ตอนที่ 1: ก่อนอื่นต้องแปลงร่างเป็นสาวน้อยก่อน!

 

 

 

 

โลกใบนี้มีสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์ดำรงอยู่ และนอกจากนี้ เพื่อนของผมยังเป็นชายหนุ่มที่เหมือนกับตัวเอกในนิยาย

 

 

ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนเวทมนตร์ระดับมัธยมศึกษา ม.ปลาย ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง และปีนี้ก็เป็นปีที่สองของการศึกษา ตั้งแต่ปีหนึ่ง ผมกับเขาอยู่ห้องเดียวกันเสมอ เพราะเราค่อนข้างเข้ากันได้ดี แม้จะไม่ถึงขั้นเรียกว่าคู่หูหรือเพื่อนสนิท แต่ในโรงเรียน ผมก็ถือว่าเป็นคนที่สนิทกับเขามากที่สุด

 

 

พูดง่าย ๆ ก็คือ ผมเป็นนักเรียนที่ใช้เวลาร่วมกับเขาใกล้ชิดที่สุดในเชิงกายภาพ และด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงเป็นคนที่รู้ดียิ่งกว่าใครว่าเขาทำเรื่อง “สมกับเป็นตัวเอก” มามากแค่ไหน

 

 

ก่อนอื่น มาพูดถึงชื่อของเขากันก่อน

 

 

เขามีนามสกุลว่า ไฟเออร์ และชื่อว่า เร็กกะ―― ชื่อที่สมกับตัวเขาอย่างไม่มีที่ติ เพราะเขาคือจอมเวทธาตุไฟที่แข็งแกร่งที่สุดในระดับสูงสุดของสายเวทนี้

 

 

ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามปกปิดพลังของตัวเองในโรงเรียน แต่สำหรับผม รวมถึงคนใกล้ชิดบางคน เรื่องนั้นถือเป็นข้อยกเว้น

 

 

แต่ถึงจะว่าอย่างนั้น… ไฟเออร์​ เร็กกะคุง นี่มันโคตรจะโกงเลยว่ะ

 

 

เขาแข็งแกร่งจนน่าหมั่นไส้ และแน่นอนว่าทั้งนักเรียนหัวกะทิหรือแม้แต่อาจารย์ที่ว่าฝีมือดีในโรงเรียนนี้ก็ไม่มีใครเทียบเขาได้แน่ ๆ

 

 

แค่พลังระดับ ไร้เทียมทาน ก็มากพอจะทำให้เขาดูเป็น “ตัวเอก” สุด ๆ แล้ว แต่ว่าเร็กกะไม่ได้มีดีแค่นั้นหรอก ยังมีอะไรมากกว่านั้นอีก

 

 

เชื่อไหมว่าเขาจะมีอายุเพียงสิบเจ็ดปี หมอนี่สามารถห้อมล้อมตัวเองด้วยสาวงามถึงหกคน และครองตำแหน่ง ราชาหนุ่มแห่งฮาเร็ม

 

 

หกคนเนี่ยนะ? เยอะเกินไปแล้ว! นี่มันระดับขบวนการฮีโร่แล้วไหม!?

 

 

แถมยังมีข่าวลือว่าเขาไม่แตะต้องพวกเธอเลย―― โกหกชัด ๆ! หลังเลิกเรียนก็เลือกได้ตามใจ อยากกินอะไรก็หยิบได้ไม่อั้นชัด ๆ! ด้วยเหตุนี้เอง เร็กกะจึงกลายเป็นเป้าสายตาอิจฉาของเหล่านักเรียนชายจำนวนมาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว… เขาไม่ได้แตะต้องพวกเธอเลยจริง ๆ

 

 

ในฐานะเพื่อนสนิทที่สุดของเขา ผมยืนยันได้เลยว่าเรื่องนี้เป็นความจริงแน่นอน

 

 

แม้ว่าพวกสาว ๆ ที่ดูเหมือนจะอยู่ในโหมดติดสัดตลอดทั้งปีจะเป็นฝ่ายรุกเข้าใส่ก่อนก็ตาม แต่เร็กกะก็ยังใช้จิตใจอันแข็งแกร่งต้านทานไว้ได้ และยังคงสถานะพระเอกไลท์โนเวล แทนที่จะกลายเป็นพระเอกเกมจีบสาว―― น่าชื่นชมสุด ๆ ! บางคนอาจคิดว่า “หรือหมอนี่มันจะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ?” แต่เปล่าเลย หมอนั่นก็แค่ขี้ขลาดและยังเป็นหนุ่มเวอร์จิ้นอยู่เท่านั้นเอง

 

 

​ทีนี้ก็มาถึงประเด็นสำคัญ

 

 

ผมน่ะ อยู่ในตำแหน่งที่เรียกว่า “ตัวละครเพื่อนของพระเอก” พูดง่าย ๆ ก็คือ ผมเป็นตัวประกอบที่อยู่ข้างพระเอกนั่นเอง แต่จะว่าไป ช่วงนี้ผมแทบไม่ได้คุยกับเร็กกะเลย

 

 

แน่นอนว่าหมอนั่นคงมีอีเวนต์วุ่นวายกับเหล่านางเอกเป็นกระบุงโกย แต่ที่สำคัญกว่านั้น―― เร็กกะยังต้องคอยต่อสู้กับพวกจอมเวทร้ายในเงามืดเพื่อปกป้องเมือง และที่กว้างกว่านั้นคือ เพื่อปกป้องประเทศนี้ทั้งประเทศ

 

 

สรุปคือ ยุ่งชิบหาย―― ยุ่งจนโคตรยุ่ง

 

 

ดังนั้น ผมเลยโดนหมอนั่นเมิน… เอ่อ ก็ไม่ได้ถึงกับถูกเมินหรอก แค่รู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลังเฉย ๆ

 

 

โคตรจะว่างเลยว่ะ

 

 

ตั้งแต่ปีหนึ่ง ผมก็ถูก(อ้อม ๆ)ลากเข้าไปพัวพันกับเรื่องของเร็กกะมาโดยตลอด พอเจอเรื่องบ้าระห่ำซ้ำ ๆ เข้า ผมก็เริ่มชินกับสถานการณ์แบบนั้นไปแล้ว ทีนี้พอจู่ ๆ ต้องใช้ชีวิตแบบปกติคนเดียวขึ้นมา มันก็รู้สึกน่าเบื่อชะมัด

 

 

ถึงผมจะเป็น ‘ตัวละครเพื่อนของพระเอก’ แต่ก็ไม่ใช่ ‘เพื่อนสนิท’―― แปลว่าผมไม่ได้เป็นตัวละครหลัก เป็นได้แค่ตัวประกอบเท่านั้น สุดท้ายแล้ว ผมก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปพัวพันกับฉากต่อสู้จริง ๆ หรือกลายเป็นศูนย์กลางของเรื่องราวเลย

 

 

……แต่การถูกเมินมันน่าเศร้านะเว้ย!

 

 

รู้หรอกว่าแนวคิดแบบนี้มันดูแย่ แต่ว่า…… ในเมื่อผมได้มีโอกาสเข้าไปข้องเกี่ยวกับพวก ‘ตัวละครพิเศษ’ แล้ว จะให้ผมทำได้แค่ยืนอยู่ข้างสนามเชียร์เฉย ๆ น่ะ มันเสียของเกินไป

 

 

ต่อให้ผมไม่สามารถเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวได้โดยตรง อย่างน้อยผมก็อยากเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ เพื่อดูบทบาทพระเอกของเร็กกะให้เต็มอิ่มกว่านี้

 

 

ผมต้องการความตื่นเต้นกว่านี้

 

 

ผมก็อยากทำอะไรที่มันสนุก ๆ บ้าง

 

 

ยิ่งเห็นเร็กกะที่ดูยุ่งแต่ก็สนุกกับมันไปด้วย ผมก็เริ่มรู้สึกว่าแค่ยืนดูอยู่เฉย ๆ มันไม่พออีกต่อไปแล้ว

 

 

สรุปแล้วมันคือความผิดของเร็กกะนั่นแหละ ไม่ใช่ความผิดของผม

 

 

……ก็ไม่ถึงกับพูดแบบนั้นได้เต็มปากหรอก แต่ผมก็อยากจะกลายเป็นตัวละครหลักที่สามารถเข้าไปข้องเกี่ยวกับพวกตัวเอกได้ในระดับที่เหมาะสมสักหน่อย!

 

 

ด้วยเหตุนี้เอง ทั้งที่ยังไม่ทันเข้าช่วงต้นฤดูร้อนด้วยซ้ำ แต่ผมก็ตัดสินใจเริ่มลงมือทันที

 

 

ผมใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์เต็มในการคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าควรจะปรากฏตัวในรูปแบบไหน? ยังมีตำแหน่งไหนที่ว่างอยู่บ้าง?

 

 

และในที่สุด… ผมก็พบมันเข้าแล้ว​

 

 

ตำแหน่งช่องว่างที่ผมยังพอแทรกตัวเข้าไปได้

 

 

บทบาทที่ผมสามารถแสดงได้

 

 

บางที ถ้าผมพยายามให้มากพอ แม้แต่คนระดับผมก็น่าจะหาทางเอาตัวรอดได้―― ไม่สิ น่าจะหาทางทำให้ตัวเองสนุกได้ ต่างหาก

 

 

เร็กกะน่ะ เป็นคนที่แข็งแกร่ง

 

 

ผมไม่มีทางเหนือกว่าหมอนั่นได้ด้วยฝีมือแน่นอน ต่อให้เป็นเหล่าสาว ๆ ในฮาเร็มของเขา ผมก็ไม่มีปัญญาต่อกรด้วยเหมือนกัน

 

 

หมายความว่า… การเป็นศัตรูนั้นถูกตัดทิ้งไปได้เลย และในฐานะพวกเดียวกัน ผมก็ไม่มีทางทำอะไรได้นอกจากเป็นตัวถ่วง

 

 

ถ้าอย่างนั้น… ผมควรจะทำยังไงดีล่ะทีนี้?

 

 

―― คำตอบก็คือ แค่แม่งไม่ต้องเป็นทั้งศัตรูและพวกเดียวกันซะก็สิ้นเรื่อง

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

“ช่วยให้พลังแก่ผมด้วย… พ่อครับ”

 

 

บนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องของตัวเอง กล่องเหล็กขนาดเท่ากล่องทิชชู่วางอยู่อย่างสงบนิ่ง ข้างในนั้น ผมหยิบจี้จรวดขึ้นมาอันหนึ่ง

 

 

จี้อันนี้ซ่อนพลังของผลงานทดลองที่เป็นสุดยอดของงานวิจัยซึ่งพ่อของผมเคยสร้างขึ้น

 

 

พ่อของผมที่หมกมุ่นกับการวิจัยอย่างบ้าคลั่งจนแม่โกรธ และสุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นอันดับแรก ทิ้งไว้เพียงเวทมนตร์สุดท้ายของช่วงที่เขายังเป็นนักวิจัย…

 

 

“ก่อนอื่น… ต้องกลายเป็นสาวน้อยก่อน!”

 

 

ทันทีที่เปิดจี้และกดปุ่มเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ ภายในพริบตา ร่างกายของผมก็เปล่งแสงสว่างเจิดจ้า

 

 

ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที เมื่อแสงจางลงและผมหันไปมองกระจกในห้อง――

 

 

“……สำเร็จแล้ว! เยี่ยมไปเลย!”

 

 

ผมเผลอกำหมัดชูขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 

 

ร่างกายที่เคยเป็นเพียงนักเรียนชายธรรมดา ตอนนี้กลับกลายเป็นสาวน้อยผมดำยาว รูปร่างเล็ก และใบหน้าดูอ่อนเยาว์จนให้ความรู้สึกเหมือนเด็กสาวตัวน้อย

 

 

ฮาเร็มนางเอกของเร็กกะต่างก็มีสีผมที่โดดเด่นกันทั้งนั้น ถ้าผมเป็นคนเดียวที่มีผมสีดำกลับจะยิ่งดูเด่นขึ้นมาแทน แบบนี้แหละดีแล้ว

 

 

เวทมนตร์เปลี่ยนเพศของจี้นี้จะมีผลสูงสุดหนึ่งชั่วโมง และสามารถยกเลิกการแปลงร่างได้ทุกเมื่อภายในเวลานั้น

 

 

หลังจากใช้งานแล้วจะต้องรอหนึ่งชั่วโมงก่อนจะแปลงร่างได้อีกครั้ง จัดว่าเป็นอุปกรณ์ที่สะดวกใช้เอามาก ๆ

 

 

ผมต้องขอบโอโต้ซังจริง ๆ ที่เป็นนักวิจัย… หรือไม่ก็อาจเรียกว่าก้าวเข้าไปในเส้นทางนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องไปแล้วครึ่งตัว

 

 

“คุๆๆ… แผนการสามารถเริ่มต้นได้แล้ว”

 

 

ผมหัวเราะคิกคักในลำคอพลางหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกจากตู้เสื้อผ้า

 

 

สิ่งที่อยู่ในมือคือชุดที่ดูคล้ายเครื่องแบบนักเรียนแบบเบลเซอร์ที่มีฮู้ด

 

 

เสื้อคลุมและกระโปรงเป็นสีขาวตัดด้วยลายเส้นสีดำ ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ ทั้งหมดนี้เป็นของสั่งทำพิเศษ ชุดที่ดูคล้ายเครื่องแบบนี้จึงเป็นเพียงหนึ่งเดียวในโลก

 

 

พูดง่าย ๆ ก็คือ แม้มันจะดูเหมือนเครื่องแบบ แต่ก็ไม่มีโรงเรียนหรือองค์กรไหนที่สามารถระบุได้ว่าเป็นของที่ไหน นี่แหละคือ ‘ชุดลึกลับ’ ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการแสดงเป็น ‘สาวน้อยลึกลับ’ ที่ไม่เข้ากลุ่มเดียวกับนางเอกคนอื่น ๆ!

 

 

“อยากเห็นปฏิกิริยาของหมอนั่นจริง ๆ วุ้ย…!”

 

 

ใช่แล้ว ตั้งแต่นี้ไป ผมจะรับบทเป็น ‘สาวน้อยลึกลับที่ไม่ได้เข้าฮาเร็มและดูเหมือนมีสถานะที่แตกต่างจากเหล่านางเอกคนอื่น’

 

 

ต้องสนุกแน่ ๆ

 

 

แค่คิดก็กลั้นรอยยิ้มไม่อยู่แล้ว แต่พอถึงเวลาต้องแสดง ผมต้องทำหน้าไร้อารมณ์เพื่อให้ได้บรรยากาศมิสเทรียส ดังนั้นต้องฝึกคุมสีหน้าซะหน่อย

 

 

“ตอนนี้พวกนั้นกำลังสู้กับศัตรูที่ค่อนข้างแข็งแกร่งในซากโรงงาน พอการต่อสู้จบลงและทุกคนถอนหายใจโล่งอกเตรียมตัวกลับ―― ผมก็จะปรากฏตัวต่อหน้าเร็กกะเพียงคนเดียว! แล้วก็จากไปโดยไม่พูดอะไรเลย! นี่แหละการเผชิญหน้ากับสาวน้อยลึกลับที่สมบูรณ์แบบ!”

 

 

ผมรีบเปลี่ยนเป็นชุดพิเศษ กระชับแขนเสื้อให้แน่น แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพุ่งออกจากบ้านด้วยความฮึกเหิม

 

 

ไปลุยกันเลย!!!

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

To Be Continued…

 

 

 

≪โดเนทสนับสนุน≫

「ทรูมันนี่วอลเล็ท : 087-411-5198 (ชื่อ: นาย ธนัตถ์ ศรีเทียมทอง)​」