บทที่ 14 โศกนาฏกรรมในชาติที่แล้วจะต้องไม่เกิดขึ้นซ้ำอีก!

“คุณอยากพาสือเยี่ยนกลับไปเข้าเรียนในตัวเมืองใช่ไหม?”

เมื่อก่อนฉือฮวนเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่ยอมออกจากหมู่บ้าน บอกว่าเธอคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในหมู่บ้าน และการอาศัยอยู่ในเมืองก็น่าเบื่อเพราะเธอไม่มีคนรู้จักเลย

สืออวี่ไป๋ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ดีว่าเหตุผลที่ฉือฮวนปฏิเสธไม่ยอมออกจากหมู่บ้านนั้นเป็นเพราะตัดใจจากเฉิงจื่อเฉียนไม่ได้

หากไม่ใช่เพราะเรื่องไม่คาดคิดระหว่างพวกเขา ฉือฮวนคงแต่งงานกับเฉิงจื่อเฉียนอย่างมีความสุขไปนานแล้ว

“ใช่แล้ว”

หลังจากขายเสื้อยืดสีขาวไปห้าตัว เธอก็หยิบตัวใหม่ออกจากกระเป๋าหนังงูมาวางบนราวแขวนแล้วเอ่ยว่า “คุณก็เคยเห็นสถานการณ์ในหมู่บ้านเหมือนกัน โรงเรียนประถมยังพอเดินทางไปกลับได้ แต่ชั้นมัธยมต้นต้องปั่นจักรยานเข้าเมือง คงไม่ค่อยสะดวกนัก”

“นอกจากนี้ ทรัพยากรทางการศึกษาในหมู่บ้านจะสู้ในเมืองได้ยังไง?”

“อ้อ ได้ยินมาว่าหนังสือเรียนในโรงเรียนประถมในเมืองหลวงแตกต่างกับในหมู่บ้านด้วย คุณคงไม่อยากให้เสี่ยวเยี่ยนแพ้ตั้งแต่จุดเริ่มต้นใช่ไหม?”

หัวใจของสืออวี่ไป๋ปั่นป่วน

อันที่จริงเขาได้วางแผนชีวิตให้กับสือเยี่ยนแล้ว แต่น่าเสียดายที่ฉือฮวนต่อต้านมันมาตลอด เพราะในหัวใจของฉือฮวนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเทียบได้กับความสุขของเธอเอง

“แต่ยังเร็วเกินไปที่จะคุยกันตอนนี้ มาหาเงินกันก่อน เมื่อหาเงินได้พอเราจะกลับเข้าเมืองหลวงกัน”

สืออวี่ไป๋พูดไม่ออก ลำคอของเขาราวกับถูกชั้นทรายทับถม แววตาที่มองฉือฮวนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ในเวลานี้ ตลาดกลางคืนเริ่มคึกคักมากขึ้น ทั้งสามคนยังไม่ได้กินข้าวเย็น แต่กลิ่นหอมสารพัดจากแผงขายของในตลาดกลางคืนก็อบอวลมาถึงจมูกพวกเขา

สือเยี่ยนยืนชิดอยู่ข้างตัวฉือฮวนอย่างเชื่อฟัง ท้องเล็ก ๆ ของเขาหิวจนร้อง ‘จ๊อกจ๊อก’ แต่ก็รู้ความพอที่จะไม่เอ่ยปากขออะไร ดวงตาคู่ใสมองแผงลอยของอาเฉินข้าง ๆ ด้วยความหวัง

ฉือฮวนขอเงินสืออวี่ไป๋ บอกว่าอยากไปซื้อของ

สืออวี่ไป๋มอบกระเป๋าสตางค์ให้เธอทันที

ถึงพวกเขาจะตกลงหย่าร้างกัน แต่กับเรื่องเงิน ชายหนุ่มตรงหน้าไม่เคยปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้าย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะล้อเลียน “คุณไม่กลัวฉันหอบเงินวิ่งหนีไปเหรอ?”

สืออวี่ไป๋เม้มปาก มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า แล้วมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง “คนอยากหนีไม่อาจห้ามได้ แต่เงินแค่นี้ผมหามาใช้ได้”

ขนตาสีเข้มและเปลือกตาของเขาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของเธอ เขาก็เงยหน้าขึ้นทันที

แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาดูราวกับจะถามว่า ‘เธอจะวิ่งหนีไหม?’

ท่ามกลางแสงไฟสลัว หัวใจของฉือฮวนพลันเต้นผิดจังหวะ จากนั้นก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง

ก่อนที่เธอจะคลี่ยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

พูดจบก็จูงมือสือเยี่ยน สองแม่ลูกเดินออกไปอย่างมีความสุข

สืออวี่ไป๋มองออกไปและอดยิ้มไม่ได้ ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งบอกว่าต้องวางแผนสำหรับอนาคตของลูก แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับนึกอยากจะจ่ายสุรุ่ยสุร่ายตามใจชอบเสียแล้ว

เขาหยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้แล้วหรี่ตาลง ควันลอยปกคลุมทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาพร่ามัว บรรยากาศที่ผ่อนคลายรอบกายร่างสูงดึงดูดเด็กสาวกลุ่มหนึ่งจนหยุดเดินทันที

“เขามาอีกแล้ว เราไปดูกันเถอะ”

“เขาสูบบุหรี่เหรอ? ฉันไม่เคยเห็นเขาสูบบุหรี่มาก่อน โอ้พระเจ้า เวลาสูบบุหรี่เขาหล่อมากเหมือนดาราชายฮ่องกงหรือไต้หวันเลย!”

“เขาหล่อกว่าดาราชายอีกว่าไหม? น่าเสียดายที่แต่งงานมีลูกแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะตามจีบเขาแน่”

“ว้าย เขาหันมาแล้ว!”

…

การสนทนาระหว่างสาว ๆ เป็นไปอย่างมีชีวิตชีวา

นี่เกือบจะเป็นเรื่องปกติสำหรับร้านขายเสื้อผ้าของสืออวี่ไป๋

เขาดับบุหรี่แล้วทัดไว้ที่หู ยกมือไล่ควัน ก่อนถามด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า “สนใจเสื้อผ้าไหมครับ?”

เฉินเหยาที่โดดเด่นกว่าใครในบรรดาเด็กสาวส่ายหัว “ไม่ค่ะ เราแค่อยากเจอคุณบ่อย ๆ”

เสียงของสืออวี่ไป๋เย็นชาและไร้ความเกรงใจ “ถ้าคุณไม่อยากซื้ออะไรก็อย่าขวางการทำมาค้าขายของผม รีบออกไปได้แล้ว”

เฉินเหยากล่าว “ไม่นะ เราทุกคนชอบคุณมาก และเราแค่อยากเห็นคุณจริง ๆ”

เธอจ้องมองสืออวี่ไป๋ด้วยสายตาไร้ยางอาย

เด็กสาวอยากจะแย่งอีกฝ่ายมาเป็นของตัวเองจริง ๆ ถ้าไม่นับอย่างอื่น ใบหน้าและเรือนร่างอันทรงเสน่ห์ของสืออวี่ไป๋ก็น่าดึงดูดไม่น้อย แม้เขาจะแต่งงานมีลูกแล้ว ก็หยุดความร้อนรุ่มในหัวใจของเธอไม่ได้

หญิงสาวอ่านนิยายโรแมนติกมากเกินไป และรู้สึกว่าสืออวี่ไป๋ผู้สูงศักดิ์ต้องเกิดมาเป็นคนไม่ธรรมดา บางทีเขาอาจเผชิญความลำบาก จึงลงเอยด้วยการทำงานเป็นพ่อค้าแผงขายของในตลาดกลางคืน

สักวันหนึ่ง คนเช่นนี้จะได้โบยบินขึ้นไปบนฟ้าแน่นอน

ดังคำกล่าวที่ว่า ‘เกล็ดทองเป็นเพียงวัตถุในสระน้ำ เมื่อเจอลมพายุจึงจะกลายเป็นมังกร’ เพียงเธอจับสืออวี่ไป๋ได้ เธอจะได้ไม่ใช่แค่เงิน แต่รวมถึงตัวด้วยใช่ไหม?

ริมฝีปากของสืออวี่ไป๋ขยับ แต่ก่อนที่เฉินเหยาจะได้มีความสุข ริมฝีปากนั้นก็เรียบเป็นเส้นตรง

“ไปให้พ้น!”

ความเยือกเย็นถึงก้นบึ้งของสืออวี่ไป๋แทรกซึมเข้าสู่ผู้คน เพียงเพราะเขาหลงใหลฉือฮวนอย่างมาก ไม่ได้หมายความว่าเขาไร้ความรู้สึก

สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตคือใบหน้าของตัวเอง ตั้งแต่เด็กจนโต มีเด็กผู้หญิงนับไม่ถ้วนที่มาพัวพันกับเขาเพราะใบหน้านี้ และเขาก็ไม่เคยเสแสร้ง

เฉินเหยาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวต่อน้ำเสียงนั้น ในขณะเดียวกันน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา

รุ่นพี่รุ่นน้องต่างพากันปลอบใจเธอ และในเวลาเดียวกันก็เริ่มกล่าวโทษสืออวี่ไป๋

“คุณทำอะไรลงไป เราไม่ได้มีเจตนาร้าย เราแค่อยากพบคุณไม่ได้เหรอ?”

“ทำให้เฉินเหยาตกใจจนร้องไห้ คุณยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า?”

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว อย่างมากสุดที่เราทำได้คืออย่ามาเจอเขาอีก มีคนหน้าตาดีมากมายในโลกนี้ เขาเทียบไม่ติดด้วยซ้ำ!”

…

เหตุการณ์นี้ดึงดูดคนกลุ่มหนึ่งให้หยุดดูอย่างรวดเร็ว

คนนอกคิดว่าสืออวี่ไป๋เป็นผู้ชายเลว ๆ ที่รังแกหญิงสาว จึงเกิดการถกเถียงกันมากมาย

ฉือฮวนและสือเยี่ยนซื้อเครปใส่ไส้สามชิ้นจากอาเฉิน สั่งเต้าฮวยที่ทำสดใหม่สองถ้วย ถ้วยหนึ่งห่อให้สืออวี่ไป๋นำกลับบ้าน

พอเต้าฮวยควันกรุ่นมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ฉือฮวนก็เป่ามันแล้วส่งให้สือเยี่ยน เด็กน้อยกินเต้าฮวยคำ กินเครปคำอย่างเพลิดเพลิน เหงื่อใสผุดบนหน้าผากเล็ก ๆ

เธอหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อให้สือเยี่ยนด้วยความรัก

เสี่ยวสือเยี่ยนเงยหน้าขึ้นและยิ้มจนตาหยี

ดวงตาของเด็กน้อยเป็นประกาย ราวกับจะฉายแสงเข้ามาในหัวใจของฉือฮวน

แม้ความสุขที่อยู่ตรงหน้าจะเปราะบาง แต่ก็สามารถประคองไว้ในมือได้ ความรู้สึกมั่นคงนี้ทำให้ฉือฮวนมีความสุขอย่างยิ่ง

ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคยจากหางตา

เฉิงจื่อเฉียนสวมชุดจงซาน*[1] แต่งตัวหมดจดเรียบร้อย

พอพูดถึงเขา แม้เฉิงจื่อเฉียนจะเกิดในพื้นที่ชนบท แต่กลับถือตัวมากในเรื่องการเปิดเผยตัวตน แม้ครอบครัวจะยากจนข้นแค้น เขาก็มักทำตัวเหมือนสุนัขในร่างคน

ก่อนเปิดประเทศ ชุดจงซานชุดหนึ่งเทียบเท่ากับรายได้ของครอบครัวเฉิงกว่าครึ่งปี หลังจากเปิดประเทศแล้ว เงินสินสอดของฉือฮวนก็ถูกใช้ไปอย่างฟุ่มเฟือยยิ่งขึ้น

ชุดสูททุกแบบและเสื้อผ้าแบรนด์เนมมีค่าเพียงหญ้าต้นเดียวสำหรับเขา

หากเฉิงจื่อเฉียนแสดงออกอย่างหยิ่งทะนงเกินควร สืออวี่ไป๋ก็เทียบชั้นไม่ติด

ฉือฮวนรู้สึกประหลาดใจ

เฉิงจื่อเฉียนมาที่นี่ได้ยังไง?

ชั่วพริบตานั้น หัวใจของฉือฮวนก็ตึงเครียดขึ้นทันที

บางเรื่องราวที่ถูกลืมกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอเคยเขียนแจ้งความในชาติก่อน สืออวี่ไป๋ไม่ได้ถูกจับกุม แต่ถูกจับคาหนังคาเขาที่ตลาดกลางคืนในสองวันต่อมา

ในขณะเดียวกัน ตลาดกลางคืนทั่วเทศมณฑลหนิงเซียงก็ถูกสั่งปิดเช่นกัน

เรื่องนี้ถือว่าเป็นข่าวดังประมาณหนึ่งในเวลานั้น

เฉิงจื่อเฉียนมาตรวจสอบสืออวี่ไป๋ที่นี่เหรอ?

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ สืออวี่ไป๋จะถูกจับกุมในวันนี้!

จู่ ๆ หัวใจของฉือฮวนก็เต้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่ได้ เธอไม่อาจปล่อยให้แผนการสมรู้ร่วมคิดของเฉิงจื่อเฉียนประสบความสำเร็จ และไม่อาจยอมให้สืออวี่ไป๋ถูกจับได้!

โศกนาฏกรรมในชาติที่แล้วจะต้องไม่เกิดขึ้นซ้ำอีก!

[1] ชุดจงซาน คือ ชุดประจำชาติในสมัยซุนยัตเซ็น มีต้นแบบมาจากชุดนักเรียนญี่ปุ่น