บทที่ 1 หวนกลับมาก่อนช่วงที่จะละทิ้งสามีและลูก

จูบหนักหน่วงซึ่งเต็มไปด้วยโทสะ ทำเอาฉือฮวนตัวสั่น เมื่อเห็นใบหน้าที่แสนคุ้นเคยและแปลกตาตรงหน้า เธอก็ตกตะลึง!

สืออวี่ไป๋?

เมื่อมองไปรอบ ๆ เธอก็เห็นบ้านมุงหลังคากระเบื้องขนาดใหญ่ที่สว่างไสว ผนังเรียบแต้มสีขาว โซฟาหนังกับโต๊ะกาแฟเล็ก ๆ และรูปถ่ายงานแต่งของเธอกับสืออวี่ไป๋ที่แขวนอยู่เหนือเตียงใหญ่

เธอกับสืออวี่ไป๋หย่ากันแล้วไม่ใช่หรือ?

ก่อนที่ฉือฮวนจะรู้สึกตัว เธอพลันตบไปที่ใบหน้าของสืออวี่ไป๋อย่างแรง

ฉือฮวนตะลึงเมื่อได้ยินเสียงดัง ‘เพียะ’

ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของสืออวี่ไป๋ยังคงอ่อนเยาว์และเปล่งปลั่ง เขาหล่อเหลามากเสียจนทำให้หัวใจของผู้คนที่พบเห็นเต้นระรัว แต่ช่างน่าเสียดายที่ความงามนั้นถูกทำลายด้วยรอยฝ่ามือสีแดง

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ ความยับยั้งชั่งใจและความโกรธอันพลุ่งพล่านพลันฉายชัดบนใบหน้าของเขา

เพียงครู่เดียว ฉือฮวนก็ถูกพาเข้าสู่ห้วงเริงรักระคนเกลียดชังที่ห่างหายมานานหลายปี หัวใจของเธอราวกับถูกมือใหญ่บีบรัดแน่นจนหายใจไม่ออก

“ฉือฮวน!”

“หลังแต่งงานกับผม คุณเคยชอบผมบ้างไหม?”

สืออวี่ไป๋กล่าวด้วยเสียงโกรธเกรี้ยวซึ่งลอดผ่านไรฟัน ภายในดวงตาสีเข้มของเขาเย็นยะเยือก รอยปูดโปนบนหน้าผากยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาดูน่ากลัว

หลังจากรู้จักสืออวี่ไป๋มาหลายปี เขาทั้งอ่อนโยนและควบคุมตนเองได้ดีเสมอ จนกระทั่งวันที่เธอฟ้องหย่า!

ท่ามกลางบรรยากาศอันมาคุ ฉือฮวนพลันตระหนักขึ้นได้

เธอเกิดใหม่แล้วนี่นา!

และหวนกลับมาช่วงก่อนที่จะหย่ากับสืออวี่ไป๋!

ชาติก่อน เฉิงจื่อเฉียนล่อลวงเธอด้วยคำหวานจนทอดทิ้งสามีและลูกชายอย่างไม่ไยดี แล้วมาแต่งงานกับเขา

ทว่าแท้จริงแล้ว เฉิงจื่อเฉียนกลับเป็นคนเลวทราม หลังจากใช้สินสอดของเธอมาเริ่มดำเนินธุรกิจ เขาก็สานสัมพันธ์กับเย่หมิงจู และเฉดหัวเธอทิ้งไป

ฉือฮวนทรยศครอบครัวตนเองเพราะเฉิงจื่อเฉียน จนบ้านแตกสาแหรกขาด ภายหลังจากถูกข่มขืน เธอก็หมดอาลัยตายอยาก ป่วยหนักจนอาเจียนเป็นเลือด และเสียชีวิตอย่างอนาถในบ้านเช่า

หลังจากเสียชีวิต เธอก็เห็นด้วยตาตัวเองว่า สืออวี่ไป๋พาลูกชายของเขามารับศพตัวเอง ในเวลานั้น สืออวี่ไป๋มีชื่อเสียงและกลายเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ

หญิงสาวเฝ้ามองชายร่างสูงนั่งบดขยี้กลีบกุหลาบที่หน้าหลุมศพของเธออย่างประชดประชัน

“ฉือฮวน คุณเสียใจบ้างไหม?”

ความโศกเศร้าเอ่อล้นอยู่ในใจของฉือฮวน

ต่อมาเธอก็เห็นน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของสืออวี่ไป๋

ฉือฮวนตื่นตระหนก!

เธอคิดว่าหลังจากการหย่าร้าง สืออวี่ไป๋จะลืมเธอไปแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะยังมีความรู้สึกต่อเธออยู่

สิ่งที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงยิ่งกว่าก็คือ สืออวี่ไป๋ไม่เคยแต่งงานใหม่และเลี้ยงดูลูกชายของเธอเพียงลำพัง กระทั่งก่อนเธอจะตาย เขาก็ยังคงลูบไล้รูปถ่ายสีเหลืองใบเดิมของเธออย่างไม่เต็มใจ

สิ่งที่ทำให้เธอยิ่งไม่สบายใจก็คือตั้งแต่เธอหย่ากับสืออวี่ไป๋ ลูกชายของเธอ ‘สือเยี่ยน’ ก็ระหกระเหินไปอยู่กับบรรดาญาติที่ไร้หัวใจ เพราะเขาไม่ได้รับความรักและความสนิทสนมอย่างเต็มที่จากพ่อแม่ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เด็กหนุ่มจึงทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าขั้นรุนแรงเมื่อเติบโตขึ้น การตกหลุมรักหรือการเข้าสังคมล้วนยากลำบากสำหรับเขา จนสุดท้ายก็ฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือในอ่างอาบน้ำ

เธอได้แต่เฝ้าดูโดยที่ทำอะไรไม่ได้ และร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าจนเป็นลมไป

ทว่าเมื่อเธอลืมตาอีกครั้งก็เห็นสืออวี่ไป๋วัยหนุ่มอยู่ตรงหน้าตน!

ช่างดีเหลือเกิน!

ตอนนี้พระเจ้ามอบโอกาสให้เธอแล้ว เธอต้องการช่วยสืออวี่ไป๋และแก้แค้นชายโฉดหญิงชั่วอย่างเฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจู!

“ฉัน…” เมื่อเห็นสืออวี่ไป๋ใกล้จะแตกสลาย ฉือฮวนก็หวังให้ตนตามืดบอดจะได้ไม่เห็นสีหน้านี้ของเขา

ทำไมฉันถึงตาบอดไปชอบเฉิงจื่อเฉียนแล้วทิ้งหนุ่มแสนดีอย่างสืออวี่ไป๋กัน?

หญิงสาวพลันตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ใครบอกว่าฉันไม่ชอบคุณ”

“ฉันชอบคุณ!”

เธอเมินความโกรธของเขา และกระโจนสู่อ้อมแขนของสืออวี่ไป๋

ยามสวมกอดสืออวี่ไป๋ ฉือฮวนพลันรู้สึกถึงไออุ่นอ้อมกอดของอีกฝ่าย น้ำตาที่หางตาของฉือฮวนใกล้จะไหลรินอยู่รอมร่อ เธออยากจะร้องไห้ออกมา เพื่อชดเชยความเสียใจเมื่อชาติก่อน

หญิงสาวยังคงสั่นเทาด้วยความตื่นเต้นที่ได้รับบางสิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา

สืออวี่ไป๋มองอีกฝ่ายด้วยความตกตะลึง

ความโกรธเกรี้ยวพลันมอดลง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมฉือฮวนถึงร่ำไห้

ทว่าทันใดนั้น ฉือฮวนก็ถูกผลักด้วยแรงมหาศาล

เธอล้มลงบนโซฟาด้วยความอับอายและเอวที่กระแทกโดนโซฟาก็ปวดร้าว

สืออวี่ไป๋คร่อมทับร่างของเธอ ขณะจ้องมองหญิงสาวด้วยนัยน์ตาสั่นระริก

“คุณเป็นคนบอกเลิก แล้วยังมาบอกชอบผมอีก ฉือฮวน เล่นกับความรู้สึกผมสนุกไหม?”

“คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่?”

เมื่อเห็นสายตาอันคุกรุ่นด้วยโทสะของสืออวี่ไป๋ และสันกรามที่ขบกันจนนูนชัดแล้วฉือฮวนก็รู้สึกเจ็บปวดใจราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

ความเจ็บปวดพลันเกาะกุมหัวใจดวงน้อย

ตั้งแต่แต่งงานกับสืออวี่ไป๋ เธอก็ปฏิเสธไม่ให้สืออวี่ไป๋แตะต้องตัวเธอ

กระนั้นสืออวี่ไป๋ก็ยังคงประคับประคองชีวิตแต่งงานด้วยความใส่ใจและระมัดระวัง

นอกจากทำงานหนักทุกวันหลังเลิกงาน เขายังต้องดูแลลูกชาย ทำอาหาร ทำงานบ้าน แม้กระทั่งเตรียมน้ำล้างเท้าให้เธอด้วย

แต่การกระทำของชายหนุ่มก็ส่งไปไม่ถึงหัวใจอันแข็งกระด้างของฉือฮวน

วันนี้เธอฟ้องหย่าจึงทำให้สืออวี่ไป๋ใจสลาย

เธอต้องเป็นคนสารเลวได้ขนาดไหนถึงไม่แยแสต่อไมตรีของสืออวี่ไป๋?

“ไม่ใช่นะอวี่ไป๋ คงไม่มีใครในโลกนี้ใจดีกับฉันขนาดนี้ ข้อเสนอหย่าของฉันหุนหันพลันแล่น คราวนี้คุณยกโทษให้ฉันได้ไหมคะ”

หัวใจของฉือฮวนเจ็บปวดรวดร้าว เธอรีบพุ่งเข้าไปซบอกสืออวี่ไป๋อย่างแนบแน่น

ร่างกายของสืออวี่ไป๋พลันสั่นเทา แต่คราวนี้เขาไม่ได้ผลักเธอออก

ฉือฮวนหลั่งน้ำตา “อวี่ไป๋ เราจะไม่หย่ากัน และมาใช้ชีวิตกับลูกชายและครอบครัวของเรากันเถอะนะ”

สืออวี่ไป๋ปล่อยมือเธอ ก่อนจะหันเดินไปทางประตูซึ่งอยู่ถัดไปโดยไม่พูดอะไร

เมื่อสืออวี่ไป๋กลับมาอีกครั้ง เขาก็โยนบางอย่างเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ เขามองเธออย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น “ทาเอง”

ฉือฮวนมองลงไปพบว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือน้ำมันดอกคำฝอย

แม้สืออวี่ไป๋จะทำร้ายเธอ แต่สิ่งแรกที่เขาคำนึงถึงคืออาการบาดเจ็บที่เอวเธอ

ชายหนุ่มหยิบขวดน้ำมันดอกคำฝอยขึ้นมา และดวงตาที่เปียกชื้นของเขาก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง

หน้าตาสะสวยของเธอน้ำตาคลอเบ้า ทำให้ยิ่งดูน่าสงสารไปอีก

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้ว ก้าวไปคว้าขวดน้ำมันดอกคำฝอยแล้วบิดเปิดออก ก่อนใช้นิ้วเรียวถอดเสื้อผ้าของเธอ

ฉือฮวนกลับมามีสติอีกครั้งและรู้ว่าเขาต้องการช่วยเธอรักษารอยช้ำ ใบหน้าของเธอพลันแดงก่ำด้วยความขวยเขิน “ฉัน…ฉันจะทำเอง”

สืออวี่ไป๋จ้องมองหน้าเธอเป็นเวลานานแล้วโยนขวดน้ำมันดอกคำฝอยทิ้ง เขาหันมองไปทางอื่น ใบหูเปลี่ยนเป็นสีแดง และเสียงของเขาก็แหบห้าว “ฉันขอโทษ…”

“ผมโกรธมาก เลย…กับคุณ”

นี่คือคำอธิบายใช่ไหม?

ฉือฮวนตอบ “เราเป็นสามีภรรยากัน คุณไม่ต้องขอโทษที่จูบฉันหรอกค่ะ”

เมื่อเธอกล่าวจบ บรรยากาศก็เริ่มเย็นลงทันที

สืออวี่ไป๋มองเธออย่างเยาะเย้ย หันมองแก้มเนียนที่มีรอยฟันของเขาประดับอยู่

ฉือฮวนตื่นตระหนก ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนผิดแต่กลับทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา จนพวกเธอถึงขั้นทะเลาะกัน และเป็นแบบนี้มานับตั้งแต่เราแต่งงานกัน

ในที่สุดสืออวี่ไป๋ก็ยอมประนีประนอม

เพื่อรั้งฉือฮวนไว้ และรักษาชีวิตแต่งงานไว้ สืออวี่ไป๋จึงยอมล่าถอยครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งฉือฮวนตกหลุมรักคนอื่นและหักหลังเขาในที่สุด

เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านี้ ฉือฮวนก็อยากจะตบหน้าตัวเอง

“คุณรู้ไหมว่ากำลังพูดถึงอะไร?”

สืออวี่ไป๋หัวเราะ

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่เย็นชาและประชดประชันของสืออวี่ไป๋ เธอก็กำหมัดแน่น รวบรวมความกล้า และพูดทีละคำ “ฉันรู้”

“อวี่ไป๋ ฉัน…ฉันเต็มใจ”

เมื่อพูดแบบนี้ต่อหน้าสายตาอันเร่าร้อนของสืออวี่ไป๋ กกหูของเธอก็เห่อร้อนจนแทบลุกเป็นไฟ

เธอข่มความอายแล้วพูดขึ้น

“รอฉันก่อน ฉันมีเรื่องสำคัญอีกอย่างต้องทำ”

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉือฮวนรีบร้อนจนนึกหวังว่าตนจะบินได้

เธอโยนขวดน้ำมันดอกคำฝอยในมือทิ้ง ผลักสืออวี่ไป๋ แล้ววิ่งออกจากบ้านตรงไปยังที่ทำการไปรษณีย์

วันนี้ในชาติก่อนของเธอ เธอไม่เพียงยื่นฟ้องหย่าสืออวี่ไป๋ แต่ยังเขียนจดหมายเปิดเผยธุรกิจเล็ก ๆ ของสืออวี่ไป๋ด้วย

หลังจากส่งจดหมายแล้ว สืออวี่ไป๋ก็ถูกจำคุกในข้อหาทุจริต

เธอมัวเมาและเสพติดความงามตามกระแสดาราฮ่องกงและไต้หวันอย่างสุรุ่ยสุร่าย ใช้เงินมากมายไปกับเครื่องสำอางและเสื้อผ้า สืออวี่ไป๋จึงทำธุรกิจสีเทาเพื่อซื้อของให้เธอ

เธอนี่มันพิษร้ายสำหรับสืออวี่ไป๋ชัด ๆ!

หากจดหมายฉบับนั้นถูกเรียกคืนมาได้ โศกนาฏกรรมทั้งหมดย่อมป้องกันได้ทันเวลา!