บทที่ 54 ข้อนิ้วสีขาวที่ถือกล้อง

ในสวนสัตว์มีคนไม่มากเนื่องจากไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ สือเยี่ยนซื้อของเล่นพลางตะโกนบอกให้ฉือฮวนไปเล่นม้าหมุนด้วยกัน

ฉือฮวนเพียงตอบตกลงโดยไม่ขัดใจเขา ขณะที่กำลังจะไปหาสือเยี่ยน สืออวี่ไป๋ก็หยุดเธอไว้

แววตาของเขาจ้องลึก “ให้เขาเล่นคนเดียว”

“คุณแค่คอยอยู่ข้าง ๆ ก็พอ”

ฉือฮวนยังไม่วางใจ จึงยอมไปเล่นม้าหมุนกับสือเยี่ยน เมื่อดนตรีเริ่ม สายลมพลันพัดกระโปรงของเธอพลิ้ว ผิวของเธอขาวกระจ่างใสภายใต้แสงแดด ลักยิ้มบนแก้มของเธอจึงสามารถมองเห็นได้ชัดเจน

เธอยิ้มจนตาหยี ก้มศีรษะลง และพูดอะไรบางอย่างกับสือเยี่ยนอย่างอดทน ม้าหมุนวนไปรอบ ๆ ครู่หนึ่งก็หมุนวนไปทางสืออวี่ไป๋ และอีกครู่หนึ่งก็หมุนห่างออกไป

หัวใจของสืออวี่ไป๋เต้นแรง นิ้วเรียวยาวถือกล้องเพื่อบันทึกฉากน่าทึ่งนี้ลงม้วนฟิล์ม

ม้าของฉือฮวนและสือเยี่ยนหมุนกลับมา เมื่อพวกเขาเห็นสืออวี่ไป๋ ประกายดาวเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นในดวงตา ทั้งคู่ยิ้มอย่างสดใสให้เขา

สืออวี่ไป๋หยิบกล้อง ข้อนิ้วของเขามีสีขาวนวล

เขากดชัตเตอร์กล้องขนาดกะทัดรัด ริมฝีปากเผยยิ้มเล็กน้อย

หลังจากเล่นม้าหมุนแล้ว เจ้าตัวเล็กก็อยากจะไปดูเสือและสิงโต

จะเข้าไปยังโซนเสือและสิงโตต้องซื้อตั๋วผ่านประตูเพิ่ม

สือเยี่ยนตะโกนให้ฉือฮวนอุ้มเขา แต่สืออวี่ไป๋ไม่ยอม

ผลที่ตามมาของความบาดหมางระหว่างพ่อลูกคือมือซ้ายสือเยี่ยนจับมือสืออวี่ไป๋ และมือขวาจับมือฉือฮวน

เด็กชายตื่นเต้นมากจนดึงแขนผู้ใหญ่ทั้งสองคนมาแกว่งเป็นชิงช้า

ฉือฮวนตามใจเขา ทั้งสองจึงยึดตัวเด็กชายตัวเบาไว้ ให้เขาได้สัมผัสการบินไปบนท้องฟ้าอย่างมีความสุข

เมื่อพวกเขามาถึงโซนสัตว์ดุร้าย สืออวี่ไป๋ก็ไปต่อคิวเพื่อซื้อตั๋ว

ฉือฮวนซื้อไอศกรีมสามแท่งแล้วนั่งรอชายหนุ่มใต้กันสาดร้าน

สือเยี่ยนน้อยถือไอศกรีมแท่งหนึ่งกินอย่างเอร็ดอร่อย

เธอถือไว้ข้างละแท่ง โน้มตัวลงแล้วเช็ดครีมออกจากมุมปากของเด็กชายเบา ๆ

ตอนนั้นเอง ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ผ่านเข้ามาในสายตา

เขาเป็นชายหนุ่มในวัยยี่สิบกว่าปี ในอ้อมแขนอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผิวขาวราวกับหยก เด็กหญิงงดงามมาก เธอสวมชุดเจ้าหญิงสีชมพู และตัดผมทรงเจ้าหญิง*[1] เธอสวยจนใคร ๆ ก็ไม่อาจละสายตาจากพวกเขาได้

ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตยี่ห้อโอโลสีขาว กางเกงขายาวสีดำ สวมรองเท้าหนังเป็นมันเงา

จมูกเขาโด่ง เบ้าตาลึก และผิวขาว มีเม็ดเหงื่อเกาะปลายจมูกขณะวิ่งมาตามทาง เข้าร้านมาได้เขาก็ตะโกนบอกเถ้าแก่

“สั่งไอศกรีมหน่อยครับ”

“พ่อคะ หนูอยากกินสองแท่ง!”

เด็กหญิงตัวน้อยยื่นปากเล็ก ๆ สีดอกกุหลาบและออดอ้อน มือขาวเนียนราวกับรากบัวก็ชูสองนิ้วด้วย

“ได้!”

“พ่อจัดให้!”

“เจ้าหญิงตัวน้อยของพ่อ อยากได้อะไรพ่อก็จะซื้อให้!”

ชายหนุ่มบีบจมูกเด็กหญิง

“ถ้าหนูอยากได้ดวงดาวบนท้องฟ้า พ่อก็จะเก็บมาให้!”

“พ่อเก่งที่สุด!”

ไม่นานเจ้าของร้านก็ส่งไอศกรีมที่หยิบออกมาจากช่องแช่แข็งให้พ่อและลูกสาวพร้อมรอยยิ้ม

นี่เป็นภาพที่ดูธรรมดามาก แต่ฉือฮวนยิ่งจับจ้องก็ยิ่งไม่อาจละสายตา เธอเฝ้าดูอยู่ที่ด้านหลังของทั้งสองตาแทบไม่กะพริบเป็นเวลานาน

ในเวลานี้เองที่เสียงฝีเท้ามั่นคงชะงักลง เสียงโกรธของสือวี่ไป๋ดังขึ้น

“เพลินตามากไหม?”

“หืม?”

เมื่อฉือฮวนหันกลับมา เธอก็เห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมและเย็นชา

เขาซื้อตั๋วกลับมาแล้ว ตั๋วในฝ่ามือบิดเบี้ยวและมีรอยยับเพราะความโกรธ

สืออวี่ไป๋หรี่ตามองเธอ ดวงตาของเขาสะท้อนประกายไฟจาง ๆ

เขาโกรธและหึงหวง

นี่เป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในใจของฉือฮวน

แต่ความคิดที่เร่งด่วนกว่านั้นก็ผุดขึ้นในใจ เธอส่งสือเยี่ยนเข้าสู่อ้อมแขนของสืออวี่ไป๋อย่างเร่งรีบ

“ฉันมีเรื่องด่วน รอฉันนะ เดี๋ยวกลับมา!”

พูดจบเธอก็เดินตรงไปทางด้านหลังพ่อและลูกสาวคู่นั้น!

สือเยี่ยนตกตะลึง ชนเข้ากับคางของสืออวี่ไป๋โดยไม่ทันได้ตั้งตัว

สืออวี่ไป๋จับสือเยี่ยนมาอุ้มไว้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธขณะมองแผ่นหลังที่รีบร้อนของฉือฮวน

ฉือฮวน…

เธออยากจะ… ทิ้งสามีและลูกอีกครั้งเหรอ?

สือเยี่ยนเห็นหางตาสีแดงจาง ๆ ของพ่อ ก็เอามือเล็ก ๆ ปิดตาเหมือนทุกครั้ง

แย่แล้ว พ่อโดนแม่ยั่วให้โมโหอีกแล้ว

ชีวิตของหนูน้อยอย่างเราช่างน่าเศร้าจริง ๆ

ฉือฮวนไม่รู้ว่าเธอถูกเข้าใจผิด เหตุผลที่เธออยากตามหาพ่อและลูกสาว เพราะจู่ ๆ เธอก็นึกถึงข่าวที่จะเกิดในภายหลัง

ไม่น่าแปลกใจที่ชายหนุ่มคนนั้นดูคุ้นหน้า แม้ไม่เคยเจอกันตรง ๆ มาก่อน แต่ทันทีที่พวกเขาหันกลับมา ฉือฮวนก็มีความคิดผุดขึ้นมา

ในช่วงบ่ายของวันที่ 23 พฤษภาคม พ.ศ.2525 ลูกชายของข้าราชการระดับสูงในเมืองหลวงพาหลานสาวเขามาเยี่ยมบ้านเกิด โดยไม่คาดคิด ขณะเดินชมโซนสัตว์ดุร้าย ผู้ดูแลลืมตรวจสอบว่ากลอนประตูหลุดขณะปิดประตู เสือที่หิวโหยมาหลายชั่วโมงกระโดดออกมา ทำให้ชายคนหนึ่งถูกเสือกัดตายเพราะปกป้องลูกสาว!

ตอนนี้ฉือฮวนเกิดใหม่แล้ว เธอไม่อาจทำเพียงเฝ้าดูโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นได้!

“เดี๋ยวก่อน! รอเดี๋ยวค่ะ!”

ฉือฮวนสวมรองเท้าส้นสูงจึงสะดุดล้มขณะวิ่ง ชายคนนั้นร่างสูงและขายาว แม้ว่าเขาจะอุ้มลูกสาว แต่เขาก็ยังอยู่ห่างออกไปและกำลังจะเข้าไปในโซนสัตว์ร้าย

เธอตะโกนอย่างรีบร้อน

แต่ชายคนนั้นจำเธอไม่ได้และคิดว่าเธอกำลังมองหาคนอื่น จึงทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินต่อไปข้างหน้า

สืออวี่ไป๋ตามมาโดยมีลูกชายอยู่ในอ้อมแขน เมื่อเห็นฉือฮวนเสี่ยงชีวิตเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง ก็เกิดความรู้สึกพลุ่งพล่านบางอย่างขึ้นในแววตา ขณะหนึ่งเขาถึงกับบีบมือแรง ๆ ที่แขนสือเยี่ยนด้วย

“พ่อ เจ็บ!”

เสียงใสของสือเยี่ยนทำให้สืออวี่ไป๋ตื่นจากภวังค์

“ถ้าวันนี้แม่ไม่กลับบ้าน ลูกต้องร้องไห้ให้แม่ดู เข้าใจไหม”

เสียงของสืออวี่ไป๋โหดร้ายและไม่มีความอบอุ่น

สือเยี่ยนเม้มริมฝีปาก อยากจะร้องไห้ให้สืออวี่ไป๋ดูเสียเดี๋ยวนั้น

เขาพึมพำ “เป็นเพราะพ่อไร้ความสามารถ ดูแลผู้หญิงของตัวเองไม่ได้ ก็เลยมาทรมานลูกชายแท้ ๆ!”

“พูดใหม่อีกทีซิ?”

สืออวี่ไป๋หรี่ตาลงและมองลูกชายที่ดื้อด้านของเขา

“ผม…”

เพียะ!

สืออวี่ไป๋พลิกตัวเด็กชายและตีก้นเขา

สือเยี่ยนโกรธมากจนกระโดดตัวยืนขึ้น แต่คำตอบของเขายังคงก้าวร้าว

“ผมไม่ได้พูดผิด พ่อนั่นแหละโง่เง่า! ผู้หญิงของตัวเองก็รักษาไว้ไม่ได้!”

เพียะ!

“พ่อเลว!”

“ผมจะหาแม่!”

…

ขณะที่พ่อและลูกชายยืนกันอยู่ในสนามรบนั้น ฉือฮวนก็หายใจหอบขณะคว้าแขนของชายคนนั้นไว้

“คุณคะ!”

“คุณคือ…”

พอเห็นใบหน้าฉือฮวน แววตาของลู่เช่อเฟิงก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ฉือฮวนวิ่งจนใบหน้าเล็ก ๆ แดงระเรื่อ ผิวเนียนละเอียดอ่อนของเธอถูกเคลือบไว้ด้วยชั้นแป้งฝุ่น ดวงตาสดใส และริมฝีปากสีแดงเชิดขึ้นเล็กน้อย ทำให้เธอดูสวยขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ฉัน…” ฉือฮวนเกิดอาการลังเลขณะเปิดปากพูด

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อฉือฮวน”

“มาหาผมมีเรื่องอะไรเหรอครับ?”

“คือว่า คุณกับลูกไปที่โซนสัตว์ดุร้ายไม่ได้”

“ทำไมล่ะครับ?”

ลู่เช่อเฟิงขมวดคิ้วด้วยความสับสน

“เพราะที่นั่นมันอันตราย”

ฉือฮวนพูดอย่างตรงไปตรงมา แต่คำตอบทำให้ลู่เช่อเฟิงและลู่ฉิงฉิงลูกสาวของเขาพูดอะไรไม่ถูก

ดวงตาโตของลู่ฉิงฉิงเกิดประกายวาบ “คุณป้า หนูไม่กลัวเสือหรอกค่ะ!”

“คุณป้าโตขนาดนี้แล้ว ไม่ได้กล้าหาญยิ่งกว่าหนูเหรอคะ?”

“ถ้ามองเสือผ่านกรงก็ไม่น่ากลัวหรอกจ้ะ แต่ถ้าเสือกระโจนออกมาล่ะ เธอกลัวไหม?”

ฉือฮวนพูดอย่างอดทนกับลู่ฉิงฉิง

นี่คือภาพที่สืออวี่ไป๋เห็นเมื่อเขาเดินเข้ามาขณะอุ้มสือเยี่ยนที่กำลังร้องไห้งอแง

ไม่ดูแลลูกชายตัวเอง กลับไปเอาใจใส่ลูกสาวของคนอื่น

บรรยากาศเยือกเย็นขึ้นกะทันหัน…

*[1] 公主头 ผมทรงเจ้าหญิง เป็นชื่อเรียกทรงผมแบบจีน หมายถึงผมยาวปานกลางมีหน้าม้า ผมบางส่วนมัดไว้ด้านหลังหรือถักเปีย และปล่อยผมที่เหลือลงตามธรรมชาติ