บทที่ 3 หัวใจราวกับถูกฉีกทึ้ง ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

“ไปให้พ้น!”

เสียงของฉือฮวนแหบแห้ง ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ฉือฮวน อย่ามาสำออย!”

“นั่นปากเรอะ!”

เมื่อเห็นว่าเฉิงจื่อเฉียนยังคงท้าทายด้วยถ้อยคำหยาบคาย ฉือฮวนพลันตวัดไม้กวาดในมือฟาดอีกครั้ง

เฉิงจื่อเฉียนจากไปด้วยความอับอาย หลังออกจากสนามหญ้า เขาก็สบถ “บัดซบ!”

เมื่อฉือฮวนจูงจักรยานไปที่สนามหญ้า เธอก็เห็นสืออวี่ไป๋ผู้แสนเย็นชากับสือเยี่ยนขี้แยยืนรออยู่หน้าบ้าน

หัวใจของฉือฮวนพลันบีบรัดแน่น

“อวี่ไป๋…”

ใบหน้าของสืออวี่ไป๋ซีดเซียว ม่านตาของเขาหดตัว เขาเม้มปากแน่น บรรยากาศรอบกายเย็นยะเยือกดุจน้ำนิ่งก่อนพายุโหม

เขาเยาะเย้ย “ที่แท้ก็ได้สามีใหม่นี่เอง”

“จะหย่าเมื่อไรดีล่ะ?”

ร่องรอยความอบอุ่นในดวงตาของสืออวี่ไป๋ก่อนหน้านี้ถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา

ฉือฮวนราวกับโดนจำคุกชั่วชีวิต เธอยืนอยู่ที่นั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก มองสืออวี่ไป๋บนบันไดหน้าบ้าน “…ฉันจะไม่หย่า”

สือเยี่ยนน้อยดึงชายเสื้อของสืออวี่ไป๋อย่างระมัดระวัง “พ่อครับ ดีจัง แม่ไม่ทิ้งพวกเราแล้ว!”

เสียงของสืออวี่ไป๋ราวกับแว่วมาจากนรก แม้กำลังคุยกับเด็กน้อย ทว่าสายตากลับเพ่งมองมายังหญิงสาว มุมปากเรียวเหยียดตึงขณะกล่าวอย่างเย็นชาว่า “สือเยี่ยน จากนี้ลูกไม่มีแม่แล้วนะ”

สือเยี่ยนระเบิดเสียงร้องไห้ “แง!”

หยดน้ำตาดุจผลึกใสร่วงเผาะบนแก้มจ้ำม่ำของเด็กน้อย แม้แววตาจะเปี่ยมด้วยความปรารถนารักจากมารดา ทว่าเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของผู้เป็นพ่อ

หัวใจของฉือฮวนราวกับโดนมีดคมกรีดแทง

หญิงสาวหยิบขวดน้ำอัดลมรสโคล่าจากตะกร้ารถจักรยานมาเอาใจลูกชาย

“เสี่ยวเยี่ยน อย่าร้องไห้เลยนะ แม่จะไม่มีวันทิ้งลูกจ้ะ”

“นี่ แม่ซื้อน้ำอัดลมมาให้ด้วยนะ ต่อไปไม่ต้องไปฟังคุณอาคนนั้นแล้วนะ แม่จะไม่หย่ากับพ่อ…”

เพล้ง!

หัวใจของฉือฮวนแตกสลายไปพร้อมกับขวดแก้วที่ตกพื้น

ในที่สุดเธอก็ได้เกิดใหม่ ทั้งยังพยายามเรียกคืนจดหมายบ้านั่นกลับมา แต่ยังไม่สามารถหยุดการหย่าร้างนี้ได้จริงหรือ?

ดวงตาคู่งามอดไม่ได้ที่จะแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด

สืออวี่ไป๋ก้มมองฉือฮวนจากบันไดหน้าบ้าน และกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยชา

“ไปให้พ้น!”

ฉือฮวนตกตะลึง จิตใจของหญิงสาวว่างเปล่า

เธอรู้จักสืออวี่ไป๋มานาน จึงทราบดีว่าชายหนุ่มเป็นคนมีน้ำใจและขี้เกรงใจ เขาจึงไม่เคยพูดจาเสียงดังเลย นับประสาอะไรกับคำพูดที่ไม่สุภาพเช่นนี้

ฉือฮวนอ้าปาก แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่ไอ้สารเลวนั่นทำกับเธอ ลำคอก็จุกแน่นจนพูดไม่ออกแม้เพียงคำ

“เจอกันที่สำนักงานกิจการพลเรือนเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้”

สืออวี่ไป๋มองเธอด้วยสายตาล้ำลึก ความผิดหวังในแววตาคู่นั้นเชือดเฉือนหัวใจดวงน้อยดุจคมมีด

ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเย้ยหยัน พร้อมกับอุ้มสือเยี่ยนที่ร้องไห้อยู่แล้วหันหลังเดินเข้าไปในบ้าน

ปัง!

เสียงปิดประตูทำให้ทั้งสามคนแยกจากกันไปโดยปริยาย

ฉือฮวนมองบานประตูที่ปิดลงด้วยความเศร้าโศก

สมควรแล้ว… เธอสมควรได้รับมันแล้ว

ทว่าหญิงสาวยังคงไม่ยอมแพ้ พลันข่มความเศร้าใจไว้แล้วกล่าวอย่างดื้อรั้นว่า “สืออวี่ไป๋ ฉันรู้ว่าคุณยังโกรธอยู่ แต่คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”

“ส่วนน้ำอัดลมนั่นฉันไม่เอาความก็ได้ แต่ฉันจะซื้อมาให้ลูกใหม่!”

ไร้เสียงตอบรับจากคนที่อยู่ข้างใน

ฉือฮวนทรุดฮวบลงกับพื้น

เมื่อถึงเวลาเลิกงานก็ได้ยินเสียงกริ่งจักรยานดังอยู่นอกประตูบ้าน คนงานที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มพูดคุยและหัวเราะ ซึ่งฉือฮวนได้ยินอย่างชัดเจน

เสียงหัวเราะกังวานราวกับระฆังเงิน แต่ส่งมาไม่ถึงหญิงสาวที่ทรุดนั่งลงบนพื้นหญ้า

หลังจากยืนเป็นเวลานานจนขาและเท้าของเธอเริ่มชา ในที่สุดฉือฮวนก็คิดออก

ถึงสืออวี่ไป๋จะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ แต่ฉือฮวนเองก็ทนความต่ำช้าที่ตนได้กระทำไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นหากอยากให้สามีและลูกชายให้อภัย เธอต้องเริ่มทำอะไรสักอย่าง

เห็นเศษแก้วที่แตกอยู่บนขั้นบันไดบ้าน หญิงสาวก็หยิบไม้กวาดกับที่ตักผงมา และเริ่มทำความสะอาด

ในเมื่อสามีไม่ต้องการเห็นหน้าเธอ ฉือฮวนจึงเข้าครัวไปทำอาหารเย็นให้กับเขาและลูก

บ้านที่พวกเราอาศัยอยู่ตอนนี้เคยเป็นบ้านตายายของสืออวี่ไป๋ หลังจากตายายเสียชีวิตก็เหลือแต่สืออวี่ไป๋

พ่อแม่ของสืออวี่ไป๋ทำงานในตัวเมือง เดิมทีเธอกับสืออวี่ไป๋ควรจะแต่งงานกันในเมือง แต่แม่ของสืออวี่ไป๋ไม่ชอบฉือฮวน เนื่องจากหญิงสาวมาจากครอบครัวที่ฐานะต่ำกว่า จึงรู้สึกว่าไม่คู่ควรกับลูกชายตน

ด้วยเหตุนี้ สืออวี่ไป๋จึงตัดสินใจย้ายมาอาศัยอยู่กับเธอที่หมู่บ้านแทน เพื่อไม่สร้างความขุ่นเคืองแก่ทั้งสองฝ่าย

คุณพ่อของฉือฮวนเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เขามีลูกชายหลายคนในครอบครัว ส่วนฉือฮวนเป็นลูกสาวคนสุดท้อง เธอมีนิสัยที่น่ารักมาก จึงได้รับความรักจากผู้คนหลายพันคนตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก

ก่อนแต่งงาน ครอบครัวฝ่ายแม่รักเธอเกินไป ส่วนหลังจากแต่งงาน สืออวี่ไป๋ก็ยังรักเธออย่างสุดซึ้งเช่นกัน

ด้วยความใสซื่อ เธอจึงไม่รู้ว่าต้องทำอาหารอย่างไร

แต่หลังจากประสบความยากลำบากในชาติก่อน หญิงสาวก็รู้แล้วว่าตนเรียนรู้จากอะไรที่ง่ายสุดก่อน

ทั้งซาวข้าว เลือกผัก ล้างและหั่นผัก ไม่นานข้าวก็หุงเสร็จ

ข้าวหอมกรุ่น มันฝรั่งทอด และไข่คน

หมูตุ๋นที่เธอซื้อมาถูกหั่นเป็นชิ้นบาง ๆ

เธอวางอาหารบนถาดแล้วเดินออกจากห้องครัว ข้างนอกมืดแล้ว พระจันทร์สุกสว่างส่องแสงเจิดจ้าไปทั่ว

ฉือฮวนเคาะประตูด้วยความประหม่า

‘เอี๊ยด!’ ใบหน้าของสืออวี่ไป๋ปรากฏหลังประตูเปิดออก

สืออวี่ไป๋ในเวลานี้ดูดีมาก

คิ้วเรียวสวยและดูหล่อเหลา โครงหน้าคมคายสมชายชาตรี รูปทรงคิ้วและดวงตายิ่งดึงดูดใจยามมองใกล้ ๆ

ช่างน่าเสียดายที่ฉือฮวนไม่ได้ทำดีกับเขาในชาติก่อน แต่ไปเลือกชายกักขฬะอย่างเฉิงจื่อเฉียน

เธอมักถอยห่างจากอีกฝ่ายราวกับอวี่ไป๋เป็นงูหรือแมงป่องพิษ ดังนั้นตลอดเวลาที่แต่งงานตจนกระทั่งร้างรา เธอก็ไม่เคยแตะต้องสืออวี่ไป๋เลย

ฉือฮวนเผยยิ้ม

สืออวี่ขมวดคิ้วเป็นตัวอักษร ‘川’*[1] “ทำไมยังไม่ไปอีก?”

“ทำไมฉันต้องไปด้วย” เธอพยายามเมินความเย็นชาของเขาและลอบสังเกตอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง

“คุณโกรธจนไม่อยากกินข้าวเลยเหรอ? ต่อให้เคืองขนาดไหน แต่ก็ไม่ควรลืมกินข้าวนะ”

เมื่อสืออวี่ไป๋เห็นอาหารบนถาด ความประหลาดใจพลันถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา

“คุณเคยเห็นลูกอยู่ในสายตาบ้างไหม?”

สืออวี่ไป๋เอ่ยแดกดัน

สีหน้าฉือฮวนซีดเผือดแล้วสำลัก

ในชาติก่อน เธอมัวแต่ลุ่มหลงเฉิงจื่อเฉียน จนไม่ใส่ใจลูกน้อยสือเยี่ยนเลย

หญิงสาวเกลียดสืออวี่ไป๋ที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป หลังจากตั้งท้องสือเยี่ยน เธอก็นำความแค้นที่มีต่อสามีไปลงกับเด็กน้อย

นอกจากนี้ การคลอดสือเยี่ยนก็ทั้งยากและทำเอาเธอเกือบตาย จึงเป็นเหตุให้เธอรู้สึกไม่พอใจหนักข้อขึ้น

ด้วยเหตุนี้ หลังจากสือเยี่ยนเกิด เธอจึงไม่เคยป้อนนมหรืออุ้มเลย

สืออวี่ไป๋จึงทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่แก่สือเยี่ยน

ตอนนี้สือเยี่ยนอายุสามขวบแล้ว เด็กน้อยจึงหวาดกลัวและโหยหาแม่มาก

ทุกครั้งที่สือเยี่ยนเข้ามาใกล้ เธอมักตวาดเสมอ นานวันเข้าเด็กน้อยจึงเลิกขอให้เธอกอดหอมแก้มไปแล้ว

หลังจากหย่ากับสืออวี่ไป๋แล้ว สือเยี่ยนก็ไม่ยอมรับเธอในฐานะแม่อีก และเขาก็ไม่แยแสเธอ ทำเหมือนคนแปลกหน้าเมื่อพบเธอบนท้องถนน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของฉือฮวนก็แดงเรื่อ กัดริมฝีปากและเอ่ยว่า

“คุณจะไปรู้อะไร สืออวี่ไป๋ ฉันก็อยากเจอลูกชายนะ!”

เธอคว้าชายเสื้อสีขาวของสืออวี่ไป๋อย่างระมัดระวังและแกว่งไปมาเหมือนไกวทารก เสียงขอร้องอ้อนวอนของเธอทั้งแผ่วเบาและอ่อนแรง กกหูขึ้นสีแดงเรื่อ

“อวี่ไป๋ คุณเข้าใจผิดแล้ว ได้โปรดให้โอกาสฉันได้ใช้ชีวิตร่วมกับคุณอีกครั้งเถอะนะ”

ท่าทางของหญิงสาวทั้งอ่อนหวานและเย้ายวนใจ จนคนใจดีเป็นทุนเดิมอย่างอวี่ไป๋เผลอใจอ่อน

ทว่าเขาก็กลับมาแข็งกระด้างอีกหน “ฉือฮวน สายเกินไปแล้ว”

ชายเสื้อหลุดจากการเกาะกุมของฉือฮวน พร้อมกับบานประตูที่ปิดลงอย่างเย็นชาต่อหน้าเธอ

หัวใจของฉือฮวนปวดร้าวดุจถูกมือใหญ่คู่นั้นฉีกทึ้ง มันเจ็บปวดเสียจนหายใจไม่ออก

“สืออวี่ไป๋! ฉันไม่อยากหย่ากับคุณจริง ๆ นะ!”

[1] 川 มีลักษณะคล้ายรอยย่นตรงหว่างคิ้ว