บทที่ 50 คุณไม่อยากจูบฉันเหรอ?

แพขนตายาวปรือขึ้นมองเขา ขณะที่เธอกัดริมฝีปากแดง

“…”

คำพูดที่มาถึงลำคอหยุดชะงักกะทันหัน และรอยแดงบนหูก็ลามไปทั่วใบหน้าอย่างรวดเร็ว

เธอเขินจนนิ้วเท้าขดตัวทีละนิ้ว

เขาเคลื่อนไหวตามใจชอบ เหมือนกับการลูบสัตว์ตัวเล็ก ๆ แต่ก็ทำให้เกิดระลอกคลื่นในหัวใจของฉือฮวน

เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงอ้อมกอดของพวกเขาเมื่อครู่นี้

อ้อมแขนของสืออวี่ไป๋อบอุ่นมาก จนเธอชักติดใจกลิ่นสะอาดนั้นแล้ว

นิ้วของเขาผละออกไปแล้ว แต่เสียงเย็นชายังคงก้องอยู่ในหู

“ทำไมไม่พูดล่ะ?”

พวกเขาอยู่ใกล้ชิดกันมาก บรรยากาศอบอวลด้วยความหวานล้ำ พวกเขาห่างกันเพียงคืบ แต่ฉือฮวนสร้างภาพสมมติขึ้นมาว่าพวกเขากำลังรักกันอย่างร้อนแรง

ตราบใดที่เขาอยู่ที่นี่ ชีวิตครอบครัวย่อมราบรื่น*[1]

“คุณอยากให้ฉันพูดอะไร?”

ฉือฮวนมองเขา

“คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมเหรอ?”

สืออวี่ไป๋หัวเราะเยาะตัวเอง

“ใครบอก!”

“ฉันแค่…ฉันแค่…”

ฉือฮวนพูดติดอ่าง จนไม่สามารถพูดจบประโยคได้

“แค่อะไร?”

สืออวี่ไป๋ถอนหายใจด้วยความเอ็นดู

ลมหายใจลอยเข้าหูเสมือนกระแสน้ำวน ส่งผลให้แนวกระดูกสันหลังของฉือฮวนสั่นสะท้านเล็กน้อย

เธอมองเขาด้วยความเขินอาย ในขณะที่เห็นดวงตาที่ร้อนแรงของเขา ฉือฮวนก็ยิ้ม

“งั้นฉันพูดนะ?”

สืออวี่ไป๋เลิกคิ้วและแสดงท่าทียินยอม

ลมหายใจของฉือฮวนพลันติดขัดในลำคอ ขณะพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อบังคับตัวเองเคลื่อนประชิดใบหน้าตรงของสืออวี่ไป๋ มือเรียวเล็กจับใบหน้าเขาไว้ แล้วโน้มริมฝีปากสีแดงเข้าใกล้แววตากึ่งตกใจของเขา

“ฉันอยากจูบคุณ…”

ถ้อยคำที่เหลือแผ่วหายไประหว่างริมฝีปากและฟัน

สืออวี่ไป๋จับหลังศีรษะของเธอด้วยมือเดียวแล้วผลักเธอออกไป เมื่อริมฝีปากบางผละออกก็ส่งเสียง ‘จุ๊บ’ ทำให้รู้สึกเขิน

“แน่ใจนะ?”

กระแสอารมณ์ลึกซึ้งในแววตาของสืออวี่ไป๋ ดูราวกับมีสัตว์ป่าหลับใหลอยู่ภายใน

ฉือฮวนกัดริมฝีปากอย่างเขินอาย “คุณไม่อยากจูบฉันเหรอ? เดี๋ยวนี้ถึงหลบหน้าฉันตลอดเลย”

เธอตัดพ้ออย่างเสียใจพร้อมรอยย่นเล็ก ๆ ระหว่างคิ้ว ในดวงตากลมโตที่สวยงามและชัดเจนสะท้อนเพียงร่างเขาเท่านั้น ภายในเต็มไปด้วยประกายแวววาว ราวกับจะทำให้เขาหลงใหล

สืออวี่ไป๋ไม่ขัดขืน เขาก้มศีรษะลงและจูบให้ลึกซึ้งยิ่งกว่าครั้งก่อน

ริมฝีปากและลิ้นประสานกัน ลมหายใจของกันและกันทำให้รูขุมขนลุกชัน ความหลงใหลที่พุ่งออกมาก็แผดเผาบรรยากาศ…

จูบครั้งนี้จบลงที่ใบหน้าของฉือฮวนแดงก่ำและหายใจไม่ออก

สืออวี่ไป๋เหลือบตา อดไม่ได้ที่จะเช็ดมุมปากของเธอด้วยนิ้วหัวแม่มือ ปลายนิ้วของเขาเป็นสีแดงสด เพราะสัมผัสลิปสติกที่เขาจูบ

ดวงตาของฉือฮวนเป็นประกาย มุมปากยิ้มหวาน เธอดึงแขนของเขาแล้วเขย่า

“สืออวี่ไป๋ คุณไม่หลบหน้าฉันแล้วเหรอ?”

สืออวี่ไป๋บีบคางของเธอเพื่อหยุดความพยายามที่จะเข้ามาใกล้อีก

“เป็นอะไร?” ฉือฮวนขมวดคิ้ว “คุณเสียใจที่จูบฉันหรือเปล่า”

“ไม่ได้เสียใจ”

สืออวี่ไป๋เสริมในใจว่า ‘กลัวแต่เธอนั่นแหละจะเสียใจ’

ฉือฮวนถอนตัวออกห่างอย่างอาลัยอาวรณ์ เอนกายลงบนโซฟา หรี่ตามองที่สืออวี่ไป๋ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

ก็ได้ วันนี้จะปล่อยเขาไปก่อน

อย่าก้าวหน้าเร็วเกินไปจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นมันจะทำให้เขากลัวจริง ๆ

แต่ว่า…

ก่อนที่สืออวี่ไป๋จะยืนขึ้น ก้าวขายาวเดินไปดูลูกชายที่ห้องรับแขก นิ้วของฉือฮวนบนที่วางแขนก็เอื้อมหาเขา และดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวของชายหนุ่มไว้อย่างเขินอาย

“คืนนี้มาอยู่กับฉันได้ไหม?”

“หืม?”

สืออวี่ไป๋มองลงไปที่เธอ

“ฉันอารมณ์ไม่ดี”

เธอแก้ตัวด้วยสีหน้าเหงาหงอย

“ได้”

สืออวี่ไป๋รับคำ

เขายอมจริง ๆ!

ฉือฮวนรู้สึกตื่นเต้น ยิ้มจนตาหยี รีบแสดงท่าทางเรียบร้อยก่อนที่สืออวี่ไป๋จะเข้ามา กัดริมฝีปากขณะดึงชายเสื้อไว้

“ไปกันเลยไหม?”

“อืม”

เธอกลับไปที่ห้องพร้อมกับสืออวี่ไป๋ นิ้วเรียวของเขาเลิกผ้าห่มแล้วมุดตัวเข้าไป

จู่ ๆ ชายหนุ่มสายตาเย็นชาและแข็งกร้าวก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีชมพูล้วน ภาพที่ตัดกันแต่ก็กลมกลืนนี้ ทำให้ฉือฮวนรู้สึกตระหนก

“ไม่ง่วงเหรอ?”

ฉือฮวนได้สติอีกครั้ง เธอค่อย ๆ มุดเข้าไปในผ้าห่ม ไม่สนว่าสืออวี่ไป๋จะว่ายังไง เธอกางแขนข้างหนึ่งของเขาออกมาหนุนศีรษะของตนเบา ๆ ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของเขา

“ฉันอยากทำแบบนี้มานานแล้ว”

ฉือฮวนสารภาพอย่างกล้าหาญ

ดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักกะพริบถี่ ๆ ขณะมองสืออวี่ไป๋

สืออวี่ไป๋กลั้นหัวเราะไม่อยู่ ใช้นิ้วดีดหน้าผากของเธอ

“นอนเถอะ”

ฉือฮวนนอนไม่หลับ อย่างแรกเป็นเพราะสืออวี่ไป๋อยู่ข้างตัวเธอ การมีอยู่ของเขาทำให้กล้ามเนื้อของเธอรู้สึกเกร็งจนผ่อนคลายไม่ได้ครู่หนึ่ง อย่างที่สองเป็นเพราะเธอคิดถึงเรื่องเย่หมิงจูกับเฉิงจื่อเฉียน

เธอพลิกตัวไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า

สืออวี่ไป๋พลิกตัวมาสบตาเธอภายใต้แสงจันทร์

ฉือฮวนพูดไม่ออกในทันใด “…”

“ไม่ง่วงจริงเหรอ?”

สืออวี่ไป๋จับคางของเธอแล้วจูบลงไป

ฉือฮวนรีบปิดตา

จู่ ๆ ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็เอื้อมข้ามผ้าห่มมาโอบเอวของเธอไว้พอดี ท่ากอดนี้ใกล้ชิดจนหายใจไม่ออก และฉือฮวนก็ไม่กล้าขยับตัว เธอหลับตาและนับลมหายใจ

นับอยู่นาน เธอก็ผล็อยหลับไป

พอได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอข้างหู สืออวี่ไป๋ก็จับคางของเธอแล้วกดจูบเบา ๆ…

‘นอนหลับฝันดี’

ฉือฮวนบอกเฉินจิ้งและแม่เฉินว่าวันนี้หยุดพักหนึ่งวัน

จากนั้นหญิงสาวก็แอบตามไปยังที่อยู่ซึ่งจ้าวเสี่ยวฟางบอก

พอมาเห็นก็พบว่าที่นี่คือบ้านคุณป้าของเฉิงจื่อเฉียนจริง ๆ

เฉิงชิงชิง ป้าของเฉิงจื่อเฉียนอาศัยอยู่ในชุมชนสลัมทางตะวันออกของเมือง ต่อมาพื้นที่ดังกล่าวถูกรื้อถอน ป้าของเฉิงจื่อเฉียนจึงกลายเป็นเศรษฐียุคใหม่ เธอดูถูกหลานสะใภ้ ถึงขั้นร่วมมือกับแม่ของเฉิงจื่อเฉียนเพื่อทรมานเธอหลายครั้ง

เมื่อมองไปยังสถานที่อันคุ้นเคยแต่ก็แปลกถิ่นในเวลาเดียวกัน ฉือฮวนก็กำหมัดแน่น

ความทรงจำที่หายไปกำลังโจมตีเธออีกครั้ง

ภายในบ้านหลังคาต่ำสี่เหลี่ยมห้อมล้อมด้วยกำแพงเตี้ย ๆ มีร่างที่คุ้นเคยวูบไปมา คือเฉิงชิงชิงที่กำลังซักเสื้อผ้า

ฉือฮวนรีบซ่อนตัวตรงหัวมุมถนน

ในขณะนี้ เสียงจักรยานบนถนนดังขึ้น เฉียดผ่านหน้าฉือฮวนไป

จากหางตาเธอเห็นว่าชายคนนั้นคุ้นตามาก เหมือนเย่หมิงจูกำลังซ้อนท้ายจักรยานเฉิงจื่อเฉียน!

ฉือฮวนรีบเหลียวกลับไปมอง

ใช่แน่ มีคนสองคนขี่จักรยานเข้าไปในตัวบ้านของเฉิงชิงชิง

หูได้ยินคำทักทายของพวกเขาดังก้อง

“จื่อเฉียน หมิงจู พวกเธอมาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ อีกเดี๋ยวหวังชุ่ยผิงและเฉินเหยาก็มา”

ฉือฮวนกำหมัดแน่น

เป็นพวกเขานั่นเอง!

คนขายเสื้อผ้าคือเฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจูจริง ๆ!

และคนที่บอกเฉิงจื่อเฉียนก็คือเฉินเหยาและหวังชุ่ยผิงจริง ๆ!

ชั่วขณะหนึ่ง ความคิดนับพันถาโถมเข้ามาในใจ ฉือฮวนเม้มริมฝีปากและสังเกตต่อไปเงียบ ๆ

ฉู่หนิงหนิงที่อยู่ข้าง ๆ เธอตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

“พี่ฉือ เราไปแจ้งความพวกเขาตอนนี้เลย!”

“ไม่ต้องรีบร้อน”

ฉือฮวนพูดอย่างใจเย็น “รอให้หวังชุ่ยผิงและเฉินเหยาพาคนมา พวกเราค่อยจับให้ได้คาหนังคาเขาทีเดียว!”

เมื่อก่อนเฉิงจื่อเฉียนทำร้ายพวกเธอยังไง ตอนนี้เขาก็ต้องรับผลกรรมที่ตามมาเช่นเดียวกัน!

“จริงด้วย พี่ฉือละเอียดรอบคอบมาก!”

ฉู่หนิงหนิงจับตาดูสองข้างทางอย่างระทึกใจ

พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาพอดี*[2] หวังชุ่ยผิงและเฉินเหยาพาคนมามากกว่าสิบคน กำลังพูดคุยและหัวเราะขณะขี่จักรยานกันมา!

[1] มาจากสำนวน 岁月静好 หมายถึง ปีที่สงบสุข หรือชีวิตที่สงบสุข

[2] 说曹操曹操到 พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา หมายถึง กำลังพูดถึงก็มาพอดี