บทที่ 30 ใจสั่นไปหมด!

สายตามองมือของสืออวี่ไป๋บนลูกบิดประตูที่ค่อย ๆ เปิดออก

จู่ ๆ หัวใจของฉือฮวนก็เต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก เธอมองเงินที่อยู่บนโต๊ะจากหางตา จึงรีบเก็บถุงเงินยัดไว้ใต้เบาะโซฟา!

ท่ามกลางความตื่นตระหนก ประตูก็เปิดออก ดวงตาหลายคู่มองผ่านประตูเข้ามา

เมื่อประตูเปิดออก ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยก็เข้ามาหาเธอ หัวใจของเธอตื่นตระหนกจนขดตัวเป็นก้อนกลม ลำตัวแข็งทื่อและประหม่า ทั่วร่างกายราวกับถูกย่างบนกองไฟ เหมือนถูกทรมานทุกวินาที

“สวัสดีครับ”

เสียงดังของสืออวี่ไป๋เปรียบเสมือนภูเขาที่กำบังใบหน้าหญิงสาว และน้ำเสียงที่สงบของเขาก็ช่วยคลายความตึงเครียดลงไม่น้อย

“สวัสดีครับ ผมชื่อหวังเสี่ยวเฉิน จากสำนักงานอุตสาหกรรมและการพาณิชย์”

“นี่คือผู้ที่รายงานเรื่องธุรกิจผิดกฎหมายของคุณ”

ขณะที่พูด ใบหน้ายิ้มแย้มและประจบประแจงของเฉิงจื่อเฉียนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉือฮวน!

ชั่วขณะหนึ่ง ความเกลียดชังอันรุนแรงแล่นเข้ามาในหัวใจ ฉือฮวนกำข้อนิ้วแน่น อยากจะปรี่เข้าไปตบเขาสักฉาด!

เป็นเขาอีกแล้ว! ไม่จบไม่สิ้นสักที!

เขาคิดว่าถ้าส่งสืออวี่ไป๋เข้าคุกได้ เธอจะแต่งงานกับเขาเหรอ?

ฝันไปเถอะ!

เฉิงจื่อเฉียนสะกดกลั้นความพอใจในสายตา ชี้ไปที่ไม้แขวนเสื้อเปล่าในห้องรับแขกแล้วพูดว่า “ดูสิ นี่เป็นหลักฐานงานที่ผิดกฎหมายของพวกเขา”

“พวกเขากำลังพัวพันกับระบบทุนนิยม รีบจับพวกเขาเพื่อเป็นตัวอย่างแก่ผู้อื่น!”

พูดจบเขาก็หยิบถุงบนพื้นแล้วเขย่าเสียงดัง ขณะที่เขย่า เขาก็ถามว่า”นี่คืออะไร นี่คือถุงสำหรับใส่เสื้อผ้า!”

“สารภาพมา! คุณได้เสื้อผ้ามาจากไหน ขายให้ใคร และรายได้ผิดกฎหมายของคุณเท่าไร?”

“เอาเงินออกมาให้หมด!”

เมื่อพูดถึงเรื่องเงิน ดวงตาของเฉิงจื่อเฉียนก็มืดมนและลึกล้ำ เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ความอิจฉาริษยา และความปรารถนาอันแรงกล้า

นั่นคือความริษยาในทรัพย์สมบัติ ความโลภ ความอยากได้มาครอบครองที่น่ารังเกียจของชายหนุ่ม

ที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อความทะเยอทะยาน

แววตาที่คุ้นเคยนี้ทำให้ฉือฮวนรู้สึกไม่สบายและอยากจะอาเจียน

ในชาติก่อน เธอมักจะถูกห้อมล้อมด้วยสายตาแบบนั้นเสมอ

เฉิงจื่อเฉียนบ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกี่ยวกับความไร้จรรยาบรรณของคนรวย ไม่พอใจต่อความอยุติธรรมของสังคม และระบายความไม่พอใจทุกรูปแบบเกี่ยวกับการที่่ไม่สามารถหาเงินได้

เขาเขย่าไหล่ของฉือฮวน ตบเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งกระหน่ำต่อยและเตะเธอเหมือนสายฝน

เขาระบายความเจ็บปวดด้วยการทุบตีหญิงสาว และเมื่อเขาได้สติ ก็จะคุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้อย่างขมขื่นเพื่อสารภาพ คร่ำครวญว่ามันยากแค่ไหนสำหรับเขา…

ท้องของฉือฮวนรู้สึกบีบรัด เธอก้าวถอยหลังด้วยความรังเกียจ

ร่างบอบบางถอยเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่นในขณะที่กำลังสับสนและตื่นตระหนก

ลมหายใจที่ชัดเจนและสดชื่นของสืออวี่ไป๋ล้อมรอบตัวเธอ ดึงเธอกลับมาจากความทรงจำที่เลวร้ายในอดีต

เธอกำฝ่ามือใหญ่ของสืออวี่ไป๋อย่างช่วยไม่ได้

“ทำยังไงดี?”

เธอวิตกกังวลจนเหงื่อออกทั่วร่าง

ภาพสืออวี่ไป๋ถูกจำคุกในชาติก่อนของเธอยังคงปรากฏอยู่ตรงหน้า

น้ำตาแห่งความเสียใจไหลอาบดวงตาของเธอไม่ขาดสาย

หากไม่ขายเสื้อผ้าให้คนงานหญิงในโรงงานทอผ้า พวกเขาคงไม่ต้องประสบเหตุการณ์ไม่คาดคิดในตอนนี้ใช่ไหม?

“คุณเป็นใคร?”

“คุณเป็นลูกค้าของสืออวี่ไป๋ที่มาซื้อเสื้อผ้าใช่ไหม?”

เฉิงจื่อเฉียนถาม

“ไม่ต้องกลัว คุณแค่ต้องตอบตามความจริง เราจะไม่ทำให้คุณลำบาก”

การบุกรุกของสำนักงานอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ทำให้ฉู่หนิงหนิงและจางถิงตัวสั่นด้วยความกลัว

ถึงอย่างไร เธอก็เป็นเพียงเด็กสาวที่เพิ่งเข้าสังคม ไม่เคยพบเคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้

แต่ทั้งสองไม่ใช่คนโง่ และจะไม่ทำตามคำแนะนำของเฉิงจื่อเฉียนแน่

ฉู่หนิงหนิงบีบมือจางถิงแล้วพูดอย่างกล้าหาญว่า “ไร้สาระ เราแวะมาเยี่ยมเท่านั้น”

“พวกเรากับพี่ฉือคุยถูกคอกันตั้งแต่แรกพบ ก็เลยแวะมาเยี่ยมบ่อย ๆ”

“แล้วที่คุณพูดเรื่องซื้อเสื้อผ้าก็ไร้สาระ เราอยู่ที่นี่มานานแล้ว ไม่เห็นมีใครซื้อหรือขายเสื้อผ้าเลย!”

คนที่พูดจาก้าวร้าวเช่นนี้คือฉู่หนิงหนิง จึงทำให้เฉิงจื่อเฉียนโกรธจนพูดไม่ออก

หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง เฉิงจื่อเฉียนก็ได้สติและเขย่าถุงใส่สินค้าในมือ

“แล้วถุงใส่ของทั่วพื้นคืออะไร? อย่าบอกนะว่าพวกคุณเอาถุงมาเตะเล่นกันที่นี่น่ะ?”

“ฉัน…”

ฉู่หนิงหนิงพูดไม่ออก ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

สุดท้ายพอพูดโกหกไปใจก็รู้สึกผิด และเมื่อครู่พวกเขาก็กำลังขายเสื้อผ้าจริง ๆ

“ตอน 18.20 น. คุณมาที่บ้านนี้พร้อมกับคนงานทอผ้าหญิงสามสี่สิบคน”

“ทำไมพวกคุณจึงมารวมตัวกันหลายคน? มีถุงใส่ของกระจัดกระจายอยู่บนพื้นมากมาย พวกคุณรวมตัวกันเล่นถุงบรรจุภัณฑ์ร่วมกันหรือไง?”

ในเวลานี้ ไม่เพียงฉู่หนิงหนิงที่กัดริมฝีปากและพูดไม่ออก แต่แม้กระทั่งฉือฮวนก็ไม่สามารถหาคำที่จะตอบได้

เฉิงจื่อเฉียนเริ่มตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก เขาหันไปหาหวังเสี่ยวเฉินและคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า “คุณหวัง มาค้นหากันเถอะ เราต้องพบสินค้าของพวกเขาแน่”

หวังเสี่ยวเฉินพยักหน้าและพูดกับสืออวี่ไป๋และฉือฮวนว่า “คุณสองคน ตามกฎแล้ว เราต้องตรวจค้นห้องคุณ”

เมื่อพูดถึงเสื้อผ้า ฉือฮวนก็ไม่ตื่นตระหนกเลย เพราะตอนนี้เสื้อผ้าขายหมดแล้ว

เงินจากการขายเสื้อผ้าและใบเสร็จก็ถูกยัดไว้ใต้โซฟาแล้วเช่นกัน

แต่ชั้นวางเสื้อผ้าพวกนั้นถูกพบได้ง่าย

ถ้าเจอขึ้นมา จะพูดอย่างไรดี?

ลมหายใจติดขัดในลำคอ หัวใจก็สับสนวุ่นวาย

สืออวี่ไป๋เหลือบมองเฉิงจื่อเฉียนอย่างใจเย็น

เห็นได้ชัดว่าเป็นการมองอย่างสงบ แต่เพียงมองด้วยแววตาเช่นนั้น เฉิงจื่อเฉียนก็ตกตะลึง

ความรู้สึกถึงอันตรายรุนแรงทำให้กระดูกสันหลังของเฉิงจื่อเฉียนถึงกับหนาวสั่น

เขาแทบจะไม่เชื่อสายตา

นี่คือสืออวี่ไป๋คนซื่อที่ ‘ขี้ขลาดและโง่เขลา’ ‘ถูกจูงจมูก’ จริงเหรอ?

หัวใจเฉิงจื่อเฉียนสั่นไหว

ไม่!

นี่คงเป็นภาพลวงตา!

เฉิงจื่อเฉียนจ้องตากับสืออวี่ไป๋และเร่งเร้า “ผมจะตรวจค้น”

พูดจบเฉิงจื่อเฉียนก็เข้าไปในบ้าน

ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้องนี้ เฉิงจื่อเฉียนก็ถูกครอบงำด้วยความอิจฉาริษยาอย่างมาก เขาหวังว่าตนจะขับไล่ทุกคนออกไปและยึดบ้านหลังนี้เป็นของตัวเอง

ด้วยวิธีนี้ เขาก็สามารถแต่งงานกับเย่หมิงจูที่เขารักได้

พวกเขาทั้งสองสามารถคลอเคลียใกล้ชิดกันอยู่ในห้องไปได้ตลอดชีวิต

สืออวี่ไป๋จะทำอะไรได้?

อย่างดีที่สุดก็แค่กลับชาติมาเกิด ความสามารถไม่มี อารมณ์ก็ไม่มี เพียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ทำให้เขายอมเชื่องได้ นี่มันผู้ชายแบบไหนกัน?

ในห้องหนึ่ง สือเยี่ยนน้อยกำลังนอนหลับอย่างสงบบนเตียง ทันทีที่เขาเห็นเด็กน้อย เฉิงจื่อเฉียนก็กัดฟันและอยากจะบีบคอเด็กสารเลวให้ตาย

ขอแค่ไอ้เด็กสารเลวนี่ถูกบีบคอจนตาย ฉือฮวนคงทนไม่ไหวและยอมหย่า

และจะแต่งงานกับเขาอย่างหมดห่วงแน่

เมื่อเขาได้รับสินสอดของฉือฮวน ก็จะไล่เธอออกและแต่งงานกับเย่หมิงจู พร้อมย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านอย่างมีความสุข

พวกเขาสองคนต้องการมีลูกหลาย ๆ คน เด็กแต่ละคนก็ฉลาด หน้าตาดี และน่ารักมากกว่าเด็กสารเลวนี่!

เฉิงจื่อเฉียนกัดฟันไม่รบกวนเด็กชาย เมื่อเขาเห็นเสื้อผ้ากองอยู่ตรงมุมกำแพง ดวงตาพลันเป็นประกาย พร้อมหยิบมันขึ้นมาแล้วลากออกจากห้อง

“คุณ ดูสิว่าผมพบอะไร?”

“มีเสื้อผ้ามากมายและถุงสำหรับใส่สินค้า”

เฉิงจื่อเฉียนมอบถุงให้กับหวังเสี่ยวเฉินราวกับกำลังนำเสนอสมบัติ

“คุณหวัง ถุงบรรจุภัณฑ์นี้มีที่อยู่ของโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าเขียนไว้ สิ่งที่เราต้องทำคือไปที่นั่นและสอบถาม แล้วทุกอย่างจะถูกเปิดโปง!”

“สืออวี่ไป๋ขายเสื้อผ้าและประกอบกิจการอย่างผิดกฎหมาย เขาควรถูกลากออกไปยิงทิ้ง!”

เฉิงจื่อเฉียนกล่าวอย่างชั่วร้าย