บทที่ 70 หลุม

ฉือฮวนเผชิญหน้ากับหลัวเชี่ยนด้วยสีหน้าคล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ไล่ฉันออกไปแล้วคิดว่าคุณจะไต่เต้าตำแหน่งภรรยาได้อย่างราบรื่นเหรอ?”

พอความคิดในใจหลัวเชี่ยนถูกเปิดเผย เธอก็โกรธทันที “คุณพูดมั่วอะไร คิดว่าทุกคนมีความคิดสกปรกเหมือนคุณและหมกมุ่นแต่กับเรื่องความสัมพันธ์ชายหญิงเหรอ?”

เมื่อคนอื่นได้ยินคำพูดของฉือฮวน พวกเขาก็เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเธอ ก่อนหน้านี้เห็นเธอไม่พูดอะไร จึงคิดว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะมีฝีปากเฉียบคม แม้แต่กลอุบายของหลัวเชี่ยนก็มองออกชัดเจน

“หลัวเชี่ยน ไม่คิดเลยว่าความคิดคุณจะถูกเขียนไว้บนหน้า ใคร ๆ ก็มองออกหมดแล้ว คุณควรหยุดเสแสร้งได้แล้ว!”

ชายหนุ่มที่เพิ่งเยาะเย้ยฉือฮวน ตอนนี้เริ่มตำหนิหลัวเชี่ยนแบบไม่ไว้หน้า

หลัวเชี่ยนยืนอยู่ต่อหน้าฉือฮวน ใบหน้าขาวซีดของเธอแดงขึ้นเรื่อย ๆ

“หวังจิ้งจือ หุบปาก!”

หลัวเชี่ยนตะโกนใส่ฉือฮวน “ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะหย่ากับสืออวี่ไป๋แล้วไปหาที่กบดาน”

“ยั่วยวนผู้ชายคนหนึ่งไม่สำเร็จ ก็ปล่อยให้ครอบครัวเขามาโวยวายที่สำนักงานรัฐบาลท้องถิ่นอย่างไร้ยางอาย คุณเป็นภรรยามีลูกติดกับสืออวี่ไป๋ ไม่นานเขาก็จะถูกคุณฆ่าตาย!”

ใบหน้าของฉือฮวนหม่นลง หลัวเชี่ยนเป็นคนหน้าด้านที่ประจานเธอได้ง่ายดายต่อหน้าเพื่อนร่วมงานจำนวนมาก

“คุณหลัว สิ่งที่คุณพูดไม่ถูกต้อง คุณเอาแต่ใส่ร้ายฉันเรื่องยั่วยวนผู้ชาย มีหลักฐานอะไรบ้างไหม?”

“และเกรงว่าคุณจะไม่เคยย้อนมองดูตัวเองเลย คุณเป็นคนรู้จักข้างไหนของสืออวี่ไป๋เหรอ ถึงได้คุยกับฉันด้วยน้ำเสียงด่าท่อกันขนาดนี้?”

“บางคนรู้ชัดเจนว่าคุณและสืออวี่ไป๋เป็นเพียงเพื่อนร่วมงาน แต่คนที่ไม่รู้คงนึกว่าคุณเป็นแม่ของสืออวี่ไป๋ ถึงได้กังวลเรื่องครอบครัวเขามากแบบนี้”

คำพูดของฉือฮวนไม่ได้สะเทือนหลัวเชี่ยนสักนิด เธอดูหมิ่นว่า “ยังต้องการหลักฐานอะไรอีก ใครในละแวกนี้ไม่รู้เรื่องอื้อฉาวระหว่างคุณกับเฉิงจื่อเฉียนบ้าง?”

“คุณกล้าสาบานต่อหน้าผู้คนมากมายว่าระหว่างคุณกับเฉิงจื่อเฉียนไม่มีอะไรกันแม้แต่นิดเดียวไหม?”

พอได้ยินคำพูดของหลัวเชี่ยน หลายคนก็เริ่มโห่เชียร์เอาสนุก

“ใช่ หากคุณบริสุทธิ์ก็สาบานให้เราได้ยินด้วย”

ใบหน้าของฉือฮวนซีดขาว

ต่อให้สาบานต่อหน้าผู้คนมากมาย ก็คงไม่พ้นเป็นเรื่องไร้สาระให้คนหัวเราะเล่น

เธอกำฝ่ามือแน่น รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเข็มทิ่ม ก่อนจะบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์

เมื่อเห็นความพึงพอใจในสายตาของหลัวเชี่ยน เธอก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “จะฟังฉันพูดอะไร?”

“คุณหลัวก็เป็นข้าราชการเหมือนกัน ที่จริงตำแหน่งยังต่ำพอ ๆ กับสาวซุบซิบที่ปล่อยข่าวลือในหมู่บ้าน”

หลัวเชี่ยนเลือดขึ้นหน้า “เธอนี่มัน!”

ฉือฮวนบีบข้อนิ้วเรียวของเธอ เอาชนะความโกรธสุดขีด เอ่ยว่า “ไม่รู้ว่าคุณหลัวเคยได้ยินคำพูดนี้ไหม?”

“คำพูดอะไร?”

ดวงตาของหลัวเชี่ยนปกคลุมด้วยหมอกหนา

“ข่าวลือหยุดที่คนฉลาด” เสียงของฉือฮวนเบาและอ่อนหวาน หญิงสาวมองหลัวเชี่ยนด้วยรอยยิ้มจนคิ้ววาดโค้ง “แต่เห็นได้ชัดว่าคุณหลัวไม่ใช่คนฉลาด”

พูดจบฉือฮวนก็เลิกคิ้ว “ฉันยังต้องช่วยสืออวี่ไป๋เก็บของ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว อย่ามาขวางทางฉัน”

หลัวเชี่ยนที่เพิ่งได้สติ พลันโกรธจนสีหน้าซีดขาว

ในความคิดเธอ ฉือฮวนควรจะเป็นพวกสวยแต่รูป คนคนนี้ไม่เพียงก่อให้เกิดเรื่องฉาวโฉ่เท่านั้น แต่เธอยังทำให้สืออวี่ไป๋ตกงานด้วย ทุกสิ่งสามารถทำให้เธอถูกตอกบนเสาแห่งความอัปยศ

แต่การโจมตีโต้กลับของฉือฮวนนั้นรวดเร็ว เด็ดเดี่ยว และแม่นยำ พร้อมด้วยไหวพริบอันชาญฉลาด

ความสบายที่ใช้กำลังเพียงเล็กน้อยแบบนี้ ได้ผลมากกว่าการฆ่าหลัวเชี่ยนตรง ๆ เสียอีก

เหล่าเพื่อนร่วมงานรับชมละครฟอร์มยักษ์ กระซิบกระซาบกันที่ด้านหนึ่งราวกับไม่มีใครอยู่รอบข้าง

“ภรรยาของอวี่ไป๋ไม่ธรรมดาเลย พูดไม่กี่คำก็ทำเอาหลัวเชี่ยนพูดไม่ออกแล้ว”

“นี่ การก่อเรื่องทะเลาะวิวาท แล้วยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นคนธรรมดาแบบไหนกันล่ะ?”

“แต่ฉันคิดว่าแผนของหลัวเชี่ยนสูญเปล่า สืออวี่ไป๋ลาออกแล้ว เธอจะยังสนใจเขาอยู่อีกไหม?”

หลัวเชี่ยน “…”

เธอจ้องฉือฮวนด้วยความโกรธแล้วหันกลับไปที่โต๊ะทำงาน

ริมฝีปากฉือฮวนเหยียดจนเป็นเส้นตรง

ไม่คิดเลยว่าบุคลิกของหลัวเชี่ยนจะอ่านง่ายขนาดนี้ แต่แบบนี้ก็ดี ความคิดของคนแบบนี้เขียนไว้บนใบหน้า ทำให้รับมือได้ง่าย

ตอนนี้เอง มีเสียงฝีเท้าที่ทางเดิน

สืออวี่ไป๋และหม่าฮว๋ายเหรินต่างก็ปรากฏตัวที่ประตู

ฉือฮวนหยิบรูปถ่ายครอบครัวบนโต๊ะขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวแล้วถามว่า “คุณกลับมาแล้วเหรอ?”

เสียงเธอทั้งนุ่มนวลและอ่อนหวาน พร้อมกับความคิดถึงที่ไม่อาจอธิบายได้ ทันทีที่เห็นสืออวี่ไป๋ ดวงดาวนับไม่ถ้วนก็เปล่งประกายจากดวงตาคู่งาม

เมื่อเห็นภาพนี้ หม่าฮว๋ายเหรินก็ประหลาดใจ

พูดได้ว่าเขาเคยเห็นความสัมพันธ์ที่สามีภรรยาคู่นี้มีต่อกัน เมื่อก่อนฉือฮวนต่อต้านสืออวี่ไป๋สุดชีวิต ไม่เคยปฏิบัติตัวดี ๆ ต่อเขาเลย

ผ่านไปเพียงไม่นาน ทำไมฉือฮวนถึงมองสืออวี่ไป๋ราวกับได้พบคนที่กำลังตกหลุมรัก?

หม่าฮว๋ายเหรินเหลือบมองสืออวี่ไป๋ด้วยความสงสัย

แต่เขาบังเอิญเห็นลูกกระเดือกของสืออวี่ไป๋ขยับขึ้นลง

“…”

บรรยากาศที่คลุมเครืออย่างอธิบายไม่ถูกนี้มันอะไรกัน!

“…อืม”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องเอาของอะไรไปบ้าง ก็เลยยังไม่ได้เก็บอะไรมาก”

ฉือฮวนใส่พวกของจิปาถะ เช่น ปากกาและปากกาลูกลื่นลงในกล่องกระดาษแข็งที่อยู่ในมือ

“ผมมาแล้ว”

สืออวี่ไป๋ขยับเข้าใกล้เธอ

เมื่อขายาวคู่นั้นเข้ามาใกล้ กลิ่นอายฮอร์โมนที่แข็งแกร่งก็กระทบใบหน้าเธอ ฉือฮวนสูดลมหายใจอย่างระมัดระวัง มองนิ้วเรียวยาวของเขาหยิบสิ่งของจากโต๊ะลงในกล่องด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

หม่าฮว๋ายเหรินปรบมือแล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการเฉียนเพิ่งอนุมัติจดหมายลาออกของสืออวี่ไป๋ จากนี้ไปเขาไม่ใช่เพื่อนร่วมงานของเราอีกต่อไป”

“ผู้อำนวยการเฉียนบอกว่า ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนร่วมงานและรู้จักกันมานาน คืนนี้จะเลี้ยงอาหารค่ำนายที่ร้านต้าซานฝู ถือเป็นการเติมเต็มมิตรภาพของเรา”

“อวี่ไป๋ นายลาออกจริง ๆ เหรอ?”

เพื่อนร่วมงานทยอยมาข้างหน้าเพื่อแสดงความกังวล

“แล้วหลังจากลาออกนายอยากไปไหน?”

“จริงสิ เตรียมจะไปสมัครงานที่ไหน”

เพื่อนร่วมงานชายเข้ามาถามอย่างสงสัย

แม้แต่หลัวเชี่ยนก็กำมือของเธอแน่น รอคำตอบของสืออวี่ไป๋อย่างใจจดใจจ่อ

เขาเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการแต่งงานที่หลัวเชี่ยนมองหามานานหลายปี เมื่อเห็นเขาลาออกกะทันหัน ในใจเธอก็รู้สึกซับซ้อนอย่างอธิบายไม่ถูก

สืออวี่ไป๋รีบเก็บสิ่งของที่เขาต้องการและลุกขึ้นยืน

ฉือฮวนก้มศีรษะลงปิดกล่องกระดาษแข็งด้วยเทปกาว

สืออวี่ไป๋สีหน้าแววตายิ้มแย้ม เหลือบมองดูท่าทางยุ่ง ๆ ของฉือฮวนจากหางตา ประกายแสงวาบขึ้นที่ก้นบึ้งหัวใจ “หลังลาออก ฉันวางแผนจะช่วยภรรยาขายเสื้อผ้า”

“จากนี้ไปเธอจะเป็นเจ้านายฉัน”

เพื่อนร่วมงานชายตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็เริ่มส่งเสียงเชียร์และยกย่องเขา

“โอ้ แบบนี้ก็เป็นนายของตัวเองสิ!”

“ยินดีด้วย เป็นเจ้านายก็ดี อย่างน้อยก็มีเวลาว่าง ไม่เหมือนกับเราที่ทำงานในสำนักงาน นั่งทั้งวันเหนื่อยจะแย่”

“อวี่ไป๋ ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้นายจะหาเงินได้มากจากการขายเสื้อผ้าที่แผงขายของ ไม่งั้นนายคงไม่ยอมลาออก”

เพื่อนร่วมงานบางคนสืบถาม

ในบรรยากาศที่กำลังกลมกลืนกัน เสียงที่ไม่ประสานก็แทรกเข้ามาจากด้านข้าง!

“โง่งม!”

“สืออวี่ไป๋ คุณโง่หรือเปล่า? แทนที่จะทำงานประจำมั่นคงดี ๆ คุณกลับเลือกไปทำอาชีพอิสระ!”