บทที่ 143 – แต้มต่อ

เสาแห่งแสงที่ปักลงบนพื้นเป็นรูปแบบตารางราวกับจะขวางทางนั้น ได้หายไปแล้ว

รถม้าที่เต็มไปด้วยนักผจญภัยวิ่งหนีไปด้วยความเร็วเต็มพิกัดผ่านทางหลวง ขณะที่ผมมองส่งพวกเขาจนหายลับไป ในที่สุดผมก็ผ่อนคลายลง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหงาเล็กน้อย

แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาซาบซึ้งกับอารมณ์

ด้วยราคาของการปล่อยให้นักผจญภัยเหล่านั้นหนีไป ผม ไม่สิ พวกเรา ควรจะต้องเผชิญหน้ากับอัครสาวกคนที่ 8 ในการต่อสู้

“อื๊อ หมู่วว อย่าจ้องฉันแบบนั้นสิ ดูสิ นี่เราก็แค่ดวลกันเฉยๆ นี่นา มาสนุกกันเถอะนะ?” (ไอ)

อัครสาวกที่รู้จักกันในนาม ไอ ดูเหมือนจะชอบพูดมากต่างจากซาเรียล

แม้ว่าเธอจะพูดจาไร้สาระ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจในตัวผมและลิลี่

เธอคงไม่ได้นับฟิโอน่าเข้าไปในความคิดของเธอ เพราะบางทีเธอคงยังไม่เห็นพลังเต็มที่ของฟิโอน่า

“ฉันปล่อยพวกเขาหนีไปแล้วใช่ไหมล่ะ? พยายามเชื่อใจฉันหน่อยสิ!” (ไอ)

“……เข้าใจแล้ว” (คุโรโนะ)

นั่นคือสิ่งที่ผมพูด แต่ผมไม่มีความตั้งใจที่จะเชื่อเธออย่างไม่มีเงื่อนไข

ความปรารถนาของเธอคือการต่อสู้กับพวกเรา หากเราเผชิญหน้ากับเธอโดยไม่หนีไป เธอบอกว่าเธอจะไม่โจมตีและไล่ตามเหล่านักผจญภัยรวมถึงผู้อพยพด้วย

หากไม่คำนึงถึงอันตรายต่อชีวิตพวกเรา มันเป็นเงื่อนไขที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ ซึ่งจะช่วยให้เราทำภารกิจฉุกเฉินนี้ให้สำเร็จได้

แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่มีข้อพิสูจน์ว่าเธอจะรักษาสัญญา เธอสามารถผิดสัญญาได้อย่างง่ายดายเพียงเพราะความนึกสนุก และพวกเราก็ไม่มีแม้แต่กำลังที่จะไปหาเรื่องกับเธอเพราะเรื่องนั้นได้

ใช่แล้ว ทันทีที่ตัวตนที่เรียกว่าอัครสาวกปรากฏตัวขึ้น ก็ไม่มีช่องว่างสำหรับการเจรจาใดๆ เลย หากเราไม่เล่นตามความต้องการและความปรารถนาของเธอ เราก็จะถูกทำลายล้างที่นี่อยู่ดี

“คุโรโนะ! พวกเราจะไม่เป็นไรถ้าเราอยู่ด้วยกัน!” (ลิลี่)

เด็กลิลี่กล่าวเช่นนั้นอย่างแข็งขันขณะดึงเสื้อคลุมผม

“ใช่ค่ะ ดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้เพียงแค่ต้องการทดสอบกำลังเท่านั้น มีโอกาสที่เราจะไม่ถูกฆ่าแม้ว่าจะสู้กับเธอก็ตามค่ะ” (ฟิโอน่า)

ฟิโอน่าให้ความเห็นที่ค่อนข้างจะมองในแง่ลบอย่างน่าประหลาดใจ

“……อืม เอาเถอะ ยังไงเราก็หนีจากมันไปไม่ได้อยู่แล้ว สู้ทำเท่าที่เราทำได้ก็แล้วกัน” (คุโรโนะ)

ผู้ที่จะเผชิญหน้ากับอัครสาวกคือผม ลิลี่ และฟิโอน่า โดยพื้นฐานก็คือสมาชิกของทีม [ปรมาจารย์ธาตุ]

ตามที่อัครสาวกที่ทำตัวเป็นนักผจญภัยคนนี้บอก—

“ถ้าพวกเธออยู่ในปาร์ตี้ ก็ต้องสู้ด้วยกันสิ!” (ไอ)

—พูดอะไรทำนองนั้น และต้องการที่จะเผชิญหน้ากับปาร์ตี้ของเราพร้อมกัน แน่นอนว่า ผมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธเธอ ไม่ใช่ว่าผมจะทำได้อยู่แล้วด้วย

แทนที่จะคิดว่าผมลงเอยด้วยการลากลิลี่และฟิโอน่าเข้ามาพัวพันด้วย ในเมื่อพวกเราอยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน ชีวิตของพวกเราก็ควรจะเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว ผมควรจะตัดสินใจแน่วแน่เรื่องนี้ไปแล้ว

นั่นคือเหตุผลที่ ผมจะไม่ทำอะไรเหมือนการขอโทษพวกเธอทั้งสองคน

“นี่ๆๆ คุณปิศาจ” (ไอ)

เสียงสบายๆ ดังมาหาพวกเรา ราวกับไม่สนใจความตึงเครียดของเราเลยแม้แต่น้อย

คำว่าปิศาจ เธอคงหมายถึงผมสินะ

ระหว่างการต่อสู้ที่อัลซัส พวกครูเสดเดอร์ก็เรียกผมว่าปิศาจหรืออะไรทำนองนั้น ผมเลยรู้ตัวว่าเห็นได้ชัดว่าผมได้รับฉายาที่ไม่น่าภาคภูมิใจแบบนั้นมา

“มีอะไร?” (คุโรโนะ)

“คุณปิศาจกับคุณแม่มดตรงนั้นดูเหมือนจะเหนื่อยมากเลยนะ ใช้พลังเวทไปเกินครึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ?” (ไอ)

บางทีเธออาจจะมีทักษะที่สามารถแยกแยะปริมาณพลังเวทที่คนอื่นครอบครองอยู่ได้ เธอกล่าวเช่นนั้นด้วยความมั่นใจมาก

แต้มต่อ/ข้อเสียเปรียบสำหรับศัตรูไม่ใช่สิ่งที่ใครควรจะพูดออกมาดังๆ ตามปกติ แต่ผมเดาว่าเรื่องแบบนั้นคงไม่มีความหมายใดๆ ต่อเหล่าอัครสาวก

“แล้ว มันยังไงล่ะ?” (คุโรโนะ)

“นั่นมันลำบากสำหรับฉันน่ะสิ เพราะงั้น—“ (ไอ)

เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าที่เอวของเธอ และ—

“—รีบฟื้นฟูตัวเองให้เต็มที่เร็วๆ เข้า นะจ๊ะ?” (ไอ)

พูดจบ เธอก็โยนขวดเล็กๆ มาทางพวกเรา ซึ่งผมก็รับไว้ได้ตามสัญชาตญาณ

ภาชนะขนาด 10 ซม. บรรจุของเหลวใสเหมือนน้ำ แต่มีอนุภาคแสงบางอย่างกำลังส่องประกายอยู่ภายในของเหลวนั้น

มันน่าจะเป็นโพชั่นชนิดหนึ่ง ผมคิด แต่—

“[เอลิกเซอร์] สินะคะ” (ฟิโอน่า)

ฟิโอน่าให้คำตอบผมจากด้านข้าง

“เอลิกเซอร์? ชื่อมันดูเวอร์วังดีนะ แต่มันสุดยอดรึเปล่า?” (คุโรโนะ)

“มันคือโพชั่นที่ดีที่สุดที่มีอยู่ในตอนนี้ค่ะ อย่างน้อยก็ในทวีปอาร์ค” (ฟิโอน่า)

“ขอดูหน่อย! ให้ลิลี่ดูด้วย!” (ลิลี่)

เห็นได้ชัดว่ามันน่าทึ่ง แต่มันน่าทึ่งแค่ไหนกันแน่?

อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่ระเบิดชนิดหนึ่ง ผมจึงส่งมันให้ลิลี่

ขณะที่ลิลี่รับขวดที่ส่องแสงและตรวจสอบมันด้วยสายตาจริงจัง ผมก็ถามไอ

“เธอต้องการให้พวกเราดื่มนี่?” (คุโรโนะ)

“ใช่แล้ว” (ไอ)

ไอยิ้มพยักหน้า อืม ผมก็ไม่คิดว่าจะมีเหตุผลอื่นใดในการให้เรามาแต่แรกแล้วล่ะนะ

“โอเค” (คุโรโนะ)

“โอ้ เธอไม่สงสัยเหรอว่ามันเป็นยาพิษหรืออะไรทำนองนั้น?” (ไอ)

“มันไม่มีความหมายที่จะทำอะไรแบบนั้น อีกอย่าง เธอไม่ใช่เหรอที่เป็นคนบอกให้พวกเราเชื่อใจเธอน่ะ?” (คุโรโนะ)

“ฟุฟู เข้าใจล่ะ ใช่ๆๆ ฉันชอบเด็กดีที่ซื่อสัตย์แบบเธอจริงๆ เอาล่ะ เอลิกเซอร์นั่นฉันเลี้ยงเอง เพราะงั้นดื่มให้หมดเลย!” (ไอ)

ขณะมองไปยังไอที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขด้วยสายตาเย็นชา ผมก็หันไปหาฟิโอน่าและลิลี่

“เราแบ่งกันสามคนแล้วกันนะ” (คุโรโนะ)

ลำดับการใช้พลังเวทคือ ผม > ฟิโอน่า > ลิลี่ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าลิลี่จะไม่เหนื่อยเลย ถ้าเราจะฟื้นตัว เราทุกคนก็จำเป็นต้องทำเช่นนั้น

“ฉันคิดว่าแค่จิบเดียวก็คงมีผลเพียงพอแล้วค่ะ คงไม่มีปัญหามากนักที่จะแบ่งปริมาณเท่านี้ออกเป็นสามส่วน” (ฟิโอน่า)

“ถ้างั้น ให้ลิลี่ไปก่อน—“ (คุโรโนะ)

“นี่ คุโรโนะ!” (ลิลี่)

ขัดคำพูดผม ลิลี่ยื่นโพชั่นกลับมาให้ผม

“อืม โอ้ ใช่สิ ผมควรจะยังต้องตรวจหาสารพิษก่อนเผื่อไว้” (คุโรโนะ)

ไม่มีข้อพิสูจน์ว่าของเหลวนี้เป็นเอลิกเซอร์จริงๆ ผมจะให้ลิลี่ดื่มอะไรน่าสงสัยแบบนั้นไม่ได้

เมื่อคิดใหม่ ผมก็ได้ข้อสรุปว่านี่ก็เป็นงานของผู้นำเช่นกัน แล้วเปิดขวดและกระดกเอลิกเซอร์ลงไป

“—!? นี่มัน………พลังฟื้นฟูอะไรกันเนี่ย น่าเหลือเชื่อ!” (คุโรโนะ)

แม้ว่าผมจะเหลือพลังเวทอยู่แทบจะไม่ถึง 10% ผมก็รู้สึกได้ว่าพลังเวทสีดำของผมกำลังฟื้นกลับมาอย่างต่อเนื่องเหมือนน้ำมันเบนซินที่ถูกเติมลงในถังน้ำมัน!

เมื่อเทียบกับโพชั่นและเวทรักษาอื่นๆ พลังเวทของผมฟื้นฟูด้วยความเร็วสุดขีด และแม้แต่ความเหนื่อยล้าของผมก็ปลิวหายไป!

บาดแผล พลังเวท พละกำลัง ทั้งหมดฟื้นตัวเกือบจะในทันที! มันมีพลังฟื้นฟูที่น่าทึ่งจริงๆ!

“งั้นดูเหมือนจะเป็นของจริงสินะคะ” (ฟิโอน่า)

“ใช่ เอาเถอะ ถึงนี่จะไม่ใช่เอลิกเซอร์จริงๆ มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าพลังของมันเป็นของจริง งั้นต่อไปก็—“ (คุโรโนะ)

ผมเริ่มจะส่งมันให้ฟิโอน่าซึ่งเหนื่อยเป็นอันดับสองในหมู่พวกเรา แต่—

“ไม่! ต่อไปต้องเป็นลิลี่!!” (ลิลี่)

อีกครั้ง ที่ผมถูกขัดจังหวะโดยลิลี่

ไม่รู้ทำไมวันนี้เธอถึงเอาแต่ใจผิดปกติ มีอะไรเกี่ยวกับเจ้านี่ที่ดึงดูดเธอขนาดนั้นกันนะ? หรืออาจจะเป็นเพราะเธอได้รับผลกระทบจากความจริงที่ว่าเอลิกเซอร์นี้มีประสิทธิภาพสูงกว่ายาทิพย์ของเธอกันแน่?

“ดื่มแค่ครึ่งเดียวพอนะ โอเคไหม?” (คุโรโนะ)

“อื้ม!” (ลิลี่)

ลิลี่รับขวดไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

เธอจับขวดแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เลียขอบขวดด้วยปากเล็กๆ ของเธอราวกับกำลังชิมรสชาติ แล้วหลังจากพอใจแล้ว ในที่สุดก็กระดกเอลิกเซอร์ลงไป

“—พรวดดด” (ลิลี่)

หลังจากดื่มไปครึ่งหนึ่งพอดี—

“ตาเธอแล้ว” (ลิลี่)

ลิลี่ ซึ่งดูเหมือนจะหมดความสนใจในตัวมันแล้ว ส่งมันให้ฟิโอน่า

แต่ใบหน้าของเธอดูพึงพอใจอยู่บ้าง ราวกับเพิ่งทำงานหนักเสร็จ

“อืม ความรู้สึกนี้ มันคือเอลิกเซอร์จริงๆ ด้วยค่ะ” (ฟิโอน่า)

ฟิโอน่าแสดงความเห็นเช่นนั้นหลังจากดื่มไปขณะที่ผมไม่ทันสังเกต

“มันไม่ได้มีรสชาติอะไรเลยนี่นา แต่เธอบอกได้เหรอ?” (คุโรโนะ)

“ความรู้สึกตอนดื่มมันแตกต่างจากน้ำปกติอยู่บ้างค่ะ มันให้ความรู้สึกคล้ายๆ เหล้าสาเกอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าคุณอาจจะเข้าใจยากหน่อยเพราะไม่เคยดื่มมาก่อน” (ฟิโอน่า)

อืม พอเธอพูดแบบนั้น ผมก็รู้สึกถึงความรู้สึกเหมือนมันละลายหายไปอย่างนุ่มนวลตอนที่ผมใส่เข้าไปในปากเหมือนกันนะ

ผมเคยได้ยินความเห็นแบบเดียวกันนี้ตอนที่พ่อแม่ผมดื่มไวน์ชั้นสูงเมื่อนานมาแล้ว

เอลิกเซอร์นี่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ด้วยเหรอ?

“อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุนี้ พวกเราก็ฟื้นตัวเต็มที่แล้วค่ะ ถึงแม้ว่าเราจะสามารถเอาชนะอัครสาวกได้หรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่งก็ตามที” (ฟิโอน่า)

“อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ” (คุโรโนะ)

เราสามารถชนะได้ถ้าเราสู้สุดกำลังด้วยทุกสิ่งที่เรามี! แต่มันขมขื่นจริงๆ ที่ผมไม่สามารถพูดออกมาดังๆ ได้

แต่ว่า ผมกับลิลี่มีประสบการณ์ต่อสู้กับซาเรียล และฟิโอน่าก็มาจากสาธารณรัฐเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงควรจะรู้ดีถึงความแข็งแกร่งของอัครสาวก

ไม่มีใครในพวกเราสามารถพูดได้อย่างง่ายดายว่า ‘เราจะเอาชนะอัครสาวกได้!’ น่าเสียดายจริงๆ

“แต่ถึงกระนั้น เราก็ต้องวางแผนโดยตั้งใจที่จะฆ่าเธอ…..” (คุโรโนะ)

ผมหันกลับไปทางไออีกครั้ง

“หาววว ~” (ไอ)

ยัยนี่ หาวออกมาแบบนั้น! ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนเข้ามาโจมตีเราแท้ๆ เธอมีความตั้งใจจะสู้กับเราจริงๆ รึเปล่าเนี่ย?

“อ่า~อ่า นี่ๆ เธอดื่มเอลิกเซอร์แล้วใช่ไหม? งั้นก็พักผ่อนซะตอนนี้เลย เธอคงจะฟื้นพลังเต็มที่ในหนึ่งชั่วโมงล่ะน่า” (ไอ)

“เธอจะรอนานขนาดนั้นเพื่อพวกเราเลยเหรอ? เธอนี่เป็นคนใจเย็นจริงๆ นะ” (คุโรโนะ)

“ก็เอลิกเซอร์มันไม่ได้ฟื้นฟูใครได้ในทันทีนี่นา ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรอเธออยู่แล้ว อีกอย่าง เธอเองก็ต้องการเวลาวางแผนบ้างเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?” (ไอ)

“ถ้าเธอจะให้เราจริงๆ งั้นฉันก็จะรับข้อเสนอของเธอด้วยความยินดี” (คุโรโนะ)

ดูเหมือนว่าเธออยากจะให้เราสู้เต็มที่จริงๆ เธอรอบคอบพอที่จะไม่ปล่อยให้เราตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบใดๆ เลย

“โอ้ ใช่ อาวุธของฉันก็มีแค่ธนูอันนี้เท่านั้น แล้วฉันก็จะไม่ใช้ [พระคัมภีร์ศาสตรา] ด้วย ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ” (ไอ)

เธอกล่าวเช่นนั้นขณะแกว่งคันธนูยาวที่ดูเก่าคร่ำคร่าราวกับใกล้จะหักเต็มที

[พระคัมภีร์ศาสตรา] คืออาวุธสุดยอดที่สร้างขึ้นเพื่อใช้เฉพาะตัวสำหรับเหล่าอัครสาวกโดยเฉพาะ ผมคิดว่าฟิโอน่าก็เคยพูดถึงเรื่องนั้นเหมือนกัน

ทั้งไอนี่และซาเรียลนั่น ดูเหมือนว่าเหล่าอัครสาวกจะชอบออมมือเวลาต่อสู้จริงๆ

มันน่าหงุดหงิดอย่างยิ่ง ทั้งๆ ที่พวกเรากำลังต่อสู้โดยเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เธอกลับเข้ามาแทรกแซงเพียงเพื่อจะเล่นสนุก

“….เข้าใจแล้ว” (คุโรโนะ)

“อืฟุฟุ ไม่โกรธเลยทั้งๆ ที่ฉันต่อให้เห็นๆ แบบนี้ เธอเป็นเด็กดีที่ซื่อสัตย์จริงๆ นะ คุณปิศาจ” (ไอ)

โชคไม่ดีที่ผมไม่ใช่ทั้งนักรบผู้หยิ่งทะนงหรืออัศวินผู้สูงศักดิ์ ผมเป็นเพียงนักผจญภัยธรรมดาๆ คนหนึ่ง ถ้าเธอจะให้ช่องว่างที่ผมสามารถฉวยโอกาสได้ ผมก็จะยินดีใช้มันให้เต็มที่ที่สุด

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะขอบคุณเธอสำหรับเรื่องนั้นจริงๆ หรอกนะ

ผมหันหลังให้ไออีกครั้ง และไปนั่งลงโดยพิงต้นไม้ต้นหนึ่งข้างทางหลวง

พวกเธอทั้งสองคนก็นั่งลงบนพื้นหญ้านุ่มๆ ใกล้ๆ ผมเช่นกัน

“หาววว~……” (ไอ)

ไอนั่งลงอีกฝั่งพร้อมกับสัตว์เลี้ยงหรือบางทีอาจจะเป็นแมวดำอสูรรับใช้ของเธอ

ขณะนั่งในท่าสบายๆ นั้น เธอก็หลับตาลง และในไม่ช้าเสียงนอนหลับของเธอก็ดังขึ้น

ไร้การป้องกันโดยสิ้นเชิง ปราศจากความระมัดระวังใดๆ เธอดูถูกพวกเราอย่างสมบูรณ์ แต่เมื่อพิจารณาถึงความสามารถและความแข็งแกร่งของเธอแล้ว ผมก็ไม่สามารถบุ่มบ่ามและเข้าโจมตีเธออย่างบ้าคลั่งได้

แทนที่จะหงุดหงิด ผมควรจะดีใจที่อย่างน้อยเธอก็จะไม่พุ่งเข้ามาโจมตีพวกเราด้วยวิธีแปลกๆ จากที่ไหนก็ไม่รู้

“เอาล่ะ เราต้องคิดหาวิธีเอาชนะอัครสาวกสุดเพี้ยนคนนั้นให้ได้ในหนึ่งชั่วโมงนี้ มีไอเดียอะไรบ้างไหม?” (คุโรโนะ)

Translater : Eidolonwww.nekopost.net/editor/78229