บทที่ 33 ชายโฉดหญิงชั่วมาคู่กัน!

“หนูจะขอให้แม่คอยดูแลสือเยี่ยนในช่วงนี้นะคะ”

“วางใจเถอะ สือเยี่ยนอยู่นี่ฉันเลี้ยงจนอ้วนกลมแน่” แม่ฉือตอบและเปลี่ยนเรื่อง “จริงสิ ไม่กี่วันก่อน เด็กสาวจากตระกูลเย่ถามหาลูกอยู่”

“ช่วงนี้พวกลูกไม่ได้อยู่บ้านเหรอ?”

ฉือฮวนตอบอย่างคลุมเครือ

“หนูขายเสื้อผ้าที่ตลาดกลางคืนช่วงสุดสัปดาห์ เลยพักที่เกสต์เฮาส์ในตัวเมืองค่ะ”

ฉือฮวนไม่คิดจะเปิดเผยเรื่องที่สืออวี่ไป๋มีบ้านอยู่ในเมือง หลังจากใช้ชีวิตมาสองครั้ง เธอก็รู้ถึงความสำคัญของการถ่อมตัว

“อย่างนี้นี่เอง ถ้ามีเวลาก็แวะไปหาหน่อย อย่าให้เขามาหลายรอบ”

แม่ฉือเตือน

เย่หมิงจูเสแสร้งเก่งไม่น้อย แม้แต่ในชาติที่แล้ว จนกระทั่งเฉิงจื่อเฉียนกำลังจะหย่ากับเธอ จึงได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเย่หมิงจู

ก่อนที่ความสัมพันธ์อันไม่เหมาะสมของเย่หมิงจูกับเฉิงจื่อเฉียนจะถูกเปิดเผย เย่หมิงจูถือเป็น ‘เพื่อนที่ดีที่สุด’ ของเธอมาโดยตลอด

ในชาติก่อนเธอโง่แค่ไหน มีเงินอยู่ในมือเท่าไร ภูมิหลังของสืออวี่ไป๋ และความรู้สึกทั้งหมดของเธอ ล้วนมีการบอกเล่าให้เย่หมิงจูเข้าใจอย่างชัดเจน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เย่หมิงจูคงจะอิจฉาเธอจนแทบขาดใจ ต่อหน้าเย่หมิงจูเหมือนพี่สาวแสนดี แต่แล้วก็ร่วมมือกับเฉิงจื่อเฉียนวางแผนที่จะผลาญทรัพย์สินเธอ ทำให้ชีวิตก่อนของเธอทั้งสับสนและน่าสังเวช

ตอนนี้เย่หมิงจูกำลังตามหาเธอ คงค้นหาว่าทำไมเธอถึงไม่หย่าใช่ไหม?

เฮอะ!

ฉือฮวนเยาะเย้ยในใจ แต่ใบหน้ายังคงสงบ

“ค่ะแม่ หนูเข้าใจแล้ว หนูจะแวะไปที่นั่น”

พูดจบหญิงสาวก็คุกเข่าลงและลูบแก้มอันอ่อนนุ่มของสือเยี่ยน “เป็นเด็กดีเชื่อฟังนะ อีกสองวันพ่อแม่จะมารับกลับบ้าน”

สือเยี่ยนดวงตาเปียกชุ่ม “งั้นแม่ต้องรีบกลับมาเร็ว ๆ นะ”

“จ้ะ!”

“เกี่ยวก้อยสัญญาสิ!”

“เกี่ยวก้อยเอาไว้แล้วไม่เปลี่ยนแปลงไปร้อยปี!”

เมื่อเห็นพฤติกรรมเด็กน้อยของสองแม่ลูก แม่ฉือก็อดหัวเราะไม่ได้

“อายุเท่าไรแล้ว ยังซนขนาดนี้”

ฉือฮวนยิ้ม

หลังออกจากบ้านเก่าของตระกูลฉือแล้ว ฉือฮวนก็ไปบ้านเย่หมิงจู

บ้านของเย่หมิงจูอยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน ถือเป็นบ้านที่ทรุดโทรมที่สุด

ครอบครัวเย่มีลูกชายและลูกสาว ลูกชายชื่อเย่เฉิงกั๋ว แต่งงานกับหญิงสาวจากหมู่บ้านใกล้เคียงซึ่งเป็นคนหัวแข็ง ครอบครัวจึงค่อนข้างเกรงใจเธอ

คนในชนบทในช่วงทศวรรษ 1980 ส่วนมากให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ดังนั้นเย่หมิงจูจึงได้รับการปฏิบัติจากทางบ้านไม่ดีนัก ตรงกันข้ามกับฉือฮวนอย่างชัดเจน

ในฐานะลูกสาวคนเดียวในครอบครัว ฉือฮวนจึงได้รับการเอาใจและกลายเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่ไม่แยแสสิ่งใด

แต่เย่หมิงจูระมัดระวังและต้องวางแผนสำหรับตัวเองตลอดเวลา เพราะถ้าเธอไม่วางแผน จะไม่มีใครวางแผนเพื่อเธอ

ดังนั้นเย่หมิงจูจึงเจ้าเล่ห์มากและเก็บซ่อนอารมณ์ไว้ลึก

ฉือฮวนรู้ข้อบกพร่องเหล่านี้ตั้งนานแล้ว แต่เธอไม่เคยคำนึงถึงมันเลย

แต่ตอนนี้เธอคิดดูแล้ว ไม่สำคัญเลยว่าเย่หมิงจูจะเจ้าเล่ห์แค่ไหน ความผิดเดียวของเย่หมิงจูก็คือใช้แผนการสกปรกขโมยของของคนอื่นที่ตัวเองไม่มี

เมื่อนึกถึงทุกสิ่งในชาติที่แล้ว เธอก็แทบทนไม่ไหว!

“หมิงจู!”

ตระกูลเย่ไม่มีกำแพงลานบ้านด้วยซ้ำ ใช้ต้นข้าวโพดต่างกำแพงแทน จึงสามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในลานบ้านได้ด้วยการยืนเขย่งเท้า

เย่หมิงจูนั่งยอง ๆ อยู่กับพื้นกำลังซักเสื้อผ้า ขยี้จนมือของเธอกลายเป็นสีแดง เมื่อได้ยินเสียงของฉือฮวน เธอก็รีบยืดตัวขึ้นและเช็ดมือกับกางเกง

“ฮวนฮวน!”

เธอดีใจมาก ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคว้ามือของฉือฮวน

“ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว ฉันตามหาเธอตั้งหลายวัน”

ฉือฮวนถอนมือออกอย่างสงบและถามกึ่งยิ้ม “เธอตามหาฉันมีเรื่องอะไร?”

“มีเรื่องนิดหน่อย นานมากแล้วที่เราสองสาวไม่ได้คุยกัน”

“ไปเดินเล่นริมแม่น้ำกันเถอะ!”

พูดแล้วเย่หมิงจูก็เช็ดมือของเธอแล้วดึงฉือฮวนออกไป

ฉือฮวนก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน

ต้นหลิวริมแม่น้ำเอนไหวตามสายลม บางครั้งกิ่งก็จุ่มลงน้ำจนทำให้เกิดระลอกคลื่น

“ฮวนฮวน เธอกับสืออวี่ไป๋สองวันนี้ไม่อยู่บ้านเหรอ? ฉันไปหาเธอที่บ้านหลายครั้ง แต่ก็ไม่เจอ เลยแวะไปที่บ้านแม่เธอ”

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ก่อนหน้านี้เธอสาบานว่าจะหย่ากับสืออวี่ไป๋ และอยากอยู่กับเฉิงจื่อเฉียน ทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน?”

“สืออวี่ไป๋ทำให้เธอลำบาก โดยวางแผนที่จะพาเธอไปอาศัยอยู่ในเมืองเหรอ?”

เย่หมิงจูถามอย่างไม่อ้อมค้อม

ฉือฮวนมองความเร่งร้อนในดวงตาของเย่หมิงจูและเยาะเย้ยในใจ

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเองในชาติที่แล้ว ความคิดของเย่หมิงจูเขียนไว้อย่างชัดเจนบนใบหน้า ทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่ทันสังเกตนะ?

“ทำให้ฉันลำบากเหรอ? เขาจะทำให้ฉันลำบากทำไมล่ะ?”

เย่หมิงจูกังวลเล็กน้อย แต่ยังคงอดกลั้นไว้ “ถ้าเขาไม่ได้ทำให้เธอลำบาก ทำไมเธอถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน?”

ขณะที่พูด เธอก็พยายามคว้ามือของฉือฮวนอีก แต่ฉือฮวนหลบได้อย่างใจเย็น

เย่หมิงจูไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจบนใบหน้าได้

เธอรีบชักมือกลับและเกี่ยวผมที่ใบหูด้วยความเขินอาย พร้อมยิ้มอย่างแข็งทื่อ “คนอื่นไม่มีทางรู้ความคิดเธอ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอชอบเฉิงจื่อเฉียนมากแค่ไหน”

“เฉิงจื่อเฉียนเป็นคนดีมาก เขาหล่อและมีความมุ่งมั่น หากแต่งงานกับเขา ชีวิตในอนาคตจะราบรื่นและเจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน”

ฉือฮวนคิดอย่างประชดว่า หน้าตาดีจนเธอแทบทนไม่ได้แล้วเถอะ

มีความมุ่งมั่น?

นั่นคือความมุ่งมั่นเหรอ? เห็นได้ชัดว่าเป็นความทะเยอทะยานที่จะไขว่คว้าทุกอย่างโดยไม่สนวิธีการ!

“จู่ ๆ ฉันก็ไม่รู้สึกว่าเขาดีเลย”

ฉือฮวนพูดเอื่อย ๆ

เย่หมิงจูไม่พอใจมาก

“ไม่ได้นะ ฉันยังตั้งตารอการแต่งงานของเธอกับเฉิงจื่อเฉียนอยู่!”

“ฮวนฮวน บอกฉันมาตรง ๆ เถอะว่าเธอเป็นอะไรไป? เฉิงจื่อเฉียนทำให้เธอโกรธตรงไหนหรือเปล่า? ฉันจะตบเขาให้!”

ฉือฮวนเกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นท่าทางขุ่นเคืองของเธอ

ฉือฮวนกลั้นเสียงหัวเราะและยังคงพูดแบบสบาย ๆ “ใครบอกว่าเขาทำฉันโกรธล่ะ?”

“ฉันแค่ไม่อยากแต่งงานกับเขา”

พูดจบเธอก็จ้องไปที่เย่หมิงจู่แล้วพูดว่า “พี่เย่ ดูเหมือนเธอจะรีบร้อนเหลือเกิน ไม่อย่างนั้นเธอก็แต่งงานกับเขาแทนฉันสิ! ยังไงทั้งเขาและเธอก็ยังไม่ได้แต่งงานเหมือนกัน ทั้งสองคนคู่กันได้พอดี”

ชายโฉดหญิงชั่วนั้นเข้ากันได้พอดิบพอดี!

ร่างกายบอบบางของเย่หมิงจูแข็งทื่อ!

ความคิดในจิตใต้สำนึกผุดขึ้นมา หรือว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเฉิงจื่อเฉียนถูกเปิดเผยแล้ว?

ไม่เช่นนั้นทำไมจู่ ๆ ฉือฮวนถึงจับคู่เธอกับเฉิงจื่อเฉียน?

เธอยิ้มทื่อ ๆ สีหน้าปั้นยาก “ฮวนฮวน เธอล้อเล่นฉันเหรอ? ฉันจะทำแบบนั้นกับเฉิงจื่อเฉียนได้ยังไง!”

เธอเน้นน้ำเสียงแสดงความรู้สึกผิด

“เธอกับเฉิงจื่อเฉียนเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบ!”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?”

ฉือฮวนเริ่มสนุกที่ได้เห็นเย่หมิงจูตื่นตระหนก ราวกับแมวหยอกหนู

“ถึงยังไงเธอก็ไม่มีคู่ ดังนั้นก็เป็นการจับคู่ที่ดี”

“เฉิงจื่อเฉียนกับฉันไม่อาจจะอยู่ด้วยกันได้ ฉันมีสืออวี่ไป๋แล้ว!”

เปรี้ยง!!!

คำพูดของฉือฮวนนั้นไม่ต่างจากฟ้าผ่าใส่เย่หมิงจู

เธอดูราวกับกำลังไว้ทุกข์และใบหน้าซีดเผือด

“ฮวนฮวน เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หย่ากับสืออวี่ไป๋เหรอ?”

หากตั้งใจฟัง จะจับความสั่นเครือในน้ำเสียงของเธอได้

ท่าทางตื่นตระหนกของอีกฝ่ายทำให้ฉือฮวนพอใจอย่างมาก เธอพยักหน้าเบา ๆ

“ทำไมกัน!”

เย่หมิงจูคำรามด้วยความโกรธ เกือบจะเปิดเผยตัวตนต่อหน้าฉือฮวน

“เธอตะโกนใส่ฉันทำไม เสียงดังขนาดนี้อยากให้ใครตกใจตายหรือไง?”

เมื่อเห็นฉือฮวนหรี่ตาและมองด้วยความสงสัย เธอก็ปรับอารมณ์ทันทีและฝืนยิ้ม

“ฮวนฮวน… ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ฉันก็เลยกังวล เธออย่าโกรธเลยนะ”