บทที่ 31 อยากไปขายที่ไหนก็ได้!

ฉือฮวนคว้ามือของสืออวี่ไป๋มากุมไว้แน่น

เธอจ้องมองไปที่ถุงในมือของเฉิงจื่อเฉียนด้วยความประหม่า โดยมีเพียงความคิดเดียวในใจ

จบแล้ว จบเห่แล้ว!

สืออวี่ไป๋กำลังจะเข้าคุกเพราะเธอ!

หวังเสี่ยวเฉินหยิบถุงบรรจุภัณฑ์ไปจากมือของเฉิงจื่อเฉียน “คุณสือ นี่คืออะไรครับ?”

เทียบกับคนอื่น ๆ สืออวี่ไป๋กลับยังใจเย็น

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะพูด ลมหายใจของฉือฮวนก็ติดขัดในลำคอ ดวงตาพลันเปลี่ยนเป็นสีแดง

“เขาไม่เกี่ยว”

ฉือฮวนยืนอยู่ตรงหน้าสืออวี่ไป๋ “ฉันซื้อของเหล่านี้เอง เขาเป็นเพียงผู้ช่วย!”

“ฉือฮวน”

สืออวี่ไป๋กระซิบและขมวดคิ้วอยู่ที่ด้านหลัง “คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?”

“ฉันรู้!”

ฉือฮวนก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ

สีหน้าของหวังเสี่ยวเฉินเริ่มเคร่งขรึม “คุณนายสือ คุณรู้ไหมว่านี่หมายถึงอะไร”

“ฉันรู้ค่ะ”

“ถ้าคุณซื้อและขายต่อเสื้อผ้าเหล่านี้จริง ๆ แสดงว่าคุณกระทำความผิดด้านเศรษฐกิจและจะต้องติดคุก!”

เฉิงจื่อเฉียนยิ่งกระวนกระวาย

“ฉือฮวน คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ?”

“คนที่ขายเสื้อผ้าคือสืออวี่ไป๋ ผมเข้าใจความปรารถนาของคุณที่จะปกป้องสามี แต่การเข้าข้างแบบสุ่มสี่สุ่มห้าจะส่งผลเสียต่อผู้อื่นและตัวคุณเอง!”

“หรือคุณอยากเข้าคุกกัน?”

ดวงตาของฉือฮวนเป็นสีแดงก่ำ แววตาราวกับคมมีด “ฉันบอกว่าฉันเป็นคนขายเสื้อผ้า ใคร ๆ ก็รู้ว่าสืออวี่ไป๋เพียงเชื่อฟังฉัน เขาจึงไม่มีทางเลือก!”

“ฉันอยากใส่เสื้อผ้าสวย ๆ และอยากขายเสื้อผ้าหาเงิน สืออวี่ไป๋บริสุทธิ์มาตั้งแต่แรก!”

“คุณหวัง พาฉันไปเลย ฉันยอมรับโทษ!”

ฉือฮวนพูดอย่างสิ้นหวัง

“ผมขอถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณนายสือ คุณแน่ใจใช่ไหมว่าขายเสื้อผ้าเหล่านี้เพียงลำพัง?”

ฉือฮวนพยักหน้าอย่างแรง “ใช่!”

ดวงตาของเธอมองผ่านสืออวี่ไป๋อย่างรวดเร็ว จากนั้นมองสือเยี่ยนที่กำลังหลับสบายอยู่ในห้องนอน เธอเบือนหน้าหนีอย่างไม่เต็มใจและยื่นมือให้หวังเสี่ยวเฉิน

“ฉันยอมรับผิดแล้ว”

“เอาตัวฉันไปเถอะ!”

“ฉือฮวน คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”

เฉิงจื่อเฉียนแทบบ้าเมื่อเห็นว่าแผนล้มเหลว

“คุณหวัง อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเธอ คนที่ขายเสื้อผ้าคือสืออวี่ไป๋ชัด ๆ!”

ฉู่หนิงหนิงกับจางถิงต่างก็หวาดกลัวจนตัวสั่น เนื่องด้วยไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องจะออกมาเช่นนี้

เมื่อเห็นว่าพวกเขาจนตรอก หวังเสี่ยวเฉินก็ขัดจังหวะเฉิงจื่อเฉียนทันที

“พาทั้งสองคนออกไป!”

“สอบสวนร่วมกัน!”

“ใครคือผู้บงการ เราต้องสอบสวนให้ชัดเจน!”

เมื่อพูดอย่างนั้น หลายคนก็กรูเข้ามาเพื่อพาฉือฮวนและสืออวี่ไป๋ออกไป

เฉิงจื่อเฉียนตื่นตระหนกและพยายามยื้อฉือฮวนไว้โดยไม่รู้ตัว

ในช่วงเวลาวิกฤต เสียงเย็นชาของสืออวี่ไป๋ก็ดังขึ้น

“เดี๋ยว…”

“เรื่องที่เราขายเสื้อผ้าเป็นความจริง แต่ใครบอกว่าเราดำเนินธุรกิจอย่างผิดกฎหมาย”

ทันทีที่ชายหนุ่มกล่าวคำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึง

เฉิงจื่อเฉียนกัดฟันแล้วพูดว่า “คุณขายเสื้อผ้าโดยที่ไม่มีใบอนุญาตประกอบธุรกิจ ถ้าไม่ใช่ธุรกิจผิดกฎหมายแล้วจะเป็นอะไรได้?”

หวังเสี่ยวเฉินยังกล่าวอีกว่า “คุณเฉิงพูดถูก หากไม่มีใบอนุญาต ก็ถือว่าคุณดำเนินธุรกิจผิดกฎหมาย”

“หยุดขัดขืนแล้วมากับเราเถอะ”

ฉู่หนิงหนิงและจางถิงมองหน้ากันด้วยความสับสน

สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยต่อพวกเธอ แต่ความสงบและใจเย็นของสืออวี่ไป๋นั้นน่าเชื่อถืออย่างบอกไม่ถูก

“ใครบอกว่าเราไม่มีใบอนุญาตประกอบธุรกิจ”

เมื่อสืออวี่ไป๋พูดจบ ทุกคนก็ตกตะลึง

ริมฝีปากสีแดงของฉือฮวนเผยอขึ้นเล็กน้อย เธอมองไปที่สืออวี่ไป๋อย่างไม่อยากเชื่อ

เธอเสนอให้ชายหนุ่มขอใบอนุญาตประกอบธุรกิจที่สำนักงานอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ แต่มันยังไม่ออกมาไม่ใช่เหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้น สืออวี่ไป๋อยู่กับเธอทั้งวัน ไม่มีโอกาสออกไปรับใบอนุญาตประกอบธุรกิจแน่ ๆ

ตอนนี้จิตใจของฉือฮวนจึงเต็มไปด้วยคำถาม

เฉิงจื่อเฉียนโกรธมากจนหัวเราะพรืด

“คุณมีใบอนุญาตประกอบธุรกิจเหรอ ล้อฉันเล่นหรือไง?”

“คุณสมควรให้ผมหยอกเล่นด้วยหรือไง”

สืออวี่ไป๋จ้องเขม็งแล้วพูดอย่างไม่พอใจ

เฉิงจื่อเฉียนตกตะลึง

สืออวี่ไป๋มองอย่างเย็นชาระคนแข็งกร้าวดุดัน ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวทันที ราวกับว่ากำลังถูกสัตว์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อจับตามองอยู่

เขาจ้องมองสืออวี่ไป๋อย่างไม่เชื่อ ความเยือกเย็นลุกลามถึงกระดูกสันหลัง

หวังเสี่ยวเฉินกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“คุณมีใบอนุญาตประกอบธุรกิจเหรอ?”

สืออวี่ไป๋กล่าวว่า “ถูกต้อง”

“เป็นไปได้ยังไง?”

หวังเสี่ยวเฉินพูดจบ เพื่อนร่วมงานก็กระทุ้งแขนเขา

เขาเตือนด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ดูเหมือนว่ารองผู้อำนวยการจะออกใบอนุญาตประกอบธุรกิจอิสระใบแรกเมื่อเช้านี้”

ขณะที่พูดเขาก็ขยิบตา

หวังเสี่ยวเฉินมองตามเพื่อนร่วมงานไปที่สืออวี่ไป๋ เมื่อเขาคิดถึงนามสกุลของสืออวี่ไป๋ จู่ ๆ ก็มีสายฟ้าวาบขึ้นมาในใจของเขา!

เสี่ยวเฉินสูดอากาศเข้าลึก แล้วปรับน้ำเสียงแสดงความเคารพต่อสืออวี่ไป๋โดยไม่รู้ตัว

“คุณสือ ขอดูใบอนุญาตประกอบธุรกิจของคุณหน่อยได้ไหม?”

สืออวี่ไป๋รับคำ “ได้สิ”

ฉือฮวนตกตะลึงและเอ่ยด้วยความไม่เชื่อว่า “สืออวี่ไป๋ เราได้รับใบอนุญาตประกอบธุรกิจตอนไหน และคุณไปเอามาเมื่อไร?”

“ผมจะบอกคุณทีหลัง”

สืออวี่ไป๋พูดจบก็เดินผ่านเธอไปที่ห้องนอน

เมื่อเดินผ่านเฉิงจื่อเฉียน เขาก็ถลึงตา ดวงตาที่ไม่แยแสราวกับมีดกรีดแทงของเขาแฝงไว้ด้วยความรังเกียจ

ทันใดนั้นร่างกายของเฉิงจื่อเฉียนก็เกร็งขึ้น พร้อมลางร้ายแวบขึ้นมาในใจของเขา

กระดูกสันหลังของเขาเย็นวาบเหมือนต้องลมหนาว ในใจยังคงปฏิเสธว่าเป็นไปไม่ได้!

สืออวี่ไป๋จะมีใบอนุญาตประกอบธุรกิจได้อย่างไร!

อย่างไรก็ตาม เมื่อสืออวี่ไป๋มอบมันให้กับหวังเสี่ยวเฉิน สายตาที่ประหลาดใจของหวังเสี่ยวเฉินก็ทำให้เฉิงจื่อเฉียนเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง

หวังเสี่ยวเฉินและเพื่อนร่วมงานหยิบเอกสารขึ้นมาดู นี่คือใบอนุญาตประกอบธุรกิจที่รองผู้อำนวยการออกให้อย่างเร่งด่วนในชั่วข้ามคืนไม่ใช่เหรอ?

เมื่อนึกถึงท่านผู้นั้น เหงื่อเย็นพลันซึมผ่านแผ่นหลังของหวังเสี่ยวเฉิน เขาพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าว่า “ใช่แล้ว นี่เป็นใบอนุญาตประกอบธุรกิจอิสระใบแรกในอำเภอหนิงเซียง”

แววตาของเขาแสดงถึงความเคารพและระมัดระวัง “สหายสือ เนื่องจากคุณมีใบอนุญาตประกอบธุรกิจ การดำเนินธุรกิจขายเสื้อผ้าต่อจึงสมเหตุสมผลครับ”

“เรามาเพื่อตรวจค้น ต้องรบกวนพวกคุณแล้ว”

“เข้าใจผิด… ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเสี่ยวเฉิน ฉือฮวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และมองสืออวี่ไป๋อย่างเบิกบาน

ดีจัง!

พวกเขาไม่ต้องเข้าคุกแล้ว!

สืออวี่ไป๋ยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ลำบากคุณหวังแล้วที่ต้องมาโดยเสียเวลาเปล่า”

“ไม่ ไม่ ไม่ คุณสือ เราควรขอโทษคุณ เราไม่ควรรบกวนคุณจริง ๆ”

“มันดึกแล้ว งั้นเราแยกย้ายกันเถอะ”

“ไปกันเถอะ”

เฉิงจื่อเฉียนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เป็นไปได้ยังไง!

สืออวี่ไป๋ได้รับใบอนุญาตประกอบธุรกิจของเขาที่ไหน?

หรือว่าคุณพ่อสือซึ่งมีคนคอยเป็นหูเป็นตาให้จะใช้เส้นให้หมอนี่?

เฉิงจื่อเฉียนโกรธมากจนหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลง ก่อนกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า “คุณหวัง ถึงพวกเขาจะมีใบอนุญาตประกอบธุรกิจก็ตาม แต่การขายเสื้อผ้าที่บ้านถูกกฎหมายและเหมาะสมเหรอ?”

“ผมยังต้องการแจ้งความเขา!”

“เขาขายเสื้อผ้าที่บ้าน เป็นการรบกวนชาวบ้าน!”

หวังเสี่ยวเฉินและคนอื่น ๆ อยากจะปิดปากเฉิงจื่อเฉียน มัดมือมัดเท้า ลากเขาไปยังที่มืดและทุบตีเขาแรง ๆ สักที

นายคนนี้เป็นคนแบบไหนกัน?

รู้ทั้งรู้ว่าพวกเขามีใบอนุญาตประกอบธุรกิจ แต่ยังคิดจะสาดโคลนใส่พวกเขาเหรอ?

ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย!

“คุณเฉิง พวกเขาเป็นนักธุรกิจอิสระ สามารถขายของที่ไหนก็ได้ หยุดก่อความวุ่นวายแล้วมากับเรา!”

พูดจบเขาก็บีบแขนของเฉิงจื่อเฉียนแล้วพาออกไป