บทที่ 124 ลูก

สืออวี่ไป๋ยิ้มและไม่พูดอะไร ฉือฮวนอาจหงุดหงิดหากไม่ได้เข้าใจนิสัยของเขา เพราะผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยเก่งเรื่องพูดจาหวาน ๆ เท่าไร

แต่หลังจากได้รับประสบการณ์ในชาติที่แล้ว ฉือฮวนก็ตระหนักได้อย่างลึกซึ้งว่าผู้ชายที่หวานเหมือนอ้อยนั้นไม่น่าเชื่อถือ เฉิงจื่อเฉียนก็พูดคำหวานได้ แต่หลังจากความหวานหมดลง มันก็จะกลายเป็นเศษซากที่ไม่เหลือเค้าเดิม

เมื่อกลับมาที่อำเภอ ท้องฟ้าก็ใกล้มืด ฉือฮวนไปที่ร้านขายเสื้อผ้า แม่ฉือส่งบัญชียอดขายของวันนั้นให้ฉือฮวน และถามถึงความคืบหน้าจากการเข้าไปในตัวเมือง

ฉือฮวนขยิบตาเจ้าเล่ห์ทีหนึ่ง “ทุกอย่างราบรื่น และผ่านไปด้วยดีจนน่าประหลาดใจเลยค่ะ”

“แม่กับพี่สะใภ้รองอาจต้องดูแลกิจการมากขึ้นในช่วงนี้ เพราะพวกหนูต้องไปซื้อเสื้อผ้าที่กว่างโจวอีก”

ฉือฮวนคิดเรื่องนี้มาดีแล้ว เธอจะต้องเริ่มไปสำรวจสินค้าที่ตลาดขายส่ง แล้วนำรูปแบบที่พวกเธอถูกใจส่งให้กับโรงงานขนาดเล็กที่พวกเธอไปเยี่ยมชมเมื่อครั้งก่อน

ในเมื่อตอนนี้ยังไม่สามารถร่วมมือกับโรงงานขนาดเล็ก เพื่อผลิตสินค้าล็อตใหญ่ได้ พวกเธอก็ต้องเริ่มจากสินค้าล็อตเล็กก่อน

“ไม่มีปัญหา พี่สะใภ้รองของลูกขายเสื้อผ้าได้ไม่เลว ส่วนแม่ดูแลเรื่องเงินเอง จะได้ไม่เกิดข้อผิดพลาด ลูกกับอวี่ไป๋วางใจได้”

เมื่อถึงจุดนี้แม่ฉือก็หยุดเอ่ย หันมองสืออวี่ไป๋แล้วพูดว่า “เธออยากจะบอกแม่ว่ากำลังจะไปกวางตุ้งไหม? เหมือนหล่อนจะเคยพูดว่าอีกสองวันจะกลับแล้ว”

“นาน ๆ ทีแม่ลูกจะได้กลับมาเจอกันอีก ไม่อย่างนั้นอีกสองวันค่อยไปกวางตุ้งก็ได้นะ”

สืออวี่ไป๋ปฏิเสธ “ไม่ได้ครับ เรื่องนิทรรศการเป็นเรื่องเร่งด่วนกว่า ถ้ามีโอกาส แม่และผมอีกไม่นานก็คงได้เจอกัน ไม่ต้องรีบพบภายในสองวันนี้หรอกครับ”

แม่ฉือแปลกใจที่สืออวี่ไป๋เก่งทุกอย่าง แต่ปฏิสัมพันธ์ของเขากับผู้คนกลับเฉยชา ราวกับเป็นหุ่นยนต์ไร้อารมณ์

เธออดไม่ได้ที่จะกังวลว่าหากสืออวี่ไป๋เมินคนในครอบครัว ในอนาคตเขาอาจจะทำตัวห่างเหินกับฉือฮวนก็ได้

แต่เธอไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เพียงพยักหน้าอย่างแข็งขัน

เมื่อฉือฮวนกับสืออวี่ไป๋เดินออกไป เธอก็มองตามพวกเขาอยู่นาน

“คุณจะมอบสินค้าล็อตนี้ให้กับโรงงานเล็ก ๆ ที่ไปดูไว้ก่อนหน้านี้หรือเปล่าครับ?”

“ใช่ค่ะ แบบนั้นจะสามารถลดต้นทุนได้มากขึ้น และผลกำไรของเราย่อมสูงขึ้น ถ้าพวกเราจัดนิทรรศการจะเจอลูกค้าจากชนบท ซึ่งให้ความสำคัญกับของคุณภาพดีราคาถูกมากกว่ารูปแบบเสื้อผ้าละนะ”

ฉือฮวนครุ่นคิด “ในเมื่อเราต้องการร่วมมือกับโรงงาน เสื้อผ้าล็อตเล็กแบบนี้จึงเหมาะสมที่สุด”

“ความคิดคุณดีจริง ๆ”

สืออวี่ไป๋ไม่ได้คิดถึงขั้นนี้ด้วยซ้ำ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงมองไปที่ฉือฮวนด้วยความชื่นชมและล้ำลึก

“เป็นไงล่ะ ฉันเก่งไหมคะ”

ฉือฮวนอดไม่ได้ที่จะออดอ้อน เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย

“เก่งจริง ๆ”

สืออวี่ไป๋เชยคางเธอขึ้น พร้อมก้มลงจูบบนเปลือกตา

ขณะชายหนุ่มโน้มเข้าใกล้ เปลือกตาของฉือฮวนก็ปิดลง ขนตาที่หนาและยาวกำลังหยอกเย้ากับริมฝีปากของสืออวี่ไป๋

สายตาของเขาลุ่มลึกขึ้น และริมฝีปากก็เคลื่อนลงมาประกบกลีบปากสีแดงของเธอ

ลมหายใจของฉือฮวนสะดุด

ทุกการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของริมฝีปากของอวี่ไป๋ขยายออกไปอย่างชัดเจนที่ประสาทสัมผัส การพลิก การเกี่ยวกระหวัด และความยืดหยุ่นในทุกสัมผัสดูจะมีผลโดยตรงต่อการหายใจของเธอ

บรรยากาศสงัดเงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่นในห้องขนาดใหญ่

ลมหายติดขัดเริ่มชัดเจนยิ่งขึ้น และที่แย่กว่านั้นคือความรู้สึกเหมือนมีกระต่ายตัวน้อยเต้นอยู่ในอกของเธอ จนเกิดเสียง ‘ตึก ๆ ๆ’ คล้ายจะกระโดดออกจากลำคอ

นิ้วยาวเรียวของเขาแหวกปกเสื้อของเธอออกและพรมจูบที่ไหปลาร้า ทุกครั้งที่เขาขยับ กระแสไฟฟ้าจะแล่นตรงสู่หัวใจเธอ

“ขอผมดูหน่อยว่า เถ้าแก่เนี้ยฉือเก่งเรื่องอื่นหรือเปล่า”

“ระ…เรื่องอะไรล่ะ?”

เสียงของฉือฮวนสั่น

จากนั้นหญิงสาวก็เห็นดวงตาสีเข้มลึกของสืออวี่ไป๋ ซึ่งแฝงไว้ด้วยความใคร่และความยับยั้งชั่งใจ จนเธอรู้สึกชาวาบ

“…คุณคิดยังไง?”

ลูกกระเดือกของเขาขยับเล็กน้อย และดูจะมีแววล้อเลียนอยู่บนคิ้ว

เลือดในร่างกายของฉือฮวนร้อนขึ้น จิตใต้สำนึกต้องการจะตอบโต้ แต่พอริมฝีปากสีแดงเผยอขึ้น สืออวี่ไป๋ก็สะกดมันไว้อีกครั้ง

ลมหายใจของร่างบางติดขัด ทุกสิ่งที่ตามมาเกินการควบคุมของเธอ

เมื่อดวงจันทร์แขวนอยู่เหนือยอดไม้ ชั้นเมฆสีดำก็ค่อย ๆ เคลื่อนลงมาปกคลุมความหวานชื่นที่อยู่เบื้องหน้า

……

ฉือฮวนที่ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาจัดการเรื่องที่ร้านเสื้อผ้า จึงนอนหลับสบายเป็นพิเศษ เธอยืดตัวลุกขึ้นยืน สิ่งแรกที่สะดุดตาคือภาพชายหนุ่มรูปงามนอนหลับอย่างอิ่มเอมใจ

ขนตาเรียวยาวของสืออวี่ไป๋ปรือปิดเล็กน้อย จนเกิดเป็นเงาแสงใต้เปลือกตา สันจมูกโด่งทำให้เธอนึกสนุกขึ้นมา

ฉือฮวนอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกของสืออวี่ไป๋ เฝ้ามองใบหน้าเรียวของชายตรงหน้าที่มีรอยย่นคล้ายรอยขยำกระดาษ คิ้วและดวงตาของเขาโค้งด้วยความเบิกบาน

เมื่อสืออวี่ไป๋ลืมตาก็เห็นเธอซุกซนอยู่ จึงเอื้อมโอบเธอไว้ด้วยแขนยาวของเขา

การพลิกตัวกะทันหัน ทำให้ฉือฮวนเปลี่ยนจากการนอนตะแคงเป็นนอนหงาย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นสืออวี่ไป๋มองลงมาจากด้านบน น้ำหนักของเขากดลงมาเต็มที่

อากาศในอกของฉือฮวนถูกบีบเค้น หัวใจเธอเต้นรัว ขนตายาวสั่นระริก “ทำอะไรน่ะคะ”

“ผมจะลงโทษคนแกล้งสามียังไงดีนะ?”

พอเขาเปิดปาก เสียงแหบแห้งก็พานทำให้หน้าอกเธอเต้นไม่เป็นส่ำอีกครั้ง

ดวงตาที่มีคลื่นใต้น้ำของเขาจ้องมองเธอ

ว่ากันว่ามีดวงดาวซ่อนอยู่ในดวงตาของคู่รัก และสืออวี่ไป๋ก็เป็นเช่นนั้น ความหวานล้ำและความเอาใจใส่ทำให้เธอรู้สึกหลงใหล

ริมฝีปากสีแดงของเธอขยับเล็กน้อย เกือบจะยอมแพ้

ทันใดนั้น แผงหน้าอกของสืออวี่ไป๋ที่อยู่ด้านบนก็ทิ้งน้ำหนักลงมา ซุกหัวไว้ที่ซอกคอเนียนของเธอ สูดดมอย่างลึกซึ้งและเปี่ยมด้วยความรักราวกับลูกสุนัข

สันจมูกโด่งของเขากดลงบนผิวหนังของเธอ ลมหายใจทั้งหมดสัมผัสทุกรูขุมขน

แนวกระดูกสันหลังของเธอสั่นไหวเล็กน้อย เส้นเสียงของเธอสั่นเครือ ยากจะหายใจได้อย่างสม่ำเสมอ

“เพื่อเป็นการลงโทษ วันนี้ผมไม่อนุญาตให้คุณออกไปข้างนอก”

พูดจบ เขาก็กดสันจมูกลง ประกบริมฝีปากกับผิวหนังที่ต้นคอโดยไม่ลังเล

อวี่ไป๋เริ่มดูดเม้มมันเหมือนลูกหมาจริง ๆ

ร่างกายบอบบางของฉือฮวนสั่นเทา การดูดเม้มของเขาราวจะสูบวิญญาณเธอออกไป จนเธอแทบจะกรีดร้อง

โชคดีที่สืออวี่ไป๋ปล่อยเธอไปอย่างรวดเร็ว

เขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ใบหน้าเล็กมนพลันปกคลุมด้วยชั้นสีชมพูบาง ๆ เพราะความละอาย ดวงตาสะท้อนกับแสงเล็กน้อย นอนหงายทับเส้นผมสีดำที่สยาย แสดงเสน่ห์ที่วันปกติพบเห็นได้ไม่บ่อยนัก

“คุณมองอะไรครับ?”

ฉือฮวนกัดริมฝีปาก รู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง นิ้วเท้าใต้ผ้าห่มจิกเข้าหากันแน่น

“คุณบอกว่าจะลงโทษฉันด้วยการไม่ออกจากบ้าน นั่นไม่ได้…”

เธอต้องการคำอธิบาย

ทว่าสืออวี่ไป๋โน้มตัวมาประกบจูบและสกัดคำอธิบายที่เหลือของเธอ

ในห้องนอนใหญ่ไม่ได้ยินเสียงใดอีก เหลือเพียงเสียงน้ำใสระหว่างริมฝีปากและฟันเท่านั้น

จูบนี้ดูดดื่มและยาวนาน

เมื่อสืออวี่ไป๋ปล่อยเธอ ฉือฮวนก็ยืดคอเรียวขึ้น หายใจเข้าออก โดยมีกลิ่นหอมกล้วยไม้อบอวลอยู่รอบตัวทั้งสอง

ฉือฮวนไม่เข้าใจว่าเรื่องราวมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

ทั้งที่เธอแค่อยากจะแกล้งเขา

สุดท้ายคนที่ถูกแกล้งกลับกลายเป็นเธอเอง

สืออวี่ไป๋ฉวยโอกาสตอนที่เธอฟุ้งซ่าน ถอดชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวเพียงตัวเดียวที่เหลืออยู่บนร่างกายของเธอออก