็นภาพห้องคลังของวังวาโรซีเมียเรียและกองเหรียญทองใหญ่เป็นภูเขา

“แม่เจ้า…” ราชาคาโดงาวะอ้าปากค้าง

“กองขนาดนั้น นั่นเป็นเงินนับล้านทอง” ชายใส่แว่นมาดนักบัญชีที่นั่งติดตาลุงพูดขึ้นมา

“หึหึ มันจะล้านหรือไม่ล้าน เรามาทำให้การคุยนี้รู้สึกผ่อนคลายก่อนดีมั้ยคะ?” วาโรดีดนิ้วอีกที

มีแม่บ้านนำไวน์ในถาดมา แม่บ้านวางแก้วและเสิร์ฟให้เหล่าแขก แต่ของวาโรแม่บ้านรินน้ำส้มจากเหยือกอีกเหยือกนึง

เหล่าคู่หมั้นวารีได้น้ำส้มกันหมด

วารีได้ไวน์ ถึงแม้การกินมันอาจทำให้คู่หมั้นที่อยากกินเคือง แต่เขาอยากให้มีแอลกอฮอล์ในเลือดเพื่อที่จะได้มีความกล้าเจรจา

วารีกินไวน์ไปครึ่งแก้วแล้วพูดขึ้นมา “เอาล่ะ เราทำให้เห็นจะๆแล้วชัดๆว่าเรามีเงินจ่าย แต่มีอะไรที่ประเทศท่านจะทำให้เราทั้งหมดยิ่งพัฒนา”

ราชาหัวล้านยิ้ม “เจ้าหนุ่ม พวกเธอมีความรู้อะไรเรื่องปลาและทะเลบ้าง?”

วารีคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะขายเทคนิคเลี้ยงปลาเขาเลยไม่ตื่นเต้นอะไร

แต่วาโรมีอ่าวนอร์โดส อ่าวทางเหนืออยู่ในมือและดูแลตรงนั้นมานานแล้ว วารีมองเธอเพื่อจะดูว่าเธอจะพูดอะไร

“จะว่าเรารู้ เราก็พอรู้อยู่ แต่ปลาเราดีไม่เท่าปลาอ่าวซูโดส ไม่ว่าเราจะทำยังไง” วาโรกอดอกพูดออกมาและยอมรับความพ่ายแพ้

“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว อย่าดูถูกเทคนิคโบราณของเรานะ เราเลี้ยงได้แบบนี้ตั้งแต่พันปีก่อน นี่เราพัฒนาขึ้นมาหลังจากนั้นตั้งเยอะ” ราชาคาโดงาวะพูดไปยิ้มไป แก้มเริ่มแดง

ชายนักบัญชีด้านข้างดูกระดาษและพูดออกมา “สำหรับเทคนิคการทำปลา เราคิดว่าเราน่าจะได้ซัก 200,000 ทองครับ”

วารีและวาโรไม่ได้สะดุ้งสะเทือนกับจำนวนนั้นและยังนิ่งๆอยู่

“และเรายังมีเทคนิคการเลี้ยงปลาน้ำจืดในแม่น้ำและทะเลสาบ แม้เนื้อเหล่าปลาน้ำจืดไม่ได้แน่นเท่าปลาทะเล แต่มันยังสูสีกันและดีกว่าที่อื่นหลายเท่า เรามีคู่แข่งเดียวคือทวีปใต้ แต่ปลาจากทวีปใต้ติดเรื่องระยะทางทำให้ไม่สด ปลาเราเลยถือเป็นปลาที่ดีที่สุดในทวีป” คาโดงาวะพูดเสร็จก็จิบไวน์

เขาวนแก้วแล้วดมไวน์ ดูสนใจในไวน์นี้มาก

“มันเป็นไวน์ 100 ปีที่เราเก็บได้จากซากเรือโบราณ เรามีอยู่เยอะและเราจะให้ท่านไปบ้างถ้าเราได้ราคาดี” วาโรยิ้ม การเจรจาพร้อมเหล้าดูได้ผลดีตามที่เธอคิด

“น่าสนใจ… เอาอย่างนี้แล้วกัน จาก 100,000 ทองสำหรับปลาน้ำจืดเราลดให้ครึ่งราคาเหลือ 50,000” ราชาหัวล้านเริ่มเมากริ่มๆกับไวน์แรงและลดราคาให้เยอะ

แต่เขาไม่ได้ทำแบบไม่คิด เพราะวาโรซีเมียเรียมีความรู้หลายอย่างมากที่ปรับใช้กับประเทศเขาได้ จริงๆวาโรซีเมียเรียไม่ต้องเสียเงินเลยด้วยซ้ำก็ซื้อประเทศเขาได้ถ้าจะทำ

ที่เขามานั่งเรียกเงินอยู่ตอนนี้เป็นความใจดีของสาวตาแดงท้องโต ราชินีวล็อดซีเมียเท่านั้น

และเขารู้ว่าวาโรอยากทำให้การเป็นมิตรกันแน่นแฟ้นระดับที่ไม่มีประเทศในอดีตทำมาก่อน แต่เป็นการเป็นมิตรกันแบบหมดจด

ไม่มีการเก็บหรือขายข้อมูล เมื่อมีข้อมูลดีๆ เธอจะเผยแพร่ทันทีและให้เราได้ใช้ประโยชน์

เช่นเดียวกับประเทศของเขา ถ้าเขามีข้อมูลดีๆเขาก็ต้องบอกวาโรให้หมดเหมือนกัน

“สองอย่างเป็น 250,000 ท่านมีอะไรเสนออีก” วาโรถามเพิ่มเติม

ราชาคาโดงาวะยิ้ม “เรามีศิลปะ เราสังเกตว่าประเทศเธอไม่ค่อยมีศิลปะที่เป็นชิ้นเป็นอัน ที่ดังๆมีแต่การถักเชือกแบบโบราณ นอกนั้นส่วนใหญ่เป็นวิชาตีเหล็ก นอกจากศิลปะใยแมงมุมที่เพิ่งออกมาใหม่ มันยังไม่มีอะไรที่สะดุดตา เราเลยจะมาเสนอศิลปะของเราเพื่อเป็นทางเลือกให้คนในประเทศเธอฝึกเอาไปทำมาหากิน”

“น่าสนใจ มีอะไรบ้างล่ะ?” วาโรกินน้ำส้มหมดแก้ว แม่บ้านเติมให้เต็มแล้วเธอกินเข้าไปอีกครึ่งแก้ว ส้มอร่อยเปรี้ยวปี้ดดีดปากแถมหวานหอมกำลังพอดี มันทำให้เธออยากกินเยอะๆ

วารีเริ่มอร่อยกับไวน์มากเกินไปและซัดไปสามแก้วแล้ว

เขารู้สึกดีกับการเจรจานี้ที่ให้วาโรเป็นช้างเท้าหน้า

“ศิลปะ มันเป็นหมวดที่เราไม่เชี่ยวชาญ” วาโรพูดพร้อมหน้านิ่งๆ

วารีรีบพูดขึ้นมา “ศิลปะมันเป็นเชื้อเพลิงแห่งจินตนาการ ถ้ามีงานศิลป์เข้ามาใหม่ให้เหล่าคนในประเทศรู้จัก มันจะเป็นการเปิดโลกจินตนาการให้คน และจินตนาการจะนำพาไปสู่สิ่งใหม่ๆที่เราไม่คาดฝัน ฉันว่าเราควรซื้อมันด้วย วาโร”

“ถ้าเธอว่าอย่างนั้น เอาล่ะ มันมีอะไรบ้าง” วาโรเริ่มทำท่าสนใจ

คาโดงาวะหันไปมองบริวารที่อยู่ข้างหลังและมีคนสี่คนถือของชิ้นใหญ่คนละมุมพร้อมผ้าปิดมาวางบนโต๊ะหน้าราชาหัวล้าน

“เปิดเลย” ราชาคาโดงาวะสั่งลูกน้องและลูกน้องเปิดผ้าออก

ใส

สวยงาม

ประณีตและอ่อนช้อย

งานแก้วเป่าเป็นรูปปั้นใหญ่ลายมังกรปะทะหงส์ตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะ

มีการใช้แก้วสีต่างๆในส่วนต่างๆเล็กๆน้อยๆจนมันดูปราณีตและตระการตาอย่างมาก

“แก้วเป่า ศิลปะที่เรามีมานมนาน มันอาจเป็นแก้วใส่ไวน์ที่มีลวดลายนิดๆ แต่มันเป็นงานชิ้นใหญ่แบบนี้ได้ มันเปราะบาง และนั่นทำให้มันมีค่า การทำต้องใช้สมาธิสูง มือไม้แม่นยำ ตัดสินใจเด็ดขาด ทนความร้อนได้ดี หัวคิดสร้างสรรค์ มันเป็นงานที่อยู่คู่กับประเทศเรานานแล้ว” ราชาหัวล้านโฆษณายาว

วารีถือแก้วไวน์แล้วลุก จากนั้นวาโรลุกไปดูใกล้ๆ

ผัวเมียพากันดูซ้ายขวาแต่ไม่ได้จับต้องงานเพราะมันดูสวยงามแต่เปราะบาง พวกเขาสองคนไม่อยากให้งานเลอะคราบมือ

“งานนี้ต้องใช้เวลาเป็นปีๆ และความทุ่มเทสูง ถ้าได้คนที่ทำงานชิ้นนี้มาเป็นอาจารย์ใหญ่ งานเป่าแก้วจะพัฒนาอย่างก้าวกระโดด” วาโรพูดเบาๆกับผัว

วารีพยักหน้าแล้วพูดขึ้นมา “เราไปผสมกับอย่างอื่นได้ด้วย”

“นั่นแหละ เราไม่ได้มีแค่งานศิลป์ แต่เรามีบุคลากรอยู่ด้วย” คาโดงาวะพูดดิบดีเพื่อขายงานและข้อดีที่ประเทศเขามี

“มีอะไรอีก?” วารีเริ่มสนใจเพราะมันเป็นโอกาสทางธุรกิจ

“ประเทศเราไม่นิยมใส่กางเกง และเราใส่นี่ เอาผ้าเหล่านั้นออกมา” คาโดงาวะบอกบริวาร

เหล่าบริวารเดินต่อแถวกันออกมา และชูผ้าถุงลายไทยโบราณ

วารีตกใจ “นี่มัน… เราต้องซื้อมัน วาโร ฉันอยากทำเป็น”

ไม่ใช่วารีชอบผ้าถุง แต่มันทำให้วารีย้อนนึกกลับไปยังศิลปะในโลกเก่าของเขา มันทำให้เขาอยากรักษามันไว้และเอามาสานต่อที่โลกนี้

“ยังไม่ทันดูละเอียดเลย เอางั้นก็ได้ เราซื้อ มีอะไรอีก?” วาโรถามราชาที่ขายงานได้รัวๆ

“สุดท้าย นี่” คาโดงาวะชี้เหล่าบริวารหญิงที่เดินต่อแถวกันเขามาในห้อง เสื้อพวกเธอเป็นผ้าพื้นสีขาวที่มีลายสีสะดุดตา มันคือ ‘ผ้ามัดย้อม’

สาวๆเดินเข้ามา บางคนหมุน บางคนเดินมาโพสท่าดึงเสื้อเหมือนซ้อมกันมาแล้ว

“ผ้ามัดย้อม ศิลปะที่ใครก็ทำได้เพียงแค่มีสีย้อมผ้า และหัวคิด มันเป็นงานที่จะมีประโยชน์สำหรับคนที่ไม่มีทุนมากและอยากค้าขายเล็กๆน้อยๆ แต่ศิลปะของมันฝังรางลึกเข้าไปในหมู่คนได้ เพราะมันไม่เหมือนงานเสื้อผ้าอื่นเลย” คาโดงาวะบอกข้อดีของงานนี้

วารีรีบถามเพื่อจะปิดการซื้อขาย “งานละเท่าไหร่?”

“เราคิดมาสูงกว่านี้ตอนแรก แต่เห็นพวกเธอสนใจดี ฉันขอคิดงานละ 50,000 แล้วกัน รวมกันทั้งหมดก็ 400,000 เราจะเป็นเมืองขึ้น และแบ่งข้อมูลความรู้ วิชาต่างๆทั้งหมดที่เรามี” คาโดงาวะพูดด้วยหน้าตาที่จริงจังพร้อมกินไวน์จนหมดแก้ว

วารีและวาโรสองผัวเมียมองหน้ากันแล้วพยักหน้า

วาโรพูดขึ้นมา “รางวัลสำหรับการเป็นเมืองขึ้นของเรา เราจะให้เพิ่ม 50,000 ทองเป็น 450,000 ทอง”

“ฉันออก 300,000 ทอง ส่วนเธอจ่าย 150,000 ทองพอ วาโร” วารีบอกวาโร

ไม่ใช่เพราะเขาทำใจปล้ำหรืออะไรพวกนั้น เขาแค่เห็นประโยชน์ทางธุรกิจ และการออกเงินซื้อมันแค่เป็นการลงทุนระยะยาวที่จะคืนกำไรให้เขาหลายเท่า

“ฉันจะดองเงินไว้ทำไมเยอะแยะในคลัง มันไร้ประโยชน์นะ วารี” วาโรบ่นเพราะเงินเธอเยอะไป

“คิดซะว่ามันเป็นเงินไว้กันเหนียวสำหรับประเทศสิ จะได้อุ่นใจ” วารียิ้มและบอกเมีย

“ก็ได้… ถึงไม่ค่อยเต็มใจก็เถอะ” วาโรอยากใช้เงินให้ได้กำไรเร็วๆ

จากนั้นมีเสียงเคาะประตู ผู้คุ้มกันรีบไปดูว่าใคร จากนั้นผู้คุ้มกันอีกคนเปิดเข้ามา สองคนคุยกันเบาๆ

จากนั้นผู้คุ้มกันด้านในที่ได้รับข่าวสารจากด้านนอกเดินยาวมาหน้าวารีและวาโร

“ลูกท่าน เฟท เธอบอกว่าเธอมีปัญหาใหญ่และทำผิดใหญ่หลวง เธอบอกว่า ‘เทพ’ ไม่พอใจและอยากให้รับผิดชอบเรื่องนี้อย่างถูกต้องเลยจะมาปรึกษาพ่อแม่ครับ เธอบอกด่วนมากแม้เราไม่เข้าใจที่เธอบอกซักอย่าง และเรื่องนี้มันพัวพันกับลูกของแขกเราด้วย” ผู้คุ้มกันพูดเบาๆบอกพ่อและแม่เลี้ยงเฟท

มีคู่หมั้นวารีบางคนได้ยินและรีบเดินมายืนใกล้ๆ “อะไรกันน่ะ?”

“เฟททำผิด เทพโกรธ มันไม่เหมือนเธอเลย รีบให้เธอเข้ามา” วารีรีบบอกผู้คุ้มกัน

“จะให้แขกออกไปก่อนมั้ยครับ?” ทหารถาม

“ไม่ต้อง มันเกี่ยวกับลูกเขาด้วย” วารีคิดว่าตัดสินใจดีแล้ว

ทหารเดินกลับไปบอกเพื่อนทหาร และซักพักเฟทเดินคอตกจูงมืออุมิ ลูกของราชาคาโดงาวะมา

วารีรู้สึกดีที่สองคนสนิทกัน แต่หวั่นใจกับสิ่งที่เฟททำ

เมื่อเฟทอยู่หน้าวารีและวาโร “มันเกี่ยวกับลูกราชาคอสตาแลนด์กัลกัลด้วยมั้ย? เฟท”

“เกี่ยวค่ะ หนูขอโทษ” เฟทเสียงสั่นเครือและดูกลัวมาก

ดาบลอยได้สั่นไม่หยุดเหมือนกัน

“พูดมาให้ทุกคนได้ยิน” วารีพูดเสียงอ่อนโยน

“หนู… หนูใส่ชุดว่ายน้ำเล่นน้ำกับอุมิ เราสองคนเล่นน้ำกัน จับปลามาเผากิน จากนั้นหนูมองอูมิเปลี่ยนไป จากเพื่อนที่เพิ่งเป็นไปเป็นมากกว่านั้น อุมิบอกเธอไม่เคยจูบ หนูเลยชวน เราจูบกัน จากนั้นหนูเริ่มจับหน้าอกเธอ จากนั้นหนูสานต่อ แล้วเทพกระต่ายก็มาห้ามเรา” เฟทแถลงการหมดเปลือก

ราชาคาโดงาวะอ้าปากมองลูก “ลูกชอบผู้หญิงหรอกเหรอ?”

อุมิส่ายหน้า “ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่หนูเคยเจอ เฟทไม่เหมือนใคร หนูรักเธอค่ะพ่อ”

“รัก… มันยังเร็วไปนะลูก” คาโดงาวะตัดพ้อ

วารีรีบใช้งานสมองที่เล่นตัวเพราะเมาแล้วคิดสุดหัว

“หนูรักอุมิ ไม่เหมือนรักพ่อ แต่เหมือนที่รักซิ่นเนี่ยน” เฟทมองหน้าวารีตามุ่งมั่น

วารีเกาหัว “กักบริเวณถึงสิ้นเดือนเพราะไวไฟเกินวัย ที่เหลือพ่อจัดการเอง นี่ ราชาคาโดงาวะ ท่านจะเอายังไง? ลูกเรารักกัน”

“เธอคนนั้นไม่ใช่สายเลือดนี่ มันก็ดีอยู่หรอกที่ไม่ต้องแย่งบัลลังก์กับคนอื่น รักกันได้อยู่ แต่เราต้องทำให้เป็นกิจลักษณะ ฉันว่าจะส่งลูกเรียนต่างประเทศพอดี และเราเป็นเมืองขึ้นพอดี เอาเป็นว่าฉันส่งลูกเรียนประเทศเธอแล้วกัน วาโร จากนั้นให้พวกเธอสั่งสอนให้หน่อย ฉันเลี้ยงเธอแบบไข่ในหินมานานแล้ว ฉันอยากให้เธอกร้านโลก แต่ตัวฉันใจอ่อนทุกครั้ง ส่วนเรื่องรักให้เธอค่อยๆเป็นค่อยๆไปและรออายุแล้วกัน” ราชาคาโดงาวะชี้แจง

“ถ้างั้นเดี๋ยวเราเซ็นสัญญากันเลย และฉันจะดูลูกท่านให้ เฟท รู้สึกผิดมั้ย?” วาโรถามลูก

“ค่ะ” เฟทก้มหน้า

“จะทำอีกมั้ย?” วาโรมองด้วยตาที่ดุกว่าเดิม

เฟทเหงื่อตกเพราะไม่เคยเห็นแม่ดุ

“ไม่แล้วค่ะ หนูจะรอ” เฟทเข้าใจและจะรับผิดชอบ

วาโรยิ้ม “รักมันต้องเริ่มจากเล็กๆก่อน ระหว่างที่อุมิเรียน ลูกกับเธอต้องเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ใช้เวลาร่วมกันแบบเต็มๆ เห็นกันให้หมดทั้งต่อหน้าและลับหลัง ถ้าถึงอายุและยังมองกันดีอยู่ค่อยฉับๆกันได้”

“แม่! มีแขกอยู่นะ!” เฟทพองแก้มบ่นแม่

“ตายละหวา ลูกฉันสายฉับๆซะแล้ว เฮ้อ แต่ก็ดี… เธอมีเพื่อนซักทีตั้งแต่เกิดมา มันทำให้ฉันตื้นตันเหมือนกัน” ราชาคาโดงาวะยิ้มและมองลูก

“เอาล่ะ อย่าให้ท้ายพวกเธอ พวกเธอยังทำผิดอยู่ จากนี้เป็นเวลาสำนึก อย่าให้มีอีก ถ้าอยู่ใกล้กันและห้ามใจได้ เธอจะอยู่กันได้ยาวๆ ป่ะลูกๆ กลับห้องไป ดูแลแขกต่างประเทศให้ดีๆด้วย” วารีบอกลูก

“ได้ค่ะพ่อ ไปกัน อุมิ เรารอดแล้ว เห็นมั้ย!? ไปดูห้องฉันกัน” เฟทรีบจูงมืออุมิวิ่งออกประตู

“เฮ้ อย่าลืมรู้สึกผิดแล้วกันนะเฟท!” วารีตะโกนตามท้ายลูกไป

ราชาคาโดงาวะหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า คุยเรื่องประเทศเป็นชั่วโมงไม่มีปัญหา ลูกเอาปัญหามาทีปวดหัวตั้บเลย มาๆวารีกับวาโร ชนแก้วผูกสัมพันธ์กันบ้าง อย่าให้แพ้เด็กๆมัน”

วารีมองหน้าวาโร สองคนพยักหน้าและถือแก้วไปชนกับราชาคาโดงาวะพร้อมยิ้มใหญ่

แก๊ง

และการเจรจาก็จบลง สองสาวน้อยได้อยู่ด้วยกัน และคอสตาแลนด์กัลกัลตกเป็นเมืองขึ้นของวาโรซีเมียเรีย

 

 

 

 

4 บาท

นี่คือตัวอย่างบางส่วนของตอน ท่านใดสนใจเชิญได้ที่

Plotteller (แนะนำ มีโหมดกลางคืน)

https://www.plotteller.com/book_reading_novel/01J6K59JBZFBKF5WR1DS8Y86Q2

Fictionlog (แนะนำ)

https://fictionlog.co/b/66cbd9b23f2e2f001ca925b5

Nekopost (ออกช้า แต่ดี)

https://www.nekopost.net/novel/13577

ธัญวลัย (ไม่มีภาพ มีปลดกุญแจ)

https://www.tunwalai.com/story/813865

ReadAWrite (ภาพเล็กกว่าที่อื่น)

https://www.readawrite.com/a/93ef57cb1e400eac4c65e8979613acfd

DekD (ไม่มีภาพ มีความเห็นท้ายตอน)

https://dekd.co/w/n/2536726

ebook 👇

https://www.mebmarket.com/ebook-309517-

4 บาท