บทที่ 24 ถ้างั้นแม่…ยังต้องการผมหรือเปล่า?
ต่อหน้าเธอ สือเยี่ยนไม่เคยเป็นแบบนี้
พอนึกถึงภาพตอนที่สือเยี่ยนฆ่าตัวตายในอ่างอาบน้ำเมื่อชาติก่อน หัวใจของฉือฮวนก็เหมือนถูกบีบ ความคิดแปลก ๆ แล่นเข้ามาในใจ หรือว่าสือเยี่ยนแกล้งทำตัวเป็นปกติ?
เมื่อผลักประตูเข้าไป ฉือฮวนกับสือเยี่ยนก็สบตากัน
หลังจากผงะไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของสือเยี่ยนก็สว่างขึ้นเมื่อเขาเห็นเธอ รีบพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเธออย่างตื่นเต้น
“แม่ แม่กลับมาแล้ว!”
สือเยี่ยนซบไหล่ฉือฮวนด้วยความรัก เสื้อยืดเปียกโชกไปด้วยน้ำตา เห็นได้ชัดว่าอยากจะหัวเราะ แต่น้ำตาที่ไหลย้อยกลับทรยศเขา
เขารู้สึกอัดอั้นตันใจ ดวงตาเปียกชุ่ม “ผมคิดว่าแม่ไม่ต้องการผมแล้ว”
ฉือฮวนรู้สึกสลดใจ รีบเช็ดน้ำตาออกจากหางตาลูกน้อย “ไร้สาระ แม่จะไม่ต้องการหนูได้ยังไง”
“เมื่อกี้มีธุระเลยออกไปข้างนอก ตอนนี้แม่กลับมาแล้ว”
พูดจบฉือฮวนก็มีท่าทีเคร่งขรึม ทำหน้าตรงเอ่ยว่า “เมื่อกี้แม่เห็นสือเยี่ยนเป็นเด็กไม่ดี อารมณ์บูดใส่คุณย่าเฉินใช่ไหม?”
สือเยี่ยนตกใจกลัว ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเธออีกครั้งพร้อมกอดคอไว้แน่น “แม่ ผมผิดไปแล้ว”
“รู้ตัวว่าผิดก็ไปขอโทษคุณย่าเฉินนะ”
“ไม่เอา”
อาสะใภ้เฉินโบกมือ “เด็กน้อยหงุดหงิดเพราะคิดถึงแม่ พอเธอกลับมา เด็กดื้อก็จะกลายเป็นเด็กที่เชื่อฟังขึ้นมาก”
ฉือฮวนคอยสนับสนุน ผลักสือเยี่ยน “ไปสิ”
สือเยี่ยนเชื่อฟังแม่ เดินมากอดขาอาสะใภ้เฉินอย่างอาย ๆ “ขอโทษครับ คุณย่าเฉิน”
เห็นเด็กน้อยทำหน้าเศร้า คุณย่าเฉินก็ใจละลาย อดไม่ได้ที่จะบีบแก้มอวบ
“ย่าเฉินให้อภัยแล้วจ้ะ”
พูดจบอาสะใภ้เฉินก็เช็ดมือด้วยผ้ากันเปื้อน ก่อนบอกว่า “อาหารทำเสร็จแล้ว ในเมื่อพวกเธอกลับมาแล้ว งั้นอากลับแล้วนะ”
“เดี๋ยวครับ อาสะใภ้เฉิน ผมกับฮวนฮวนมีเรื่องต้องออกไปทำ อาจจะต้องรบกวนให้คุณอยู่กับสือเยี่ยนอีกหน่อย”
อาสะใภ้เฉินประหลาดใจ แต่ไม่ได้ถามอะไรและตอบตกลงทันที
“ได้ ไม่มีปัญหา”
น้ำตาสือเยี่ยนที่เพิ่งแห้งตอนนี้เริ่มไหลออกมาอีก
“แม่ แม่จะไปอีกแล้วเหรอ?”
“ใช่จ้ะ แต่แม่จะรีบกลับมา สือเยี่ยนเป็นเด็กดี เชื่อฟังนะ แม่จะกลับมาค่ำนี้”
“งั้นถ้าไม่เชื่อฟังล่ะ?”
จู่ ๆ สือเยี่ยนก็ถามออกมา
ฉือฮวนตะลึง อดไม่ได้ที่จ้องมองเด็กชายตรงหน้าอย่างจริงจัง
จากมุมที่เธอมองไม่เห็น สืออวี่ไป๋เหลือบมองและส่ายหัวเบา ๆ ให้ลูกชายแสนดื้อรั้นของเขา
จากนั้นฉือฮวนก็เห็นเปลวไฟเล็ก ๆ ที่วูบไหวในแววตาของสือเยี่ยนหายไปพร้อมกับเสียง ‘วืด’
เด็กชายใช้หน้าเล็ก ๆ ของเขาถูบนไหล่เธออย่างน่าสงสาร “ผมแค่ล้อเล่นกับแม่ ผมจะเชื่อฟัง ดังนั้นแม่จะกลับมาตอนค่ำแน่ ๆ ใช่ไหม?”
“แน่นอน ถ้าแม่ไม่กลับมาจะไปไหนได้อีก?”
ปากเล็ก ๆ สีแดงของสือเยี่ยนพึมพำ เมื่อเห็นฉือฮวนมองอยู่ก็ลังเลอยู่นานก่อนจะพูดออกมา “จะไปหาอาคนนั้นไหม?”
ฉือฮวนไม่คาดคิดว่าเด็กชายจะจำได้ดีขนาดนี้ ซ้ำยังพูดออกมาต่อหน้าสืออวี่ไป๋และอาสะใภ้เฉินอีก ใบหน้าเธอร้อนผ่าวไปชั่วขณะหนึ่ง
“ไม่มีทาง”
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำ ฉือฮวนก็รู้สึกละอายใจและอับอาย หน้ายังคงเป็นสีแดงเมื่อกระซิบว่า “ต่อไปแม่จะกลับมาอยู่กับสือเยี่ยนทุกวันเลย”
“จริงนะครับ?”
เมื่อได้ยินฉือฮวนรับปาก เด็กน้อยก็ลืมเรื่องคุณอาเฉิงไปหมดทันที
“แม่ดีที่สุดเลย!”
ใบหน้าเล็ก ๆ ของสือเยี่ยนซบบนไหล่ฉือฮวน ทันใดนั้นก็สบตาสืออวี่ไป๋เข้าพอดี เด็กชายขยิบตาให้สืออวี่ไป๋อย่างเจ้าเล่ห์
มือของสืออวี่ไป๋ในกระเป๋ากางเกงก็กระชับขึ้น ดวงตาของเขาพลันหรี่ลง
ฉือฮวนจุ๊บใบหน้าเด็กชายครั้งแล้วครั้งเล่า เล่นกับเด็กชายที่บ้านจนถึงห้าหกโมงเย็น พร้อมอธิบายให้อาสะใภ้เฉินฟังสองสามคำ ก่อนจะวางถุงหนังงูลง แล้วรีบออกไปพร้อมกับสืออวี่ไป๋
คราวนี้เป้าหมายของพวกเขาคือโรงงานทอผ้า
เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าโรงงานทอผ้าจะเลิกงานเมื่อไร พวกเขาจึงตั้งใจมาเร็วหน่อย
ทันทีที่กริ่งเลิกงานดังขึ้นตอนหกโมงเย็น ประตูโรงงานทอผ้าก็เปิดออก คนงานที่เลิกงานต่างหลั่งไหลออกมาราวกับสายน้ำ
ด้วยกลัวจะคลาดกัน ฉือฮวนกับสืออวี่ไป๋จึงแยกกันไปรออยู่ที่ประตูใหญ่สองบานของโรงงานทอผ้า
ดวงตาของฉือฮวนจับจ้องในฝูงชน เพื่อมองหาฉู่หนิงหนิง
เมื่อเห็นฝูงชนค่อย ๆ แยกย้ายกันไป เหลือเพียงสองหรือสามคนประปราย ฉือฮวนก็ไม่อาจซ่อนความผิดหวังไว้ได้
ดูเหมือนว่าภารกิจของวันนี้จะล้มเหลว ต้องรอจนถึงวันพรุ่งนี้เท่านั้น
ทันทีที่หันกลับมา ออร่าสีขาวก็ปรากฏขึ้นที่หางตา ร่างเพรียวร่างหนึ่งเดินออกจากประตูโรงงานทอผ้า พร้อมถอยจักรยาน
ถ้าดูไม่ผิด ออร่าสีขาวนั่นคงเป็นเสื้อยืดที่พวกเธอขายไปเมื่อวานนี้!
ฉือฮวนดีใจแทบบ้า
คนที่หันกลับมามองไม่ใช่ฉู่หนิงหนิงที่พวกเขารอคอยอย่างยาวนานหรอกเหรอ?
“สหายฉู่!”
ฉู่หนิงหนิงกำลังเข็นจักรยานและพูดคุยกับเพื่อนสาว เมื่อได้ยินเสียงของฉือฮวนเธอก็สะดุ้ง และยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อเห็นฉือฮวนชัดเจน
“คุณคือ… พี่สาวคนสวยที่ขายเสื้อผ้าให้ฉันเมื่อวานนี้เหรอ?”
ฉือฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ใช่แล้ว สาวน้อยฉู่ความจำดีจริง ๆ”
เธอเอ่ยชื่นชม
ฉู่หนิงหนิงแปลกใจ “มาหาฉันมีธุระเหรอคะ?”
ฉือฮวนพยักหน้า”มีสิ ฉันถึงมาหาคุณฉู่”
“คุณฉู่ พอจะมีเวลาไหม ถ้ามีเวลา ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ คุณชอบกินอะไรล่ะ?”
จู่ ๆ ก็มีคนเอ่ยปากจะเลี้ยงข้าว คนแปลกหน้าเช่นนี้นาน ๆ จะเจอสักที ฉู่หนิงหนิงจึงระแวงอย่างมาก
“อย่าเลยค่ะ เราไม่สนิทกันขนาดนั้น อีกอย่างอย่าเสียเงินทองไปเปล่า ๆ เลย”
“คุณฉู่ ถ้าไม่เชื่อใจฉันก็พาเพื่อนมาด้วยสิ พวกเรามีเรื่องจะขอร้องคุณจริง ๆ”
บางทีอาจเป็นเพราะความกังวลในแววตาฉือฮวนที่ส่งผ่านถึงฉู่หนิงหนิง
เธอจึงมองเพื่อนสาวข้าง ๆ อย่างลังเล
เพื่อนผู้หญิงของเธอชื่อจางถิง เป็นคนร่าเริง จึงพูดติดตลกว่า “จะกลัวอะไร มีคนเลี้ยงข้าวก็เท่ากับเราหาข้าวกินเองไม่ใช่หรือไง?”
“พี่สาว คุณจะพาเราไปกินข้าวที่ไหน?”
ฉือฮวนดีใจมากเมื่อเห็นว่ามีโอกาส “พวกคุณบอกได้เลย เพราะฉันมีเรื่องจะขอร้องพวกคุณ ฉันควรทำตามที่พวกคุณต้องการ”
จางถิงเอ่ยปากว่า “ถ้าอย่างนั้นไปต้าซานฝูกันเถอะ!”
ต้าซานฝูเป็นร้านอาหารที่ดีที่สุดในอำเภอหนิงเซียง หากได้รับประทานอาหารที่ต้าซานฝู ก็สามารถอวดความสุดยอดไปได้อีกสามวันทีเดียว
เมื่อเห็นว่าจางถิงตะกละแค่ไหน ฉู่หนิงหนิงจึงเอื้อมมือไปหยิกเธอ
“เธอไม่มีความเกรงใจเลย!”
จางถิงขู่ฟ่อ พร้อมกับหัวเราะขณะซ่อนตัวจากมือของฉู่หนิงหนิงด้วยรอยยิ้ม “ฉันแค่พูดเฉย ๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“พี่สาวคนสวย คุณใจกว้างมาก เลี้ยงเราตามที่คุณพอใจเถอะ”
ฉือฮวนตอบ “เอาละ งั้นก็ต้าซานฝู”
“ไปกันเถอะ ระหว่างทางฉันจะเล่าธุระของฉันให้ฟัง”
ฉู่หนิงหนิงกับจางถิงมองหน้ากันและเดินตามฉือฮวนไป
หลังจากพบกับสืออวี่ไป๋ที่ประตูอีกบาน ฉือฮวนก็ค่อย ๆ อธิบายไอเดียของพวกเขาให้ฉู่หนิงหนิงและจางถิงฟัง
ฉู่หนิงหนิงรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง “คุณหมายความว่าต้องการให้ฉันสวมเสื้อผ้าของคุณ เพื่อโปรโมตเสื้อผ้าให้พวกคุณเหรอคะ?”
“ใช่ แบบนั้นแหละ”
ฉือฮวนพูดต่อ “การโปรโมตนี้ไม่ได้ให้คุณทำเปล่า ๆ ถ้าขายเสื้อออกตัวหนึ่ง ฉันจะให้คุณหนึ่งหยวน”
ดวงตาของฉู่หนิงหนิงไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นได้
“จริงนะ?”
วันนี้เธอใส่เสื้อที่ซื้อมาไปทำงาน จนถูกรุ่นพี่รุ่นน้องหลายคนรุมล้อมถามว่าเธอซื้อที่ไหน
เดิมทีเธอรู้สึกหงุดหงิดที่ตลาดกลางคืนถูกยกเลิก จนไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ได้อีก แต่ใครจะคิดว่าฉือฮวนจะนำธุรกิจมาเสนอถึงหน้าประตูบ้านจริง ๆ!
หาเงินไว้บ้างก็ไม่เสียหายอะไร!
MANGA DISCUSSION