การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม - ตอนที่ 160
บทที่ 160 – บ้าคลั่ง..
นั่นสิ.. ทำไมกันนะ ทำไมถึงเกิดแต่เรื่องแบบนี้ขึ้นกับข้ากันล่ะ… ข้าไปทำอะไรไว้กันแน่… ข้าไปทำอะไรให้พวกเขาเกลียดชัง?
ฆ่าไอ้หมอนั่น? ใครทำกันข้าไม่ได้ทำสักหน่อย เป็นข้าไม่ใช่เหรอที่ถูกกระทำ! ข้าเจ็บ.. เจ็บมาก
ใครก็ได้ช่วยข้าที.. ข้าน่ะ.. ข้าน่ะ….ไม่ไหวแล้ว
….
…
..
ไม่ว่าข้าจะต้องการความช่วยเหลือยังไงก็ไม่มีเสียงตอบรับจากใครทั้งสิ้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ตอบรับคือความเจ็บปวด
ข้าพูดไม่ได้เพราะว่ากรามด้านล่างหักไปแล้ว มันเจ็บ เจ็บจนชาไปทั่วร่างกาย ไม่ไหวแล้ว…
บางที.. นี่อาจจะเป็นบาปดรรมของข้าหรือเปล่า ข้าที่เห็นแก่ตัวเอาแต่ได้กับคนคนนั้นจนท้ายที่สุดความเห็นแก่ตัวของข้าก็ถูกสวรรค์เห็นเข้า
จึงได้ส่งชายคานี้มาเตะท้องเตะปากเหยียบหน้าของข้า… เจ็บเหลือเกิน ข้าไม่ทำแล้ว ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว
ข้าจะเป็นเด็กดี เพราะงั้นได้โปรดหยุดเถอะ.. ข้าทนไม่ไหว … แต่ว่าเท้าข้างนั้นก็เตะเสยว่าใส่หน้าข้าจนสติแทบพร่าเลือน
“ข้าจะให้แกต้องชดใช้…”
ชดใช้.. ข้าชดใช้แล้วเธอคนนั้นจะกลับมาใช่ไหม ความเจ็บปวดเหล่านี้คือการชดใช้ใช่ไหม ข้าจะได้เจอกับเธอคนนั้นอีกครั้ง
และแก้ไขสิ่งที่ข้าทำผิดพลาดใช่ไหม ตอบข้ามาสิ… ถ้าข้าทนได้ข้าจะได้รับการยกโทษให้ใช่ไหม
จู่ๆ อีกฝ่ายก็หยุดการโจมตีข้า แต่เขาใช้มือสองข้างมาบีบคอข้ายกข้าสูงขึ้นลอยขึ้นเหนือพื้นอากาศหายใจเริ่มจะหายไป
ทรมาน… ข้าใช้มือข้างพยายามดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ แต่ว่าในตอนนั้นข้าก็ได้เกิดคำถามกับตัวเองขึ้นมา
ข้าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร แม้แต่คนที่เห็นคุณค่าของจัวเธอยังทิ้งเธอไปแล้วไม่หวนกลับมาอีกเลย
มือสองข้างของข้าก็ปล่อยวางลงมือของเขาบีบคอข้าแรงขึ้นดวงตาเริ่มพร่าเลือน ตนท้ายที่สุดทุกอย่างก็ดับวูบไปตามมาด้วยเสียง “กร็อบ”
มันจบแบบนี้แหละดีแล้ว ข้าน่ะ.. ตายไปน่ะดีแล้ว บนโลกใบนี้จะได้ไม่มีสิ่งชั่วร้ายแบบข้า.. ข้ามันเห็นแก่ตัว…
“จะตายไปทั้งๆ แบบนี้จริงๆ อย่างนั้นเหรอ…?”
“ใช่..”
“ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รักษาคำพูดของคนคนนั้นเธอจะหนีอีกแล้วเหรอ..?”
“คำขออะไรกันล่ะ.. คนคนนั้นน่ะ..”
“เกลียดเธอ? เปล่าเลย.. นี่เธอลืมสิ่งที่คนคนนั้นบอกไปแล้วงั้นเหรอ..”
“…?”
ตอนนั้นเองเปลือกตาของข้าก็เปิดขึ้นอย่างยากลำบาก.. ด้านหน้ามีชายคนหนึ่งที่มองจี้สีแดงอยู่
ชายคนนี้คือคนที่มาฆ่าข้า แต่เขาก้มมองจี้สีแดงอยู่พักหนึ่งก่อนจะหยิบมันขึ้นมาและเดินจากไป.. ภาพตอนนั้นก็พลันลอยเข้ามาในหัวข้า
“อย่ามอบมันให้ใคร!”
ดวงตาของข้าเปิดขึ้นใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดคว้าไปจับขากางเกงของมันเอาไว้จนมันที่กำลังจะเดินจากไปหยุดชะงัก
“ห๊า นี่แกยังไม่ตายอีกเหรอ!!”
“เอามัน..คืนมา..”
“พูดอะไรของแก?”
ว่าแล้วมันก็เหยียบแขนของข้าจนกระดูกแทบหักแต่มือของข้าก็ยังไม่ปล่อย.. ข้าจะปล่อยไม่ได้
ของคนคนนั้น.. เป็นของเพียงอย่างเดียวที่ข้ามีเกี่ยวกับคนคนนั้น… ใช่แล้วข้ายังตายไม่ได้..
ข้าต้องตามหาเธอและขอโทษและขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง ใช่.. ข้ายังตายไม่ได้และมอบสิ่งนี้ให้ใครอื่นไม่ได้
“ตายยากตายเย็นจริงๆ นะแก!”
เขาพูดแล้วก็เหยียบหน้าเหยียบแขนข้าไม่หยุดแต่ข้าก็ไม่ปล่อย.. เจ็บเหลือเกิน พอเถอะคืนมันมาเถอะ
มันเป็นของของข้า.. หยุดช่วงชิง.. ทุกอย่างไปจากข้าได้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นความสงบสุข ซิลฟี่..
และตอนนี้พวกแกกำลังจะช่วงชิงของที่สำคัญไป ทำไมถึงได้ทำร้ายข้าถึงขนาดนี้กัน.. ข้าไม่เคยไปทำอะไรให้พวกแกเลยนะ
ทำไม.. ทำไม.. ข้าไม่ยกโทษให้เด็ดขาดช่วงชิงทุกอย่างไป.. ข้าจะต้องทำอะไรสักอย่าง.. ถ้าไม่ทำก็ถูกกระทำ!
“ข้าจะฆ่าแก!!!!”
ข้าตะโกนออกไป แต่ทว่าโลกช่างเล่นตลกก่อนที่จะได้ทำอะไรขวานก็ร่วงลงมาใส่คอของข้าจนขาดกระเด็น…
แต่พอรู้สึกตัวอีกทีคอข้ากลับไม่กระเด็นคิดไปเองงั้นเหรอ? แต่ตอนนั้นมันก็เบิกตากว้างพร้อมกับจามขวานลงมาอีกครั้ง
แต่บาดแผลทั่วร่างข้ากลับฟื้นฟูหายอย่างน่าอัศจรรย์นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้มันตกใจ ข้ารีบหลบและจับไม้แถวนั้นขึ้นมาแทงไปที่คอของมัน
“หึ!”
มันหัวเราะและหลบด้านข้างพร้อมกับสะบัดขวานมา แต่ข้าออกแรงกระโดดข้ามหัวมันไปเพราะตัวเล็กเลยคล่องแคล่ว
มันที่ตกใจเพราะข้าดีดตัวหลบขึ้นด้านบน มันก็เงยหน้าตาขึ้นมาด้วยไม้ในมือของข้าก็แทงไปที่ลูกตาของมันทะลุไปจนถึงลำคอ
เลือดสีแดงกระฉูดขึ้นเต็มหน้าข้าจี้สีแดงก็ตกมาอยู่ในมือข้า.. แต่ตอนนั้นเองร่างของชายคนนั้นก็ล้มลงกับพื้น
ข้าเห็นภาพตรงนี้ร่างกายก็สั่นไม่หยุด มือทั้งสองข้างสั่นหัวใจเต้นระรัว ก่อนที่จะยกมือขึ้นปิดปากแต่ก็อ้วกออกมา
“ข้า..ฆ่าคน..”
มือสองข้างของข้ายังคงสั่นไม่หยุดนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าทำร้ายคนอื่น.. ทำไมภาพต่างๆ ในอดีตมันถึงลอยมากันล่ะ..มันลอยมาในหัวข้าไม่หยุด
ไม่ว่าจะถูกตบตี เตะหรือต่อย.. มันลอยเข้ามาข้าถอยหลังไปชนต้นไม้..มุมปากของข้าผิดปกติจึงใช้มือแตะสัมผัส..
ทำไม… ทำไม…ข้าในตอนนี้ถึง..
ยิ้มอยู่ล่ะ
ข้ากำลังกลัว.. กลัวที่ฆ่าคนไม่ใช่เหรอ…
ไม่.. ไม่ใช่.. ข้ากำลังยิ้ม ข้ากำลังตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นไม่ใช่ความกลัว ใช่ข้าจะไปกลัวมันทำไมในเมื่อพวกมันเป็นศัตรูที่ทำร้ายข้าและขัดขวางข้า
รังแกข้า มันทำเรื่องโหดร้ายกับข้า.. ข้า.. จะไม่มีทางเห็นใจ..
“ฮ่าๆๆ ตาย ตายตายกันไปให้หมด!”
เสียงหัวเราะหลุดออกจากปากข้า เท้าของข้ายกขึ้นและเหยียบใส่ไม้ที่เสียบค้างอยู่เบ้าตาด้วยเสียงหัวเราะ
ใช่.. คนที่ทำร้ายข้า.. มันสมควรตาย
หึๆ .. ฮ่าๆๆ
……..
[อะ อ่าว ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่น่า – ผู้เขียน]