บทที่ 107 ระรัว

    

    ความสนใจของเธอพลันถูกดึงดูดไปที่สืออวี่ไป๋ ทำให้ลมหายใจของเธอขาดห้วง

    

    ”คุณกำลังจะทำอะไร?”

    

    ฉือฮวนทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง มองข้ามไหล่ของเขาไปที่ห้องหนังสือ

    

    สืออวี่ไป๋ไม่ให้โอกาสเธอหลบหนี เขาก้มศีรษะลงจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ สัมผัสแล้วผละออกมา จากนั้นจึงจูบอีกครั้ง

    

    หัวใจของฉือฮวนรู้สึกจักจี้กับการเคลื่อนไหวที่ไม่คาดคิดของเขา แววตาคู่สวยชุ่มชื้นและสดใส

    

    เธอหายใจไม่ออก อดไม่ได้ที่จะหลับตาและยืดคอเพื่อให้จูบของเขาพรมได้ราบรื่นยิ่งขึ้น

    

    เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นในหู

    

    แก้มเธอแดงก่ำ จากนั้นเธอก็ลอบลืมตามองเขา

    

    สืออวี่ไป๋จูบริมฝีปากของหญิงสาวหนัก ๆ แล้วพูดว่า “เมื่อก่อนเคยบอกแล้วว่าจะต้องช่วยพี่สาวและพี่เขย ตอนนี้ผมกำลังช่วยเรื่องนั้นอยู่”

    

    ”คุณอยากดูเหรอครับ?”

    

    ฉือฮวนไม่อาจซ่อนความอยากรู้อยากเห็นของตนได้

    

    เธอรู้เพียงว่าสืออวี่ไป๋กลายเป็นชายที่ร่ำรวยในชาติก่อน แต่เธอไม่รู้ว่าเขาร่ำรวยได้อย่างไร และเขาสามารถก้าวหน้าในอาชีพโดยเลี้ยงสือเยี่ยนด้วยตัวคนเดียวได้อย่างไร

    

    เมื่อพิจารณาจากคำพูดของสือจิ้งเสียน พวกเขาน่าจะประสบปัญหาเรื่องเทคโนโลยีล้ำสมัย แต่เธอคิดไม่ถึงว่าสืออวี่ไป๋จะเชี่ยวชาญการใช้เทคโนโลยีล้ำสมัยนะ

    

    “ค่ะ”

    

    ฉือฮวนอยากเข้าไปดูห้องหนังสือของเขา

    

    คำตอบนี้เกินความคาดหมายของสืออวี่ไป๋ ทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นจูงมือเธอไปที่ห้องหนังสือ เมื่อเข้าไป นิ้วเรียวของสืออวี่ไป๋ก็แตะเอกสารบนโต๊ะเบา ๆ

    

    ฉือฮวนโน้มตัวไปมองอย่างอยากรู้อยากเห็น

    

    บนหน้ากระดาษมีสูตรคำนวณมากมายและคําศัพท์วิชาการต่าง ๆ ที่เธออ่านไม่ออก เพียงมองแวบเดียวเธอก็มึนงงทันที

    

    ”อ่านรู้เรื่องไหม?”

    

    ความอ่อนโยนฉายผ่านหางตาและคิ้วของสืออวี่ไป๋

    

    ฉือฮวนไม่อยากขายหน้าต่อหน้าอีกฝ่าย จึงพยักหน้าแสร้งทำเป็นว่า “ก็พอได้ คุณยังต้องทำต่อไหม”

    

    ฉือฮวนถาม

    

    ”เหนื่อยแล้ว ต้องพักหน่อย”

    

    ฉือฮวนละสายตาจากเอกสารไปที่ชั้นหนังสือทั้งสองฝั่งบนกำแพงของห้องอ่านหนังสือ มีหนังสือมากมายครอบคลุมสาขาวิชาต่าง ๆ เธอกวาดมองหนังสือเหล่านั้นคร่าว ๆ มีตั้งแต่แนวจิตวิทยา ชีววิทยา เทคโนโลยี และอื่น ๆ อีกมากมาย รวมถึงหนังสือภาษาอังกฤษทุกประเภทที่เธออ่านไม่ออก

    

    ยิ่งเห็นมากเท่าไร ความรู้สึกไม่คู่ควรในใจของฉือฮวนก็ยิ่งทวีมากขึ้นเท่านั้น

    

    มังกรเกล็ดทองไม่เติบโตในสระน้ำ เมื่อเจอพายุมันจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า*[1] เป็นคำที่เหมาะสมที่สุดในการอธิบายตัวตนของสืออวี่ไป๋

    

    จนถึงตอนนี้ เธอเพิ่งตระหนักว่าความสำเร็จของสืออวี่ไป๋นั้นไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ การที่เขาหมกตัวอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อย่างเกาซาน และเป็นข้าราชการของสำนักงานรัฐบาลท้องถิ่นเล็ก ๆ เพื่อตัวเธอ เป็นเรื่องที่เอาเปรียบกันเกินไป

    

    เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องหนังสือ กวาดตามองเพียงไม่กี่ครั้งก็ทำให้ฉือฮวนเกิดอาการตกตะลึงอย่างมาก

    

    เธออดไม่ได้ที่จะถามคำถามลึก ๆ ในใจ

    

    “อวี่ไป๋ ถ้าคืนนั้นไม่เกิดเรื่องขึ้นระหว่างเราและฉันไม่ได้ตั้งท้องสือเยี่ยน คุณกับฉัน… จะกลายเป็นสามีภรรยากันไหม?”

    

    เธอถามจากใจจริงอย่างสับสนว่า “คุณจะแต่งงานกับฉันไหมคะ?”

    

    ความแตกต่างระหว่างเธอกับสืออวี่ไป๋อธิบายได้ด้วยคำว่าต่างราวฟ้ากับเหว ฉือฮวนในชาติที่แล้วมองข้ามสืออวี่ไปเพราะความไม่รู้และความโง่เขลา จนถึงขั้นดูถูกเหยียดหยามเขา

    

    แต่ในขณะนี้ เธอตระหนักได้อย่างลึกซึ้งว่าคนไม่คู่ควรคือตัวเธอ

    

    “ทำไมจู่ ๆ ถึงถามแบบนั้นล่ะครับ?”

    

    สืออวี่ไป๋ลดสายตาลง เขาค่อย ๆ ใช้นิ้วลูบผมยาวของเธอทีละน้อย ราวกับว่าที่สัมผัสไม่ใช่เส้นผม แต่เป็นหัวใจของเธอ

    

    หัวใจของหญิงสาวสั่นไหวเล็กน้อยตามจังหวะนั้น

    

    “เพราะฉันไม่คู่ควรกับคุณทั้งในด้านภูมิหลังทางครอบครัว ประสบการณ์ และความรู้”

    

    ฉือฮวนกัดริมฝีปาก

    

    ”พูดจาไร้สาระ”

    

    สืออวี่ไป๋ดุเบา ๆ

    

    “แต่ทุกคนต้องคำนึงถึงปัจจัยเหล่านี้เมื่อแต่งงานไม่ใช่เหรอ แต่จากมุมมองคนนอก ฉันไม่คู่ควรกับคุณเลย”

    

    “ฉือฮวน ตัวคุณเมื่อก่อนไม่เคยคิดถึงปัญหาพวกนี้เลยนะ”

    

    สืออวี่ไป๋เตือนเสียงเรียบ

    

    ไม่แน่ใจว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า ฉือฮวนจึงรู้สึกว่าสืออวี่ไป๋เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขาที่มองเธอจึงมืดมนกว่าปกติ

    

    “ใช่ เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้จริง ๆ ถึงขั้นคิดอย่างน่าขันว่าคนที่ไม่คู่ควรกับฉันคือคุณ”

    

    ฉือฮวนหายใจเข้าลึก ๆ “แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ฉันก็ชอบคุณเช่นกัน ยิ่งรู้จักคุณมากขึ้นก็ยิ่งรู้ว่าเมื่อก่อนฉันโง่แค่ไหน”

    

    “ดูหนังสือในห้องหนังสือนี้สิ ฉันไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงแต่งงานกับฉันทั้งที่คุณดูจะไม่ได้ประโยชน์อะไรล่ะ?”

    

    “เพราะใบหน้าฉันเหรอ?”

    

    ฉือฮวนสับสนจนเอามือตัวเองเท้าคาง

    

    สืออวี่ไป๋หัวเราะเบา ๆ “ไม่ใช่ ใครบอกว่าทุกคนต้องคำนึงถึงเรื่องพวกนี้เมื่อแต่งงานกับใครสักคนกัน”

    

    “งั้นตกลงแล้วคุณเห็นอะไรในตัวฉัน!”

    

    ฉือฮวนหงุดหงิดไม่น้อย เพราะนอกจากใบหน้านี้ เธอไม่พบข้อได้เปรียบใด ๆ ในตัวเองเลย

    

    ฉือฮวนเมื่อก่อนก็คิดแบบนี้ นึกว่าสืออวี่ไป๋มีแรงดึงดูดทางเพศต่อเธอ ดังนั้นจึงไม่เสแสร้งกับเขา

    

    “คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอ?”

    

    สืออวี่ไป๋ลดสายตาลงมองเธอ

    

    ฉือฮวนส่ายหัว

    

    ”ผมจะบอกคุณทีหลังแล้วกัน”

    

    ฉือฮวนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แต่การบ่ายเบี่ยงของสืออวี่ไป๋ทำให้หัวใจของเธอห่อเหี่ยว

    

    ”กอดหน่อย”

    

    สืออวี่ไป๋กางแขนออก ฉือฮวนเดินเข้ามาใกล้อย่างประหม่าและซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขากอดเธอแน่นมาก การโอบกอดร่างกายแบบนี้ทำให้อยู่ใกล้กันยิ่งกว่าการคลอเคลียใกล้ชิดหรือการจูบกันอีกด้วย

    

    ขณะแนบตัวบนหน้าอกเขา ฉือฮวนเพ้อไปว่าเธออยู่ใกล้กับหัวใจของเขา

    

    ในขณะเดียวกัน ฉือฮวนก็คิดถึงเหตุผลที่เป็นไปได้ว่าสืออวี่ไป๋อาจแต่งงานกับเธอเพราะความรับผิดชอบ คำพูดของเขาที่ว่าจะแต่งงานกับเธอแม้ว่าจะไม่มีเรื่องคืนนั้นและไม่มีสือเยี่ยน ล้วนเป็นเพียงคำโกหกเพื่อปลอบใจเธอเท่านั้น

    

    “อย่าดูถูกตัวเอง ฮวนฮวน ผมชอบคุณเพราะคุณมีค่าและคู่ควร”

    

    ”ไม่มีใครในโลกนี้มีค่าคู่ควรมากกว่าคุณ”

    

    สืออวี่ไป๋หลับตา สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเขาคือภาพของฉือฮวนที่คอยปกป้องเขาอย่างเต็มที่เมื่อเขายังเด็ก ระลอกความเคลื่อนไหวน้อย ๆ นี้ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว

    

    ช่วงเวลาที่กอดกันหวานซึ้งและยาวนาน

    

    หัวใจของฉือฮวนสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ นิ้วของเธอสอดเข้าไปในใต้เสื้อเชิ้ตของเขา

    

    …

    

    วันถัดมา

    

    ฉือฮวนกับสืออวี่ไป๋ขับรถสามล้อของลุงเฉินขนเสื้อผ้าไปที่ร้านขายเสื้อผ้า

    

    เสื้อผ้าถูกใส่ไม้แขวนและแขวนอย่างเรียบร้อยบนราว หลังจากลงแรงมาเป็นเวลานานก็เห็นผลสำเร็จในที่สุด

    

    เวลาสิบโมงครึ่ง ร้านขายเสื้อผ้าได้ต้อนรับแขกรายแรก

    

    เป็นฉู่หนิงหนิงและจางถิง

    

    ฉือฮวนบอกพวกเขาว่ายังสามารถพาลูกค้ามาซื้อเสื้อผ้าได้ต่อไป แต่สถานที่จะต้องเปลี่ยนจากบ้านเป็นที่ร้านขายเสื้อผ้า

    

    พวกเขาดีใจกับฉือฮวนที่สามารถเปิดร้านขายเสื้อผ้าได้ ทั้งสองพากันหยิบของขวัญสำหรับฉือฮวนออกมาจากกระเป๋า

    

    “พี่ฉือ เราได้เงินมากมายจากพี่ ในเมื่อพี่เปิดร้าน พวกเราก็ต้องแสดงความขอบคุณ”

    

    “อีกอย่าง ฉันได้ยินเรื่องหนึ่งมาด้วยค่ะ พี่ต้องเตรียมใจให้พร้อม เฉินเหยาแพร่ข่าวว่าครอบครัวที่หาเรื่องเราก่อนหน้านี้ได้ยื่นขอใบอนุญาตประกอบธุรกิจส่วนตัวด้วย ต่อไปพวกเขาจะแข่งกับเราในอนาคตแน่ เราต้องรีบคิดหาทางรับมือให้เร็วที่สุด”

    

    เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉือฮวนก็เผลอมองสืออวี่ไป๋ทันที

    

    ถึงเธอจะเตรียมใจไว้แล้วเมื่อรู้ว่าเฉิงชิงชิงติดต่อกับรองผู้อำนวยการจาง แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้

    

    

    

    [1] มังกรเกล็ดทองไม่เติบโตในสระน้ำ เมื่อเจอพายุมันจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า หมายถึง คนเก่งต้องเติบโตให้ถูกที่