ยุคตีกันปี 105

มุมมองบุคคลที่สาม

ณ ป่าแห่งหนึ่ง ใกล้ประเทศฟูลมูน

กระต่ายหนึ่งตัวหลับอยู่ในรูอุโมงค์ใต้ดินของมัน แล้วมันก็ตื่นขึ้นมา เพราะหิว

ในป่าด้านในมีสัตว์ร้ายอยู่ และตรงนี้ใกล้คนตัวใหญ่ๆจริง แต่มีเบอร์รี่และเมล็ดพืชให้กินมากกว่า

มันออกจากรู

รูมันใกล้ค่ายทหารเพราะแถวนี้มีเบอร์รี่เยอะ

และทหารขับไล่สัตว์นักล่าไปหมด

มันทำตัวแอบๆตลอด ทหารไม่เคยเห็นมัน

แต่วันนี้มันรู้สึกโชคดี เพราะมันออกจากรูมาพุ่มไม้ตรงหน้าก็ออกผลเบอร์รี่แล้ว

มันกระโดดไปกินไม่คิดอะไร

ทหารเห็นมัน

“เห้ย อาหารว่างมาว่ะ มาเพื่อน”

“เอาดิ เอาดิ”

ทหารจับดาบในมือมั่นๆแล้ววิ่งมาฟันกระต่าย

กระต่ายกระโดดหลบ

มันวิ่งกลับเข้าไป อีกนิดหนึ่งก็จะถึงรูอยู่แล้ว

หัวมันมุดได้ครึ่งหนึ่งแล้วมันโดนฟันก้นพร้อมขา

มันตกลงรูเพราะแรงจากดาบแล้วขยับไม่ได้

ทหารล้วงรูแล้วดึงหูกระต่ายขึ้นมา เขาเอาดาบจ่อคอมัน

“ด​ูจริงๆแล้วตัวมันผอมว่ะ ขี้เกียจแทะกระดูก”

“เฮ้ย พวกแกทำอะไร กลับมาฝึก!” ครูฝึกเห็นแล้วตำหนิทหารที่อู้ไม่ยอมฝึก

ทหารที่จับกระต่ายอยู่แทงท้องมัน “เดี๋ยวมันวิ่งเข้ามาตอนฝึก”

แล้วเขาโยนลงพื้น “ไม่น่าฆ่ามันว่ะ…”

เพื่อนเขามองเคืองๆเพราะรู้สึกสงสาร

กระต่ายน้อยหายใจแรงเลือดออกมาก

เมื่อทหารไปมันคลานอย่างทุลักทุเลกลับลงรู

มันรู้ตัวว่าอีกนิดเดียวทุกอย่างจะมืด

กลิ่นมันแปลกกว่าตัวอื่นและมันไม่มีคู่มาตลอด

แม้กระต่ายมีลูกเยอะเพราะเป็นสัตว์ถูกล่า

มันอยู่ในชั้นต่ำๆของห่วงโซ่อาหาร

สัตว์นาๆพันธุ์คิดฆ่ามัน

มันกินน้อยเพราะกลัวมาตลอด

แต่มันรู้ว่าอีกนิดเดียวก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว

มันได้ยินเสียงจากไกลๆ เป็นเสียงที่มันฟังรู้เรื่อง “เจ้ามีภารกิจ ฉันดูคนนึงอยู่ แล้วเจ้าจะดูดีเพื่อสืบทอดเผ่าพันธุ์เจ้ากับคนนั้น”

มันใช้ความพยายามออกไปดูว่าใครพูดจนเลือดท่วมรูอยู่ไม่ได้แล้ว

มันไม่เห็นอะไร

มันงงแล้วมันเห็นดาวตกไปตะวันออก “จงไปที่นั่นไปหาเขา สืบทอดกับเขา นั่นคือภารกิจเจ้า”

ท้องฟ้ามืดลง “อะไรวะ” จนทหารงง

กระต่ายคลานกลับเข้ารู้ไปนอนกลางกองเลือดเมื่อได้ยินเสียงทหาร

มีแสงเหมือนแสงเวทีละครส่องเข้ารู “ตรงรูกระต่าย ไป!”

ทหารไปดูรูกระต่าย “ไม่เห็นอะไรเลยว่ะ กลับเหอะ ท้องฟ้าคงเพี้ยนวันนี้ แล้วฟ้าจะผ่ามึงมั้ง ดันไปฆ่าสัตว์”

ทหารอีกคนต่อยไหล่เพื่อนเบาๆ “อย่าพูดอย่างนั้นดิวะ กูกลัวนะเว้ย กูจะล้วงรูดู”

ทหารไปล้วงรูแล้วหยิบไข่ขาวๆได้ใบหนึ่ง ไข่มีแต่ขน “กระต่ายตัวนี้มันออกลูกเป็นไข่เหรอวะ แปลกฉิบหาย”

“ทำไมมันตุบๆดีดๆวะ แถมมีแต่เลือดเลอะเทอะ เดี๋ยวกินไปพาท้องเสียเปล่าๆ” เพื่อนทหารรีบเตือนเพราะเขาเห็นว่าแปลกไป

เขาขยะแขยง

“นั่นดิ” ทหารวางไข่ไว้ในรู และกลับไปฝึก

1 เดือนผ่านไป

ตูม! ดินกระจาย

ทหารเข้าใกล้มา แต่พวกเขาไม่ใช่ชุดเดิม

“ไม่เห็นมีอะไร มีแต่หลุม” ทหารงงแล้วเดินกลับเพราะครูฝึกเห็นเขาแต่ปล่อยมา

กระต่ายวิ่งเข้าไปในป่า แต่คราวนี้ มันมีสองขา แล้วรูปร่างเหมือนทหาร แต่เป็นตัวเมียเล็กๆ

ทั้งตัวมันเป็นขน ไม่มีเสื้อผ้า ตัวเล็กๆ แต่ที่พิเศษคือกล้ามขามันมหัศจรรย์ตั้งแต่เล็กๆ แต่แขนมันไม่มีอะไรเลย

มันวิ่งจนเหนื่อยถึงแม่น้ำ มันจำได้ว่าแถวนี้ทหารไม่มาเพราะเสือเยอะ

มันยอมเสี่ยงอยู่แถวนี้ ดีกว่า

มันขุดดินเพื่อสร้างรัง แต่ โชคไม่เข้าข้าง มันใช้มือขุดจนนิ้วเป็นแผล แล้วขุดได้นิดเดียว มันสร้างรังใต้ดินไม่ได้แล้ว

มันอยากนอนเพราะมันเพิ่งเกิดใหม่ แล้ววิ่งมาไกล มันล้า

มันขอไปกินน้ำก่อนแล้วเห็นหน้าตัวเองเป็นกระต่ายในแม่น้ำ “กิ้ว…” มันทำหน้าเศร้าจับหน้าตัวเอง

มันนึกว่ามันเป็นคนแล้ว แต่มันยังเป็นกระต่าย

มันทำใจเข้มแข็งเพราะได้มีโอกาสใหม่แล้ว

มันจะฝึกเหมือนที่ทหารฝึก แขนพวกเขาไม่เหมือนเจ้ากระต่ายน้อย มันดูแข็งแรงกว่า

มันหาของกินให้อิ่ม มันปีนต้นไม้ได้แล้วมันเลยนอนในต้นไม้สูงๆ กินถั่วทั้งเปลือกเพราะฟันมันแข็งแรง

แล้ววันต่อไปมันลงมา

มันใช้ท่าเดียวที่กระต่ายมีคือกลับหลังถีบใส่ต้นไม้

17 ปีผ่านไป

ตูม! เสียงบางอย่างชนต้นไม้หักลอยหมุนไปชนต้นที่สองหัก

กระต่ายเอาแขนกล้ามๆ มาทำท่าให้ตัวเองมั่นใจ “กิ้ว!”

มันมันใส่หนังเสือคลุมรอบตัว

ตอนนี้มันเป็นกลางคืน “กิ้ว” แล้วกระต่ายตัวไม่น้อยแล้วเริ่มง่วง ปีนขึ้นต้นไม้อีกต้นไปนอน

มันเอาหนังเสือทำเป็นถุงแล้วใส่เบอรี่กับถั่วและผลไม้เต็มไปหมด

มีเนื้อเสือดิบอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน มันดมๆแล้วกลิ่นมันกินได้แต่ไม่อร่อย มันเลยกิน

มันกินเนื้อได้ตั้งแต่เป็นร่างนี้

มันอยากดูดาว มันจำได้ว่าดาวบอกให้มันไปตะวันออก

เมื่อขึ้นไปสิ่งแรกที่มันเห็นคือดาวตกไปตะวันออก “ไป! เจ้าดูดีแล้ว จงรักษาสายพันธุ์ต่อไป เจ้าเป็นตัวสุดท้าย”

เสียงประหลาดที่ไม่รู้มาจากไหนอีกแล้ว แต่มันไม่คิดมากแล้ว เพราะชีวิตมันอัศจรรย์เกินกระต่ายมุดรู

มันมีภารกิจ

มันนอนถึงตอนเช้า

เมื่อเช้ามันเอาหนังเสือคลุมตัวให้มิดชิด เพราะมันมีของคนตัวเมียแล้ว ห้อยถุงหนังเสือกับอาหารไว้ข้างหลัง แล้วเริ่มวิ่ง มันวิ่งไปเรื่อยๆ แต่กระต่ายจำเส้นทางเก่งมาก

มันจำเส้นทางดาวในใจได้หมด และมันรู้จากสัญชาตญาณว่าตะวันออกทางไหน

มันวิ่ง และแล้วมันก็มาถึงรูเก่ามันที่เป็นหลุม มันมองรำลึกตอนมันหมดโอกาสใช้ชีวิตไปครั้งหนึ่ง “กิ้ว…”

“ย่า!”

เสียงทหารฟันดาบใส่ลมดังฟั่บ

มันทำตัวให้ต่ำแล้ค่อยๆเดินสี่ขาไปมุดพุ่มไม้ และมันก็มาถึงอีกฝั่ง

ทหารฟันดาบใส่กัน เสียงเหล็กกระทบดังทั่ว มันถอยหน้า

ข้างหน้าอันตราย มันวิ่งอ้อม แล้วไปทางภารกิจของมัน

มันไม่รู้ว่าอะไรคือ ‘ภารกิจ’ มันรู้แค่ว่ามันต้องทำ เพราะมันเป็นตัวสุดท้ายในสายพันธุ์มัน สัญชาตญาณมันให้ทำทุกอย่างเพื่อสืบทอด

มันวิ่งไปเรื่อยๆหลบหมู่บ้าน จนมันมาถึงเมืองใหญ่ แล้วมันคิดในใจ ‘อาจเป็นที่นี่’

มันไปส่องหน้าตัวเองในแม่น้ำ อย่างน้อยมันก็ปิดร่างกายแล้ว ถ้ามันปิดหน้านิดหน่อยคงไม่เป็นไร

มันซ่อนหน้าซ่อนหู แต่มันเอาหนังเสือคลุมแล้วขามีแต่ขนเปิดหรา

มันซ่อนอาหาร ทำใจมุ่งมั่นแล้วเดินเข้าเมือง

ทหารคุมประตูมัวแต่คุยกันไม่ได้มองมันมันรีบเดินเข้าไป

“กิ้ว…” มันดูเมืองตกใจกับภาพที่เห็น

คนเต็มไปหมด ไม่มีใครแต่งตัวเหมือนมัน

มีบ้านเต็มไปหมด มีร้านอาหารข้างทาง มีคนถือดาบใส่ชุดเหมือนคนที่เคยฆ่ามัน ‘อีกแล้วเหรอ’

มันเดินหนีแล้วไปทางอื่น คนเริ่มมองมันเยอะเพราะหนังเสือล้วน จนคนทั้งหมดจ้องมันหมดแล้วซุบซิบกัน

กระต่ายรู้สึกว่า ‘อันตราย!’ แต่มันได้ยินเสียงแหลมสูงหลังจากนั้นแล้วตกใจยืนช็อก

ทหารวิ่งมาหามัน และมันหนีไม่ทันมัวแต่ตกใจเสียง ทหารล้อมมันแล้ว

มันไม่มีทางวิ่งหนี มันตั้งท่าพร้อมถีบเหมือนถีบต้นไม้

4 บาท

นี่คือตัวอย่างบางส่วนของตอน ท่านใดสนใจเชิญได้ที่

Plotteller (แนะนำ มีโหมดกลางคืน)

https://www.plotteller.com/book_reading_novel/01J6K59JBZFBKF5WR1DS8Y86Q2

Fictionlog (แนะนำ)

https://fictionlog.co/b/66cbd9b23f2e2f001ca925b5

Nekopost (ออกช้า แต่ดี)

https://www.nekopost.net/novel/13577

ธัญวลัย (ไม่มีภาพ มีปลดกุญแจ)

https://www.tunwalai.com/story/813865

ReadAWrite (ภาพเล็กกว่าที่อื่น)

https://www.readawrite.com/a/93ef57cb1e400eac4c65e8979613acfd

DekD (ไม่มีภาพ มีความเห็นท้ายตอน)

https://dekd.co/w/n/2536726

ebook 👇

https://www.mebmarket.com/ebook-309517-

4 บาท