บทที่ 24 ถ้างั้นแม่…ยังต้องการผมหรือเปล่า?

ต่อหน้าเธอ สือเยี่ยนไม่เคยเป็นแบบนี้

พอนึกถึงภาพตอนที่สือเยี่ยนฆ่าตัวตายในอ่างอาบน้ำเมื่อชาติก่อน หัวใจของฉือฮวนก็เหมือนถูกบีบ ความคิดแปลก ๆ แล่นเข้ามาในใจ หรือว่าสือเยี่ยนแกล้งทำตัวเป็นปกติ?

เมื่อผลักประตูเข้าไป ฉือฮวนกับสือเยี่ยนก็สบตากัน

หลังจากผงะไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของสือเยี่ยนก็สว่างขึ้นเมื่อเขาเห็นเธอ รีบพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเธออย่างตื่นเต้น

“แม่ แม่กลับมาแล้ว!”

สือเยี่ยนซบไหล่ฉือฮวนด้วยความรัก เสื้อยืดเปียกโชกไปด้วยน้ำตา เห็นได้ชัดว่าอยากจะหัวเราะ แต่น้ำตาที่ไหลย้อยกลับทรยศเขา

เขารู้สึกอัดอั้นตันใจ ดวงตาเปียกชุ่ม “ผมคิดว่าแม่ไม่ต้องการผมแล้ว”

ฉือฮวนรู้สึกสลดใจ รีบเช็ดน้ำตาออกจากหางตาลูกน้อย “ไร้สาระ แม่จะไม่ต้องการหนูได้ยังไง”

“เมื่อกี้มีธุระเลยออกไปข้างนอก ตอนนี้แม่กลับมาแล้ว”

พูดจบฉือฮวนก็มีท่าทีเคร่งขรึม ทำหน้าตรงเอ่ยว่า “เมื่อกี้แม่เห็นสือเยี่ยนเป็นเด็กไม่ดี อารมณ์บูดใส่คุณย่าเฉินใช่ไหม?”

สือเยี่ยนตกใจกลัว ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเธออีกครั้งพร้อมกอดคอไว้แน่น “แม่ ผมผิดไปแล้ว”

“รู้ตัวว่าผิดก็ไปขอโทษคุณย่าเฉินนะ”

“ไม่เอา”

อาสะใภ้เฉินโบกมือ “เด็กน้อยหงุดหงิดเพราะคิดถึงแม่ พอเธอกลับมา เด็กดื้อก็จะกลายเป็นเด็กที่เชื่อฟังขึ้นมาก”

ฉือฮวนคอยสนับสนุน ผลักสือเยี่ยน “ไปสิ”

สือเยี่ยนเชื่อฟังแม่ เดินมากอดขาอาสะใภ้เฉินอย่างอาย ๆ “ขอโทษครับ คุณย่าเฉิน”

เห็นเด็กน้อยทำหน้าเศร้า คุณย่าเฉินก็ใจละลาย อดไม่ได้ที่จะบีบแก้มอวบ

“ย่าเฉินให้อภัยแล้วจ้ะ”

พูดจบอาสะใภ้เฉินก็เช็ดมือด้วยผ้ากันเปื้อน ก่อนบอกว่า “อาหารทำเสร็จแล้ว ในเมื่อพวกเธอกลับมาแล้ว งั้นอากลับแล้วนะ”

“เดี๋ยวครับ อาสะใภ้เฉิน ผมกับฮวนฮวนมีเรื่องต้องออกไปทำ อาจจะต้องรบกวนให้คุณอยู่กับสือเยี่ยนอีกหน่อย”

อาสะใภ้เฉินประหลาดใจ แต่ไม่ได้ถามอะไรและตอบตกลงทันที

“ได้ ไม่มีปัญหา”

น้ำตาสือเยี่ยนที่เพิ่งแห้งตอนนี้เริ่มไหลออกมาอีก

“แม่ แม่จะไปอีกแล้วเหรอ?”

“ใช่จ้ะ แต่แม่จะรีบกลับมา สือเยี่ยนเป็นเด็กดี เชื่อฟังนะ แม่จะกลับมาค่ำนี้”

“งั้นถ้าไม่เชื่อฟังล่ะ?”

จู่ ๆ สือเยี่ยนก็ถามออกมา

ฉือฮวนตะลึง อดไม่ได้ที่จ้องมองเด็กชายตรงหน้าอย่างจริงจัง

จากมุมที่เธอมองไม่เห็น สืออวี่ไป๋เหลือบมองและส่ายหัวเบา ๆ ให้ลูกชายแสนดื้อรั้นของเขา

จากนั้นฉือฮวนก็เห็นเปลวไฟเล็ก ๆ ที่วูบไหวในแววตาของสือเยี่ยนหายไปพร้อมกับเสียง ‘วืด’

เด็กชายใช้หน้าเล็ก ๆ ของเขาถูบนไหล่เธออย่างน่าสงสาร “ผมแค่ล้อเล่นกับแม่ ผมจะเชื่อฟัง ดังนั้นแม่จะกลับมาตอนค่ำแน่ ๆ ใช่ไหม?”

“แน่นอน ถ้าแม่ไม่กลับมาจะไปไหนได้อีก?”

ปากเล็ก ๆ สีแดงของสือเยี่ยนพึมพำ เมื่อเห็นฉือฮวนมองอยู่ก็ลังเลอยู่นานก่อนจะพูดออกมา “จะไปหาอาคนนั้นไหม?”

ฉือฮวนไม่คาดคิดว่าเด็กชายจะจำได้ดีขนาดนี้ ซ้ำยังพูดออกมาต่อหน้าสืออวี่ไป๋และอาสะใภ้เฉินอีก ใบหน้าเธอร้อนผ่าวไปชั่วขณะหนึ่ง

“ไม่มีทาง”

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำ ฉือฮวนก็รู้สึกละอายใจและอับอาย หน้ายังคงเป็นสีแดงเมื่อกระซิบว่า “ต่อไปแม่จะกลับมาอยู่กับสือเยี่ยนทุกวันเลย”

“จริงนะครับ?”

เมื่อได้ยินฉือฮวนรับปาก เด็กน้อยก็ลืมเรื่องคุณอาเฉิงไปหมดทันที

“แม่ดีที่สุดเลย!”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของสือเยี่ยนซบบนไหล่ฉือฮวน ทันใดนั้นก็สบตาสืออวี่ไป๋เข้าพอดี เด็กชายขยิบตาให้สืออวี่ไป๋อย่างเจ้าเล่ห์

มือของสืออวี่ไป๋ในกระเป๋ากางเกงก็กระชับขึ้น ดวงตาของเขาพลันหรี่ลง

ฉือฮวนจุ๊บใบหน้าเด็กชายครั้งแล้วครั้งเล่า เล่นกับเด็กชายที่บ้านจนถึงห้าหกโมงเย็น พร้อมอธิบายให้อาสะใภ้เฉินฟังสองสามคำ ก่อนจะวางถุงหนังงูลง แล้วรีบออกไปพร้อมกับสืออวี่ไป๋

คราวนี้เป้าหมายของพวกเขาคือโรงงานทอผ้า

เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าโรงงานทอผ้าจะเลิกงานเมื่อไร พวกเขาจึงตั้งใจมาเร็วหน่อย

ทันทีที่กริ่งเลิกงานดังขึ้นตอนหกโมงเย็น ประตูโรงงานทอผ้าก็เปิดออก คนงานที่เลิกงานต่างหลั่งไหลออกมาราวกับสายน้ำ

ด้วยกลัวจะคลาดกัน ฉือฮวนกับสืออวี่ไป๋จึงแยกกันไปรออยู่ที่ประตูใหญ่สองบานของโรงงานทอผ้า

ดวงตาของฉือฮวนจับจ้องในฝูงชน เพื่อมองหาฉู่หนิงหนิง

เมื่อเห็นฝูงชนค่อย ๆ แยกย้ายกันไป เหลือเพียงสองหรือสามคนประปราย ฉือฮวนก็ไม่อาจซ่อนความผิดหวังไว้ได้

ดูเหมือนว่าภารกิจของวันนี้จะล้มเหลว ต้องรอจนถึงวันพรุ่งนี้เท่านั้น

ทันทีที่หันกลับมา ออร่าสีขาวก็ปรากฏขึ้นที่หางตา ร่างเพรียวร่างหนึ่งเดินออกจากประตูโรงงานทอผ้า พร้อมถอยจักรยาน

ถ้าดูไม่ผิด ออร่าสีขาวนั่นคงเป็นเสื้อยืดที่พวกเธอขายไปเมื่อวานนี้!

ฉือฮวนดีใจแทบบ้า

คนที่หันกลับมามองไม่ใช่ฉู่หนิงหนิงที่พวกเขารอคอยอย่างยาวนานหรอกเหรอ?

“สหายฉู่!”

ฉู่หนิงหนิงกำลังเข็นจักรยานและพูดคุยกับเพื่อนสาว เมื่อได้ยินเสียงของฉือฮวนเธอก็สะดุ้ง และยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อเห็นฉือฮวนชัดเจน

“คุณคือ… พี่สาวคนสวยที่ขายเสื้อผ้าให้ฉันเมื่อวานนี้เหรอ?”

ฉือฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ใช่แล้ว สาวน้อยฉู่ความจำดีจริง ๆ”

เธอเอ่ยชื่นชม

ฉู่หนิงหนิงแปลกใจ “มาหาฉันมีธุระเหรอคะ?”

ฉือฮวนพยักหน้า”มีสิ ฉันถึงมาหาคุณฉู่”

“คุณฉู่ พอจะมีเวลาไหม ถ้ามีเวลา ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ คุณชอบกินอะไรล่ะ?”

จู่ ๆ ก็มีคนเอ่ยปากจะเลี้ยงข้าว คนแปลกหน้าเช่นนี้นาน ๆ จะเจอสักที ฉู่หนิงหนิงจึงระแวงอย่างมาก

“อย่าเลยค่ะ เราไม่สนิทกันขนาดนั้น อีกอย่างอย่าเสียเงินทองไปเปล่า ๆ เลย”

“คุณฉู่ ถ้าไม่เชื่อใจฉันก็พาเพื่อนมาด้วยสิ พวกเรามีเรื่องจะขอร้องคุณจริง ๆ”

บางทีอาจเป็นเพราะความกังวลในแววตาฉือฮวนที่ส่งผ่านถึงฉู่หนิงหนิง

เธอจึงมองเพื่อนสาวข้าง ๆ อย่างลังเล

เพื่อนผู้หญิงของเธอชื่อจางถิง เป็นคนร่าเริง จึงพูดติดตลกว่า “จะกลัวอะไร มีคนเลี้ยงข้าวก็เท่ากับเราหาข้าวกินเองไม่ใช่หรือไง?”

“พี่สาว คุณจะพาเราไปกินข้าวที่ไหน?”

ฉือฮวนดีใจมากเมื่อเห็นว่ามีโอกาส “พวกคุณบอกได้เลย เพราะฉันมีเรื่องจะขอร้องพวกคุณ ฉันควรทำตามที่พวกคุณต้องการ”

จางถิงเอ่ยปากว่า “ถ้าอย่างนั้นไปต้าซานฝูกันเถอะ!”

ต้าซานฝูเป็นร้านอาหารที่ดีที่สุดในอำเภอหนิงเซียง หากได้รับประทานอาหารที่ต้าซานฝู ก็สามารถอวดความสุดยอดไปได้อีกสามวันทีเดียว

เมื่อเห็นว่าจางถิงตะกละแค่ไหน ฉู่หนิงหนิงจึงเอื้อมมือไปหยิกเธอ

“เธอไม่มีความเกรงใจเลย!”

จางถิงขู่ฟ่อ พร้อมกับหัวเราะขณะซ่อนตัวจากมือของฉู่หนิงหนิงด้วยรอยยิ้ม “ฉันแค่พูดเฉย ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“พี่สาวคนสวย คุณใจกว้างมาก เลี้ยงเราตามที่คุณพอใจเถอะ”

ฉือฮวนตอบ “เอาละ งั้นก็ต้าซานฝู”

“ไปกันเถอะ ระหว่างทางฉันจะเล่าธุระของฉันให้ฟัง”

ฉู่หนิงหนิงกับจางถิงมองหน้ากันและเดินตามฉือฮวนไป

หลังจากพบกับสืออวี่ไป๋ที่ประตูอีกบาน ฉือฮวนก็ค่อย ๆ อธิบายไอเดียของพวกเขาให้ฉู่หนิงหนิงและจางถิงฟัง

ฉู่หนิงหนิงรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง “คุณหมายความว่าต้องการให้ฉันสวมเสื้อผ้าของคุณ เพื่อโปรโมตเสื้อผ้าให้พวกคุณเหรอคะ?”

“ใช่ แบบนั้นแหละ”

ฉือฮวนพูดต่อ “การโปรโมตนี้ไม่ได้ให้คุณทำเปล่า ๆ ถ้าขายเสื้อออกตัวหนึ่ง ฉันจะให้คุณหนึ่งหยวน”

ดวงตาของฉู่หนิงหนิงไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นได้

“จริงนะ?”

วันนี้เธอใส่เสื้อที่ซื้อมาไปทำงาน จนถูกรุ่นพี่รุ่นน้องหลายคนรุมล้อมถามว่าเธอซื้อที่ไหน

เดิมทีเธอรู้สึกหงุดหงิดที่ตลาดกลางคืนถูกยกเลิก จนไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ได้อีก แต่ใครจะคิดว่าฉือฮวนจะนำธุรกิจมาเสนอถึงหน้าประตูบ้านจริง ๆ!

หาเงินไว้บ้างก็ไม่เสียหายอะไร!