บทที่ 20 เอาขนนกจักจี้หัวใจ

เธอเกือบเผลอโพล่งเรื่องการเกิดใหม่ออกมา

ฉือฮวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วลดเสียงลง “ตอนนั้นฉันไปหาของกินกับสือเยี่ยน เลยได้ยินคนรอบข้างคุยกัน”

“ฉันไม่แน่ใจว่าจริงไหม แต่ครอบครัวของเราไม่อาจเสี่ยงได้ เลยวางแผนจะเก็บแผงก่อน”

“อย่างนี้นี่เอง”

แววตาที่จ้องมองมาของสืออวี่ไป๋ล้ำลึกเกินไป ราวกับจะล้วงความจริงทุกอย่างให้กระจ่าง ทำให้เธอรู้สึกผิดโดยไม่รู้ตัว

“ตอนนี้พอมานึกดู โชคดีที่เราเก็บแผงก่อนแล้ว”

ฉือฮวนมองสืออวี่ไป๋อย่างจริงจัง “ดีจังที่พวกเราไม่เป็นไร”

สืออวี่ไป๋แสร้งยิ้ม

ฉือฮวนคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “อวี่ไป๋ ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้มีคนที่สามารถยื่นขอใบอนุญาตประกอบธุรกิจอิสระได้ การเร่ร่อนแบบนี้ตลอดไม่ใช่ทางเลือกที่ดี พวกเราไปเปิดร้านขายเสื้อผ้าในเมืองหลวงกันเถอะ”

“คุณอยากเปิดร้านขายเสื้อผ้าเหรอ?”

สืออวี่ไป๋ถามอย่างอดทน

“อยากสิ!”

ชาติก่อน สืออวี่ไป๋หารายได้เข้าบ้านจากการขายเสื้อผ้า เมื่อออกจากคุก เขาก็อาศัยการขายเสื้อผ้าจนเก็บเงินก้อนแรกได้ หลังจากนั้นหนทางยิ่งเต็มไปด้วยความยากลำบาก จนกระทั่งเขาปีนขึ้นสู่บัลลังก์ของชายที่ร่ำรวยที่สุด

แม้ว่าจะหย่าร้างในชาติก่อน แต่เธอก็ยังคงให้ความสนใจกับความก้าวหน้าของสืออวี่ไป๋อย่างใกล้ชิด และรู้ดีถึงความยากลำบากบนหนทางในการเป็นผู้ประกอบการของอีกฝ่าย

เมื่อกลับมาเกิดใหม่ในตอนนี้ เธอก็อยากจะผ่านความยากลำบากเหล่านั้นไปพร้อมเขา

“เอาละ งั้นเรามาลองเปิดร้านกันเถอะ”

สืออวี่ไป๋กระชับมือเธอแน่น เสียงโหวกเหวกในตลาดกลางคืนห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ ขณะที่พวกเขาเดินมาถึงโรงพยาบาลประจำอำเภอ

“เอ๊ะ?”

ฉือฮวนรู้สึกประหลาดใจ

“พวกเรามาทำอะไรที่นี่?”

สายตาของสืออวี่ไป๋ก้มมองที่มือสีดำเปื้อนคราบเลือดของเธอ “คุณบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ?”

ฉือฮวนรีบเอามือไพล่หลังโดยไม่รู้ตัว แล้วฝืนยิ้มอย่างประหม่า “แค่บาดเจ็บนิดหน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”

“อีกไม่นานเราจะเปิดร้าน คุณไม่ควรใช้เงินสิ้นเปลือง”

“ที่บ้านมียาอยู่ กลับบ้านไปทาหน่อยก็หาย”

สืออวี่ไป๋จับเธอนั่งลงบนเก้าอี้ตรงทางเดิน “รอตรงนี้”

พูดจบเขาก็อุ้มลูกชายจากไป

ฉือฮวนมองแผ่นหลังของชายหนุ่ม และทันใดนั้นก็รู้สึกแสบตาเล็กน้อย

อวี่ไป๋ใจดีกับเธอมาก กระทั่งตอนที่ไปซื้อยาให้ เขาไม่แม้แต่จะปล่อยสือเยี่ยนไว้ เพียงเดินผ่านฝูงชนโดยอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขน

หญิงตั้งครรภท้องโตอยู่ข้าง ๆ เข้ามาถามด้วยความสงสัย “นั่นสามีของคุณหรือเปล่าคะ?”

ดวงตาของฉือฮวนเต็มไปด้วยประกาย “ใช่ค่ะ”

“สามีคุณดีกับคุณมากเลย” หญิงคนนั้นลูบท้องตนด้วยสีหน้าอิจฉา “มาโรงพยาบาลยุ่งมากแท้ ๆ แต่ไม่ปล่อยให้คุณอุ้มลูกเลย”

ขณะที่เธอพูดก็หรี่ตาลงอย่างเศร้าใจและมองท้องตน “ไม่เหมือนฉัน มาตรวจสุขภาพตอนท้อง ต้องบังคับสามีถึงจะยอมมา”

“มาแล้วก็เอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้น”

ฉือฮวนมองตามคำพูด เห็นชายหนุ่มสีหน้าเหลืออดคนหนึ่งตามคาด

ฉือฮวนถอนหายใจ “เขาดีกับฉันมากจริง ๆ”

ดังนั้นเมื่อเกิดใหม่ เธอจะต้องดีกับเขาเป็นสองเท่า

พี่สาวที่อยู่ข้าง ๆ พูดสองสามคำก็ถึงคิวต้องเข้าตรวจ

สืออวี่ไป๋กลับมาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเขาจะเปล่งประกายยามเดินผ่านฝูงชน รูปร่างที่สูง ไหล่กว้าง เอวสอบ และขายาว ประกอบกับใบหน้าดูดีและหล่อเหลาของเขา พอปรากฏตัวขึ้นจึงดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วน

แม้จะอุ้มลูกในอ้อมแขน แต่ก็ไม่อาจกลบรัศมีของเขาได้เลย

เยี่ยนเยี่ยนนอนแนบไหล่สืออวี่ไป๋หลับสบาย เผยอปากน้อย ๆ เผยฟันขาวซี่เล็ก

สืออวี่ไป๋วางลูกชายบนม้านั่งและเอาเสื้อคลุมของตนห่มให้

เขาเปิดห่อกระดาษในมือ เอาแหนบคีบลงในน้ำเกลือ จับมือของเธอ และค่อย ๆ ทำความสะอาดคราบถ่านหินบนฝ่ามือ

สำลีเย็นเฉียบ ในขณะเขาลูบมันอย่างระมัดระวังบนฝ่ามือเธอจึงราวกับมีกระแสไฟฟ้าเล็ก ๆ ไหลไปตามผิวหนังและเข้าสู่หัวใจ

ราวกับมีคนเอาขนนกมาจักจี้หัวใจ ฉือฮวนทนไม่ไหวจึงสะดุ้งและชักมือหลบ

“เจ็บมากเหรอ?”

สืออวี่ไป๋เงยหน้าขึ้นมองเธอ

“…นิดหน่อย”

ไม่ได้เจ็บ แต่มันคัน

ฉือฮวนลดสายตาลง รู้สึกอายเกินกว่าจะบอก

“งั้นผมจะเบามือกว่านี้”

ตอนที่ทำความสะอาดตรงปากแผล สืออวี่ไป๋ก็เบามือลงอย่างเห็นได้ชัด แววตาของเขาที่มองมาร้อนรุ่มและยาวนานอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อพันผ้าก๊อซแล้วก็ถึงเวลากลับบ้าน

ฉือฮวนคิดว่าพวกเธอจะกลับไปที่บ้านอาเฉินเพื่อขี่จักรยานกลับ แต่ไม่ทันคิดว่าสืออวี่ไป๋จะพาเธอไปยังย่านพักอาศัยแห่งหนึ่ง

“?”

เธอรู้สึกงุนงง

“วันนี้เราไม่กลับหมู่บ้านเหรอ?”

สืออวี่ไป๋ตอบสบาย ๆ “วันนี้ดึกเกินไปแล้ว พักผ่อนที่นี่ก่อนเถอะ”

เห็นได้ชัดว่าย่านชุมชนนี้เพิ่งถูกสร้างขึ้น อาคารสูงใหม่เอี่ยมกลมกลืนไปกับสีของค่ำคืน ขับเน้นให้พื้นที่เขียวขจีโดยรอบโดดเด่น มีกลิ่นอายความหรูหราทั่วบริเวณ

ฉือฮวนรู้จักที่นี่ ชุมชนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่านของคนรวยในอำเภอ ก่อนที่จะเปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าพัก ผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นชนชั้นสูง ซึ่งทำงานให้รัฐบาล

หลังจากนี้ ผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่จะเป็นคนมีเงินที่มั่งคั่งจากธุรกิจ

‘สืออวี่ไป๋มีคนรู้จักในชุมชนนี้เหรอ?’ นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาในใจของฉือฮวน

แต่เมื่อสืออวี่ไป๋เปิดประตูห้องและหยิบรองเท้าแตะของเขาออกมาอย่างชำนาญ ความเข้าใจของฉือฮวนก็พลิกตลบอีกครั้ง

เมื่อเปิดไฟสว่าง ภาพตรงหน้าจึงชัดเจนขึ้น

ห้องนี้กว้างขวาง สว่าง และตกแต่งอย่างหรูหรา โคมไฟคริสตัลใหม่เอี่ยมฉายแสงระยับไปบนผนัง เท้าสัมผัสบนพรมเนื้อนุ่มราวกับเหยียบก้อนเมฆ

สืออวี่ไป๋อุ้มสื่อเยี่ยนไว้ เปิดประตูห้องนอนห้องหนึ่งแล้ววางเด็กน้อยลงบนเตียงนุ่ม

ฉือฮวนไม่มีทางเลือกจึงตามเขาไป และต้องประหลาดใจที่พบว่าห้องนั้นเป็นห้องสำหรับเด็ก

สือเยี่ยนนอนอย่างสงบสุขบนเตียงสำหรับแม่ลูก ท่ามกลางห้องธีมมหาสมุทรสีฟ้า ปลาดาว และปลาที่วาดบนผนัง ความเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมทำให้เขาลืมตาครู่หนึ่ง หลังจากเห็นโดยรอบแล้วว่าไม่มีอะไรแปลก จึงปิดตานอนต่อ

ภาพนี้ทำให้ฉือฮวนรู้สึกประหลาดใจ

เยี่ยนเยี่ยนน่าจะมาที่นี่บ่อย เขาจึงไม่ตื่นตระหนกแม้จะตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่

เธอมองสืออวี่ไป๋ด้วยความตกใจ

สืออวี่ไป๋กล่อมลูกจนแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้ว จึงยืนขึ้นและมองไปทางฉือฮวน

แน่นอนว่าชายหนุ่มย่อมเห็นความตกใจของฉือฮวนเช่นกัน

เขาวางนิ้วชี้บนริมฝีปาก ส่งเสียง “ชู่ว์” พร้อมทำท่าให้เธอออกไปคุยข้างนอก

ฉือฮวนพยักหน้า

เมื่อกลับไปที่ห้องนั่งเล่นและสำรวจการตกแต่งห้องชุดนี้ ฉือฮวนก็ประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะบ้านหลังนี้คล้ายกับสไตล์การตกแต่งห้องจัดงานแต่งงานที่พ่อของสืออวี่ไป๋เตรียมไว้ให้พวกเขาที่เมืองหลวงมาก

“บ้านหลังนี้ก็เป็นของคุณด้วยเหรอ?”

ฉือฮวนลดเสียงลง ถามด้วยความประหลาดใจ

สืออวี่ไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “ใช่แล้ว”

เขาซุกมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋า ยืดหลังมองเธอ

“คุณซื้อบ้านในอำเภอ ทำไมถึงไม่บอกฉันล่ะ”

สืออวี่ไป๋ดูจะนึกอยากยิ้มเยาะ แต่ไม่รู้คิดอะไรอยู่ รอยยิ้มเสียดสีนั้นจึงแห้งแล้ง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือ “คุณไม่ได้รู้อยู่แล้วหรอกเหรอ?”

ฉือฮวนเปิดปากจะโต้แย้ง แต่เธอพูดอะไรไม่ออก

ในชาติก่อน เธอไม่สนใจสืออวี่ไป๋เลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเขาเป็นเจ้าของบ้านกี่หลัง แม้ว่าเขาจะมีฐานะดีเช่นนี้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดความมุ่งหมายที่จะอยู่กับเฉิงจื่อเฉียนของเธอได้

แต่ฉือฮวนผู้เกิดใหม่ มีตัวตนใหม่อยู่ภายใน จึงรู้สึกว่าการปกปิดของเขาไม่เพียงทำให้เธอตกใจ แต่ยังทำให้เธอเศร้าด้วย

จริง ๆ แล้ว สืออวี่ไป๋มีความลับมากมายที่เธอไม่รู้

คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายที่หน้าตาดีตรงหน้าซึ่งครั้งหนึ่งเคยตามเอาอกเอาใจเธอ จะมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างออกไปขนาดนี้

สำหรับเธอ สืออวี่ไป๋เป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย