บทที่ 26 ใจเต้นแรงตึกตัก

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ดาวโรงงานสาวได้พบกับลูกชายของผู้อำนวยการจางแห่งสำนักงานอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ นายจางพอใจไม่น้อย และยินดีจ่ายเงินให้เธอ

กางเกงขาบานที่หลินเซี่ยใส่ นายจางเป็นคนซื้อให้ตอนที่เขาพาเธอไปเมืองหลวง

เดิมทีเธอคิดว่าเสื้อผ้าของตนเป็นชุดเดียวในโรงงานที่มีหางแมงป่อง

แต่ไม่คิดว่าฉู่หนิงหนิงซึ่งหน้าตาไม่ดีเท่าเธอก็สวมชุดแบบเดียวกันด้วย

เธออดไม่ได้ที่จะหยุดเดิน และวิจารณ์อย่างประชดประชัน

หลังจากมองใกล้ ๆ เธอก็เห็นว่ากางเกงขาบานของฉู่หนิงหนิงดูดีกว่า หญิงสาวจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจ

“ฉู่หนิงหนิง เธอซื้อกางเกงขาบานพวกนี้มาจากไหน?”

หลินเซี่ยถามอย่างฉุนเฉียว

“คุณดาวโรงงานหลินชอบเสื้อผ้าของฉันไหม?” ฉู่หนิงหนิงไม่อยากยุ่งกับหลินเซี่ยนานจนตัดช่องทางหาเงินของตัวเอง

เธอยังเฝ้ารอที่จะโปรโมตเสื้อผ้าให้คนอื่นเร็ว ๆ

ทุกวินาทีที่หลินเซี่ยทำให้เสียเปล่าล้วนเป็นเงินเป็นทองสำหรับเธอ

“ถึงยังไงเสื้อผ้าของเธอก็ดูดีกว่าของฉัน”

ฉู่หนิงหนิงกล่าวอย่างไม่จริงจัง

หลินเซี่ยโกรธมากกับท่าทางของฉู่หนิงหนิง เพราะเธอเป็นดาวโรงงาน จึงได้รับการต้อนรับในทุกที่ที่เธอไป และไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน

“ฉันคิดว่าเสื้อผ้าของเธอดูดีนะ ถามหน่อยได้ไหมว่าซื้อมาจากเมืองหลวงเหรอ?”

หลินเซี่ยสงสัย เนื่องจากสภาพครอบครัวของฉู่หนิงหนิงคงไม่อนุญาตให้เธอใช้เงินเช่นนี้

“ฉันซื้อมาจากแผงริมถนน ราคาไม่ได้แพง แค่ยี่สิบห้าหยวนเท่านั้น”

ฉู่หนิงหนิงกล่าวว่า “เทียบไม่ได้กับชุดที่เธอใส่ กางเกงขาบานที่เธอใส่ซื้อมาจากในเมืองหลวงใช่ไหม ราคาเท่าไรล่ะ?”

ฉู่หนิงหนิงก็ฉลาดไม่น้อยเช่นกัน เธอจงใจพูดเสนอราคาต่ำสุดเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้อื่น

เมื่อได้ยินว่าเป็นสินค้าจากพ่อค้าริมถนน หลินเซี่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอ่ยอย่างเย่อหยิ่งว่า “ฉันคิดว่าเธอคบคนรวย ๆ ที่พาเธอไปซื้อของถึงเมืองใหญ่ ที่แท้ก็สินค้าจากพ่อค้าริมถนน”

“กางเกงของฉันไม่ใช่ของราคาถูกเหมือนของเธอ ตัวหนึ่งราคาตั้งร้อยหยวน!”

หลินเซี่ยพูดจบอย่างมีชัย ในอกเต็มไปด้วยความภูมิใจเหลือล้น เธอหันหลังกลับและจากไปอย่างพึงพอใจ

การปะทะกันเมื่อครู่ดึงดูดความสนใจของเด็กสาวหลายคนในแผนกเดียวกัน

“หนิงหนิง เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? หลินเซี่ยมีนิสัยแบบนั้นแหละพูดจาแปลก ๆ อย่าไปใส่ใจเลย”

“ฉันไม่โกรธหรอก กางเกงของเขาไม่เพียงไม่สวยเท่าฉัน แต่คุณภาพยังไม่ดีเท่า ไม่อยากเชื่อว่าจ่ายไปตั้งร้อยหยวน สิ้นเปลืองจริง ๆ กางเกงขาบานของฉันตัวนี้ ทั้งสวยและราคาถูก อย่ามองข้ามสินค้าแผงลอยเชียว สินค้าเหล่านี้ล้วนแต่เป็นของขายดีและหายากจากมณฑลกวางตุ้งทั้งสิ้นเลยนะ”

ฉู่หนิงหนิงกล่าว

ผู้พูดใส่ใจและผู้ฟังก็สนใจเช่นกัน ทันใดนั้นผู้คนก็รวมตัวกันจับผ้าและดูงานปัก

“โอ้ ทักษะการปักของเธอสวยมาก เธอทำมันด้วยเครื่องจักรเหรอ? งานปักชิ้นใหญ่ชิ้นนี้เพียงอย่างเดียวก็คุ้มค่าเงินมากแล้ว!”

“คุณภาพของกางเกงขาบานทั้งเบาและให้ความรู้สึกเรียบลื่น ฉันเคยสัมผัสกางเกงของหลินเซี่ยมาก่อน มันไม่ดีเท่าของเธอ”

“หนิงหนิง เธอซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาจากไหน?”

“เธออยากซื้อเหรอ?”

ฉู่หนิงหนิงระงับความปีติยินดีในใจและถามอย่างใจเย็น

“พูดบ้า ๆ ไม่อยากซื้อจะถามเธอทำไม? ซื้อจากแผงริมถนนเหรอ?”

ฉู่หนิงหนิงมีสีหน้าเสียใจ “น่าเสียดายที่สายไปแล้ว เมื่อวานตลาดกลางคืนถูกสั่งปิด ถึงฉันบอกเธอว่าซื้อที่ไหน เธอก็หาซื้อไม่ได้แล้ว”

“ก็จริง ฉันก็ได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน เมื่อคืนมีเรื่องวุ่นวายค่อนข้างมาก คนไม่น้อยแห่กันไปดูความโกลาหลที่นั่น”

“น่าเสียดาย กางเกงดี ๆ แบบนี้ ฉันไม่สามารถหามาใส่ได้!”

“ถ้าเธออยากได้จริง ๆ ฉันรู้จักคนขายกางเกงที่กำลังกังวลเกี่ยวกับการปิดตลาดกลางคืนอยู่พอดี ฉันจะลองคุยกับทางนั้นดูว่าพอจะขายในราคาที่ถูกลงให้เธอได้ไหม”

“กางเกงคุณภาพดีขนาดนี้ ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปก็ไม่มีอีกแล้ว!”

“เธอมีช่องทางติดต่อจริง ๆ เหรอ?”

“ฉันจะโกหกเธอได้ยังไง?”

ฉู่หนิงหนิงจงใจลดเสียงลง

แต่ยิ่งลึกลับมากเท่าใด ข่าวซุบซิบก็ยิ่งแพร่กระจายเร็วขึ้นเท่านั้น มีคนขอแตะเสื้อผ้าของฉู่หนิงหนิง แล้ววิ่งไปหาหลินเซี่ยเพื่อสัมผัสเนื้อผ้า

ด้วยความละเอียดอ่อนแบบผู้หญิง หลังจากเปรียบเทียบเนื้อผ้าทั้งสองแล้ว พวกเธอก็สนใจกางเกงขาบานของฉู่หนิงหนิงมาก

เมื่อเลิกงานในตอนเย็น ฉู่หนิงหนิงและจางถิงต่างก็พาคนเจ็ดแปดคนมาเคาะประตูบ้านของฉือฮวนและสืออวี่ไป๋

“มาคุยธุรกิจกัน!”

เมื่อได้ยินเสียง ฉือฮวนก็เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ตอนนี้ 18.27 น. แล้ว โรงงานทอผ้าเลิกงานตอนหกโมงเย็น ขี่จักรยานมาก็ใช้เวลายี่สิบนาทีพอดี

เมื่อวางนิ้วบนที่จับประตู เธอก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเองอย่างชัดเจนก่อนจะเปิดประตู

บานประตูเปิดออก

สิ่งที่เห็นคือใบหน้ายิ้มแย้มของฉู่หนิงหนิงและจางถิง เบื้องหลังพวกเธอมีผู้คนนับสิบ

หัวใจของฉือฮวนเต้นเร็วมากจนแทบจะหลุดออกจากอก

“เข้ามาสิ!”

เธอรีบเปิดประตู

สืออวี่ไป๋กับสือเยี่ยนต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นผู้คนจำนวนมากเข้ามาในห้องนั่งเล่น

“พี่ฉือ นี่คือรุ่นพี่จากโรงงานทอผ้าของฉัน หลังจากที่เห็นกางเกงยีนที่ฉันใส่แล้ว พวกเขาก็อยากจะมาซื้อยีนสักตัว”

ฉู่หนิงหนิงแนะนำว่า “นี่คือพี่ฉือ ส่วนนี่คือสามีและลูกของพี่ฉือ”

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ”

หลังจากทักทายกันสั้น ๆ สืออวี่ไป๋ก็หยิบไม้แขวนเสื้อที่ฉือฮวนเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมา

มีกางเกงขาบานและเสื้อยืดสีขาวแขวนอยู่บนไม้แขวนเสื้อกางเกงขาบานแต่ละตัวมีคุณภาพดี ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือลายปักที่ต่างกัน

ทันทีที่เอาไม้แขวนเสื้อออกมา สาว ๆ ก็พากันแห่เข้ามาเลือกลวดลายที่ชอบอย่างเริงร่า

สักพักห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย

“ฉันชอบลายกล้วยไม้”

“ฉันชอบนกฟีนิกซ์ตัวนี้ โอ้สวรรค์ มันดูเวอร์ไปหรือเปล่า? ฉันกลัวว่าใส่แล้วจะสะดุดตาเกินไป”

“กลัวอะไร นี่คือเทรนด์แฟชั่น กางเกงตัวนี้ฉันเคยเห็นในโทรทัศน์!”

“พี่ฉือ ฉันซื้อกางเกงตัวนี้!”

“ขอลองที่นี่ได้ไหมคะ?”

ฉือฮวนเตรียมตัวมาอย่างดี เธอจัดห้องไว้สำหรับลองเสื้อผ้าโดยเฉพาะ และยังวางกระจกยาวไว้ด้วย

ไม่นานสาว ๆ ก็เลือกเสื้อผ้าที่พวกเธอชอบ ลองสวม จ่ายเงิน และจากไปอย่างมีความสุข

ฉือฮวนมีหน้าที่เลือกจับคู่และช่วยลองเสื้อผ้า

การเก็บเงินก็ตกเป็นหน้าที่ของสืออวี่ไป๋

เด็กสาวทยอยออกไปทีละกลุ่ม หลังจากส่งลูกค้าคนสุดท้ายออกไป ฉือฮวนก็พาฉู่หนิงหนิงและจางถิงกลับเข้าบ้าน

เมื่อคำนวณเงินค่านายหน้าคร่าว ๆ ก็มอบเงินเจ็ดหยวนและหกหยวนให้กับทั้งสองคนตามลำดับ

“สาว ๆ นี่คือส่วนแบ่งของพวกเธอในวันนี้”

แม้ว่าจะเตรียมใจไว้ก่อนมา แต่ทั้งสองก็ยังตกใจเมื่อเห็นเงินจริง

หกถึงเจ็ดหยวนคือหนึ่งในสามของเงินเดือน แค่ขยับปากจะหามาได้อย่างไร?

เมื่อเห็นทั้งสองคนตกตะลึง ฉือฮวนก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และยัดเงินใส่มือพวกเธอ

“สาวน้อย รับไปเถอะ พรุ่งนี้ก็ทำงานหนักต่อไปนะ”

“ยิ่งขายได้มากเท่าไร พวกเธอก็ยิ่งได้รับส่วนแบ่งมากขึ้นเท่านั้น”

ฉู่หนิงหนิงกำธนบัตรไว้ในฝ่ามือ ร่างกายของเธอชาวาบ

เธอรีบตอบสนองราวกับคนเพิ่งได้สติ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาบาง ๆ เนื่องจากความตื่นเต้น

“ขอบคุณนะคะ พี่ฉือ!”

“ฉันจะทำงานหนักแน่นอน และจะพยายามหาคนเพิ่มในวันพรุ่งนี้!”