Content Warning: มีการบรรยายฉากถึงเนื้อถึงตัวชัดเจน

บทที่ 120 ฉัน

แขนของหลี่เจินย่าแข็งค้างอยู่กลางอากาศ คำพูดสื่อความหมายว่า “ฉันขโมยลูกจากเธอได้ไหม”

ฉือฮวนรู้สึกบีบหัวใจ

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยนี้ เธอจึงอุ้มสือเยี่ยนไว้แน่นขึ้น

“ถ้าคุณย่าอยากเจอสือเยี่ยน พรุ่งนี้ก็มาหาเขาได้แต่เช้า”

แม่ฉือมองหลี่เจินย่าอย่างสงสัย แล้วงัดมือเธอออก พร้อมกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาเพื่อให้ได้ยินกันสองคน

“คุณพูดอะไรกับฮวนฮวน?”

ผู้เป็นมารดาอย่างแม่ฉือย่อมรู้จักฉือฮวนเป็นอย่างดี เธอเป็นคนกล้าหาญตรงไปตรงมา หากหลี่เจินย่าไม่ได้พูดอะไร ลูกสาวจะไม่มีท่าทีตอบสนองแบบนี้

“ฉันจะพูดอะไรได้?”

หลี่เจินย่าโต้กลับ ผลักแขนของแม่ฉือแล้วเดินออกจากห้องอาหารอย่างเย็นชา

เลขาจางยืนขึ้นอย่างประหม่าแล้วพูดว่า “งั้นพวกเราพบกันใหม่พรุ่งนี้นะคะ”

“คุณสือ คุณนายสือ คุณแม่ฉือ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ”

ฉือฮวนรับคำ “อืม”

สืออวี่ไป๋ออกไปส่งเลขาจาง ในห้องอาหารจึงเหลือเพียงฉือฮวนและแม่ของเธอ

ผู้เป็นแม่พูดตรงประเด็นว่า “หลี่เจินย่าอยากให้ลูกหย่ากับสืออวี่ไป๋หรือเปล่า? แล้วยังอยากพาสือเยี่ยนไปที่ปักกิ่งด้วยใช่ไหม?”

หัวใจของฉือฮวนเหมือนถูกบีบกะทันหัน เธอรีบบอกแม่ฉือให้ปิดปาก เพราะว่ายังอยู่ต่อหน้าสือเยี่ยน

แม่ฉือรีบปิดปาก

แต่สุดท้ายก็สายเกินไป สือเยี่ยนเริ่มวิตกกังวลทันที เขากอดคอของฉือฮวนไว้แน่นแล้วพูดว่า “ผมไม่อยากไปจากแม่!”

“แม่ แม่ไม่ต้องการผมแล้วเหรอ?”

เมื่อเห็นดวงตาน่าเวทนาของสือเยี่ยน ฉือฮวนพลันรู้สึกขื่นขมและพะอืดพะอมเหมือนกินยาขม

“ไร้สาระ ใครบอกว่าแม่ไม่ต้องการหนู แม่ไม่ต้องการใครก็ได้ แต่ไม่มีวันไม่ต้องการหนู จำได้ไหม?”

สือเยี่ยนได้รับคำตอบที่น่าพอใจ เขาจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่นในอ้อมแขนของฉือฮวน

“คุณไม่ต้องการใครเหรอครับ?”

เสียงเย็นชาแทรกขึ้นจากทางประตู

ฉือฮวนเงยหน้าขึ้นมอง สืออวี่ไป๋กลับมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขายืนพิงกรอบประตู มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า ดวงตาคู่นั้นสีเข้มมืดมน

ชายหนุ่มมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งเป็นพิเศษ

เขาก้าวขายาว ๆ มาหา พร้อมอุ้มสือเยี่ยนออกจากอ้อมแขนของฉือฮวน

สือเยี่ยนงอแงกอดคอของฉือฮวนไว้ไม่ยอมออกห่าง ทว่าสุดท้ายก็รั้งไว้ไม่ได้ ต้องซุกตัวในอ้อมแขนของสืออวี่ไป๋ด้วยอารมณ์บูด

ฉือฮวนถามว่า “คุณแม่ไปแล้วเหรอคะ?”

“อืม ไปแล้ว”

“งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะ”

ฉือฮวนกล่าว

“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งรีบ อีกเดี๋ยวเลขาจางจะกลับมาพาแม่ยายไปส่ง”

แม่ฉือลังเลอยู่นาน แม้ว่าสายตาของฉือฮวนจะห้ามเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ยังถามว่า “อวี่ไป๋ แม่อยากถามอะไรเธอหน่อย”

“คุณแม่พูดมาเลยครับ”

ในช่วงสามสี่ปีที่ผ่านมา สืออวี่ไป๋ติดต่อกับแม่ฉือบ่อยครั้งมาก ถึงยังไงในการเลี้ยงดูสือเยี่ยนให้เติบโต เธอและสืออวี่ไป๋ก็ลงทุนลงแรงทุ่มเททั้งกายใจกันมากที่สุด

ดังนั้นสืออวี่ไป๋จึงเคารพแม่ฉืออย่างมากเสมอมา

“แม่อยากรู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอคิดยังไง ตอนแรกที่เธอแต่งงานกับฮวนฮวน ฮวนฮวนปฏิเสธที่จะไปปักกิ่งและไม่อยากติดต่อกับครอบครัวเธอ เรารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องไร้สาระ”

“ตราบใดที่พวกเธออยู่ด้วยกัน ยังไงก็ต้องติดต่อมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างกันไม่ช้าก็เร็ว”

“ตอนนี้แม่เธออยู่ที่นี่ เธอย่อมรู้ดีกว่าใครว่าแม่สามีไม่ชอบฉือฮวน ถ้าหล่อนต้องการให้ฮวนฮวนหย่ากับเธอเพื่อประโยชน์ในอาชีพการงานและอนาคตของเธอ เธอจะทำยังไง?”

“แม่ครับ ฮวนฮวนกับผมจะไม่หย่ากัน”

สืออวี่ไป๋ตอบอย่างจริงจังมาก

แม่ฉือตื้นตันใจเมื่อเห็นเช่นนี้

โชคดีที่เธอตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว แล้วเอ่ยว่า “เธอเป็นคนมีความสามารถ นักศึกษามหาวิทยาลัยไม่สามารถอาศัยอยู่ในเขตเล็ก ๆ หรือพื้นที่ชนบทได้ตลอดไป”

“ตอนนี้เธอยังอาศัยอยู่ในอำเภอหนิงเซียง ดังนั้นเธอจึงมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองพูด หากกลับไปที่ปักกิ่ง เธอจะต้องหลงไปกับโลกที่เต็มไปด้วยแสงสีในเมืองหลวง เธอยังจะแน่ใจอย่างนี้หรือเปล่า?”

คำพูดของแม่ฉือได้ถามทุกสิ่งในใจของฉือฮวนแล้ว จนเธออดไม่ได้ที่จะมองสืออวี่ไป๋

สืออวี่ไป๋เหลือบมองฉือฮวนแล้วพูดกับแม่ฉือว่า “ถ้าฮวนฮวนเห็นด้วย ผมจะพิจารณาเรื่องกลับไปใช้ชีวิตในปักกิ่งอย่างแน่นอนครับ เพราะคุณภาพการเรียนการสอนที่นั่นดีกว่ามาก”

“แต่ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน หัวใจผมที่มีต่อฮวนฮวนจะไม่เปลี่ยนแปลง”

“ผมจะไม่หย่ากับเธอ”

แม่ฉือกังวล “ถึงแม้แม่ของเธอจะถามก็ตามเหรอ?”

“แม่ควบคุมชีวิตผมไม่ได้”

พอได้ยินคำพูดของสืออวี่ไป๋ ความไม่สบายใจของแม่ฉือก็สงบลงในที่สุด

ระหว่างรอเลขาจางกลับมา แม่ฉือก็ขึ้นรถแล้วกลับไปที่ร้านขายเสื้อผ้า

ฉือฮวนอุ้มสือเยี่ยนไว้และนั่งอยู่บนเบาะหลังของจักรยานของสืออวี่ไป๋

จักรยานแล่นไปช้า ๆ สบาย ๆ เมื่อกลับถึงบ้าน สือเยี่ยนก็หลับไปแล้ว แต่มือเล็ก ๆ สองข้างยังคงจับชายเสื้อของฉือฮวนไว้

ฉืออฮวนวางเด็กชายลงบนเตียงนุ่ม ๆ เมื่อเพิ่งยืนตัวตรงได้ก็มีอ้อมกอดอบอุ่นโอบมาจากด้านหลัง

สืออวี่ไป๋กอดหญิงสาวจากด้านหลัง ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเขาไล้วนอยู่ตรงใบหูนุ่ม และการจูบที่เปียกชื้นก็ทำลายความตื่นรู้ของเธอทีละนิด

“อวี่ไป๋…”

ฉือฮวนหน้าแดง เธอพึมพำพร้อมกับลูบไล้เอวของเขา

ทันใดนั้น ไหล่ของเธอก็ถูกสืออวี่ไป๋จับพลิกให้หันกลับมาอย่างแรง ฝ่ามือใหญ่ของเขาเลื่อนลงมาตามส่วนเว้าของร่างกาย โอบช่วงล่างของเธอเพื่อยกตัวเธอขึ้น จับช่วงขาขาเรียวเล็กมาพันรอบเอวเขาไว้

ชายหนุ่มพรมจูบลงไป รุกล้ำร่างกายเธออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

บานประตูห้องเด็กถูกถีบให้เปิดออก ขายาวอันแข็งแรงของสืออวี่ไป๋พาเธอก้าวไปสู่ห้องนอนใหญ่ทีละก้าว

“ขอโทษที่ทำให้รู้สึกไม่ดี”

ลมหายใจอบอุ่นของเขาซึ่งมาพร้อมกับจุมพิตที่เร่าร้อนสัมผัสใบหูทำให้ขนลุกซู่ และกระตุ้นให้เกิดคลื่นสั่นสะเทือนในร่างกาย

พละกำลังทั้งหมดในร่างของฉือฮวนถูกสูบออกไปทันที ขาไม่มีแม้กระทั่งแรงพยุงตัวเอง เธอได้แต่ขยับไปตามเอวอีกฝ่ายอย่างอ่อนระทวย

ร่างกายของเธอร้อนระอุจนในขณะหนึ่งเธอไม่สามารถรับรู้ได้ว่าสืออวี่ไป๋พูดอะไร

นอกจากใช้สมองซึ่งหลอมละลายเป็นก้อนเหลวประมวลและเอ่ยอย่างเชื่องช้า “เปล่า ไม่ได้รู้สึกไม่ดี…”

“ขอโทษ ผมขอโทษ…”

เสียงพึมพำเบา ๆ ของเขาหยุดลงทันทีที่ประทับจูบ ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกัน

ฉือฮวนรู้สึกว่าพลังทั้งหมดในร่างกายถูกดึงไปใช้จนหมด เธอนอนทิ้งตัวในอ้อมแขนเขาราวกับปลาขาดออกซิเจน และได้แต่ปล่อยให้เขากินเนื้อของเธอ

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ…”

พอพูดออกมา ฉือฮวนก็ตกใจกับเสียงที่แหบแห้งของตน จึงขบริมฝีปากด้วยความเขินอาย

สืออวี่ไป๋ถือโอกาสผละจากริมฝีปากสีแดงของเธอ และจูบก็ค่อย ๆ ห่างไกล ราวกับฝนที่โปรยปรายมารดพรม จนเกิดกระแสไฟฟ้าแล่นสู่ปลายประสาทอย่างบ้าคลั่ง

หญิงสาวหายใจหอบแรงกว่าปกติ

เมื่อสืออวี่ไป๋อยู่ในสายตาเธออีกครั้ง ดวงตาสีเข้มก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่เธอไม่เข้าใจ นัยน์ตาสีเทาแวววาวดูลึกลับ

“ครั้งก่อนคุณบอกว่าอยากมีลูกกับผมอีกคนใช่ไหม?”

สืออวี่ไป๋ถาม

ฉือฮวนในขณะนี้เหมือนปลาที่ถูกจับขึ้นจากน้ำ ทุกรูขุมขนในร่างกายต่างกรีดร้องและระบายความร้อนออกมา

“หืม เป็นอะไรไปครับ?”

“ผมคิดว่าข้อเสนอนี้ก็ดี สือเยี่ยนต้องมีน้องชายน้องสาวเป็นเพื่อนเขา”

ฟันสวยของคนข้างบนงับใบหูเธอจนรู้สึกเจ็บหน่อย ๆ