การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม - ตอนที่ 108
บทที่ 108 – นิทานของคนอ่อนแอ (2)
ข้าตายแทนคงจะดีไม่น้อย เทพหรือพระเจ้าอะไรของมัน ทำไมต้องรังแกเธอมากขนาดนี้ด้วย เธอเป็นเพียงแค่คนที่น่าสงสารไม่ใช่เหรอ
ทำไมกัน ทำไมคนที่ตายถึงต้องเป็นเธอ.. สิ้นหวัง.. ไม่ใช่ ข้าไม่เคยสัมผัสหรือเข้าใจความรู้สึกนี้มาก่อนเลย
ในนิทานทำไมไม่มีบอกล่ะ.. ว่าถ้าหากพ่อแม่ของจิ้งจอกตาย จิ้งจอกจะรู้สึกยังไง.. ข้าจะต้องทำยังไงต่อ
ในเมื่อเป็นแบบนั้น..ใช่.. ข้าแค่ตายตามเธอไปก็พอแล้วไม่ใช่หรือยังไงล่ะ.. เพียงแค่นั้นทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง มันจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน
ข้าอุ้มเธอไปใต้ต้นไม้ พวกเราจะไม่แยกจากกัน และข้าจะตามเจ้าไปตอนนี้แหละ.. ข้าหยิบไม้ขึ้นมาและก็.. แทงตัวเอง
ไม้นั่นเสียบทะลุคอของข้า เลือดพุ่งออกเหมือนกับน้ำพุข้ายิ้มออกมา ข้าดีใจ.. ในที่สุดพวกเราก็จะอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
น้ำพุสีเลือดพุ่งออกจากคอของข้า และสติของข้าก็มืดบอดไป ใช่มันเป็นเช่นนั้น ข้ามั่นใจว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ
แต่แล้ว..จู่ๆ วันหนึ่งข้าก็ตื่นขึ้นมา ข้าไม่ตาย.. ไม้ชิ้นนั้นก็ร่วงอยู่บนพื้นเลือดทั้งหมดก็หายไป..ข้าไม่ตาย เหมือนกับว่านั่นเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่ง..
“ทำไมกันล่ะ.. ทำไม.. ทำไม..!! ทำไม!!!”
ข้าจับหินด้านข้างมาทุบหัวตนเองจนแตกสติของข้าพร่าเลือนและมืดดับลงอีกครั้ง.. และก็เป็นอีกครั้งที่ข้าตื่นขึ้นมา
รอยเลือดทั้งหมดหายไป มีเพียงร่างกายที่สภาพปกติ ปกติจนน่าขยะแขยงตรงกันข้ามกับเธอคนนั้นที่แขนยังคงขาดอยู่เหมือนเดิม
ข้าร้องไห้ออกมาอีกครั้ง และหยิบไม้มาแทงหัวตัวเองจนทะลุกะโหลกไป ต้องขอบคุณทักษะการฝึกของข้า มันล้วนทำให้ทักษะการทิ่มแทงของข้านั้นแข็งแกร่ง
ต่อให้เป็นกิ่งไม้เล็กๆ ก็กลายเป็นหอกที่ทรงพลังได้ เลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล ดวงตาของข้ายังคงมีน้ำตาไหลออกมา นี่ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดจากบาดแผล..
แต่เป็นความเจ็บปวดจากภายในใจของข้า.. ข้าไร้หนทาง
ข้าไม่รู้ว่าคนอื่นทำแบบข้าหรือเปล่า ไม่รู้วิธีแก้ปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่มีคนสอน ไม่เคยเจอใครเป็นแบบนี้ ข้าได้แต่ร้องไห้และแทงตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ครั้งที่สี่.. ครั้งที่ห้า.. ครั้งที่หก..
ครั้งที่สิบ
ครั้งที่ยี่สิบ
ห้าสิบ…
และไม่รู้ว่ามันผ่านไปกี่ครั้งแล้วที่ข้าหยิบไม้ขึ้นมาแทงร่างกายตัวเอง.. มีเพียงเสียงร้องของข้าที่ยังคงดังออกมา
ทุกครั้งที่ข้าจ้วงแทง ข้าก็จะตื่นขึ้นมาราวกับกำลังฝัน ไม่ใช่ความตาย ราวกับว่าสุดท้ายแล้วข้าก็ไม่อาจฆ่าตัวตายได้ลง
ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันและความหลอนภายในจิตใจของข้าเท่านั้น ข้าไม่ทราบว่าอันไหนจริงอันไหนลวง
ข้าไม่เข้าใจ ข้าสับสน ข้าเศร้า.. ข้าต้องการที่จะตาย.. แต่ว่าจะพยายามยังไงข้าก็ตายไม่ได้ ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ
สุดท้ายแล้วทุกอย่างของข้ามันน่าขยะแขยงไปจนหมด แค่อยากจะอยู่กับเธอคนนี้ แต่ก็ถูกขัดขวาง! ขัดขวางอีกครั้ง!! ทุกอย่าง!
ข้าไร้เรี่ยวแรงกอดร่างเธอคนนั้นไว้ในอ้อมอกทั้งแบบนั้น.. ถ้าอย่างนั้นข้าแค่หลับไปทั้งๆ แบบนี้ก็พอแล้วใช่ไหม?
ทุกอย่างก็จะจบลงแล้วใช่ไหม ข้าไม่รู้ต้องทำยังไง ข้ากอดเธอไปแบบนั้น…
และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ข้าเรียนรู้ที่จะหลอกตัวเอง หลอกคนอื่น หลอกทุกอย่าง ข้าหลอกตัวเองว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
เธอแค่หลับไปเท่านั้น สักวันเธอจะต้องตื่นขึ้นมา ข้าหลอกตัวเองและหลอกเซเลีย หลอกแอนนี่
ข้าเชื่อสนิทใจว่าเธอคนนั้นยังมีชีวิตอยู่… ใช่มันควรจะเป็นแบบนั้น มันต้องเป็นแบบนั้นเท่านั้น
ใช่ไหมล่ะ.. นี่คือวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดใช่ไหมล่ะ สำหรับคนแบบข้า ข้ากอดเธอด้วยความรักและความห่วงใย
ดูแลเธอ เล่านิทานให้เธอฟัง ข้าไม่กล้าเล่านิทานของคนอ่อนแอให้เธอคนนั้นฟัง ข้ากลัวว่าเธอจะคิดว่าข้าหลอกเธอให้เดินตามหมากเหมือนในนิทานเรื่องนั้น
ข้าหลอกตัวเองอีกครั้ง.. หลอกคนที่ตัวเองรัก หลอกคนอื่น และข้าก็ยังคงทำแบบนั้นต่อไปอีกครั้ง
และเรื่องอาหารของ เพราะเธอคนนั้นนอนหลับแต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องกิน เพราะร่างกายก็ต้องการสารอาหารบางอย่าง..
แต่ข้ารู้ว่าร่างกายของเธอระบบต่างๆ ล้วนไม่ทำงาน หากเอาอาหารเข้าไปมีแต่จะเน่าเสียภายในท้อง ข้าหลอกตัวเองอีกครั้ง
ไม่ให้เธอต้องกินอะไรทั้งสิ้น หลอกว่าเพราะเธอนอนเธอเลยไม่ต้องกิน และมันก็เป็นเช่นนี้..
ข้ารู้อยู่แล้วล่ะ.. รู้มากเกินพอ
แต่ข้าก็ยังเชื่อสนิทใจเช่นกันว่าทุกอย่างน่ะคือเรื่องจริง เรื่องที่เธอคนนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ ทุกอย่าง.. เธอต้องมีชีวิตอยู่
แต่ตอนนี้เองเธอกลับพบว่าตัวเองทิ้งให้เธอคนนั้นอยู่คนเดียวจนเสี่ยงอันตรายอีกครั้ง โดยเฉพาะตอนที่เธอไร้เรี่ยวแรงในการต่อต้าน
เธอยอมไม่ได้ เธอต้องกำจัดพวกมัน…
หึๆ .. ฮ่าๆ ไม่สิ.. ที่ข้าต้องการแค่ความตายเท่านั้น ข้าแค่ตาย ตาย ตาย ตาย!!! ตายตามเธอคนนั้นไปทุกอย่างจะได้จบลงไป
แค่นั้น! ข้าแค่หวังว่าสายฟ้านั้นจะฟาดผ่าเธอจนร่างฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ตายไปในที่แห่งนี้พร้อมกับเลทิเซีย
ส่วนเรื่องช่วยเธอคนนั้นอะไรนั่นแค่สิ่งเบื้องหน้าที่ข้าหลอกตัวเอง!
สุดท้ายแล้วข้ามันก็แค่คนที่เห็นแก่ตัว ใช้เธอคนนั้นเป็นข้ออ้างในการตายไปเท่านั้น แต่แล้วมันทำไมล่ะ?
ไม่ว่าข้าจะเชื่อว่าเธอคนนั้นมีชีวิตอยู่จริงหรือไม่ แล้วมันจะทำไม! ข้าไม่สนอีกแล้วล่ะ ข้าแค่ต้องการที่จะตายก็เท่านั้น
บนโลกนี้มันไม่มีอะไรสวยหรูแบบนั้นแต่แรกแล้ว.. ใช่ไหมล่ะ.. เลทิเซีย
ใช่.. สุดท้ายแล้วนิทานของคนอ่อนแออะไรนั่นน่ะ มันก็ยังมีความจริงบางอย่างซ่อนอยู่.. ว่าทำไมจิ้งจอกถึงถูกทิ้งไว้กลางป่า
คำตอบมันแน่อยู่แล้วเพราะถูกพ่อแม่ทิ้งยังไงล่ะ สุดท้ายแล้วหากไม่แข็งแกร่งจนมีหน้ามีตาขึ้นมา ก็ไม่มีใครสนใจแม้แต่พ่อแม่
นั่นแหละคือเรื่องที่นิทานเรื่องนี้สอนอย่างแท้จริง เมื่อมีความแข็งแกร่งทุกอย่างก็จะตามมา ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือครอบครัว
และเธอคนนี้เองก็หลอกข้า.. เธอก็หลอกข้า ทว่าข้ารักเธอไปแล้ว ไม่เกี่ยวว่าเธอจะคิดยังไงกับข้า ดังนั้นข้าจะตายไปพร้อมกับเธอ
มันอาจจะเป็นแค่ข้ออ้างในความเห็นแก่ตัวของข้า
ไม่อยากให้เธอได้โดดเดี่ยว..
เพราะเวลาที่ข้านึกว่าเธอต้องโดดเดี่ยวข้าก็จะเจ็บปวด
ไม่อยากให้เธอได้อ้างว้าง..
เพราะเวลาที่ข้านึกว่าเธอต้องอ้างว้างข้าก็จะทรมาน
ไม่อยากปล่อยเธอออกจากมือ..
เพราะเธอคือคนที่ทำให้ข้าสามารถลืมทุกเรื่องราวเศร้าๆ ..
เพื่อตัวข้าเอง….
และแน่นอนว่าข้าก็ยังเชื่อมั่นในเรื่องหลอกๆ ของตัวเอง เชื่อยันจุดใต้สำนึกว่า.. เลทิเซียยังไม่ตาย (หลอกตัวเอง จนตัวเองเชื่อสนิทใจ)
……….