บทที่ 27 วาดวงกลมบนหน้าอกเขา

ฉือฮวนกล่าวอย่างกระตือรือร้น “ใช่! ยิ่งเธอพาคนมามากเท่าไรก็ยิ่งดี”

ไม่นานสองสาวจึงจากไปอย่างมีความสุข

หลังปิดประตูบ้าน ฉือฮวนก็หยิบกระเป๋าเงินจากมือของสืออวี่ไป๋ไปด้วยดวงตาที่สดใส เทลงบนโต๊ะกาแฟแล้วคลี่ธนบัตรทีละใบ

ธนบัตรสิบหยวนวางกองกับธนบัตรสิบหยวน ธนบัตรห้าหยวนวางกองกับธนบัตรห้าหยวน ธนบัตรสองหยวนวางกองกับธนบัตรสองหยวน และธนบัตรหนึ่งหยวนวางกองไว้ด้วยกัน

กางเกงขาบานขายออกไปสิบสามตัว พลอยทำให้เสื้อยืดสีขาวขายออกไปได้สองตัว เปรียบเทียบกับกางเกงขาบานแล้ว เสื้อยืดสีขาวได้รับความสนใจน้อยกว่าหน่อย

กางเกงขาบานตัวละยี่สิบห้าหยวน สิบสามตัวก็สามร้อยยี่สิบห้าหยวน

เสื้อยืดขาวสองตัว ตัวละสิบหยวน รวมเป็นยี่สิบหยวน

รวมทั้งหมดเป็นสามร้อยสี่สิบห้าหยวน

ตั้งแต่ฉู่หนิงหนิงกับจางถิงมาเคาะประตูจนกระทั่งออกไป ใช้เวลาทั้งหมดหนึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมงที่ทำเงินได้สามร้อยสี่สิบห้าหยวน!

สามร้อยสี่สิบห้าหยวนในทศวรรษ 1980 ที่ค่าครองชีพถูกมาก เงินเดือนของคนงานทอผ้าหญิงธรรมดาคนหนึ่งอยู่ที่ยี่สิบหยวน และเงินเดือนรายปีอยู่ที่สองร้อยสี่สิบหยวนเท่านั้น

ฉือฮวนระงับความตื่นเต้นแทบไม่อยู่ พลันถามว่า “สืออวี่ไป๋ คุณจ่ายไปเท่าไรสำหรับกางเกงขาบานและเสื้อยืดสีขาว”

สืออวี่ไป๋กลั้นยิ้มไม่อยู่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ตื่นเต้นของฉือฮวน “กางเกงยีนสิบหยวน และเสื้อยืดสีขาวสองหยวน”

ดวงตาของฉือฮวนยิ่งเบิกกว้างขึ้น

เธอสงบสติอารมณ์ไม่อยู่ หยิบปากกาและกระดาษออกมาเริ่มคำนวณบัญชี

หลังจากหักต้นทุนแล้ว กางเกงตัวหนึ่งได้กำไรสิบห้าหยวน เสื้อยืดสีขาวกำไรตัวละแปดหยวน!

กำไรสุทธิของกางเกงอยู่ที่หนึ่งร้อยเก้าสิบห้าหยวน และของเสื้อยืดสีขาวคือสิบหกหยวน รวมกันเป็นสองร้อยสิบเอ็ดหยวน

หลังจากหักเงินสิบสามหยวนที่มอบให้ฉู่หนิงหนิงกับจางถิงแล้ว พวกเธอยังเหลืออีกหนึ่งร้อยเก้าสิบแปดหยวนในมือ แม้ว่าจะไม่มากเท่ากับเงินเดือนหนึ่งปีของคนงานโรงงานสิ่งหอ

แต่นี่คือทศวรรษ 1980 ซึ่งเป็นยุคทองที่คุณสามารถมีเงินเป็นกระสอบได้หากเดินบนเส้นทางที่ถูกต้อง

ดวงตาของฉือฮวนร้อนวูบวาบ เลิกคิ้วโก่งขึ้นด้วยความสุข “สืออวี่ไป๋ เราทำเงินได้หนึ่งร้อยเก้าสิบแปดหยวนในเวลาอันสั้น!”

“ดีใจมากเลยสิ?”

ท่าทีของสืออวี่ไป๋ไม่เปลี่ยนแปลง เขาจ้องมองเธอนิ่ง ๆ ปล่อยให้เธอดีใจแทบกระโดดโลดเต้น

“คุณดีใจมากเลยเหรอ?”

“ดีใจสิ!”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉือฮวนทำเงินได้มากมายจากความพยายามของตัวเอง และเธอก็ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นไว้ได้

“สืออวี่ไป๋ ฉันมีความสุขมากเลย!”

“ต่อไปนี้เราจะหาเงินได้เท่านี้ทุกวัน ไม่สิ เราจะทำเงินได้มากขึ้นเรื่อย ๆ!”

“เราย้ายไปอยู่บ้านหลังใหญ่กว่านี้ เปิดร้านเสื้อผ้าที่ใหญ่ที่สุดในตัวเมือง แล้วส่งเยี่ยนเยี่ยนไปโรงเรียนที่ดีที่สุด ดีไหม?”

ดวงตาของเธอสดใส ครุ่นคิดด้วยความสนใจอย่างมาก ราวกับว่าอนาคตที่สวยงามได้ปรากฏตรงหน้าเธอแล้ว

ขนตาของสืออวี่ไป๋ขยับเบา ๆ สอดมือไว้ในกระเป๋ากางเกง “…ได้เลย เอาตามที่คุณว่า”

คำอธิบายที่เปล่งประกายเหล่านี้ทำให้หัวใจซึ่งเงียบงันมาเป็นเวลานานของสืออวี่ไป๋สั่นไหว

สิ่งที่กระตุ้นเขาไม่ใช่เงิน แต่เป็นอนาคตที่สดใสของฉือฮวน ในที่สุดก็มีเขารวมอยู่ด้วย

บ้านในอำเภอเมืองเต็มไปด้วยความอบอุ่น

ในหมู่บ้านเกาซาน แม่เฉิงรู้สึกสับสนและแลกเปลี่ยนสิ่งที่พบในวันนี้กับเฉิงจื่อเฉียน

“แม่ พวกเขาทางนั้นมีอะไรเคลื่อนไหวไหม?”

แม่เฉิงส่ายหัว “ไม่มี นึกแล้วก็แปลก ดูเหมือนพวกเขาจะไม่รีบร้อน พวกเขาไม่เพียงไม่ได้ตั้งแผงขายเสื้อผ้าเท่านั้น แต่ยังไม่ค่อยออกไปข้างนอกมากนัก”

ใช่แล้ว

เฉิงจื่อเฉียนรู้เกี่ยวกับบ้านของสืออวี่ไป๋ในตัวเมืองตั้งนานแล้ว

ตั้งแต่พวกเขาคิดหาทางจัดการฉือฮวน ไม่เพียงทราบถึงการเคลื่อนไหวของฉือฮวนเท่านั้น แต่พวกเขายังรู้รายละเอียดของสืออวี่ไป๋ด้วย

“เป็นไปไม่ได้”

เฉิงจื่อเฉียนเอ่ยอย่างเด็ดขาดว่า “แม่ ลองคิดดูดี ๆ พฤติกรรมของพวกเขามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

“ผิดปกติเหรอ?”

“มีเรื่องผิดปกตินิดหน่อย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปโรงงานทอผ้าในตอนบ่าย”

“ไปโรงงานทอผ้าทำไม?”

เฉิงจื่อเฉียนเหมือนถูกกระตุ้น และความคิดในจิตใต้สำนึกก็ผุดขึ้นมา เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขากำลังวางแผนที่จะทำเสื้อผ้าของตัวเองจึงไปติดต่อเรื่องผ้าที่โรงงานทอผ้า?

พอคิดขึ้นมาได้ เขาก็ปฏิเสธมัน

แม้ว่าสืออวี่ไป๋จะมีความสามารถ แต่ไม่มีความทะเยอทะยาน เขาอาศัยอยู่อย่างสงบสุขในหมู่บ้านเล็ก ๆ ในชนบทเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง

พูดตามตรง เฉิงจื่อเฉียนดูถูกสืออวี่ไป๋จากก้นบึ้งของหัวใจ

มีเงื่อนไขดี ๆ แบบนี้ ก็ต้องทะเยอทะยานให้มากจึงจะดี

“ดูเหมือนจะไปพบกับคนงานทอผ้าหญิงสองคน และชวนพวกเขาไปทานอาหาร”

แม่เฉิงเม้มริมฝีปากเมื่อเธอพูดแบบนี้ น้ำลายสอด้วยความโลภ “ไปร้านต้าซานฝูด้วย!”

“โอ๊ย! แม่ไม่กล้าเข้าไปในสถานที่หรูหรานั้นเลยดูอยู่ข้างนอก กลิ่นอาหารน่าอร่อยเตะจมูกแม่อยู่ตั้งนาน”

แม่เฉิงเต็มไปด้วยอารมณ์อิจฉา “จื่อเฉียน เมื่อลูกทำเงินได้มากมายในอนาคต อย่าลืมแม่นะ แม่อยากไปกินข้าวที่ต้าซานฝูด้วย หากได้ทานอาหารนอกบ้าน ชีวิตแม่ก็ไม่เสียเปล่าแล้ว”

เฉิงจื่อเฉียนขัดจังหวะแม่เฉิงอย่างหมดความอดทน

“แล้วหลังจากเลี้ยงข้าวล่ะ?”

“ไม่มีอะไรแล้ว”

แม่เฉิงบ่น

“แม่ซุ่มดูทั้งวัน วิ่งจนขาแทบขวิด วันนี้เหนื่อยมาก เลยไม่ได้ตามต่อ”

“พวกเขาคงจะกลับไปที่หมู่บ้านพรุ่งนี้ ต่อไปจะติดตามพวกเขาได้ง่ายขึ้น เรื่องนี้ลูกไม่ต้องกังวล”

เฉิงจื่อเฉียนพลันโกรธจัด

“แม่ วันนี้ไม่ไปจับตาดูพวกเขาทำไมไม่บอกผม?”

แม่เฉิงตัวสั่นเมื่อเธอถูกตะคอกใส่ “แม่ไม่ทันคิด จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“แม่จะรู้อะไร ถ้าวันนี้พวกเขาถือโอกาสดำเนินการเรื่องสินค้าพวกนั้นล่ะ”

“ไม่ ไม่มีทาง!”

เฉิงจื่อเฉียนขยี้ผมด้วยความหงุดหงิด “ช่างเถอะ ผมจะจับตาดูเองในสัปดาห์หน้า ผมไม่เชื่อว่าจะจับพวกมันไม่ได้!”

พูดจบเฉิงจื่อเฉียนก็ออกจากบ้านด้วยความโกรธ

เขาหันหลังมุ่งไปยังสถานที่ซึ่งเขากับเย่หมิงจูมักจะพบกันเป็นการส่วนตัว เป็นลานร้างเล็ก ๆ ในมุมที่ห่างไกลที่สุดของหมู่บ้านทางทิศตะวันตก

เดิมทีที่นี่เป็นลานของชายไร้ครอบครัวคนหนึ่ง หลังจากเขาเสียชีวิต ลานก็ถูกทิ้งร้าง

วันนี้เป็นวันที่เขานัดพบกับเย่หมิงจู

เมื่อเข้าไปในห้อง เย่หมิงจูกำลังยืนแต่งตัวอยู่ใต้แสงเทียนสลัว ๆ เมื่อเธอเห็นเขาปรากฏตัว ก็โถมตัวเข้าไปในอ้อมแขน

“ทำไมคุณเพิ่งมา?”

เย่หมิงจูหยิกแขนของเฉิงจื่อเฉียนอย่างไม่พอใจ

เฉิงจื่อเฉียนรู้สึกเหมือนไฟปะทุขึ้นทั่วร่าง เขาช้อนใบหน้าที่สวยงามของเย่หมิงจูขึ้นมาและเริ่มจูบ

เย่หมิงจูไม่เต็มใจ เธอผลักใบหน้าของเฉิงจื่อเฉียนด้วยฝ่ามืออันอ่อนนุ่มของเธอ “คุณกล้าดียังไง!”

“คุณคิดว่าฉันเป็นคนง่าย ๆ เหมือนฉือฮวน นึกอยากจะจูบก็จูบอย่างนั้นเหรอ?”

สำหรับเฉิงจื่อเฉียน เสน่ห์ที่ไม่อาจเอื้อมคว้าของเย่หมิงจูนั้นยิ่งใหญ่กว่าของฉือฮวนอยู่แล้ว เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของเย่หมิงจู ส่วนเล็ก ๆ ในใจของเขาก็ถูกปลุกเร้ามากขึ้น

เขาโอบแขนรอบเอวของเย่หมิงจู บีบอย่างแรงเพื่อสนองตัณหาของตน

เย่หมิงจูปล่อยให้อีกฝ่ายจับ ใช้นิ้วของเธอลากวงกลมบนหน้าอกเขา พลางเหลือบมองเขาด้วยหางตา

“เรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว?”

เมื่อกล่าวถึงฉือฮวน ใบหน้าของเฉิงจื่อเฉียนก็หม่นลง

“อย่าพูดถึงเลย ยัยแซ่ฉือคนนั้นไม่รู้สมองไปโดนอะไรกระทบกระเทือนมา จู่ ๆ ก็เกิดอยากอยู่กินกับสืออวี่ไป๋”

“ตอนแรกผมต้องการแจ้งความสืออวี่ไป๋เรื่องการค้ากำไรเพื่อเอาเขาเข้าคุก แต่ใครจะไปคิดว่าจะเสียรู้พวกเขา!”

เย่หมิงจูหรี่ตาลง และหันหลังกลับด้วยความโกรธ “ถ้าคุณทำเรื่องไร้ประโยชน์แบบนี้ต่อไป ครอบครัวของฉันจะหาคู่ให้ฉัน”

“คุณจะยอมให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ต้องถูกจูบ และนอนกับเขาจริง ๆ เหรอ?”