บทที่ 95 ได้

เป็นอย่างนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ?

ฉือฮวนเกือบหายใจไม่ออกเมื่อต้องสบสายตาของสืออวี่ไป๋

ยังดีที่เขาไม่สาวความในหัวข้อนี้ต่อ กลับพูดว่า “มากินข้าวกันครับ กินเสร็จก็ไปหาเยี่ยนเยี่ยนในหมู่บ้านสักหน่อย อีกอย่างคุณจะไม่ไปร่วมงานแต่งของเฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจูเหรอ?”

เมื่อนึกถึงตอนนี้ฉือฮวนพลันได้สติ จริงสิ ยังมีศึกหนักรอเธออยู่นี่นา

เฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจูมีสิทธิ์อะไรถึงคิดว่าถ้าทำร้ายเธอแล้วจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขใจไร้กังวล?

เธอต้องส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้พวกเขาหน่อยแล้ว!

งานแต่งในแถบชนบทแค่จัดงานเลี้ยงหนึ่งครั้ง เชิญเพื่อนสนิทมากินข้าวและร่วมเป็นสักขีพยานในวันของคู่แต่งงานใหม่ก็เพียงพอ

บ้านเฉิงเตรียมพร้อมนานแล้ว พวกเขาต้องไปซื้อหมูหนึ่งตัวจากหมู่บ้านข้างเคียงตามการเรียกร้องของบ้านเย่ แล้วเริ่มงานเลี้ยงแต่งงานอันคึกคักล่วงหน้าหนึ่งวัน

เมื่อฉือฮวนและสืออวี่ไป๋เหยียบเข้าหมู่บ้านก็สัมผัสถึงบรรยากาศรื่นเริงนี้

โคมไฟและป้ายสีแดงสดใสกระจายเต็มถนน คดเคี้ยวจากประตูหน้าหมู่บ้านจนถึงบ้านอันทรุดโทรมของบ้านตระกูลเฉิง

ในชาติก่อน เธอเคยเดินถนนนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกเสียดแทงหัวใจและเต็มไปด้วยโทสะเท่านี้ ฉือฮวนจึงได้แต่กำหมัดแน่น

ตรงหน้าเธอมีภาพที่แต่งงานให้เฉิงจื่อเฉียนลอยมาไม่หยุด

เธอสวมชุดแต่งงานสีแดงนั่งซ้อนบนจักรยานเพื่อกลับบ้าน สิ่งที่รอเธออยู่เมื่อถึงบ้านไม่ใช่งานเฉลิมฉลองรื่นเริง แต่เป็นการด่ากราดเต็มหน้า ถึงขนาดฉีกชุดแต่งงานบนตัวเธอด้วย

ด่าเธอว่าผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้วอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาแต่งกับลูกชายสุดที่รัก

แม่เฉิงเลี้ยงดูเฉิงจื่อเฉียนอย่างยากลำบากยังไม่เคยใส่ชุดอย่างนี้เลย เธอมีสิทธิ์อะไรถึงใส่ชุดหรูหราขนาดนี้?

ในเมื่อแต่งงานกับลูกชายเธอแล้ว หลังจากนี้ก็ต้องเจียมตัวหน่อย จะใส่ชุดสวยขนาดนั้นไปยั่วชายอื่นหรือไง?

ฉือฮวนได้รับการทะนุถนอมมาตั้งแต่เล็กจนโต จะเคยเห็นท่าทางแบบนี้ได้ยังไง เธอจึงอับอายทั้งน้ำตา

เฉิงจื่อเฉียนรีบปลอบเธอ

บอกว่าแม่เฉิงไร้ความรู้เรื่องการวางตัว ขอให้เธอใจกว้างหน่อย

ฉือฮวนในชาติก่อนจึงถูกสองแม่ลูกเฉิงบงการ และถูกบังคับถอดชุดสวย ๆ ต้องใส่เสื้อผ้าเรียบ ๆ เป็นแม่บ้านให้บ้านเฉิงอย่างสงบเสงี่ยม เป็นทาสที่ไม่ได้รับความสำคัญ

เมื่อนึกถึงเรื่องเก่าในยามก่อน แล้วมาดูภาพโคมไฟและป้ายสีสันสดใสของเฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจู ฉือฮวนพลันทอดถอนหายใจ

ที่แท้เพียงได้แต่งกับคนในใจถึงจะมอบงานแต่งที่ยิ่งใหญ่แก่อีกฝ่ายสินะ

“ไม่พอใจเหรอครับ?”

สืออวี่ไป๋บีบปลายนิ้วเธอเบา ๆ

เสียงนี้ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ เธอเบนหน้ามองใบหน้าเคร่งขรึมซึ่งแฝงด้วยความหึงหวงของเขา ใจที่เปี่ยมความแค้นของฉือฮวนพลันคลายลง

“ไม่ใช่ไม่พอใจค่ะ”

เธอมุ่ยปากแล้วพูดว่า “ฉันแค่คิดว่างานแต่งนี้ห่วยกว่างานแต่งครั้งแรกของเราเยอะเลยค่ะ”

“ถ้าคุณต้องการ พวกเราจัดงานชดเชยให้ยิ่งใหญ่กว่าเดิมก็ได้ครับ”

สืออวี่ไป๋ว่า

ประโยคนี้ทำให้ฉือฮวนอบอุ่นหัวใจ

นี่สินะสืออวี่ไป๋ จริง ๆ แล้วในชาติก่อนเธอก็ได้รับความรักที่สมบูรณ์แบบมาแล้ว ยังมีอะไรไม่พอใจอีก?

ชาติก่อนเธอพลาดผู้ชายสูงค่าอย่างสืออวี่ไป๋ แต่ชีวิตนี้เขาเป็นของเธอโดยสมบูรณ์

เธอมีโชคหนุนนำ จึงไม่ใช่สิ่งที่เฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจูจะเทียบได้

ฉือฮวนยิ้มทั้งคิ้วและดวงตา “ฉันอยากได้งานแต่งแบบไหน คุณก็จะจัดให้เหรอคะ?”

อันที่จริงเธอไม่ได้หมกมุ่นอะไรกับงานแต่งนักหรอก เพียงอยากหยอกล้อเขาเท่านั้น

ไม่คิดเลยว่าสืออวี่ไป๋จะคิดจริงจัง “คุณอยากได้งานแบบไหน ผมเริ่มหาคนได้เลยครับ”

“แค่ล้อคุณเล่นค่ะ”

ดวงตาของฉือฮวนเปี่ยมล้นด้วยประกายแวววาว เธอเม้มปาก แล้วมองเขาอย่างจริงจัง “อวี่ไป๋ คุณทึ่มจริง ๆ นะคะ”

ทำไมถึงดีกับเธอขนาดนี้?

ต่อหน้าความเอ็นดูและรักใคร่ของสืออวี่ไป๋ ทำให้ฉือฮวนละอายและว้าวุ่นใจทุกครั้ง กลัวว่าความสุขนี้จะไม่ยั่งยืนราวกับจะหลุดจากมือได้ทุกเมื่อ

สืออวี่ไป๋ไม่โต้เถียงกับเธอ เขามองเธออย่างลึกซึ้งแล้วลูบหัวเธอ

เมื่อถึงสถานที่จัดงาน พอทุกคนเห็นเธอและสืออวี่ไป๋ ก็ค่อย ๆ เผยดวงตาเหมือนกำลังรอดูเรื่องสนุก

“โอ้ ฮวนฮวนมาแล้ว!”

ด้วยการสร้างเรื่องวุ่นวายของแม่เฉิงและเฉิงจื่อเฉียน ใคร ๆ ก็รู้ว่าฉือฮวนเกือบหย่ากับสืออวี่ไป๋แล้วไปแต่งงานกับเฉิงจื่อเฉียน

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกิดปัญหาอะไร ฉือฮวนถึงได้เปลี่ยนความคิด

บ้านเฉิงไม่มีทางเลือก เฉิงจื่อเฉียนจึงถูกส่งเข้าคุกพร้อมกับเย่หมิงจู ออกจากคุกมาก็ไม่คิดตริตรองแล้วกลับลำไปแต่งงานกับเย่หมิงจูเลย

แถมฉือฮวนและเย่หมิงจูก็เป็นเพื่อนรักกันด้วย

ชั่วขณะนั้นเสียงซุบซิบนินทาเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคนเหล่านี้ก็ดังอยู่รอบ ๆ

เดิมพวกเขาคิดว่าฉือฮวนจะแตกหักกับเพื่อนรักอย่างเย่หมิงจู ไม่คิดเลยว่าฉือฮวนจะใจกล้ามาร่วมงานแต่งเสียด้วย

ละครเบิกม่าน คนที่รอชมเรื่องสนุกก็ไม่รังเกียจที่เรื่องราวจะบานปลายหรอก จึงมีคนรีบไปเรียกคนในบ้าน

“เฮ้ เจ้าของบ้าน แขกผู้มีเกียรติมาเยือนบ้านพวกคุณแล้ว!”

เมื่อสิ้นเสียง เสียงหัวเราะก็ดังรอบทิศ

ก่อนฉือฮวนจะมา เธอก็เตรียมใจมานานแล้ว ดังนั้นจึงเมินเสียงหัวเราะเยาะและถากถางพวกนี้ไป

คนที่พุ่งออกมาอย่างมึนงงคนแรกคือแม่เฉิง

แม่เฉิงเห็นฉือฮวนก็ระเบิดอารมณ์ จมูกไม่ใช่จมูก ตาไม่ใช่ตา*[1] อีกต่อไป “แกมาทำไม?”

ฉือฮวนขี้เกียจโต้เถียงกับอีกฝ่ายจึงหยิบบัตรเชิญสีแดงสดออกมา “หมิงจูแต่งงานทั้งที ฉันต้องมาส่งเธออยู่แล้วค่ะ”

เมื่อพูดถึงเย่หมิงจู แม่เฉิงจึงหยุดระเบิดทันที

เย่หมิงจูรู้จักกล่อมคน แม้แม่เฉิงจะไม่พอใจเธอ แต่ชอบเย่หมิงจูเต็มล้าน เธอลากแขนฉือฮวนแล้วไปยังสถานที่ซึ่งห่างไกลผู้คน

อีกฝ่ายกัดฟันพูด “วันนี้เป็นวันมงคลของลูกชายฉันกับหมิงจู ก่อนหน้านี้พวกแกไม่สนเรื่องที่พวกเขาติดคุกก็ช่างเถอะ แต่ถ้าวันนี้แกก่อเรื่อง ฉันไม่ปล่อยแกง่าย ๆ แน่!”

ฉือฮวนพูดอย่างสบาย ๆ “ป้าคะ ป้าพูดไม่ถูกนะคะ ฉันจะไม่สนพวกเขาได้ยังไง เป็นเพราะเสียดายเงินมากกว่านะคะ?”

แค่ประโยคเดียวก็ตอกกลับแม่เฉิงจนสะอึก

“อีกอย่างหมิงจูเป็นเพื่อนรักฉันนะคะ ถ้ามองในส่วนนี้ ฉันไม่ก่อเรื่องแน่ หมิงจูและจื่อเฉียนลงเอยกัน ชีวิตฉันกับสืออวี่ไป๋ก็สงบสุขแล้ว ทำไมต้องก่อเรื่องด้วยคะ?”

เธอไม่ก่อเรื่องหรอก แต่คนอื่นจะก่อเรื่องไหมก็ไม่แน่

แม่เฉิงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

ฉือฮวนหัวเราะเหยียด “ป้าคะ ถ้าป้าไม่มีอะไรแล้วก็อย่ามาขวางฉัน ฉันยังต้องเอาของขวัญไปให้หมิงจูอีก”

ว่าแล้วเธอก็ตบกล่องในมือ

แม่เฉิงเห็นเงินแล้วตาโต รีบไปรับแต่ถูกฉือฮวนหลบอย่างว่องไว

“ป้าคะ นี่ไม่ได้ให้บ้านเฉิงของป้านะคะ ฉันจะเอาไปให้หมิงจูด้วยตัวเองต่างหากค่ะ”

พูดจบฉือฮวนก็เดินผ่านแม่เฉิง คล้องแขนสืออวี่ไป๋แล้วนวยนาดเข้าห้องบ่าวสาว

เย่หมิงจูได้ยินข่าวก็นั่งไม่ติดก่อนแล้ว เมื่อฉือฮวนเข้าห้องมาก็เห็นเย่หมิงจูที่กำลังเบิกบานใจ เธอสวมเสื้อคอจีนสีแดงที่ไม่พอดีตัว บนหัวเสียบด้วยดอกไม้ปลอมสีแดง ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามแต่งตัวเต็มที่ภายใต้กรอบสถานะทางการเงินของครอบครัว

เมื่อเห็นฉือฮวนเข้ามา เธอก็ฉีกยิ้มประจบและเป็นมิตรออกมา

“ฮวนฮวน เข้ามาเร็ว ฉันรอเธออยู่นานเลย”

ฉือฮวนขมวดคิ้ว “วันแต่งงานของเธอ ฉันจะมาหรือไม่มาก็ไม่สำคัญนี่ เธอไม่จำเป็นต้องรอฉันหรอก”

รอยยิ้มของเย่หมิงจูแข็งค้าง

[1] จมูกไม่ใช่จมูก ตาไม่ใช่ตา หมายถึง โกรธจนหน้าหงิก