ท้ายเดือนสอง ยุคตีกันปี 123

มุมมองบุคคลที่สาม

ราชินีผู้ยิ่งใหญ่แห่งวาโรซีเมียเรียประเทศใหญ่แห่งทวีปตะวันออก เมืองเขตร้อน

เธอกำลังนั่งเย็บผ้าเช็ดหน้า ปล่อยจิตให้ว่าง

สิ่งที่เธอใช้คือโต๊ะเย็บผ้าแบบเหยียบที่ผลิตกันมาตั้งแต่ยุคสร้าง

ลายผ้าเช็ดหน้าคือลายมังกรขาวที่อยู่บนธงเขียวของประเทศเธอ

พร้อมด้วยดอกไม้หลายสีลายสวยงามอลังการ

ใครเห็นงานนี้ก็ต้องทึ่งกับภาพบนผ้าเช็ดหน้านี้ทุกคน

แต่วล็อดซีเมียหรือวาโรสาวใหญ่เห็นผลงานตัวเองแล้วไม่พอใจ ‘มันยังมีตำหนิ ไม่เหมือนงานเอวาลิน ลูกน้องผัวเลย’

เธอจบงาน ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมากางดูผลงาน แล้วคิดในใจ ‘เงี่ย… “สวยงามมากครับ ท่านราชินี”’

“ฉันอยากทำลูกมากกว่า หัวนมคัดๆแล้ว ติดแล้วมั้ง?” เธอพูดกับมือขวา แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าไปวางซ้อนกองสูง

เธอมานั่งเย็บผ้าเพราะเธอปรึกษากับหมอของเธอ หมอของเธอบอกว่า ‘อาจคิดมากเกินไปเพราะงานแล้วลูกไม่ติด หางานอดิเรกทำ’

“ให้กระผมเรียกหมอมั้ย?” โฮเบรินเสนอตัว

วล็อดซีเมียดูกองผ้าเช็ดหน้าดูผ้าสองสามผืนที่เธอไม่ได้รักมากมายแล้วเลิกสนใจ

แม้ว่าที่ผัวของเธอเอามันไปเก็บสะสมหลายผืน เธอยังไม่รักพวกมันอยู่ดี

แม้ทุกคนที่เห็นบอกว่าสวย เธอเห็นว่าตำหนิมันอยู่ตรงไหนและโฮเบรินก็เห็น

“เอามา ตรวจนิดหน่อย” ราชินีสั่งมือขวา “เอาหมอดูมาด้วย”

“จะยุ่งกับพวกเขาอีกแล้วเหรอ?” โฮเบรินพูดด้วยหน้าจริงจัง เพราะเขาไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ เรื่องแนวความเชื่อ โชคลาง

“ฟังแบบนั้นแล้วมันอุ่นใจดี แม้รู้ว่าอาจไม่จริงเลย”

โฮเบรินทำหน้าหนักใจ แต่ไม่ได้มากได้มาย เรื่องพวกนั้นมันไม่น่าจะมีผลอะไรกับประเทศวาโรซีเมียเรียของเรา ของลูกหลานเรา

“ผมจะไปตามทั้งสองหมอให้ครับ” โฮเบรินคำนับราชินีที่ขึ้นเลขสามแล้ว แต่เขายังมองเธอเหมือนสาว 18 ที่ใหญ่ขึ้น กล้ามแน่นขึ้นตลอด

ระหว่างรอหมอ ราชินีเปิดผ้าปิดแผลที่อยู่ตรงตาซ้าย แล้วส่องกระจก

หน้าเธอยังมีรอยเล็บแมวใหญ่ ตอนแรกมันสามรอย แล้วมันเริ่มหายไปเหลือรอยเดียวที่ตา “ดูดีขึ้น”

เธอไม่กังวลว่ามันจะหายไหม ทำไมนานแล้วไม่หาย ความเจ็บที่เธอจำในใจน่าจะทำให้แผลอยู่ไปไม่ยอมหาย

วล็อดซีเมียตัดสินใจเอาผ้าปิดแผลทิ้งขยะ ‘นิดหน่อยคงจะไม่เป็นไร’ แล้วเธอคิด

หมอเข้ามา โฮเบรินน่าจะรออยู่ข้างนอก “มาแล้วครับ โอ้ ไม่…” หมอยืนเปิดตากว้างหน้าเสียทันที

“มันจะหายมั้ยหมอ? บอกฉันมาตรงๆ” วล็อดซีเมียมองหมอด้วยตาดุว่า ‘บอกมาเดี๋ยวนี้!’

“ไม่มีร่องรอยของเม็ดซี้ดซี้ด เราคาดว่าอีกซักอาทิตย์ก็หายครับ” หมอพูดด้วยความมั่นใจในวิชาชีพ ว่าเขาทำดีที่สุดแล้ว

ที่วาโรยังไม่ใช้สองหมอของฮาโมนี่ เพราะเธอลำบากใจ ไม่รู้จะไล่หมอวังที่ฝีมือและเทคโนโลยีน้อยกว่าออกไป ให้มีงานอื่นอย่างไร

เธอไม่ได้ฉลาดวางตำแหน่งคนเหมือนว่าที่ผัวเธอ

แต่ยังดีที่สองคนนี้อยู่มานาน และเห็นเธอทุกอย่าง ทุกสภาพ เธอกับเขามีประวัติอยู่บ้าง เขาไม่ได้กระจอก

เพียงแต่สองหมอนั้นเกินมนุษย์มนาไป

“ตรวจครรภ์ให้ที” วล็อดซีเมียนั่งเก้าอี้ ถอดเสื้อเพราะเป็นชุดชิ้นเดียว เป็นธรรมดาที่เธอไม่ใส่ของใหม่ ‘ชั้นใน’ ซักอย่างทั้งบนและล่างเพราะรำคาญ แต่หมอของเธอเคยเห็นหมด

เธอพยายามดูเป้ากางกางเขา ถ้ามันตุงขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอจะประหารเขาทิ้ง

มันไม่เคยมีอาการ แม้แต่ใหญ่ขึ้น ใจเขาบริสุทธิ์

เขาเอาค้างคาวหูใหญ่สำหรับตรวจครรภ์กับเครื่องประหลาดมาเหมือนเดิม วางค้างคาว รอ เมื่อค้างคาวนิ่งก็เก็บ แล้วเอาที่ขยายเสียงเข้าหูฟังท้อง

“ทำไมไม่ใช้นั่น ‘อันตาเศร้า’” วล็อดซีเมียถามหมอประจำเธอ

“อัลตราซาวด์ ยังเป็นรุ่นผลิตใหม่และยังทดลองให้เข้าที่อยู่ เราสู้เทคโนโลยีไม่ได้จริงๆ เพราะสภาหมอไม่ยอมใช้ ถ้าผมเอามาใช้ตรวจครรภ์ แล้วเจอเด็ก ผมจะมีปัญหากับสภาหมอ เพราะผมเป็นสมาชิกสภา แล้วใช้ของที่ยังต้องห้าม” หมอที่เหมือนใหญ่เพราะเป็นคนของวังมานมนาน ระดับเขายังไม่ชอบขี้หน้าสภาหมอเลย มีแต่แก่ๆ

“พวกเขาอะไรนักหนา ให้ฉันลงดาบมั้ย? ถ้าเหตุผลมันเพราะพวกเขาเลยใช้ไม่ได้ ฉันจะใช้เทคโนโลยี ถ้าเราไม่เปลี่ยนให้ทัน เราจะเป็นพวกล้าหลัง” วล็อดซีเมียไม่ได้ตามเรื่องสภาหมอ แต่ไม่เคยมีปัญหากับพวกเขาเพราะคนของสภาตั้งใจทำงานดี

“เหตุผลมันดังไปทั่ว จนหมอทุกในวาโรซีเมียเรีย หรือแม้แต่ประเทศเพื่อนบ้านไกลๆอย่างโครอลลัลเรย์เรียยังรู้เลยครับ” หมอวังอธิบายว่า เหตุผลมันดังมาก

“มันคืออะไร?” วล็อดซีเมียอยากรู้เหตุผลจริงๆ

“เพราะสองหมอดังแห่งฮาโมนี่ ท่านมหัศศรีและคิเซกิ กับท่านผักชีนิดหน่อยด้วย” หมอบอกทุกอย่างที่เขารู้มา

“มันเกิดอะไรขึ้น? เล่ามาให้หมด ฉันอยากรู้ เผื่อฉันช่วยพูดได้ ฉันพอสนิทกับเขามากกว่าสภา” วาโรแนะนำแล้วออกตัวช่วย

หมอส่ายหน้าว่าไม่ได้ทันที ทำให้วาโรเอียงหัวเกือบนอนกับพื้นแล้วคิดในใจ ‘เกิดอะไรขึ้นวะ เมื่อไหร่มึ…’ “ทั้งสองหมอเอาเครื่องอัลตร้าซาวด์ไป หน้าตาดูดี ใส่ชุดดูดีกว่าหมอทุกคน รวยกว่าทุกคน เอาเครื่องอัลตราซาวด์ไปบอกว่าให้ผลิตใช้ แต่สภาเคยติดต่อทั้งสองหมอ บอกให้เป็นคนของสภา ทั้งสองหมอตอบจดหมายว่า ‘อย่ามาไร้สาระ จะทำงานหาเงิน มีปัญหาก็มาคุยกับวารี หรือท่านราชินี คนแก่ๆควรยุบวงแห่งการเสียเวลาเปล่าและล้าหลังเพื่อไปรักษาคน อย่าอยู่โง่นักนั่งล้อมวงกันเล่นๆ’” หมอวังหลับตาแล้วยิ้มเพราะมหัศศรีเด็กกว่าเกือบสามเท่า แต่ด่าพวกเขาเหมือนไม่เคยเรียนหนังสือ

“หึ แน่นอนเขาเป็นคนพูดตรง” วาโรพอรู้นิสัยมหัศศรี เขาสนแต่ของใหม่ที่วารีให้แนวคิด แล้วพวกเขา กับทีมงาน ไปสานต่อจินตนาการผสานความรู้แล้วนิมิตลงกล้ามแขนกล้ามนิ้วให้ประโยชน์เกิดขึ้นจริงต่อคนหมู่มาก

“นั่นแหละครับ หลังจากนั้น สภาห้ามสองหมอมายุ่ง และสองหมอไม่ได้ใส่ใจกลุ่มคนแก่ล้าหลังนั่งคุยแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ เขาหักหน้าสภาเหมือนคนโง่ แล้วออกของใหม่มารัวๆจนสภาแขยงของเขา แล้วเริ่มมีแต่คนมองสภาแปลกๆ เริ่มไม่ไว้ใจ” หมอวังพูดข่าววงในวงการหมอตามตรง

“ยุบเลยดีมั้ย?” วาโรพูดด้วยหน้าจริงจังและตาแดงก่ำมองหมอทำให้หมอสะท้านกล้ามต้นแขนใหญ่และดวงตาดุจมังกรในนิทานตอนแม่เล่าให้ฟังเด็กๆ ไม่กล้ามอง

“ตราบใดที่เรายังใช้สัตว์เป็นส่วนหนึ่ง พวกเขายังมีอำนาจ” หมอวังบอกเพราะสัตว์มันใช้ได้จริง “พวกเขามีสวนสัตว์”

“มันต้องเปลี่ยนคน ฉันจะค่อยๆเปลี่ยน แต่สุดท้าย เท่าที่ฉันฟังความเห็นเพื่อนสองคนที่เป็นหมอเก่งสุดพูด พวกเขาเห็นสภาล้าหลัง ประเทศเรา ถ้าเปลี่ยนแปลงไม่ทัน ให้หันไปเกษียณใช้เงินเถอะ คนรุ่นใหม่จะทำงาน หมอของฮาโมนี่ น่าจะไม่ยุ่งกับสภาซักคน และพวกเขาฝีมือแต่ละคนทำได้หมด เพียงแค่เจ็บให้จะตายห่ะ “ครับ ผมเข้าใจ ฮาโมนี่จะรักษาหายและเปลี่ยนให้ทุกอย่าง”” หมอวังต้องเปลี่ยนหน้าที่เพื่อราชินีของตัวเอง

วาโรมองคนอายุมากห่วงมารยาทที่เธอเห็นว่าตั้งใจ เขาอยู่มาตลอด อดหลับอดนอนดูกรณีเธอ ทำยังไงวาโรก็ไม่อยากไล่ เขาอยากเป็นคนของฮาโมนี่ด้วยซักทีใจจะขาด เพราะเขาหัวก้าวหน้า

และเขาเคยแอบใช้ทุกอย่างของฮาโมนี่เพราะสายลับเห็น

เพราะสภาส้น… “ไม่ท้องครับท่าน แต่ค้างคาวสั่นนิดนึงอาจมีการไข่ตก” เมื่อวาโรกำลังคิดอยู่ หมอวังแก่ๆรู้สึกว่าต้องบอกข้อมูลทันทีด้วยลางสังหรณ์

“หมอตั้งใจทำงานมาก หนูเห็นตั้งแต่เด็ก แต่น่าจะถึงเวลาหมอพัก ถ้าพักไม่เป็นก็ทำงานอื่น วังจะเปลี่ยนมาใช้หมอของฮาโมนี่ จะคิดเงินกี่เดือน ฉันจะตั้งเวลาและให้กองเงินกองทองเอาไปใช้กับครอบครัวให้สบาย หาเมียเด็กๆมีลูกอีกคนก็ได้” วาโรหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอเห็นเขามานาน เขาเป็นลุงฉลาดที่รู้ทุกอย่างของเธอ แต่เวลาเดินเร็วไม่รอใคร

“เรื่องนั้นผมเข้าใจครับ ของผมเตรียมไว้ตลอดอยู่แล้วไม่เคยทำโต๊ะรก เพราะผมพอรู้ตัว ส่วนเรื่องลูกคงไม่มีแล้วล่ะครับ คงอุ้มไม่ไหว และผมรักเมียคนนี้” หมอคำนับวาโรครั้งสุดท้าย

“พักให้สบาย ถ้าสงสัยมาดูฉันบ้างก็ได้ หมอของฉัน ลุง” วาโรพูดด้วยใจ หน้านิ่งๆ ตาเศร้าร้อนๆ

“แล้วจะมาเยี่ยมครับ เมียผมทำขนมเก่ง บางอย่างอร่อยกว่าฮาโมนี่ด้วยซ้ำ เดี๋ยวผมจะเอามาฝาก” หมอพูดเรื่องดีๆที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต

“ยินดี” วาโรลุกคำนับต่ำ หมอวังตาเบิกกว้างแล้วน้ำตาไหลทันที ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย ‘กุ… “ขอบคุณที่ทำงานมา 40 ปี” ทำสำเร็จแล้วโว้ย’

เขาคำนับราชินีผู้สูงเลยจักรวาล แต่ขอเท้าเปล่าเดินบนดินต่ำแบบไม่มีใครได้เห็น ปาดน้ำตา “ลาก่อน ท่านราชินี แล้วเจอกันในวันดีๆ”

“ได้ค่ะลุง” ก่อนได้ยินเสียงประตูวาโรรีบพูด หมอจับลูกบิดน้ำตานองหน้าเริ่มเบี้ยวเก็บทรงไม่ได้แล้วเดินออกไปร้องไห้ไม่เกะกะใครๆ

เมื่อเขาฟูมฟายจุดในวังที่ไม่ค่อยมีใครเดินมา เขามองภาพคู่ของวาโรวารี คู่รักแห่งวาโรซีเมียเรียรูปใหญ่เกือบสองชั้นกรอบทอง

เขาคำนับรูปต่ำๆ ‘ขอบคุณที่ให้ผมพักสบายไม่ต้องห่วงอะไรทั้งสิ้นตลอดกาลจนกว่าผมจะไป คน 60 อย่างผมจะไปออกกำลังกาย ผมอยากอุ้มหลานสาวอายุ 20 อีกครั้ง’ เขาคิดแล้วนึกภาพไปหัวเราะไป เขาเดินกลับห้องทำงาน

เมื่อถึงเขาดูกล่องเครื่องมือแพทย์ “เอามันไว้เป็นเครื่องมือสำรองของคนรุ่นหลัง”

พยาบาลผู้ช่วยงานเอกสารที่เห็นเขางานยุ่งประจำและเป็นห่วงสังขารเขาพูดขึ้นมา “ดีเหรอคะ? อาจารย์ แต่ละอย่างไม่ใช่ถูกๆ และอาจารย์ใช้ของดีสุดเปลี่ยนบ่อยด้วย มันดีกว่าหมอทุกคน คนจะแย่งกันยืมนะคะ”

“มันดีกว่าคนแก่ๆอย่างฉันเอาไปเก็บให้ฝุ่นจับ” หมอใหญ่ของวังที่ทุกคนพากันเรียกอาจารย์เพราะเขาสอนทุกเรื่องอยู่ตลอดไม่ว่าทางแพทย์หรือส่วนตัว

“อาจารย์มีเงินเปิดโรงพยาบาลก็ได้นี่…” พยาบาลเอียงหัวถามตรงๆในวาโรซีเมียเรียเขาโคตรรวยและเป็นไฮโซสุดๆทั้งเมียทั้งเขาด้วย

“ฉันเหนื่อยมาพอแล้วหนู… ฝากดูราชินีสุดที่รักของเราด้วย” อาจารย์ถอดเสื้อขาวแล้วเดินออกประตู พยาบาลคำนับหลังซึ้งนิดหน่อย

เขาขึ้นโดรนเปิดใบพัด เพราะแน่นอน หัวเขาสมัยใหม่ แต่มันติดไอ้สภาส้น… “หวื่อ” มันเป็นรุ่นเก่าเลยดังนิดหน่อย แต่รุ่นนี้ขับนิ่มดี เพราะมันใหญ่

เขาจอดหน้าบ้านเข้าบ้าน กอดเมียในครัวเพราะได้กลิ่นขนม “เสื้อไปไหนแล้ว ฉันจะเอาใส่เครื่องซักผ้า”

เมียถามผัวที่รักจนเบื่อจนรักอีกครั้งแล้ว “ฉันเลิกทำงานแล้ว ฉันจะเกษียณ เราจะได้เงินก้อนใหญ่มาพัก”

เมื่อเมียได้ยินก็เดินไปหาภาพคู่รักวารีวาโรที่ไว้ขายถูกๆทั่วไปเผื่อมีใครอยากได้ที่บ้านนี้ใส่กรอบอลังการแขวนอยู่

ไม่มีใครสน แต่เธอคำนับต่ำ ‘ขอบคุณ หนูน้อยเจ้าหญิง’

เมียกลับไปหาผัว “อยู่กับหนูได้ยัง? สร้างความอบอุ่นตอนไม่มีใครเห็นให้หนูได้รึยังพี่”

“ฉันจะไปออกกำลังกายฟิตร่างกาย ฮาโมนี่มีฝึกทางนี้อยู่… แต่มัน…” ผัวไม่กล้าพูดหยาบกับเมียมาก

“อย่าเคร่งมารยาทนักเลย อยู่สบายๆให้หลานเลี้ยงไม่ต้องคิดมากแล้วเหลือเงินให้ลูกหลานแบ่งอิ่มกับที่ให้อยู่เยอะๆก็พอ” เมียเห็นว่าผัวติดอะไร

“มันบัดสีบัดเถลิง…” ผัวรีบพูดอย่างสลดใจ

“โว้ะ ใครๆก็เยะ “หนู…” กัน ลูกหลานบานไปหมด อย่านั่นนักเลย” เมียหมอวังเก่าสดๆพูดด้วยหน้าหงุดหงิด

หมอวังเก่าสดๆดูนาฬิกาดิจิตอล “ไปตอนนี้น่าจะทันรอบเที่ยง อีกสองชั่วโมง”

“เธอก็บ้ามารยาทจริงๆ มันอยู่ใกล้ๆ 15 นาทีค่อยไปก็ได้กินขนมก่อน แล้วนี่ผัวฉัน มันยังสู้อยู่มั้ย?” เมียแกถามผัวแก่ตรงๆ

“แอบกินยางต้นนั้นก็ทำได้มั้ง มันยากนิดหน่อยถ้าไม่ใช้” ผัวบอกเมียตรงๆ เพราะของเขาก็ตามสังขารเหมือนกัน ธรรมชาติๆยังไม่ตัด

“อ่ะ เสร็จแล้ว ไปจัดโต๊ะจัดจานเดี๋ยวฉันยกไป” เมียสั่งผัวเพราะเป็นครั้งแรกที่ผัวว่างงาน

ก่อนหน้านี้ 5 นาทีผัวก็ให้ไม่ได้ แต่เมียแก่ไฮโซรอมาตลอด

“จ้า ที่รัก เธอยังเร่าร้อนอยู่นะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ผัวตีตูดเมียใหญ่ๆที่เขาเล็งไว้ตั้งแต่เธอ 18 แล้วพยายามจีบ 20 ปีก่อนไปหยิบจาน

เมียมองผัวอยู่บ้านสบายๆแล้วยิ้ม

แล้วเรื่องราวครอบครัวอดีตอาจารย์หมอวังก็ได้รับการตีพิมพ์พูดถึงบ้างเป็นบางครั้ง

เขาทำวิจัยเรื่องโง่ๆเล่นๆที่เขาสนใจ และฮาโมนี่เป็นลูกค้าหนังสือวิจัยแบบแต่งเป็นนิยายของเขาและเอาไปวิจัยต่อออกของใหม่รัวๆ

และเขาอาจได้เจอสองหมอลำแท่งแทงหลังเจ้าปัญหาแห่งฮาโมนี่

แต่นั่นเรื่องในอนาคต

4 บาท

นี่คือตัวอย่างบางส่วนของตอน ท่านใดสนใจเชิญได้ที่

Plotteller (แนะนำ มีโหมดกลางคืน)

https://www.plotteller.com/book_reading_novel/01J6K59JBZFBKF5WR1DS8Y86Q2

Fictionlog (แนะนำ)

https://fictionlog.co/b/66cbd9b23f2e2f001ca925b5

Nekopost (ออกช้า แต่ดี)

https://www.nekopost.net/novel/13577

ธัญวลัย (ไม่มีภาพ มีปลดกุญแจ)

https://www.tunwalai.com/story/813865

ReadAWrite (ภาพเล็กกว่าที่อื่น)

https://www.readawrite.com/a/93ef57cb1e400eac4c65e8979613acfd

DekD (ไม่มีภาพ มีความเห็นท้ายตอน)

https://dekd.co/w/n/2536726

ebook 👇

https://www.mebmarket.com/ebook-309517-

4 บาท