บทที่ 104 ทำให้

ลมหายใจอุ่น ๆ กระทบผิว เมื่อเห็นสายตาขี้เล่นของสืออวี่ไป๋ ฉือฮวนก็หน้าแดงระเรื่อ

เธอหยิกเนื้อนุ่มที่เอวของสืออวี่ไป๋อย่างแรง

ขณะกำลังกลับบ้าน เธอเจอจางเสี่ยวเชี่ยวผู้ทำทีอยากรู้อยากเห็นอย่างมากระหว่างทาง “ฮวนฮวน พี่ได้ยินว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นในงานแต่งงานของครอบครัวเฉิงเหรอ? เกิดอะไรขึ้น บอกพี่หน่อยสิ”

ฉือฮวนเล่าเพียงสั้น ๆ แต่หากว่ากันตามตรง เธอก็กังวลไม่น้อยเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่อจากนั้น ดังนั้นจึงพูดว่า “ฝากพี่สะใภ้รองไปดูแทนฉันหน่อย อวี่ไป๋กับฉันต้องรีบกลับไปจัดของที่ร้านเสื้อผ้า จึงไม่อาจเสียเวลาได้”

จางเสี่ยวเชี่ยวคาดหวังว่าจะได้ไปทำงานที่ร้านขายเสื้อผ้าเร็ว ๆ เธอจึงรีบตอบตกลง

“พวกเธอไปอย่างสบายใจเถอะ”

หลังจากบอกลาจางเสี่ยวเชี่ยว ฉือฮวนก็กล่าวว่า “ฉันไม่ได้ใกล้ชิดกับสือเยี่ยนมานานแล้ว พวกเราพาเขาไปที่ตัวอำเภอกันเถอะ”

ทว่าสืออวี่ไป๋กลับคัดค้านข้อเสนอนี้อย่างไม่คาดคิด

“เรายังต้องเตรียมร้านขายเสื้อผ้า ไม่มีแรงจะคอยดูแลเขาระหว่างวันหรอก”

ฉือฮวนสงสัย “อาสะใภ้เฉินช่วยดูแลเขาให้ก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ?”

สืออวี่ไป๋มีสีหน้าเสียใจเล็กน้อย “อาเฉินกับอาสะใภ้เฉินไปเยี่ยมญาติ พวกเขาจึงไม่อยู่บ้านตลอดหลายวันมานี้”

“ก็ได้ค่ะ”

ฉือฮวนไม่มีความสุข เธอยังคงอยากสร้างความสัมพันธ์แม่ลูกกับสือเยี่ยน ชาติที่แล้วสือเยี่ยนต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าและเสียชีวิตอย่างเจ็บปวดในท้ายที่สุด

เธอต้องการชดเชยให้เขามากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คุณเศร้าเหรอครับ?”

สืออวี่ไป๋โอบไหล่บางของเธอ

ฉือฮวนไม่ได้พูดอะไร เพียงถอนหายใจหนัก ๆ

“พอเรื่องร้านเสื้อผ้าจบลง สือเยี่ยนจะกลับมาทันที ถึงตอนนั้นยังมีเวลาอยู่กับเขาอีกมาก”

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉือฮวนก็กลับมามีเรี่ยวแรงอย่างรวดเร็ว

ครั้นกลับถึงบ้านพ่อแม่ของเธอ ฉือฮวนกอดสือเยี่ยนและจูบเขาครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะบอกลา มุ่งหน้าไปยังตัวอำเภอพร้อมกับสืออวี่ไป๋

พวกเขาบังเอิญพบกับเฉิงชิงชิงซึ่งกลับมาจากเยี่ยมญาติที่บ้านเกิดในตัวอำเภอพอดี

เมื่อเห็นฉือฮวน เฉิงชิงชิงก็ลงจากจักรยาน สายตาซึ่งมองมายังคนทั้งสองมีความอาฆาตและความเกลียดชังที่หากไม่สังเกตก็อาจไม่เห็น

“ช่างบังเอิญจริง ๆ อวี่ไป๋ ฮวนฮวน พวกเธอจะกลับอำเภอเหรอ?”

“ค่ะ”

ท่าทางของฉือฮวนทั้งเย็นชาและเย้ยหยัน

พูดตามตรง เธอระวังตัวกับเฉิงชิงชิงมาก แผนการของเฉิงชิงชิงนั้นลึกซึ้งจนแม้เธอที่เกิดใหม่ก็ยังตกใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ในชาติก่อน ตัวเธอไม่เคยคิดเลยว่าเฉิงชิงชิงจะเอาตัวเข้าแลกเพราะเห็นแก่ตระกูลเฉิง

ไม่สิ บางทีอาจไม่ใช่แค่เพื่อตระกูลเฉิงเท่านั้น

ที่ติดต่อกับรองผู้อำนวยการจาง อาจเพราะสิ่งที่เฉิงชิงชิงวาดหวังคืออนาคตยาวไกล

“พวกเธอไม่ได้ไปงานแต่งงานของหมิงจูเหรอ?”

เฉิงชิงชิงพูดจบก็มองสืออวี่ไป๋ด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ยังฝืนพูด “แม้ว่าเธอและจื่อเฉียนจะไม่อาจคู่กันได้ แต่เธอกับหมิงจูก็สนิทกันมาก การไม่ไปงานแต่งเขาไม่มีข้ออ้างที่ฟังขึ้นเลย”

ฉือฮวนมองเฉิงชิงชิงคล้ายกับจะยิ้ม

แน่ละ ว่าด้วยนิสัยของเธอเมื่อก่อน หากเย่หมิงจูแต่งงาน เธอจะต้องให้ของขวัญชิ้นใหญ่อยู่แล้ว

ในชีวิตนี้ ของขวัญที่เธอมอบให้นั้นมีเอกลักษณ์และความสำคัญมากกว่า แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ครอบครัวเฉิงคาดหวังไว้แน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็หัวเราะออกมา ทำให้เฉิงชิงชิงตกตะลึง

“ฉือฮวน เธอหัวเราะอะไร?”

เฉิงชิงชิงรู้สึกเพียงว่าฉือฮวนเปลี่ยนไป นิสัยของเธอไม่ไร้เดียงสา และดูเหมือนจะมีไหวพริบและฉลาด เธอไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงนี้เลย

“ป้าเฉิง งานแต่งงานของหมิงจูฉันไปเข้าร่วมแล้ว แต่ว่า…”

เฉิงชิงชิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

“มีอะไรเหรอ?”

“งานแต่งงานมีปัญหานิดหน่อย ป้าเฉิงรีบกลับไปเร็ว ๆ เถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นจื่อเฉียนอาจยกเลิกงานแต่งงาน ไม่แต่งกับเย่หมิงจูแล้ว”

ฉือฮวนทำท่าทีลำบากใจ

สมองของเฉิงชิงชิงกำลังประมวลผล เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หากเธอไม่เข้าใจก็คงโง่เต็มทน ต้องมีบางอย่างผิดพลาดในงานแต่งงานแน่

เธอไม่มีเวลาโต้เถียงกับฉือฮวนอีกต่อไป จากนั้นก็ขึ้นจักรยานและขี่ไปหาบ้านเฉิงอย่างรวดเร็ว

ฉือฮวนละสายตากลับมา

“เฉิงชิงชิงมีความสามารถค่อนข้างมาก เธอติดต่อกับรองผู้อำนวยการจางจริง ๆ อวี่ไป๋ คุณคิดว่าเธอจะใช้ความสัมพันธ์นี้เพื่อสร้างปัญหาให้เราหรือเปล่า”

ร้านขายเสื้อผ้ากำลังจะเปิด และเธอไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด

“ในเมื่อทหารมาก็ต้องใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน*[1] เถ้าแก่เนี้ยฉือจะพ่ายแพ้ต่ออุปสรรคเล็กน้อยได้ยังไง?”

สืออวี่ไป๋ตอบด้วยความเชื่อมั่นและมั่นใจ

ฉือฮวนหัวเราะและมองเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส

ดวงตาของสืออวี่ไป๋ลึกซึ้ง เขาบีบเอวบางของเธอเบา ๆ

ผิวส่วนที่ฝ่ามือของเขาสัมผัสดูราวกับมีกลุ่มกระแสไฟฟ้าหลั่งไหลอย่างเริงร่า และสัมผัสตรงถึงหัวใจ

หลังจากกลับมาถึงอำเภอ พวกเขาก็ตรงไปยังร้านที่ตนตามหา ร้านอยู่ติดกับถนนที่เจริญที่สุดในเมือง เป็นบ้านสร้างเองทั่วไป อาคารมีสามชั้น ชั้นที่หนึ่งถูกเจ้าของร้านดัดแปลงเป็นร้านขายเสื้อผ้า ส่วนชั้นสอง ชั้นสาม และลานเล็ก ๆ ด้านหลังสำหรับใช้ส่วนตัว

เนื่องจากเป็นเพียงร้านขายของ ราคาซื้อจึงไม่แพงมาก สุดท้ายทั้งชั้นหนึ่งพร้อมด้วยไม้แขวนเสื้อเก่าและอื่น ๆ มีราคารวมสี่พันหยวน

กำไรจากการขายเสื้อผ้าพอจ่ายไหว ฉือฮวนจึงจ่ายเงินอย่างมีความสุข

ชั้นหนึ่งมีห้องทั้งหมดห้าห้อง ห้องกลางสามห้องเชื่อมกันเป็นห้องเดียวสำหรับขายเสื้อผ้า ราวแขวนเสื้อที่นี่เยอะกว่าที่ฉือฮวนมี ราวแขวนเสื้อสแตนเลสกางออกเป็นเส้นตรง แสงแดดส่องลอดหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้ห้องดูสว่างสดใสเป็นพิเศษ

มีห้องฝั่งตะวันออกและตะวันตกฝั่งละหนึ่งห้อง ห้องทางทิศตะวันตกใช้เก็บสินค้า และแยกพื้นที่เล็ก ๆ ไว้เป็นห้องลองชุดด้วย

ทิศตะวันออกเป็นห้องนอนสำหรับพักผ่อน

ฉือฮวนคิดว่าตอนที่แม่ฉือมาช่วย การเทียวไปเทียวมาคงยุ่งยากเกินไป หากเหนื่อยก็สามารถพักอยู่ที่นี่ได้เลย

หลังจากลงนามในสัญญาและรับใบรับรองการเป็นเจ้าของทรัพย์สินของร้านค้าแล้ว มือของฉือฮวนแทบจะว่างเปล่า เหลือเงินค่ามัดจำเพียงสามสิบกว่าหยวนเท่านั้น

เมื่อกวาดมองร้านค้าที่ว่างเปล่า ฉือฮวนก็รู้สึกมีความสุขและเสียใจในเวลาเดียวกัน

“ดีจังเลย อวี่ไป๋ เรามีร้านเสื้อผ้าเป็นของตัวเองแล้ว!”

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อคิดถึงความทุกข์ในชาติก่อน เปรียบเทียบกับปัจจุบันแล้ว แม้ว่าจะก้าวหน้ากว่าเพียงเล็กน้อย แต่ก็ทำให้เธอพึงพอใจไม่น้อย

เธอระงับความเจ็บปวดในดวงตา แล้วเอียงศีรษะไปทางร่างสูงของสืออวี่ไป๋ พร้อมกับมองริมฝีปากเขาอย่างเจ้าเล่ห์ “เรื่องน่ายินดีขนาดนี้ เราควรจะฉลองกันไม่ใช่เหรอคะ?”

พูดจบเธอก็ขมวดคิ้วอีกครั้งและพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “น่าเสียดาย เรามีเงินเหลืออยู่ในมือเพียงสามสิบเจ็ดหยวน เราจะกินอะไรเพื่อฉลองได้บ้างนะ”

สืออวี่ไป๋หันกลับมาและเดินตรงเข้ามา ใบหน้าเรียวของเขาค่อย ๆ เข้ามาใกล้หน้าเธอ

เขาหยุดแล้วใช้มือข้างหนึ่งกอบกุมท้ายทอยของเธอ พลางยิ้มด้วยหางตาของเขา “ขอผมคิดดูก่อน เราก็ควรจะเฉลิมฉลองกันจริง ๆ”

“แล้วเราจะฉลองกันยังไงล่ะ?”

คำว่า “ล่ะ” เลือนไปจากริมฝีปากของฉือฮวนยามริมฝีปากสีชมพูเข้มของเขาแนบชิดเธอ ก่อนจะขยับช้า ๆ บนริมฝีปากของเธอ

สัมผัสเล็ก ๆ นั้นทำให้เกิดคลื่นลูกใหญ่ในใจเธอ โดยมีระลอกคลื่นหลายชั้นไต่ขึ้นไปถึงหัวใจทีละคืบพร้อมกับอาการชา

ใจของฉือฮวนสั่นอย่างรุนแรง ม่านตาสั่นไหวไปมาอย่างช่วยไม่ได้ภายใต้เปลือกตาที่ปิดปรือครึ่งหนึ่ง

[1] ทหารมาก็ต้องใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน หมายถึง การตัดสินใจรับมือตามสถานการณ์เฉพาะหน้า