บทที่ 112 เพียง

“คุณเห็นอะไร?”

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้ว และไม่เข้าใจจนกระทั่งเขาเห็นใบหูสีแดงของฉือฮวน

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

เขาหัวเราะเยาะอย่างไม่เกรงใจ ขณะที่ยืดตัวยืนขึ้น เขาก็เอาปลายนิ้วลูบหูสีแดงของเธอ

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ครับ หรือว่า…คุณเข้าใจผิดว่าผมจะทำอะไรบางอย่าง?” เขาเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้มมุมปาก “กลางวันแสก ๆ เนี่ยนะ?”

“ผมเห็นนะว่าคุณตั้งตารออยู่” พูดแล้วเขาก็ก้าวเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น

นิ้วเท้าของฉือฮวนขดเข้าหากันด้วยความเขินอาย รังสีความกดดันอันแรงกล้ารอบตัวสืออวี่ไป๋ทำให้เธอล่าถอย “ไม่ ฉันไม่ได้เข้าใจอะไรผิด คุณอย่าคิดอะไรเพ้อเจ้อ”

สืออวี่ไป๋ยิ้มแฝงนัยยะบางอย่าง “จริงเหรอ?”

พูดจบเขาก็ยืนขึ้นและหยิบสิ่งของบางอย่าง จากนั้นจึงย่อเข่าลงตรงหน้าเธอ

ฉือฮวนขนลุกไปทั่วร่าง มองเขาด้วยความสับสน

จนกระทั่งเธอรู้สึกว่าสายรัดรองเท้าส้นสูงที่ข้อเท้าของเธอถูกดึงออก จึงลดสายตาลงมองและเข้าใจว่าสืออวี่ไป๋กำลังทำอะไร

ฝ่ามือขนาดใหญ่และกว้างของเขาโอบฝ่าเท้าของเธอไว้ เขานวดเท้าที่เจ็บของเธออย่างระมัดระวัง

ในขณะที่อาการเจ็บกล้ามเนื้อบรรเทาลง คลื่นความอบอุ่นในหัวใจก็ซัดขึ้นมา

ถึงเธอจะรู้มานานแล้วว่าสืออวี่ไป๋รักเธออย่างลึกซึ้ง แต่จนถึงขณะนี้เธอก็ไม่รู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหน นึกไม่ถึงว่าผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถนวดเท้าเธอได้โดยไม่รังเกียจ

หากผู้ชายคนอื่นทำแบบนี้ เขาจะต้องจบลงด้วยอาการหน้าซีดและพะอืดพะอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขามีใบหน้าที่หล่อเหลา ดวงตาที่หลุบอยู่เผยถึงแววตาอ่อนโยนและความสงบนิ่ง

ขณะที่มองเขา หัวใจฉือฮวนก็อ่อนยวบ

“พอแล้ว”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันเจ็บเท้า”

สืออวี่ไป๋เลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำถามของเธอ

ฉือฮวนหยุดถามทันที ในอกพลุ่งพล่านด้วยความขื่นขมและหวานชื่นอย่างบอกไม่ถูก

ที่แท้การได้รับความรักจากใครสักคนจริง ๆ ก็เป็นเช่นนี้ เราจะเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในท่าทางของอีกฝ่าย และรู้สึกเจ็บปวดใจ

และหลังจากประสบกับความพลิกผันในชาติก่อน ในที่สุดเธอก็ได้จับมือของคนที่ใช่

“ตอนนี้จ้างพี่สะใภ้รองเป็นพนักงานขายแล้ว ไม่จำเป็นต้องใส่รองเท้าส้นสูงด้วยตัวเองแล้ว”

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้วและพูดว่า “ให้พี่สะใภ้รองใส่ มันเป็นหน้าที่ของเขา”

ฉือฮวนฟัง ๆ อยู่ก็หัวเราะออกมา คิ้วและดวงตาวาดเป็นรูปโค้งเพราะรอยยิ้ม ประกายตามีดวงดาวนับไม่ถ้วนเอ่อล้นออกมา เธอก้มลงหัวเราะ และทุกเซลล์ในร่างกายเธอก็โห่ร้องด้วยความสุข

“บอกพี่รองแบบนี้ไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าจะบ่นพี่เขาให้คุณฟังยังไงดี”

สืออวี่ไป๋เข้าใจทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร เขาโอบแขนรอบเอวเพรียวบาง กอดเธอแล้วเอ่ยว่า “ถ้ามีปัญหา เรื่องภรรยาเขาก็ปล่อยให้เขาเป็นคนเดือดร้อน ส่วนเรื่องภรรยาผม ผมจะจัดการเอง”

ลมหายใจอุ่น ๆ จากคำพูดของเขากระทบผิวหนังของเธอ ทำให้ขนบนร่างกายเธอเรียบลู่ลง อาการคันยุบยิบยังคงไหลผ่านปลายประสาท เธอเชิดคอขึ้นเพื่อหลบเลี่ยงเขา แต่อีกฝ่ายกลับยังคงตามติดเหมือนเงา

เธอหยุดบ่ายเบี่ยง โอบคอเขาโดยตรงอย่างยอมแพ้ “ใช่ๆ! คุณสือพูดถูกเสมอ”

“ผิดแล้ว”

สืออวี่ไป๋บีบเอวบาง จับคางเธอช้อนขึ้นมา แล้วจุ๊บบนริมฝีปากเธอ

“ภรรยาคุณสือถูกเสมอ”

ฉือฮวนตกตะลึง

ริมฝีปากของเธอยังคงรู้สึกคันยิบ ๆ และหัวใจของเธอก็ชาวาบ แต่เธอตกตะลึงเพราะคำว่า ‘ภรรยาคุณสือ’

เป็นคำเรียกที่ไม่คุ้นเคยเลย

แต่ทันใดนั้นมันก็แทรกซึมเข้าไปในหัวใจ ทำให้เธอตระหนักถึงตัวตนปัจจุบันอย่างชัดเจน

เธอเป็นคู่สมรสที่ถูกต้องตามกฎหมายของสืออวี่ไป๋อยู่แล้ว แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน?

หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ

ฉือฮวนอดไม่ได้ที่จะจับตรงหน้าอกไว้

“มีอะไรเหรอครับ?”

สีหน้ากังวลของสืออวี่ไป๋ดึงดูดสายตาของเธอ ทำให้เธอพลันตื่นจากภวังค์

“ไม่มีอะไรค่ะ”

เธอยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “พวกเรารีบไปร้านอาหารเร็วเข้า ไม่อย่างนั้นอีกไม่นานพวกเขาจะมารบเร้าพวกเรา”

“อืม ใส่รองเท้าส้นเตี้ยคู่นี้สิ”

สืออวี่ไป๋หยิบรองเท้ามาคู่หนึ่งและช่วยเธอสวมด้วยมือของเขาเอง

เมื่อสวมรองเท้าแล้วยืนอยู่ข้างสืออวี่ไป๋ เธอก็ดูตัวเล็กลงทันที แต่เมื่อมองไปที่ร่างสูงสง่าข้าง ๆ ฉือฮวนก็อดไม่ได้ที่จะจับแขนเขาไว้

เมื่อยืนอยู่ข้างเขา เธอก็อดภาคภูมิใจไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต อย่างน้อยตอนนี้สืออวี่ไป๋ก็เป็นของเธอ

และไม่มีใครสามารถแย่งชายหนุ่มรุ่นหายากคนนี้ไปได้

ในร้านอาหารต้าซานฝู ครอบครัวของฉือฮวนและหุ้นส่วนทางธุรกิจยกแก้วขึ้นดื่มเพื่ออวยพรอนาคตของพวกเขาด้วยกัน

‘เคร้ง’ แก้วเหล้าสีใสชนกันในอากาศ กลิ่นเหล้าฟุ้งกระจายไปทั่ว เสียงหัวเราะแว่วผ่านไปในอากาศ

มีทั้งญาติมิตรนั่งอยู่ และคู่รักของเธอก็อยู่เคียงข้าง ฉือฮวนมองฉากนี้และคิดถึงความทุกข์ยากในชาติก่อนของเธอ รอบดวงตาก็พลันเปียกชื้นขึ้นมาเอง

ดีจริง ๆ ไม่เสียแรงเปล่าที่เธอได้เกิดใหม่

หลังเฉิงจื่อเฉียนหนีจากเงื้อมมือของฉือเฉิ่งอย่างทุลักทุเล เขาก็ขี่จักรยานกลับไปที่บ้านตระกูลเฉิงแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ

ยังไม่ทันเข้าบ้าน เสียงแม่เขาที่อบรมสั่งสอนเย่หมิงจู และเสียงโต้ตอบของเย่หมิงจูก็ดังก้องอยู่ในบ้านที่ทรุดโทรม

“จานและตะเกียบที่บ้านยังไม่ได้ล้าง ไม่ได้กวาดพื้น และเสื้อผ้าก็กองอยู่ในกะละมัง เธอเอาเวลาว่างที่ไหนตามจื่อเฉียนและป้าเธอไปที่ตัวอำเภอ?”

ความโกลาหลในงานแต่งงานทำให้ตระกูลเฉิงต้องอับอาย

เดิมทีเธอค่อนข้างพอใจให้เย่หมิงจูเป็นลูกสะใภ้ของเธอ ถึงยังไงก็เป็นคนพูดจาไพเราะและรู้วิธีเกลี้ยกล่อมให้เธออารมณ์ดีทุกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกถึงความสำเร็จในฐานะแม่สามี

แต่เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นได้เผยธาตุแท้ของเย่หมิงจู ทำให้ไม่ว่าแม่เฉิงจะมองตรงไหนก็ไม่เห็นว่าเธอน่ามองสักนิด

สิ่งที่ทำให้เธอยอมรับได้ยากขึ้นคือการมีลูกสะใภ้เป็นเย่หมิงจูทำให้เธอต้องเสียเงินจำนวนมหาศาล ทั้งค่าสินสอดและการเป็นหนี้ก้อนโตถึงแปดสิบหยวน

เย่หมิงจูก็เสียใจเช่นกัน ท่าทีที่แตกต่างกันอย่างมากตอนก่อนและหลังการแต่งงานที่ตระกูลเฉิงมีต่อเธอ ยังคงทำให้เธอไม่รู้จะยอมรับอย่างไรจนถึงตอนนี้

“แม่ จื่อเฉียนและคุณป้ายืนกรานให้ฉันไปที่อำเภอ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่ทำงานบ้านพวกนี้”

แม่เฉิงได้ยินว่าเฉิงชิงชิงและเฉิงจื่อเฉียนเป็นคนขอให้ไป ความโกรธส่วนใหญ่ของเธอก็ลดลง แต่เมื่อเห็นใบหน้าร้องไห้ของเย่หมิงจูก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ตอนนี้เธอก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมมานอนเอนบนเตียงไม่ยอมขยับตัวล่ะ? อยากขุนตัวเองให้อ้วนบนนั้นหรือไง?”

“ครอบครัวเฉิงของเราแต่งลูกสะใภ้เข้าบ้าน ไม่ใช่บรรพบุรุษ!”

“ทำไมตอนนี้ยังไม่ไปทำงานบ้านอีก”

ในขณะที่พูด แม่เฉิงก็หยิบด้ามไม้กวาดที่พิงมุมกำแพงขึ้นมาและตีก้นของเย่หมิงจูอย่างไม่ปรานี

เย่หมิงจูร้อง “โอ๊ย” หลังจากถูกทุบตี และกระโดดหลบทันที

แม่เฉิงโกรธมากเมื่อเห็นอีกฝ่ายกล้าหลบ “เธอยังจะกล้าหลบอีกนะ!”

“เธอมันร่าน หากเธอไม่ได้ล่อลวงลูกชายของเรา มีหรือเขาจะปล่อยฉือฮวนไปแล้วมาแต่งงานกับผู้หญิงกาลกิณีอย่างเธอ!”

“ยังไม่ทันแต่งงานก็คบผู้ชายแล้วสามคน เธอนี่มีความสามารถจริง ๆ! ตอนนี้เธอแต่งงานกับจื่อเฉียนแล้ว คงไม่ใช่ว่าจะสวมเขาพร้อมกันสี่ห้าคู่หรอกนะ?”

“แม่เธอไม่ยอมอบรมสั่งสอน แต่ตระกูลเฉิงของฉันเต็มใจที่จะสอน ฉันคิดว่าผู้หญิงร่านมั่วไปเรื่อยอย่างเธอต้องได้รับบทเรียน!”