บทที่ 80 กินลูกกวาด

สีหน้าของสืออวี่ไป๋เคร่งขรึมในพริบตา พายุกำลังจะโหมกระหน่ำภายในดวงตามืดมน แต่กลับถูกยับยั้งไว้

“ทำไมจู่ ๆ ถึงบอกเรื่องนี้กับเธอล่ะ?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พูดไปพูดมาก็เลี้ยวมาหัวข้อนี้แล้วค่ะ”

“สืออวี่ไป๋ ฉันทำเรื่องพังใช่ไหมคะ?”

ใจฉือฮวนหล่นมากองรวมกัน เธอมองเขาอย่างกระวนกระวาย

“ไม่ต้องคิดมากครับ”

สืออวี่ไป๋เหมือนจะหลับตาชั่วแวบหนึ่ง ไม่นานก็ลืมตาขึ้น “ผมไปซื้อข้าวก่อนนะ กินข้าวเสร็จก็พักผ่อนเร็วหน่อย”

พูดจบสืออวี่ไป๋ก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป

ฉือฮวนนั่งบนเตียงด้วยจิตใจยุ่งเหยิงเหมือนเส้นด้ายพันกัน ใจไม่สงบอยู่นาน

คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายใช่ไหมนะ ตอนที่แต่งกับสืออวี่ไป๋ เธอก็ไม่ยินยอมพร้อมใจ บ้านสือรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว แม้รู้ว่าสามปีมานี้พวกเขาแต่งงานแค่ในนามเท่านั้นก็คงไม่มีอะไรหรอก

แต่เสียงจิตใต้สำนึกกำลังแผดเผาเธอไม่หยุด

สีหน้าตกตะลึงของสืออวี่ไป๋เมื่อได้ฟังว่าสือจิ้งเสียนรู้ความจริงพลันปรากฏตรงหน้าเธอ เธอไม่สงสัยสักนิดถ้าสือจิ้งเสียนจะเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่สือ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่คืออะไรกันนะ?

แม่สือคงคุมตัวสืออวี่ไป๋ไปแล้วขอให้เธอและเขาหย่ากัน?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ฉือฮวนก็ใจเย็นไม่ได้อีก

ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งย่นระยะห่างระหว่างเธอกับสืออวี่ไป๋ไปเอง แต่ตอนนี้ราวกับมีคนเอามีดมาฟันสายใยระหว่างพวกเขา

เพลิงแห่งความกังวลไล้เลียหัวใจเธอเป็นครั้งคราว หญิงสาวทอดมองไปยังด้านนอกประตูอยู่บ่อยครั้งราวกับแค่เห็นเงาร่างนั้นก็จะสงบใจ

แต่กลับไม่เห็น

ไม่รู้ว่าสืออวี่ไป๋ไปไหน ระเบียงทางเดินต้อนรับคนผ่านไปมา ผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังเดินผ่าน เมื่อเห็นท่าทางไม่อยู่สุขของเธอก็ส่งสายตาแปลกประหลาดมาให้

เงาร่างที่คุ้นเคยก็ไม่ปรากฏขึ้นอีก ความรู้สึกผิดหวังยากจะอธิบายท่วมท้นเธอ

เธอบังคับตัวเองให้สงบใจแล้วรีบเข้านอน ถ้าเป็นอย่างนั้นจะได้ไม่ต้องมาวิตกกังวลแบบนี้

แต่ไม่ได้ผล

ยิ่งบังคับตัวเอง ยิ่งไร้หนทางสงบ

เธอเลยเปิดประตู วางแผนจะไปถามพนักงานรถไฟว่าห้องอาหารอยู่ที่ไหน

ชั่วพริบตาที่บานประตูเปิดออก เงาร่างสูงใหญ่ดังภูเขาอันคุ้นเคยก็โน้มตัวมาทางเธอ

เธอเห็นในมือของสืออวี่ไป๋ถือกล่องข้าวอยู่ ดวงตาสองข้างเขียนคำว่าสงสัยเต็มไปหมด “คุณจะไปไหนครับ?”

“คุณกลับมาแล้ว!”

ชั่วพริบตาที่เห็นเขา ความกังวลซึ่งท่วมใจของฉือฮวนราวกับสลายไป ความกระวนกระวายทั้งหลายเปลี่ยนเป็นความโหยหา เธอถึงขั้นไม่สนว่าเขากำลังถือกล่องข้าวอยู่แล้วจับมืออีกฝ่าย

จนกระทั่งอุณหภูมิจากมือใหญ่ส่งผ่านมา หัวใจที่แทบเด้งจากอกก็ค่อย ๆ กลับสู่ที่เดิม

“ฉันกำลังไปหาคุณค่ะ ทำไมคุณกลับมาช้าจังคะ?”

นัยน์ตาฉ่ำน้ำของเธอเต็มไปด้วยความโหยหา สืออวี่ไป๋ที่ถูกจ้องด้วยคลื่นอารมณ์พลันใจสั่น

สืออวี่ไป๋ชูกล่องข้าวในมืออีกข้างขึ้นมาอย่างมีความอดทน “คนเข้าแถวเยอะครับ”

“อ้อ”

ฉือฮวนนั่งบนเตียง มือสองข้างกอดเข่าแน่นราวกับถ้าทำแบบนี้เธอจะสบายใจ เธอมองสืออวี่ไป๋เปิดข้าวกล่องเงียบ ๆ

กลิ่นอาหารอบอวลทั่วตู้รถ เขาหยิบตะเกียบส่งให้เธอ

ฉือฮวนครุ่นคิด รับตะเกียบมา เชื่อฟังคำพูดของเขาแล้วนำอาหารส่วนของตัวเองมาไว้ข้างหน้า ข้าวที่เคลือบด้วยน้ำแกงหมูตุ๋นวาววับ ดูน่ากินเป็นพิเศษ

กลิ่นหอมของอาหารลอยเข้าจมูก แต่ฉือฮวนกลับไม่มีความอยากอาหารสักนิด

ใจเต้นอย่างไม่สบายใจ

สืออวี่ไป๋พบความผิดปกติของเธออย่างรวดเร็ว เขาเลิกคิ้ว “ไม่ถูกปากเหรอ?”

“…” ฉือฮวนส่ายหน้า

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้ว รอเธอเอ่ยปากเงียบ ๆ

ฉือฮวนพลันตัวสั่นภายใต้สายตาของเขา เธอวางตะเกียบลงแล้วกอดตัวเองแน่น

“สืออวี่ไป๋ ฉันทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปใช่ไหมคะ?”

“ฉันไม่ควรไปถามเรื่องพวกนั้นกับพี่คุณใช่ไหม?”

เสียงของเธอพลันเจือเสียงสะอื้น ทั้งที่อยากย้ำเตือนให้ตัวเองเข้มแข็ง แต่หยาดน้ำตาใสก็ไหลหยดลงแขน

ฉือฮวนร้องไห้จนไหล่สั่น รู้สึกลึก ๆ ว่าการร้องไห้ต่อหน้าสืออวี่ไป๋เป็นสิ่งที่เสียหน้ามาก เธอจึงซุกหน้าลง

เธอไม่กล้าเปล่งเสียง เสียงสะอึกสะอื้นดังจากลำคออย่างต่อเนื่อง ทั้งแหบทั้งแห้ง ตรงข้ามกับไหล่ที่สั่นเทา สืออวี่ไป๋ที่มองอยู่พลันโศกเศร้า

นิ้วมือเรียวเห็นข้อนิ้วของเขาวางตะเกียบลง แล้วโอบเธอที่กอดเข่าอยู่เข้าเต็มอก

“ร้องไห้ทำไมครับ?”

“ฉันไม่อยากหย่าค่ะ”

ฉือฮวนร้องไห้จนสายตาพร่าเลือน เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเคร่งขรึมที่อยู่ตรงหน้า สืออวี่ไป๋เหมือนฝันหวานในชีวิตนี้ของเธอ คนที่ถูกทิ้งเหมือนรองเท้าคู่เก่าในชาติก่อน ทำไมการอยู่ด้วยกันในชีวิตนี้มันยากขนาดนี้?

“สืออวี่ไป๋ ฉันไม่อยากจากคุณไป”

“ใครก็อย่าคิดมาแยกพวกเราจากกัน”

เธอออกแรงดึงคอเสื้อเขาแน่น ร้องไห้แทบขาดใจ น้ำตาเปียกชุ่มเสื้อเชิ้ตของเขา ความอุ่นและเย็นนั้นราวกับกำลังชักนำสายฝนมาสู่ใจเขา

“พูดอะไรโง่ ๆ ใครบอกจะแยกเราออกจากกัน?”

“ฉันกลัวค่ะ”

ฉือฮวนพูดตะกุกตะกัก “พี่คุณรู้เรื่องนี้แล้วก็คงจะไปบอกคุณแม่ใช่ไหมคะ ถ้าคุณแม่รู้ ท่านคงไม่ปรานีฉัน เธอต้องให้ฉันหย่ากับคุณแน่ ใช่ไหมคะ?”

ก้นบึ้งของสืออวี่ไป๋มีความมืดแวบผ่าน

“ไม่มีเรื่องอย่างนั้นหรอกครับ”

“ไม่ร้องนะ”

เขาดันเธอออก นิ้วเรียวยาวเช็ดน้ำตาให้เธอ “คุณนี่ตีตนไปก่อนไข้จริง ๆ นะ”

ฉือฮวนหยุดร้องแล้ว มองเขาทั้งสะอื้น

“คุณกล้าพูดว่าถ้าคุณแม่รู้แล้วจะไม่ต่อต้านหรือเปล่าคะ?”

“กล้าครับ”

คิ้วของฉือฮวนตกลง

“ต่อให้เป็นแบบนั้น ถึงแม้แม่จะไม่เห็นด้วย คุณก็จะเชื่อฟังแม่แล้วหย่ากับผมเหรอครับ? หรือผมจะต้องฟังแม่แล้วหย่ากับคุณด้วย?”

สืออวี่ไป๋พูดอย่างสบาย ๆ “ตอนแรกแม่ก็ไม่ให้ผมแต่งงานกับคุณเหมือนกัน แต่ผมก็แต่งจนได้นี่ ใช่ไหม?”

ฉือฮวนรู้สึกว่าสืออวี่ไป๋กำลังทำเธอมึน “แต่นี่ไม่เหมือนกันนี่คะ ตอนแรกเป็นเพราะฉันท้องสือเยี่ยนอยู่ ผู้เฒ่าผู้แก่อย่างคุณแม่เห็นแก่ลูกเลยไม่จุกจิกอะไรกับพวกเรา”

“แต่…”

นัยน์ตาชุ่มฉ่ำของฉือฮวนจดจ้องที่เขา “เราแต่งงานแค่เปลือกนอกมาสามปี ในสายตาพวกเขาเป็นความอัปยศใหญ่หลวง”

“อวี่ไป๋…”

“หืม?”

“ไม่อย่างนั้น…” ฉือฮวนกัดปาก มองเขาเหมือนอยากพูดแต่ยั้งไว้ ยังไม่ทันพูดออกมา ใบหูก็แดงทั้งแถบก่อนแล้ว

เพียงเห็นสายตาพร่ามัวของเธอ สืออวี่ไป๋ก็เข้าใจความคิดเธออย่างปรุโปร่ง เขาถึงขั้นขมวดคิ้ว

“คุณเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อไหมคะ?”

“ไม่อย่างนั้น…พวกเรา?”

ฉือฮวนกระตือรือร้นที่จะลอง แถมยังคาดหวังเต็มเปี่ยม แก้มแดงด้วยความเขินอายไปแล้ว

นิ้วเธอไต่ขึ้นมือใหญ่ของเขาทีละนิ้ว จากนั้นกุมมือเขาแน่นท่ามกลางสายตาของเขา

จิตใจสาวน้อยของเธอในตอนนี้พลันพุ่งขึ้นจุดสูงสุด

เมื่อเห็นใบหน้าใกล้แค่เอื้อมของเขา เธอสูดหายใจลึก ขนตาสั่นไหว หลับตาลง

ริมฝีปากแดงของเธอสั่นระริก เข้าใกล้ทีละนิด จนกระทั่งลมหายใจปนเปกันจึงเปลี่ยนเป็นความยุ่งเหยิงโดยสมบูรณ์