บทที่ 40 หายใจหอบถี่ปล่อยความปรารถนาแรงกล้า

เมื่อกลับถึงห้อง สืออวี่ไป๋วางร่างสือเยี่ยนที่หลับอยู่ลง หันกลับมาก็เห็นฉือฮวนกัดริมฝีปากด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

ริมฝีปากสีแดงของเธอกระตุกราวกับต้องการจะอธิบาย แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

ดวงตาของสืออวี่ไป๋หรี่ลง ชี้ไปที่ห้องนั่งเล่น “ไปคุยกันข้างนอก”

“…เอาละ”

เขาเดินผ่านเธอไปด้วยขายาวคู่นั้น

ฉือฮวนตามมาอย่างเชื่อฟัง

หลอดไฟสีขาวในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ แสงส่องสว่างจ้าตกลงมาจากด้านบนของศีรษะทำให้เกิดเงายาวบนร่างของสืออวี่ไป๋ เขานั่งลงบนโซฟา ไขว้ขายาวทั้งสองข้างอย่างสง่างาม แขนข้างหนึ่งพาดบนที่วางแขนของโซฟา มองเธอด้วยดวงตาลุ่มลึก

การจ้องมองนั้นส่อเจตนาบางอย่าง แต่ก็เหมือนจะไม่มีอะไร

ความรู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่ใจภายใต้ดวงไฟกลับดูดีขึ้นมา

“มาคุยกันเถอะ”

เขาพูดอย่างเย็นชาและสงบ

ฉือฮวนสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร

เธอเม้มริมฝีปากและพูดภายใต้แรงกดดันจากการจ้องมองของชายหนุ่ม

“สืออวี่ไป๋ คุณน่าจะรู้ว่าฉันแต่งงานกับคุณเพราะไม่มีทางเลือก”

ดวงตาของสืออวี่ไป๋ที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที คล้ายว่าเธอสูดอากาศเย็นเยียบเข้าไป เหมือนถูกฉีกทึ้งจนรู้สึกเจ็บขึ้นนิด ๆ

“ฉันตำหนิคุณ ไม่พอใจคุณ และแม้กระทั่งเกลียดคุณ”

นิ้วของสืออวี่ไป๋บนที่วางแขนจิกลงไปในหนังโซฟา

ฉือฮวนหลบตาอีกฝ่าย พลันหายใจแรง รู้สึกว่าการจ้องมองจากเหนือศีรษะเริ่มเย็นยะเยือก

“ก่อนที่คุณจะปรากฏตัว ฉันกับเฉิงจื่อเฉียนมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ถ้าคุณไม่ปรากฏตัวและไม่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ฉันจะแต่งงานกับเขา”

“ผมรู้เรื่องพวกนี้แล้ว”

สืออวี่ไป๋ขัดจังหวะหญิงสาว มองเธอผ่านแพขนตาหนาและยาวของเขา

“ผมอยากรู้ว่า… หลังจากที่คุณแต่งงานกับผมแล้ว คุณกับเฉิงจื่อเฉียนก็กลับมาพัวพันกันอีกครั้ง พวกคุณก้าวหน้าไปไกลแค่ไหน”

นี่คือภาพหลอนของเธอใช่ไหม?

ฉือฮวนรู้สึกจริง ๆ ว่าเสียงของสืออวี่ไป๋นั้นเข้าใจยาก และดูจะตึงเครียดเล็กน้อย

เธอตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “ฉันก็ชอบเขา แต่ฉันไม่เคยทรยศคุณเลย!”

หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว เธอก็รู้สึกว่าแขนที่เกร็งแน่นของสืออวี่ไป๋ดูเหมือนจะผ่อนลงเล็กน้อย

เธอมองเขาอย่างระมัดระวัง “ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนเอาแต่ใจ แต่ฉันก็มีขอบเขต สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดตั้งแต่ยังเป็นเด็กคือคนที่ไม่มีขอบเขตทางศีลธรรม ฉันไม่อยากเป็นพานจินเหลียน*[1]”

“แต่คุณชอบเขา”

สืออวี่ไป๋พูดตรงประเด็น

ใบหน้าของฉือฮวนเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอาย “ฉันหน้ามืดตามัว ตอนนี้ฉันไม่ชอบเขาอีกต่อไปแล้ว!”

“ที่ฉันชอบคือ…”

คำว่า ‘คุณ’ ยังไม่ทันหลุดออกจากปาก สืออวี่ไป๋ก็ขัดจังหวะอีกครั้ง

“ทำไม?”

ฉือฮวนร้อง “ฮะ?” ด้วยความสับสน

สืออวี่ไป๋ถามว่า “ทำไมคุณถึงไม่ชอบเขาแล้ว?”

ฉือฮวนอ้าปาก ความคิดแรกที่เข้ามาในใจคือเพราะเธอเคยประสบกับความทุกข์ยากในชาติที่แล้ว ย่อมไม่อาจทำผิดพลาดแบบเดิมซ้ำได้

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองอันเฉียบคมของสืออวี่ไป๋ เธอก็กลืนน้ำลายลงคออย่างแรง

“ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันแค่ไม่ชอบเขา”

“ฉันแค่อยากใช้ชีวิตกับคุณและลูก”

“อย่าบอกว่า ‘คุณชอบผม’ เพราะผมไม่เชื่อ”

สืออวี่ไป๋มองเธออย่างเย็นชา

ฉือฮวนพูดไม่ออก ทำไมเขาถึงราวกับอ่านใจเธอได้?

เธอจ้องมองไปที่สืออวี่ไป๋และตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ชอบคุณ”

เธอไม่มั่นใจ แต่แก้มของเธอกลับพองขึ้นด้วยความไม่พอใจ “ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าฉันชอบคุณจริง ๆ”

สืออวี่ไป๋หัวเราะเบา ๆ

“ผมหวังว่าสิ่งที่คุณพูดจะเป็นความจริง”

เขาลุกขึ้นยืน เดินมาทางเธอ พร้อมเหยียดฝ่ามืออุ่นมาลูบผมเธอท่ามกลางเสียงหัวใจที่เต้นรัว

ฉือฮวนผูกพันกับช่วงเวลาอันอบอุ่นแบบนี้มาก เธอเอียงหน้าเล็ก ๆ ของตน จับฝ่ามือของสืออวี่ไป๋ไว้ แล้วลูบไล้เบา ๆ คิ้วของเธอโค้งขึ้น ยิ้มอย่างหวานชื่น

สืออวี่ไป๋รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง และสมองของเขาก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง

มันเป็นช่วงเวลาแห่งอาการวิงเวียนศีรษะที่เกิดจากความสุขสุดขีด

เขาเหยียดฝ่ามือออกมาปิดหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักและอ่อนหวานนั้น

ก่อนจะผลักเธอออกอย่างไร้ความปรานี “อย่าล้อเล่น อย่ามองผมแบบนี้ก่อนที่คุณจะแน่ใจว่าชอบผม”

ฉือฮวนซุกหน้าอยู่ในฝ่ามือใหญ่ เสียงโกรธก็ฟังไม่ชัดเจน “ทามมาย~”

“เว้นแต่คุณอยากผูกมัดผมไว้ตลอดชีวิต”

ลมหายใจอุ่น ๆ ปะทะข้างหู ขนอ่อนชุ่มเหงื่อลุกขึ้นตั้งตรง เหมือนมีกระแสไฟฟ้าพลันแล่นเข้าสู่หัวใจ

“เพราะผมไม่มีที่ว่างให้คุณถอย”

อาการชากระตุกหัวใจของเธอ อาการสั่นเล็กน้อยวูบวาบตามแนวกระดูกสันหลังของเธอ

ฝ่ามือที่ปิดหน้าเล็ก ๆ ของเธอขยับออก ทำให้ดวงตาหม่นของฉือฮวนเห็นใบหน้าเรียวที่ดูลึกลับของสืออวี่ไป๋

สืออวี่ไป๋ก้าวถอยหลังขณะซุกมือข้างหนึ่งในกระเป๋าของเขา มุมปากปรากฏรอยยิ้มเฉยเมย และจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งภายใต้แสงสีขาวของหลอดไฟที่ส่องประกาย

ฉือฮวนได้ยินเสียงหัวใจที่หน้าอกเต้น ‘ตึกตัก ๆ’ อย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

นั่นเป็นสัญญาณว่าผู้หญิงถูกพิชิตโดยฮอร์โมนอันทรงพลังของผู้ชาย

แต่… สืออวี่ไป๋ไม่เชื่อความจริงใจของเธอจริง ๆ

ฉือฮวนกัดริมฝีปากสีแดงของเธอด้วยความรำคาญใจไม่น้อย

เธอโกรธจนกระโดดขึ้นลง คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย “ถูกต้อง การถูกผูกมัดไว้กับคุณไปตลอดชีวิตเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากทำ”

เธอประกาศอย่างเย่อหยิ่งว่า “ฉันไม่ต้องการให้คุณมีที่ว่างให้ฉันถอย!”

“คุณหล่อมาก มีผู้หญิงมากมายมองคุณน้ำลายไหล ฉันอยากจะได้คุณโดยเร็วที่สุด!”

สืออวี่ไป๋รู้สึกขบขัน

“คุณควรจะชอบผมก่อนค่อยมาพูด”

คิ้วที่ขมวดของฉือฮวนตกลงเหมือนลูกสุนัข เธอกัดริมฝีปากและจ้องมองเขา

“ทำไมคุณไม่เชื่อว่าฉันชอบคุณ?”

“เพราะถ้าคุณชอบใครสักคน แววตาก็จะเปลี่ยนไป”

พูดจบแขนเรียวของชายหนุ่มก็ยื่นออกมาจากกระเป๋ากางเกง และปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วยมือข้างเดียว

ปกเสื้อเปิดออกจนเผยผิวขาวซีด ฉือฮวนจ้องมันไม่วางตา แทบทนไม่ไหวที่จะเห็นส่วนสำคัญถัดไป

อย่างไรก็ตาม… สืออวี่ไป๋ไม่ได้ให้โอกาสเธอ

เขาหันกลับมาและดึงที่จับประตู “ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องกลับเข้าอำเภอ”

“นี่ คุณไม่อยากถามคำถามอื่นกับฉันหน่อยเหรอ?”

สิ่งที่ตอบกลับคือบานประตูปิดลงช้า ๆ

ฉือฮวนเฝ้ามองบานประตูที่เย็นชาและไร้หัวใจ จนอยากจะใช้หมัดต่อยมันเต็มที เธอเหวี่ยงหมัดและขาไปที่ประตูสักพัก พอหายหงุดหงิดจึงไปที่ห้องถัดไป อุ้มลูกชายไว้ในอ้อมแขนปลอบโยนหัวใจดวงน้อยที่บาดเจ็บ

ภายในห้อง

ภายใต้แสงสีขาวซีด สืออวี่ไป๋เอนหลังตรงพิงหัวเตียง นิ้วเรียวยาวของเขาปลดกระดุมทีละหลายเม็ดอย่างหมดความอดทน ลมหายใจของเขาหอบถี่ และความปรารถนาแรงกล้าของเขาก็ถูกระงับ

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคือฉากของฉือฮวนที่ยิ้มหวานบนฝ่ามือเขา

ใบหน้าเธอแดง ยิ้มจนตาหยี ริมฝีปากสีแดงโค้งขึ้น เธอเผยอริมฝีปากเล็กน้อยเผยฟันขาวสองสามซี่

เหมือนกับเชอร์รีที่สุกงอมและน่าดึงดูด ล่อให้เขาลิ้มรสมันอย่างล้ำลึก

ความหวานและความสุขสุดขีดทำให้เลือดของเขาสูบฉีด จนกระทบต่อหลอดเลือดอย่างรุนแรง หัวใจเต้นจนรู้สึกเจ็บขึ้นมาแวบหนึ่ง

เขาใช้กำลังทั้งหมดเพียงเพื่อระงับความคิดที่จะลงมือกับเธออย่างรุนแรง

เขารู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าริมฝีปากสีแดงนั้นมีรสชาติที่สวยงามเพียงใด

ฉือฮวน ฉือฮวน คุณรู้จะไหมว่าการละทิ้งรสชาตินั้นจะต้องใช้กำลังทั้งหมดที่เขามี?

[1] พานจินเหลียน คือ สตรีที่ขึ้นชื่อเรื่องอื้อฉาวและแพศยาที่สุดในประวัติศาสตร์จีน