บทที่ 61 ต่อไปนี้ฉันชอบแค่คุณเท่านั้น!

เสียงที่เย็นชาและยับยั้งชั่งใจของสืออวี่ไป๋กระซิบข้างหู “ไม่นับว่าเป็นคำขอโทษ นั่นมันเรื่องก่อนที่คุณจะแต่งงานกับผม”

ฉือฮวนหยุดสะอื้นและมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

รอบกายร่างสูงของเขาอาบไปด้วยแสงจากดวงไฟสีแดงขาว ราวกับว่าเขาอยู่ห่างจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ผมไม่สามารถควบคุมได้ว่าก่อนหน้านี้คุณชอบใคร”

เขาก้มศีรษะลง เช็ดน้ำตาออกจากหางตาของเธอทีละหยดด้วยปลายนิ้วหยาบกร้าน

เมื่อเห็นสีแดงช้ำรอบดวงตาเธอ เสียงก็เริ่มอ่อนลง “ผมไม่คิดสนใจเรื่องอดีต แต่ต่อจากนี้ไป…”

คำบอกรักที่งดงามที่สุดในโลกเป็นเช่นนี้เอง!

ฉือฮวนไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นได้ เธอจับนิ้วของเขาไว้อย่างเขินอาย

“ต่อไปนี้ฉันชอบแค่คุณเท่านั้น!”

“ฉันจะจีบคุณ อวี่ไป๋”

ตอนนี้ความเศร้าโศกที่ซ่อนเร้นอยู่ในดวงตาของสืออวี่ไป๋มานานในที่สุดก็หายไป เมื่อมองดวงตาที่เป็นประกายของฉือฮวน เขาก็ยิ้มมุมปากเพียงจาง ๆ จนแทบไม่เห็น

“คุณได้รับอนุญาตให้จีบผม”

ร่างสูงของสืออวี่ไป๋ยืนตรงและมองเธอเรียบ ๆ ภายใต้แสงไฟ

วันถัดมา

สืออวี่ไป๋ขอลางาน และทั้งสองก็ไปที่หมู่บ้านด้วยกัน

เมื่อพวกเขาปรากฏตัวพร้อมกันในหมู่บ้าน ก็ดึงดูดผู้คนมากมายให้หันมอง

ฉือฮวนพาสือเยี่ยนไปที่บ้านคุณยายก่อน

บังเอิญฉือโหย่วจินอยู่ที่บ้านด้วย หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน แม่ฉือก็คิดถึงหลานชายของเธอ จึงรีบรับตัวสือเยี่ยนไปทันที

“สือเยี่ยน ไม่ได้เจอกันหลายวัน คิดถึงคุณยายบ้างไหม”

สือเยี่ยนถือโอกาสกอดคอคุณยาย และถูไถแก้มของเธอด้วยความรัก

ปากเล็ก ๆ สีแดงหลุดออกมาหนึ่งคำ “คิดถึง!”

ฉือโหย่วจินสบตาร่างคู่สามีภรรยาก่อน จากนั้นก็หยอกล้อสือเยี่ยนครู่หนึ่ง ทำให้แม่ฉือเห็นภาพของความสามัคคี ก่อนเอ่ยว่า “ฉันจะพาสือเยี่ยนไปที่ร้านสหกรณ์ซื้อขนมอร่อย ๆ กิน”

แม่ฉืออุ้มสือเยี่ยนและออกไปอย่างร่าเริง

จากนั้นดวงตาที่เคร่งขรึมของฉือโหย่วจินจึงจ้องไปที่ฉือฮวน

นับตั้งแต่ฉือฮวนยังเด็ก ไม่มีใครในครอบครัวที่เธอกลัว ยกเว้นเพียงฉือโหย่วจินผู้เป็นพ่อ

ตระกูลฉือเป็นครอบครัวที่มีพ่อเข้มงวดแม่ใจดี ฉือโหย่วจินเข้มงวดมากกับลูก ๆ ตั้งแต่ยังเด็ก

“พ่อได้ยินมาว่าแกก่อเรื่องใหญ่ใช่ไหม?”

ฉือโหย่วจินเริ่มโมโหฉือฮวน ไม่สนใจว่าลูกเขยของเขาจะอยู่ข้างตัว เขาไม่ไว้หน้าลูกสาวสักนิด

หัวใจของฉือฮวนเต้น ‘ตุบ ๆ’ สลดลงในทันที

เมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยพายุของฉือโหย่วจิน บางทีเธอก็อยากจะวิ่งหนีไปเลย แต่เธอยังคงระงับแรงกระตุ้นนี้และยืนนิ่งราวกับว่าฝ่าเท้ามีรากยึดไว้

“…ใช่ค่ะ”

หลังจากเกิดใหม่ แม้เธอจะคิดมานานแล้วว่าเรื่องฉาวกับเฉิงจื่อเฉียนจะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว แต่ฉือฮวนก็ยังคงตัวสั่นกลัวเมื่อเวลานี้มาถึง

เธอกัดฟันด้วยความละอายใจ แต่ยังคงเผชิญหน้ากับฉือโหย่วจินอย่างกล้าหาญ

“พ่อคะ หนูรู้ว่าหนูผิด”

“หนูรู้ด้วยว่าหนูทำผิดต่อสืออวี่ไป๋ แต่ไม่ว่าต้องเผชิญกับการลงโทษแบบไหน หนูก็…”

เพียะ!

ฉือโหย่วจินพุ่งเข้ามาและตบใบหน้าฉือฮวนอย่างแรง

รอยนิ้วทั้งห้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวเรียบเนียนของเธอทันที

ความเจ็บปวดแสบร้อนแผ่ซ่าน จนฉือฮวนต้องกัดฟันทนและไม่พูดอะไรสักคำ

เธอไม่คิดว่าฉือโหย่วจินจะตัดสินผิดถูกตามชอบเช่นนี้ เขาตบหน้าเธอโดยไม่ทันฟังเธอพูดให้จบดีเลย

“กล้าดียังไงมาแก้ตัว!”

“ฉันคิดว่าเป็นเพราะฉันกับแม่แกตามใจมากเกินไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแกถึงมีนิสัยไร้ยางอาย! เรื่องนี้ที่แกก่อไว้ รู้สึกละอายใจต่ออวี่ไป๋บ้างหรือเปล่า!”

แม้ว่าแม่ฉือจะชอบวิพากษ์วิจารณ์สืออวี่ไป๋ แต่ฉือโหย่วจินพอใจกับลูกเขยของเขามาก

ขณะที่เผชิญหน้ากับลูกเขยคนนี้ หลังตรงของเขาซึ่งอยู่ในกองทัพมาหลายปีก็อดไม่ได้ที่จะค้อมลง เขาหายใจเข้า รู้สึกผิดมากจนแทบไม่กล้ามองดวงตาสืออวี่ไป๋ตรง ๆ

“อวี่ไป๋ นี่เป็นความผิดของพ่อกับแม่เองที่ไม่เลี้ยงดูฮวนฮวนให้ดี พ่อจะขอให้เธอขอโทษลูก เพื่อเห็นแก่พ่อ อย่าถือสาเธอ…”

ฉือฮวนเข้าใจแล้ว ตอนนี้พ่อกำลังร้องขอความเมตตาจากสืออวี่ไป๋

ทันใดนั้นขอบตาของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าว ริมฝีปากสั่นตาม

“พ่อ…”

เมื่อฉือโหย่วจินเห็นฉือฮวน ดวงตาของเขาก็หม่นลง

“แกยังไม่ได้ขอโทษอวี่ไป๋!”

ก่อนที่ฉือฮวนจะเปิดปาก เสียงของสืออวี่ไป๋ก็ดังก้องข้างหู

“พ่อครับ เรื่องพวกนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว”

พูดจบมือของฉือฮวนก็ถูกกุมด้วยสัมผัสอบอุ่น ตามมาด้วยการจ้องมองที่ร้อนแรงและยาวนานของสืออวี่ไป๋

“ฮวนฮวนขอโทษผมแล้ว”

ฉือโหย่วจินตกตะลึง แต่พูดอย่างไม่พอใจว่า “อวี่ไป๋ อย่าหลงกลคำพูดหวาน ๆ ของเธอ วันนี้พ่อจะสอนบทเรียนให้เธอ”

ฉือฮวนมองฉือโหย่วจินที่กำลังโมโห แก้มเธอก็เริ่มเจ็บอีกครั้ง

“พ่อ!”

แขนหนึ่งกางออกกำบังข้างหน้าฉือฮวน เพื่อปกป้องเธออย่างมั่นคง

“ฮวนฮวนร้องไห้ตอนที่เธอขอโทษผม” ดวงตาอันอ่อนโยนและทรงเสน่ห์ของสืออวี่ไป๋ส่งผลต่อบรรยากาศ เขามองเธออย่างอบอุ่น

“ผมเชื่อเธอ เธอกลับใจแล้วจริง ๆ”

จากนั้นฉือโหย่วจินก็ลดฝ่ามือสั่นเทาของเขาลง ดวงตาแดงก่ำ กัดฟันแล้วพูดกับฉือฮวนว่า “แกพึ่งพาอวี่ไป๋ให้ดูแลแก!”

“ที่แกได้แต่งงานกับอวี่ไป๋เป็นเพราะผลบุญที่ทำไว้ในชาติก่อน ๆ คนอย่างแกเนี่ยนะ!”

ฉือฮวนเพิ่งมีโอกาสขัดจังหวะ ขอบตาเธอร้อนผ่าว แต่ยังคงพูดอย่างกล้าหาญว่า “พ่อ หนูแค่อยากบอกพ่อว่าหนูจะไม่ปล่อยมือของสืออวี่ไป๋ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูจะใช้ชีวิตไปกับเขา!”

เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของฉือฮวน ฉือโหย่วจินจึงมั่นใจว่าเธอกลับใจอย่างแท้จริง

“แกพูดจริงเหรอ?”

“จริงยิ่งกว่าทองคำแท้”

คนที่รับคำในครั้งนี้คือสืออวี่ไป๋

ฉือโหย่วจินรู้สึกละอายใจต่อสืออวี่ไป๋มากขึ้นไปอีก

“พ่อครับ วันนี้ฮวนฮวนกับผมมาที่นี่เพราะเรื่องของครอบครัวเฉิง คุณอยู่บ้านพักผ่อนก็ได้ อีกเดี๋ยวเราก็ไปแล้ว”

“เรื่องอะไร?”

ฉือโหย่วจินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “แต่มันเกี่ยวกับเรื่องของเด็กจากตระกูลเฉิงคนนั้นที่ต้องเข้าคุกหรือเปล่า”

สืออวี่ไป๋หยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “…ใช่ครับ”

“พ่อจะไปด้วย!”

ฉือโหย่วจินไม่รู้จะเอาใบหน้าชราของตนไปซุกไว้ไหน ลูกสาวของเขาก่อเรื่องแบบนั้น จะให้ลูกเขยเป็นคนจัดการความวุ่นวายได้อย่างไร?

“พ่อไม่เหมาะที่จะออกหน้าในเรื่องนี้”

หลังจากการโน้มน้าวของสืออวี่ไป๋ ฉือโหย่วจินจึงล้มเลิกความคิดนี้

ทั้งสองคนเดินตรงไปที่บ้านของเฉิงจื่อเฉียน

ครอบครัวของเฉิงจื่อเฉียนไม่ได้ร่ำรวย เป็นบ้านขนาดเล็กและทรุดโทรม สมาชิกครอบครัวหลายรุ่นอาศัยรวมกันอยู่ที่นี่ กระเบื้องสีครามบนหลังคาผุพัง ขณะที่ฝนตกหนักภายนอกบ้านจะมีฝนเบา ๆ รั่วลงมาในบ้าน

ชาติก่อนเธออาศัยอยู่ที่นี่ ฉือฮวนจึงรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าสภาพแวดล้อมที่นี่เลวร้ายแค่ไหน

แม้ตระกูลเฉิงจะตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ แต่ก่อนที่ความสัมพันธ์ผิดศีลธรรมระหว่างเฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจูจะถูกเปิดเผย เธอก็ยอมอดทนเพื่อความรักอย่างลม ๆ แล้ง ๆ นี่

ตอนนี้ยืนอยู่หน้าลานที่คุ้นเคยแต่ก็แปลกที่ ฉือฮวนรู้สึกราวกับว่าอยู่ในอีกโลกหนึ่ง

หลังจากเคาะประตู ใบหน้าที่ดุร้ายและอัปลักษณ์ของแม่เฉิงก็ปรากฏสู่สายตา ทันทีที่เห็นเธอ ความเกลียดชังรุนแรงก็ถาโถมเข้าสู่หัวใจของฉือฮวน ร่างกายพลันรู้สึกอึดอัดและประหม่าขึ้นมา

รูปภาพของแม่เฉิงที่โหดร้ายต่อเธอในชีวิตก่อนหน้าปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอทีละภาพ!

แม่เฉิงจะส่งจดหมายรักคืนให้เธอไหม?

จู่ ๆ หัวใจของฉือฮวนก็เต้นแรงราวกับจะพุ่งทะลุออกมาจากอก