บทที่ 109 อยู่

ไม่ใช่แค่เย่หมิงจูเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเฉิงจื่อเฉียนด้วย เธอต้องได้รับการชดเชยสิ่งที่พวกเขาเป็นหนี้เธอทีละน้อย!

“ฮวนฮวน ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลย?”

จางเสี่ยวเชี่ยวสะกิดเธอ ในขณะที่คุยกัน เธอก็กวาดมองรอบร้านขายเสื้อผ้าและถามขึ้นว่า “ดูท่าฉันกับคุณแม่คงได้มาทำงานในอีกไม่นานนี้ใช่ไหม?”

จางเสี่ยวเชี่ยวไม่พอใจอย่างยิ่งที่ฉือฮวนจ้างแม่ฉือเป็นแคชเชียร์ ก็แค่การเก็บเงิน ไม่น่าจะต้องลงแรงอะไร เธอสามารถทำได้ด้วยตัวเอง

หรือต้องการป้องกันเธอแอบขโมยเงินไป?

แต่ถ้าไม่มีใครมองอยู่ จางเสี่ยวเชี่ยวก็ไม่มีทางควบคุมได้จริง ๆ

เธอยากจนมาตั้งแต่เด็ก ต้องขอบคุณความหน้าตาดีของเธอ หลังจากแต่งงานกับตระกูลฉือ เธอก็ได้รับเพียงเงินเดือนเล็กน้อยของสามีเท่านั้น เมื่อเห็นฉือฮวนกับสืออวี่ไป๋ทำเงินได้มาก เธอก็อิจฉามาตั้งนานแล้ว

แน่นอนว่าคำพูดในใจนี้ จางเสี่ยวเชี่ยวไม่สามารถพูดออกไปได้

“ใช่ค่ะ ฉันจะจัดข้าวของอีกทีพรุ่งนี้ ดูฤกษ์มงคล แล้วเราจะได้เปิดร้าน”

ดวงตาของจางเสี่ยวเชี่ยวเป็นประกายขึ้นทันที “ดีเลย ขอแสดงความยินดีกับฮวนฮวน ได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยแล้ว ขอให้หาเงินได้เยอะ ๆ มีเงินไหลมาเทมานะ”

เธอตื่นเต้นราวกับเป็นคนเปิดร้านเสียเอง

ฉือฮวนเหลือบมองจางเสี่ยวเชี่ยวราวกับรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอมักรู้สึกเสมอว่าพี่สะใภ้รองไม่ใช่คนซื่อ

แต่ตอนนี้ไม่มีพนักงานขายที่เหมาะสมไปกว่าจางเสี่ยวเชี่ยว แม้จางเสี่ยวเชี่ยวจะมีข้อบกพร่อง แต่เธอก็มีรูปร่างและใบหน้าที่โดดเด่น ทั้งยังเป็นนางแบบเสื้อผ้าที่มีคุณสมบัติเหมาะสม

‘ร่วมมือกันไปก่อนแล้วกัน’

ฉือฮวนคิด

จางเสี่ยวเชี่ยวแสดงความตั้งใจโดยถกแขนเสื้อขึ้นและช่วยจัดเสื้อผ้า

ฉือฮวนบอกเธอสั้น ๆ เกี่ยวกับการจัดวางที่ต้องการ โดยแยกตำแหน่งการวางเสื้อ กระโปรง และกางเกง แล้วจัดเรียงตามความเข้มอ่อนของสี

แม้จางเสี่ยวเชี่ยวจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่เธอก็ชื่นชอบความงามเหมือนกับฉือฮวน ไม่นานนักเธอก็เข้าใจ

ในที่สุด วันเวลาอันแสนวุ่นวายก็ผ่านพ้นไป

ฉือฮวนดูปฏิทินจีน และเลือกเปิดร้านในอีกสองวันต่อมา

ผ่านการเตรียมการอย่างดี เสียงประทัด ‘ปัง ๆ ๆ’ ก็ดังขึ้นบนถนนที่คึกคักที่สุดในอำเภอ

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ทุกคนจากตระกูลฉือที่สามารถเข้าร่วมงานได้ล้วนพากันมา

ทั้งจ้าวชุนหัวพี่สะใภ้ใหญ่ผู้มีใบหน้าที่เรียบเฉยและซื่อสัตย์ ส่วนจางเสี่ยวเชี่ยวพี่สะใภ้รองคนงาม ซูอิ๋งพี่สะใภ้สามที่ทั้งสวยและมีเสน่ห์ พี่ใหญ่ฉือเจี้ยนกั๋ว พี่รองฉือเฉิ่ง พี่สามฉือเจี้ยนจวิน ฉือโหย่วจินผู้เป็นพ่อ และหลินซิ่วหัวผู้เป็นแม่

ทุกคนล้วนเข้าแถวที่หน้าร้านเสื้อผ้า จากนั้นฉือฮวนก็มอบหมายงานให้แต่ละคนทันที

ทุกคนได้แจกใบปลิวที่พิมพ์ออกมาปึกใหญ่

“พี่ชายพี่สาวทั้งหลาย ถ้าเห็นคนที่เหมาะ เราก็ยัดใบปลิวนี่ใส่มือพวกเขา ชื่อและที่อยู่ร้านเสื้อผ้าของเราเขียนไว้แล้ว เสื้อผ้าที่เราขายวันนี้ขึ้นอยู่กับว่าแจกใบปลิวไปได้เท่าไร”

“ถ้าวันนี้มีรายได้มาก ฉันจะเลี้ยงอาหารดี ๆ ให้พวกพี่ทุกคน”

“คืนนี้ฉันจะเลี้ยงอาหารเย็นมื้อใหญ่ที่ร้านต้าซานฝู ไม่เมาไม่ต้องกลับ ดีไหม?”

ทุกคนตอบเธอด้วยเสียงหัวเราะ

ทุกคนในร้านออกไปแจกใบปลิวยกเว้นจางเสี่ยวเชี่ยวและสืออวี่ไป๋

กลิ่นควันประทัดยังไม่ทันจางหาย ฝูงชนก็หลั่งไหลกันเข้ามา ฉู่หนิงหนิงและจางถิงพาคนมาประมาณยี่สิบถึงสามสิบคน

ฉือฮวนออกมาต้อนรับ จับมือฉู่หนิงหนิงและจางถิง เธอรู้สึกขอบคุณมากจนไม่รู้จะพูดยังไงดี

“ฉันนึกว่าพวกเธอจะมาช้ากว่านี้อีกสักสองวัน”

ฉู่หนิงหนิงกะพริบตา “วันนี้เป็นวันเปิดร้านของพี่ฉือ จางถิงกับฉันปรึกษากันแล้วตัดสินใจมาเซอร์ไพรส์พี่ เป็นไง พี่ชอบของขวัญชิ้นนี้ไหม?”

“ชอบสิ ชอบมากเลย!”

ฉือฮวนรีบต้อนรับทุกคนเข้ามาในร้าน

วันนี้เธอกับจางเสี่ยวเชี่ยวสวมเสื้อผ้าของร้านค้าเพื่อทำการโฆษณาและดึงดูดผู้คนให้มาซื้อมากขึ้น

แต่ทุกคนก็ติดกับเสน่ห์อย่างที่คาดไว้

“โอ้โห ชุดที่คุณใส่อยู่สวยมากเลย ที่ร้านยังมีอยู่ไหม?”

“มีค่ะ ดูตัวนี้สิ สไตล์และสีแตกต่างจากที่ฉันใส่ คุณชอบสีอะไรคะ ฉันจะหาขนาดที่เหมาะสมมาให้คุณลอง”

“ฉันชอบชุดเดรสตัวนี้ โอ้สวรรค์ คุณเป็นสมบัติล้ำค่าจริง ๆ ที่นี่เคยเป็นร้านเสื้อผ้ามาก่อนที่คุณจะเปิดร้าน แต่ไม่มีตัวไหนที่ฉันชอบเลย แต่เพราะคุณฉันถึงมีแหล่งสำหรับซื้อเสื้อผ้าแล้ว”

ไม่นานทุกคนก็งานยุ่งทันที

แม่ฉือมีหน้าที่เก็บเงิน ไม่นานลิ้นชักเก็บเงินก็เต็ม เธอมองลูกสาวที่กำลังวิ่งไปรอบ ๆ อย่างตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

นี่มัน… เธอคิดไม่ถึงว่าแค่ขายเสื้อผ้าจะทำเงินได้มากมายขนาดนี้!

เธอทั้งกังวลและมีความสุขไปพร้อม ๆ กัน ในตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวในใจคือ เธอต้องช่วยลูกสาวเก็บเงินไว้!

ลูกค้าที่ฉู่หนิงหนิงและจางถิงพามายังไม่ทันจากไป คู่แม่ลูกเฉินจิ้งก็เข้ามา เพราะไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน ฉือฮวนและแม่ลูกเฉินจิ้งจึงทักทายสนทนากันอีกครั้ง

ร้านขายเสื้อผ้าเต็มไปด้วยลูกค้า

ยังไม่นับผลของใบปลิวที่แจกออกไป ทำให้มีลูกค้าขาจรเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

บางครั้งฉือฮวนก็อยากจะมีสักแปดมือ

ทุกคนยุ่งมากจนมือเท้าแทบจะพันกัน

แม้แต่แม่ฉือคนเก็บเงินก็เริ่มขนย้ายสินค้าไปมาจากโกดัง

หลังจากคนในบ้านฉือที่ไปแจกใบปลิวเสร็จกลับมาที่ร้าน ผู้หญิงก็ช่วยหยิบเสื้อผ้าและขายเสื้อผ้า ส่วนผู้ชายรับผิดชอบการขนของหนักทั้งหมด

ท่ามกลางความโกลาหล ในที่สุดพวกเขาก็ส่งลูกค้าของฉู่หนิงหนิงและคู่แม่ลูกเฉินจิ้งกลับไปจนหมด

ส่วนที่เหลือเป็นเพียงลูกค้าขาจร

เมื่อเห็นว่าร้านยุ่งเกินไป พวกฉู่หนิงหนิงกับคู่แม่ลูกเฉินจิ้งจึงทยอยกันมาช่วย

ฉือฮวนรั้งมือพวกเขาไว้ไม่ยอมให้ไป “อีกเดี๋ยวคนซาแล้วเรามากินข้าวด้วยกัน หนิงหนิง ป้าเฉิน วันนี้ขอบคุณมากนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันคงเหนื่อยตาย”

ทุกคนรีบตอบรับอย่างดีใจ

จางเสี่ยวเชี่ยวรับมือกับลูกค้าขาจรที่เหลือ

ในที่สุดฉือฮวนก็ได้พักหายใจ สืออวี่ไป๋นำเก้าอี้มาให้เธอนั่ง

เมื่อรู้สึกถึงความเป็นห่วงของสืออวี่ไป๋ ฉือฮวนก็อุ่นใจ

น่าเสียดายที่ทันทีที่นั่งลง ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญสองสามคนมาที่ร้านขายเสื้อผ้า

เห็นได้ชัดว่าผู้นำคือเฉิงชิงชิง ตามมาด้วยเฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจู

เฉิงชิงชิงเดินเข้ามาและมองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม “ฮวนฮวน ไม่คิดว่าร้านเล็ก ๆ ของเธอจะมีลูกค้ามากมายขนาดนี้”

“เป็นการเปิดร้านที่ยอดเยี่ยมมาก ฉันได้ยินว่าเธอเปิดร้านวันนี้จึงมาแสดงความยินดีด้วย”

พูดจบเธอก็หยิบกล่องจากมือของเฉิงจื่อเฉียนแล้วพูดว่า “นี่คือของขวัญที่ฉันให้เธอ รับไปสิ”

ทันทีเห็นเฉิงชิงชิง ฉือฮวนก็รู้สึกถึงสัญญาณอันตราย

เธอไม่มีทางเชื่อว่าเฉิงชิงชิงมาที่นี่เพื่อมอบของขวัญเปิดร้านเท่านั้น