บทที่ 100 แสน

เมื่อได้ยินเสียงนี้ คนในสถานการณ์ต่างเอ็ดอึง

“ทำไมถึงมีมาอีกคนล่ะ? นี่มันหนุ่มเทื้อหมู่บ้านข้างเคียงหวังชิงซานไม่ใช่เหรอ?”

“หวังชิงซานก็เคยให้สินสอดเย่หมิงจูด้วยเหรอ?”

“สวรรค์! เราดูถูกหมิงจูเกินไปแล้ว ที่แท้เธอไม่ได้เหยียบเรือสองแคม แต่ตกผู้ชายสามคนในเวลาเดียวกันเลยนี่นา!”

“ผู้ชายแก่ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเธอกลืนลงคอไปได้ยังไง!”

“จุ๊ ๆ”

ฉือฮวนฟังเสียงวิจารณ์เหล่านี้แล้วคันปาก อยากเล่าว่านี่แค่หนึ่งในผู้ชายหลายคนในบ่อปลาของเย่หมิงจูเท่านั้น

จนกระทั่งเธอตายแล้ววิญญาณล่องลอยตามติดเย่หมิงจู เธอถึงได้เห็นความหน้าไม่อายของอีกฝ่ายอย่างทะลุปรุโปร่ง

เพื่อประโยชน์ของตัวเอง หมิงจูถึงกับแวะเวียนท่ามกลางผู้ชายไม่หยุด ผู้ชายทุกคนต่างก็เป็นหินรองเท้าของเธอ เธอถึงขนาดขึ้นเตียงกับชายอื่นขณะท้องลูกของเฉิงจื่อเฉียน

ตอนนี้ฉือฮวนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

โลกนี้มีผู้หญิงไหลไปเรื่อยแบบนี้ด้วยสินะ!

เพราะรู้พฤติกรรมนี้ของเย่หมิงจู เธอถึงกระตือรือร้นให้เย่หมิงจูแต่งกับเฉิงจื่อเฉียน ผู้หญิงกลับกลอกกับผู้ชายได้แล้วทิ้งควรได้รับความเคารพ คำอวยพรแล้วไปติดแหง็กอยู่ด้วยกันซะ!

เธอไม่รู้ว่าชาติก่อนเฉิงจื่อเฉียนได้สวมหมวกเขียวไหม แต่ชีวิตนี้เฉิงจื่อเฉียงถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะโดนสวมหมวกเขียวแน่นอน!

ไม่เพียงทำให้เฉิงจื่อเฉียนนั่งอย่างมั่นคงท่ามกลางแสงสีเขียว ยังเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของเย่หมิงจูในวันแต่งงานอีก ให้เฉิงจื่อเฉียนดูให้ดีว่าผู้หญิงที่เขาพยายามแต่งงานแทบตายคนนั้นเป็นตัวอะไร

ชีวิตก่อนพวกเขารวมหัวกันเป็นชู้ งั้นชีวิตนี้เธอจะทำให้พวกเขาสมหวัง มาดูสิว่าคู่รักยวนยางอันอาภัพเมื่อแต่งงานกันอย่างเปิดเผยแล้วจะอดทนผ่านเรื่องพื้นฐานในชีวิตไปได้ไหม จะอดทนจนผ่านเรื่องน่าเศร้าของสามีภรรยายากจนได้หรือเปล่า

ของขวัญชิ้นใหญ่นี้ รับไว้ให้ดีล่ะ

ถ้าบอกว่าตอนที่เห็นจางเจิ้ง เย่หมิงจูยังมีสติอยู่บ้าง แต่ตอนเห็นใบหน้าน่าเกลียดของหวังชิงซาน ใจของเย่หมิงจูกลับมีความกลัวเต็มเปี่ยมวาดผ่าน

มือที่ถูกจางเจิ้งและเฉิงจื่อเฉียนจับพลันสั่นอย่างรุนแรงราวกับสั่นไปทั้งร่าง

“หมิงจู! นี่มันเรื่องอะไรกัน!”

ในพริบตาที่เห็นใบหน้านั้นของหวังชิงซาน เฉิงจื่อเฉียนราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง เขารีบกวาดตามองใบหน้าที่ยังดูหนุ่มแน่นของจางเจิ้ง

“จางเจิ้ง ปีนี้นายอายุเท่าไร?”

จางเจิ้งที่ถูกถามก็มึนงง แต่ยังหรี่ตาตอบตามสัญชาตญาณ “ปีนี้ยี่สิบสามแล้ว”

“อะไรนะ?”

ยี่สิบสาม งั้นก็เด็กกว่าเฉิงจื่อเฉียนตั้งหนึ่งปี

แล้วชายแก่นี่มาจากไหน?

มีเพียงคำตอบเดียว ชายแก่ที่เย่หมิงจูบอกไม่ใช่จางเจิ้ง!

สมองของเฉิงจื่อเฉียนระเบิดตูม เขามองหวังชิงซานแล้วมองจางเจิ้ง เขาจะยังไม่เข้าใจอะไรได้อีก ความโกรธจากการถูกหลอกทำให้เขาพุ่งตัวเข้าไปหาหญิงสาวในพริบตา “เย่หมิงจู คู่ดูตัวที่คุณบอกใช่หวังชิงซานไหม?”

“งั้นจางเจิ้งเป็นใคร?”

ดวงตาของเฉิงจื่อเฉียนมีโทสะเคลือบบาง ๆ มือที่จับเย่หมิงจูไว้สั่นไม่หยุด

เมื่อก่อนเย่หมิงจูคงพูดเล่นลิ้นได้ แต่เมื่อปะทะกับหลายฝ่าย ริมฝีปากของเธอก็สั่นระริก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

“ฉัน…ฉัน…”

เพียะ!

เฉิงจื่อเฉียนกักเก็บความเดือดดาลในใจไม่ได้ การตบเสียงดังสนั่นทำให้เยื่อแก้วหูเธอแทบขาด

เย่หมิงจูโดนตบจนหน้าหัน เธอยกมือขึ้นมากุมแก้มแสบร้อนของตัวเอง ใช้โทนเสียงเหลือเชื่อและปวดร้าวถามเสียงสั่น “เฉิงจื่อเฉียน คุณกล้าตบฉันเหรอ?”

“คนที่ฉันตบก็คือคนไร้ยางอายอย่างเธอ สวะที่คั่วผู้ชายหลายคนในคราเดียว!”

เมื่อเฉิงจื่อเฉียนพูดจบ การตบครั้งที่สองก็ฟาดลงมา

ทว่าจางเจิ้งยิ้มถากถางแล้วคว้าเย่หมิงจูที่แข็งทื่อราวกับไก่แกะสลักหลบการโจมตีของเฉิงจื่อเฉียน

“ฉันว่าผู้ชายที่เธอเลือกไม่มีคุณธรรมอะไรเลยนะ เธอตาบอดเองที่ไม่เลือกฉัน!”

เย่หมิงจูใช้ความเงียบตอบ หยาดน้ำตาเท่าเม็ดถั่วไหลรินลงมา

ครั้งนี้เธอไม่ได้เสแสร้ง เธอเศร้าจริง ๆ ล่องลอยและหมุนเวียนท่ามกลางผู้ชายมากมายขนาดนี้ ผู้ชายพวกนี้ต่างก็เอ็นดูเธอ จะเคยได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจแบบนี้ที่ไหนกัน

เธอไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัวตั้งแต่เด็ก แต่เธอกลับได้รับเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายพวกนี้ เธอจึงมีความสุขกับความรู้สึกเศร้าสร้อยนี้

ทว่าเมื่อเธอเดิมพันทุกอย่าง ตัดสินใจครั้งใหญ่ว่าจะแต่งงานกับเฉิงจื่อเฉียนซึ่งทำราวกับเธอเป็นสมบัติล้ำค่า เฉิงจื่อเฉียนที่รักใคร่เธอเหมือนไข่มุกและอัญมณี ทำไมถึงตบเธอล่ะ?

เขามีสิทธิ์อะไรถึงได้มาตบเธอ?

ตอนนี้เองที่หวังชิงซานซึ่งมีใบหน้ามันเยิ้มและเถื่อนถ่อยก้าวออกมา เขาบีบคางเย่หมิงจูอย่างปวดใจ “ไอหยา ดูสิใครตบหมิงจูของพวกเรากัน ใบหน้าเล็ก ๆ นี่แดงหมดแล้ว เร็วเข้า สามีจะเป่าให้”

ใบหน้าเย่หมิงจูขึ้นสีแดง ความรังเกียจล้นทะลักออกจากดวงตา เธอผลักหวังชิงซานออก

“ปล่อยฉัน!”

หวังชิงซานพลันเดือดดาล “ยัยขยะ ฉันอุตส่าห์ไม่โทษที่เธอร่านมั่วกับผู้ชายมากหน้าหลายตา ยังกล้ามารังเกียจรังงอนฉันอีกเหรอ?”

“บ้านพวกแกเอาเงินสินสอดฉันไปแล้ว งั้นคนก็เป็นของฉัน ระวังฉันยำเธอจนลุกจากเตียงไม่ขึ้นด้วยล่ะ!”

ฉากนี้ทำให้เหล่าคนเผือกรับชมอย่างมีรสมีชาติ

เดิมคิดว่านี่เป็นงานแต่งธรรมดายิ่งกว่าธรรมดา ใครจะคิดว่าพวกเขาจะได้เห็นละครฉากใหญ่ของรักสี่เศร้า?

ฉือฮวนปะปนท่ามกลางผู้ชม ถอนหายใจหนัก

“ทำไมหมิงจูเป็นคนแบบนี้นะ ฉันดูเธอผิดไปแล้ว!”

สืออวี่ไป๋ได้ยินคำแดกดันของหญิงสาว ความเอ็นดูจากก้นบึ้งพลันพรั่งพรู รอยโค้งของมุมปากค่อย ๆ ลึกขึ้น

น่ารัก อยากบีบจัง

คนรอบข้างฉือฮวนเห็นด้วยตาม “ใช่แล้ว บ้านไหนที่เอาเงินสินสอดออกมาหนึ่งร้อยหยวนนับว่าเป็นการเกี่ยวดองที่จริงใจ เธอไม่เพียงทำลายความจริงใจ แต่ยังหลอกเอาเงินและหลอกแต่งงานอีก ถ้าแจ้งตำรวจก็คงถูกจับขังคุกไปแล้ว!”

ฉือฮวนถอนหายใจ “ใช่ค่ะ คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ”

เมื่อจางเจิ้งเห็นหวังชิงซาน เขาผิดหวังกับคุณธรรมของเย่หมิงจูโดยสมบูรณ์ ถ้าบอกว่าก่อนหน้านี้เขายังมีความคิดชิงตัวเจ้าสาวไปอยู่ ตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความขยะแขยง แค่อยากเอาเงินสินสอดคืนมาแล้วไปจากผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ไกลเท่าไรยิ่งดี

ปีศาจจิ้งจอกอย่างเธอ ต่อให้แต่งงานด้วยก็คงไปยั่วยวนต่อ ไม่รักษาจริยธรรมของภรรยา แต่งเข้ามาก็มีแต่หายนะ

“เย่หมิงจู แค่เธอคืนเงินสินสอดให้ฉัน ฉันกับเธอถือว่าขาดกัน ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจว่าเธอหลอกแต่งงาน”

ร่างกายเย่หมิงจูสั่นอย่างรุนแรง

แมลงวันตอมมือหวังชิงซาน เขามองเย่หมิงจูอย่างหยาบคาย “หมิงจู ฉันไม่เอาเงินหรอก ฉันต้องการคน เพียงเธอไปกับฉัน ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องที่เธอคั่วกับพวกมันสองคนแน่นอน”

“เมื่อกี้ฉันตื่นเต้นมากไปหน่อย ตบจนหน้าเธอแดงหมดเลยใช่ไหม มาให้ฉันดูซิว่ายังเจ็บอยู่ไหม?”

ต่อหน้าชายอื่นอีกสองคน หวังชิงซานพยายามแสดงความอ่อนโยนอย่างสุดความสามารถ

เขาไม่เพียงอายุมาก บ้านก็มีแต่กำแพงว่างเปล่า นอกจากสินสอดหนึ่งร้อยหยวนนั้นก็ไม่มีอะไรเลย ยังหวังให้เย่หมิงจูแต่งงานไปลำบากกับเขาอีก

เมื่อเฉิงจื่อเฉียนเห็นฉากนี้ก็แทบกระอักเลือด!

ถ้าเทียบกับฉือฮวน เย่หมิงจูน่าขยะแขยงสุด ๆ

ตอนแรกเขาถูกขี้หมาบังตาหรือไงถึงคิดว่าเย่หมิงจูเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่องที่สุดในโลก?

ฉือฮวนไม่เพียงสวย สินเดิมก็เยอะและไม่มีปัญหาน่ารำคาญในบ้าน สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอชอบเขาหมดใจ ไม่เคยชายตามองชายอื่น

แต่นังสวะเย่หมิงจูนี่!