บทที่ 118 – เบี้ยสังเวย

วันต่อมา วันที่ 4 แห่งเดือนฮัตสึฮิ การระดมยิงด้วยลูกไฟยังคงดำเนินต่อไปตั้งแต่เช้าตรู่

“แค่เพราะพวกมันมีจอมเวทเยอะ ไม่ได้หมายความว่าจะต้องยิงทิ้งยิงขว้างปัญญาอ่อนแบบนี้ก็ได้นี่นา ให้ตายสิ…..”

ขณะที่ผมมองออกไปนอกหน้าต่างกิลด์ ผมก็สังเกตเห็นกลุ่มคนที่แตกต่างจากพวกครูเสดเดอร์สีขาว แม้จะอยู่เลยฝั่งแม่น้ำออกไป นั่นคือ…..

“หรือว่าจะเป็นกลุ่มทหารรับจ้างคะ?” (ฟิโอน่า)

“อ้วก!? อย่าโผล่มาเงียบๆ แบบนี้สิฟิโอน่า”

ดูเหมือนว่าแม่มดที่ปรากฏตัวข้างผมจากไหนก็ไม่รู้ จะมองเห็นกลุ่มนั้นเช่นกัน

“แต่ว่า ชุดของพวกนั้นดูแตกต่างกันไปหมดเหมือนพวกเราเลยนะ” (คุโรโนะ)

“ค่ะ เนื่องจากการเดินทางมาแพนโดร่า นักผจญภัยทั้งหมดจึงถูกเกณฑ์โดยกลุ่มทหารรับจ้างต่างๆ และดูเหมือนว่า หน่วยครูเสดเดอร์ต่างๆ ก็ได้ว่าจ้างกลุ่มเหล่านี้มาค่ะ” (ฟิโอน่า)

“อ้อ ใช่สิ ฟิโอน่าก็เคยเป็นทหารรับจ้างมาก่อนเหมือนกันนี่นา?” (คุโรโนะ)

“พูดให้ถูกคือ ฉันเป็นนักผจญภัยที่เข้าร่วมกับกลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มหนึ่งค่ะ แต่ตอนนั้น เวอร์จิเนียรู้สึกเหมือนกำลังจะล่มสลายไม่ช้าก็เร็ว เลยไม่ค่อยมีคนอยู่ที่นั่นเท่าไหร่” (ฟิโอน่า)

“งั้นตอนนี้ก็ต่างออกไปสินะ?” (คุโรโนะ)

เพื่อที่จะพิชิตดินแดนเดดาลัสทั้งหมด พวกครูเสดเดอร์ได้รับกำลังเสริมต่างๆ จากกองบัญชาการใหญ่ ดูเหมือนว่าพวกทหารรับจ้างก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเช่นกัน

“พวกเขาแข็งแกร่งรึเปล่า?” (คุโรโนะ)

“ก็มีพวกที่มีชื่อเสียงว่าแข็งแกร่งอยู่ค่ะ แข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะพวกเราได้อย่างง่ายดายแม้จะสู้กันซึ่งๆ หน้า แต่ยกเว้นพวกกรณีหายากเหล่านั้น ที่เหลือก็ไม่มีอะไรน่าพูดถึงเท่าไหร่ พวกเขาแค่พึ่งพาจำนวนคนสำหรับทุกอย่างเท่านั้นเองค่ะ” (ฟิโอน่า)

“เข้าใจล่ะ แล้วเจ้าพวกนั้นล่ะเป็นแบบไหน?” (คุโรโนะ)

“กลุ่มทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งจะใช้อุปกรณ์และธงเหมือนกับกองทัพ ในเมื่อพวกเขาไม่มีอะไรแบบนั้น พวกเขาก็คงเป็นแค่กลุ่มทหารรับจ้างสุ่มๆ ทั่วไปค่ะ” (ฟิโอน่า)

ผมโล่งใจที่พวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งถึงขนาดที่เราต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

แต่ว่า แค่กลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มเดียวก็มีจำนวนพอๆ กับพวกเราแล้ว พวกเขาคงจะเป็นภัยคุกคามในระดับเดียวกับกองทัพครูเสดเดอร์

ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องพวกนั้น รายงานจากหนึ่งในหน่วยสอดแนมก็เข้ามาหาผมผ่านเครือข่ายเทเลพาธีของลิลี่

“คุณคุโรโนะครับ หน่วยศัตรูที่ดูเหมือนจะเป็นทหารรับจ้างกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ครับ พวกเขาอยู่ใกล้ฝั่งตรงข้ามแล้ว”

เสียงนี้เป็นของหนึ่งในซัมมอนเนอร์แรงค์ 1 ผู้ใช้วินด์วูล์ฟเป็นอสูรรับใช้

ในสถานการณ์เช่นนี้ที่ผมไม่สามารถส่งทุกคนไปรอบๆ หมู่บ้านได้ คนพวกนี้จึงเป็นประโยชน์อย่างมากจริงๆ

“ผมก็เห็นพวกเขาจากที่นี่เหมือนกัน การระดมยิงยังคงดำเนินอยู่ แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปตอนนี้” (คุโรโนะ)

ผมมองไปยังฟิโอน่าแล้วถาม

“เราเพิ่งจะพรุนพวกนั้นเป็นรังผึ้งด้วยการยิงสกัดไปเมื่อวานซืนนี้เอง แต่พวกเขาก็ยังส่งหน่วยทหารรับจ้างมาเป็นเบี้ยสังเวย นี่คือสิ่งที่ผู้บัญชาการศัตรูคิดงั้นเหรอ?” (คุโรโนะ)

“ในการต่อสู้ที่รุนแรงเช่นนี้ เป็นพวกทหารรับจ้างเสมอที่ต้องรับภาระหนักหน่วงก่อนใคร พวกเขาคือคนที่ถูกจ้างมานี่คะ มันคงจะดีตราบใดที่พวกเขาอย่างน้อยก็ได้ตายในการต่อสู้ ใช่ไหมล่ะคะ?” (ฟิโอน่า)

“เข้าใจล่ะ ได้เรียนรู้อะไรใหม่อีกแล้ว—“ (คุโรโนะ)

ผมตั้งสมาธิไปที่เทเลพาธี แจ้งเตือนนักผจญภัยทุกคนที่อยู่ในกิลด์

“—ศัตรูกำลังมา เข้าประจำตำแหน่งรบ!” (คุโรโนะ)

.

.

.

“โอ้! งั้นนั่นก็คือแบล็กบ็อกซ์ที่ลือกันสินะ! ดำสนิทจริงๆ ด้วย!”

ขณะอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโรนที่กำลังถูกกระหน่ำด้วยลูกธนูและสายฟ้า ไออุทานออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน

เบื้องหน้าเธอ เธอเห็นทหารรับจ้างหลายคน ไร้ซึ่งความเป็นเอกภาพ พยายามข้ามแม่น้ำขณะเกาะท่อนซุงอยู่

เมื่อเทียบกับเมื่อวานซืน การมีท่อนซุงช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น แต่สถานการณ์การรบที่แท้จริงกลับเลวร้ายลงแทน

พวกปิศาจไม่ได้มีนักธนูจำนวนมาก แต่ความแม่นยำของพวกมันอยู่ในระดับสุดยอด เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ เนื่องจากเวทสายฟ้า กระแสไฟฟ้าจึงไหลผ่านแม่น้ำ และหลายคนกำลังจมน้ำตายเพราะมัน

และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือ

“อะไรวะ!? เฮ้ย หมอนั่นโดนอะไรยิงวะ!?”

“ใครก็ได้กางโล่ที! เราขยับไปข้างหน้าไม่ได้หรอกนะถ้าเจอเรื่องยากลำบากแบบนี้!!”

พร้อมกับเสียง แกริแกริ อย่างเป็นระบบ กระสุนสีดำนับไม่ถ้วนกำลังปลิวว่อนไปทั่วทุกแห่ง!

แหล่งที่มาของมันมาจากสองจุด หนึ่งคือจอมเวทในชุดดำสนิทผู้ยิงมันออกมาจากไม้เท้าบาตองของเขา และอีกคนคือปิศาจโครงกระดูก ซึ่งดูเหมือนยมทูตในเทพนิยายไม่มีผิด ผู้ซึ่งยิงกระสุนออกมาจากวัตถุคล้ายท่อประหลาด!

การยิงสกัดที่สร้างขึ้นจากการยิงกระสุนดำสังหารแน่นอนนั้นเหมือนกับเมื่อวานซืนไม่มีผิด คนโง่คนไหนที่พยายามโจมตีตรงๆ จากด้านหน้าจะถูกสังหารในทันที

แต่ผู้ที่มีเวทป้องกันหรือเพลงยุทธ์ป้องกันก็ยังคงมีชีวิตรอดอยู่ได้อย่างน่าประหลาดแม้จะอยู่ท่ามกลางพายุสีดำนั้น

“เอ้าๆๆ เร็วเข้า รีบเคลื่อนที่สิวะพวกแก! ไปฆ่าพวกปิศาจกันเลย ก๊ากๆๆๆ!”

คนเดียวที่ยังคงคึกคักอยู่ได้แม้ในสถานการณ์เช่นนี้คือผู้บัญชาการไซปรัส

เช่นเดียวกับที่ไอคิดไว้ เขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อยเกี่ยวกับชีวิตของลูกน้อง

แต่ถึงกระนั้น พวกทหารรับจ้างที่กำลังข้ามแม่น้ำและเริ่มโจมตีก็ไม่ได้ยินเสียงของเขาด้วยซ้ำ

“อื๋อ? อ้า โล่งอกไปที น้องไอยังไม่ได้เริ่มโจมตีสินะ” (ไซปรัส)

ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตามปกติของเขา เขาเดินเข้าไปหาไอซึ่งยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเช่นกัน

“อู้หูว” (ไอ)

และเหมือนเคย ไอเองก็แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจนเช่นกัน แต่ถ้าเขาจะถอยกลับเพียงเพราะแค่นั้น ไซปรัสก็คงไม่เข้ามาพัวพันกับเธอตั้งแต่แรกแล้ว

“ว้าว การโจมตีของพวกปิศาจนี่สุดยอดจริงๆ นะ ทุกคนดูสิ้นหวังกันจังเลย แต่ขอบคุณพระเจ้าจริงๆ ถ้าเกิดน้องไอไปอยู่ที่นั่นแล้วล่ะก็—“ (ไซปรัส)

ไซปรัสเหลือบมองไปยังฝั่งตรงข้าม ในสายตาของเขา ทหารรับจ้างทีละคน ซึ่งเขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ กำลังกระอักเลือดและล้มลง

“——เธอคงตายไปแล้วแน่ๆ นั่นคงจะลำบากแย่เลย เพราะข้ายังไม่ได้ลงมือกับเธอเลยนี่นา เธอจะตายง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้นะ ข้ามีเรื่องให้สนุกไม่กี่อย่างอยู่แล้วด้วย” (ไซปรัส)

“โอ้ งั้นท่านก็น่าจะไปที่นั่นแล้วทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้นสิคะ” (ไอ)

ไอชี้ไปยังประตูอัลซัสขณะจ้องมองไปยังไซปรัสด้วยสายตาขยะแขยง

ที่นั่น จอมเวทคนหนึ่งซึ่งเวทป้องกันถูกทำลาย กำลังถูกกระสุนปืนยิงจนกระเด็นไป

“ไม่มีทาง ไม่มีทาง ข้าคงเป็นไอ้โง่ถ้าไปที่นั่น” (ไซปรัส)

“หา? ก็ท่านไม่ใช่เหรอที่เป็นคนสั่งให้โจมตีน่ะ?” (ไอ)

“นั่นก็เพราะตาแก่นอร์ซให้งานข้ามาน่ะสิ? ถ้าข้าไม่ทำ ข้าก็ไม่ได้เงินน่ะสิ รู้ไหม? อืม ดูเหมือนจะมีคนตายไปเยอะแล้วเหมือนกัน บางทีข้าควรจะเรียกพวกเขากลับมาตอนนี้แล้วก็ได้มั้ง ฮ่าๆ” (ไซปรัส)

ถ้าข้าหาเงินได้แบบนี้ งานทหารรับจ้างมันก็ง่ายสุดๆ เลย! ไซปรัสหัวเราะลั่นขณะพูดเช่นนั้น ไอมองเขาด้วยความดูถูกแล้วพูดว่า

“ถ้าท่านจะกลับ ก็กลับไปคนเดียวเถอะค่ะ” (ไอ)

“เอ๊ะ อะไรนะ? น้องไอ หรือว่าเธออยากจะโจมตีด้วยงั้นเหรอ? อย่าทำแบบนั้นเลยน่า เอาน่า กลับไปด้วยกันแล้วมาทำเรื่องดีๆ กับข้าเถอะ” (ไซปรัส)

ไอหลบไซปรัสที่ยื่นแขนเข้ามาหาเธออย่างทะลึ่งได้อย่างคล่องแคล่ว

“บอกแล้วไงคะว่าอย่ามาแตะต้องฉัน แทนที่จะกลับไปกับท่าน ฉันไปทางนั้นยังจะดีเสียกว่า” (ไอ)

“โอยๆ เอาจริงเหรอเนี่ย เป็นเด็กดีหน่อยสิแล้วก็—“ (ไซปรัส)

“งั้น เราไปกันเถอะ สึมิกิ?” (ไอ)

โดยไม่สนใจคำพูดของไซปรัส ไออุ้มแมวของเธอ สึมิกิ แล้วเคลื่อนตัวไปยังแม่น้ำ

เนื่องจากเธอเดินห่างออกมาจากไซปรัสแล้ว เธอจึงไม่รู้ว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบไหน แต่ไอก็ไม่มีความสนใจที่จะรู้อยู่แล้วด้วย

ตรงหน้าไอคือจุดที่แม่น้ำเริ่มต้น และทหารรับจ้างคนอื่นๆ จำนวนมากก็กำลังจะออกเดินทางเช่นกัน

เธอเคลื่อนตัวไปยังท่อนซุงท่อนหนึ่งเพื่อไปรวมกับทหารรับจ้างคนอื่นๆ

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ!” (ไอ)

“”โอ้ว!!”” (ทหารรับจ้าง)

“โอ้ว!” (ไอ)

เสียงตะโกนอันกล้าหาญของเหล่าทหารรับจ้างและเสียงตะโกนที่ฟังดูโง่ๆ ของไอดังขึ้นประสานกัน

และแล้วเหล่าทหารรับจ้างก็เริ่มพายไปยังแม่น้ำที่ยังคงค่อนข้างเย็นยะเยือก

จากฟากฟ้า ห่าฝนธนูและสายฟ้ายังคงกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่อง

“อ้วก เกือบไปแล้ว!!”

ชายที่อยู่หน้าไอใช้โล่เล็กบัคเลอร์ของเขาปัดลูกธนูที่พุ่งตรงมาหาเธออย่างแม่นยำออกไป

“โอ้ ขอบคุณนะลุง!” (ไอ)

“อย่าเรียกข้าว่าลุง! หรือพูดให้ถูกคือ เจ้าเองก็เป็นนักธนูไม่ใช่เรอะ? ทำไมไม่ยิงตอบโต้กลับไปบ้างล่ะวะ?!”

“อ๊ะ งั้นเหรอ? ถ้างั้น ฉันจะยิงสุดฝีมือเลย!!” (ไอ)

ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า ไอปีนขึ้นไปบนท่อนซุงอย่างคล่องแคล่ว อนึ่ง ตอนนี้สึมิกิอยู่บนหัวของเธอ

ไอใช้เรียวขาสวยใต้กระโปรงสั้นหนีบท่อนซุงไว้แน่นและตั้งท่ายิงอย่างมั่นคง

เหตุผลที่ท่อนซุงไม่พลิกคว่ำก็เพราะทหารรับจ้างคนอื่นๆ ก็ใช้มันเป็นที่ยึดเหนี่ยวอยู่ด้วย

“เจ้าจะยิงจากตรงนั้นเรอะ?”

“ฉันจะยิงสุดกำลังเลย ฝากเรื่องเคลื่อนที่ไปด้วยนะพวกนาย” (ไอ)

“ทั้งๆ ที่เจ้าตัวหนักขนาดนี้เนี่ยนะ”

“หยาบคาย!!” (ไอ)

ยิงๆ ไปซะทีสิ! ทุกคนมองไอด้วยสายตาตำหนิ

“งั้นไปล่ะนะ!” (ไอ)

น่าสงสัยว่าเธอจะพึ่งพาได้ในการต่อสู้รึเปล่า ไอผู้ซึ่งยกคันธนูไม้เก่าๆ ของเธอขึ้น น้าวศรและดึงสายธนูจนสุดแรง

“รับไปซะ!” (ไอ)

ยัยผู้หญิงเสียงดังน่ารำคาญจริง! ขณะที่ทหารรับจ้างคนอื่นๆ คิดเช่นนั้น ลูกศรก็ถูกยิงออกจากคันธนูของไอ

ด้วยวิถีโค้งที่ง่อนแง่นไม่น่าเชื่อถือ ลูกศรลอยไปยังขอบฟ้าอันห่างไกล

“เออ ไม่ได้คาดหวังอะไรมากอยู่แล้วล่ะน่า” (ทหารรับจ้าง 1)

“เอาเถอะ ตราบใดที่มันไม่โดนพวกเดียวกันก็แล้วกัน” (ทหารรับจ้าง 2)

ขณะที่พวกเขามองไอด้วยสีหน้าเอือมระอา ไอก็ทำเสียง กึนนนนุ อย่างขุ่นเคือง

“ไม่เป็นไรน่า ลงมาได้แล้ว ยังไงมันก็ไม่ถึงจากตรงนี้อยู่แล้วล่ะน่า”

“เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน อีกทีนึง ขอยิงอีกทีนึงนะ!” (ไอ)

“หนวกหูน่า ลงมาได้แล้ว—–ชิ!?”

“หา?”

เมื่อไอมองไปข้างหน้า เวทโจมตีสายฟ้า [ไลน์ซาจิตต้า] ก็พุ่งเข้าใส่เธอจากด้านหน้า!

เปรี๊ยะ!!!

พร้อมกับเสียงไฟฟ้าดังสนั่น—

“อะบาบาบาอ้า!!”

ไอซึ่งโดนเข้าไปเต็มๆ ร่วงหล่นจากท่อนซุง

“เฮ้ย ยัยหนู!?”

สายฟ้าที่ระเบิดออกส่งกระแสไปยังร่างของเหล่าทหารรับจ้างเช่นกัน ความเจ็บปวดและอาการชาแล่นไปทั่วร่างของพวกเขา

พวกเขาซึ่งพยายามอย่างสุดกำลังเพียงเพื่อจะเกาะท่อนซุงไว้ไม่ให้จมน้ำ ไม่มีเวลาพอที่จะไปช่วยไอ

ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือใจกลางแม่น้ำ ความลึกนั้นมากพอที่เท้าของพวกเขาจะไม่แตะพื้น ด้วยแขนขาที่เป็นอัมพาต ชะตากรรมของเธอคงมีเพียงการจมน้ำตายในที่สุด

“ชิ น่าสงสารชะมัด”

ไอผู้ซึ่งถูกแม่น้ำพัดพาไป ถูกส่งสายตาอำลาจากเหล่าทหารรับจ้าง และถูกพัดลอยไปตามกระแสน้ำ

Translater : Eidolonwww.nekopost.net/editor/78229