เก็บลายนิ้วมือทำได้ง่ายสุดๆ ด้วย วัตถุโบราณจากดันเจี้ยน ที่คิดไม่ถึงเลยว่าสมัยก่อนจะทำได้ขนาดนี้เลยนะ!

ด้วยเหตุนี้ เราก็เก็บลายนิ้วมือเสร็จอย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบยัดทุกอย่างลงใน กระเป๋าเวทมนต์ เป็นอันเสร็จพิธี!

ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที ก็ขนของออกมาได้หมดแล้ว!

เหลือแค่เรื่องทำความสะอาด…

“ส่วนเรื่องทำความสะอาด ดิฉันจะติดต่อนักทำความสะอาดให้เองค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

ผมโดน ทัตสึมิซัง ดักทางได้ด้วยสายตาซะแล้ว

“เจ้าหญิงคะ รีบหน่อยดีกว่าค่ะ”

[ไม่ใช่เจ้าหญิงนะ… ใช่ครับ ขอบคุณที่ดูแลผมมาหลายปีนะครับ]

ผมโค้งคำนับให้ห้องด้วยความซาบซึ้ง แล้วก็ปิดประตูลง

พอนั่งอยู่บนรถ ผมก็ถอนหายใจออกมา

[— ไม่คิดเลยว่าจะต้องออกมาจากที่นี่ในสภาพแบบนี้]

“อิวาซากิซามะ…”

ทัตสึมิซัง ที่เริ่มขับรถออกไป เอ่ยปากเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าๆ

[อ่า… ไม่หรอกครับ ผมแค่คิดว่านี่มันเหมือนสถานการณ์ที่ดาราที่จู่ๆ ก็ดังเป็นพลุแตก แล้วก็โดนตามถ่ายจนต้องรีบย้ายบ้านหนีเลยน่ะครับ]

…เอ๊ะ? ทำไม ทัตสึมิซัง ถึงทำหน้าเศร้ากว่าเดิมอีกล่ะ?

[จริงอยู่ที่ผมอยู่มาประมาณ 5 ปีได้ แต่ก็ไม่ได้ผูกพันอะไรขนาดนั้นเลยนะครับ!?]

“อิวาซากิซามะ ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ค่ะ”

โห… นี่มันอยู่ในโหมดที่ว่า “ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชัดๆ เลยนี่นา!

สถานการณ์แบบนี้ แค่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าๆ หน่อย ส่วนใหญ่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว!

…เอ๊ะ? แบบนี้มันเหมือนยอมรับไปแล้วหรือเปล่านะ?

ในที่สุด รถก็มาถึงอพาร์ตเมนต์ใหม่ในบรรยากาศที่แปลกๆ อยู่พักหนึ่ง

แล้วอพาร์ตเมนต์ใหม่นี่มัน… ใหญ่มาก เลยครับ…

นี่มันคอนโดมิเนียมราคาเป็นร้อยล้านเยนหรือเปล่าเนี่ย!? ผมก็ไม่รู้หรอกนะ!

มีพนักงานดูแลด้วย! เอ๊ะ? ผมบุกรุกเข้ามาในตึกนี้แล้วจะไม่โดนยิงเหรอ!?

“อิวาซากิซามะคะ?”

[ทัตสึมิซัง ทำไมถึงได้ดูสงบขนาดนั้น!?]

“เอ๊ะ? ก็ห้องของดิฉันอยู่ชั้นล่างของ อิวาซากิซามะ ไงคะ”

[ไม่จริงน่า! ที่ว่า ‘ใกล้และปลอดภัย’ นั่นไม่ได้หมายถึงใกล้จากสมาคม แต่หมายถึงใกล้จากที่อยู่ของ ทัตสึมิซัง เองเหรอเนี่ย!?]

“ตอนนี้สมาคมน่ะ นอกจากหัวหน้าแล้วก็ไว้ใจใครไม่ได้เลยนะคะ?”

[ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ!? แล้วที่นี่ค่าเช่าน่าจะแพงมากเลยนะ ทัตสึมิซัง เนี่ยเงินเดือนสูงเหรอ?]

“ไม่ค่ะ ที่บ้านแค่ซื้อห้องไว้ห้องหนึ่งเองค่ะ พวกเขาบอกว่าผู้หญิงอยู่คนเดียวน่ะอันตรายสารพัด”

คุณหนูชัดๆ เลยนี่หว่าคนนี้…

[แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องอยู่คอนโดเดียวกันกับ ทัตสึมิซัง สิ…]

“อึ๊ก!? นี่มันการ ‘อยู่ด้วยกัน’ ในความหมายกว้างๆ งั้นเหรอคะ!? ไม่สิ ‘อาศัยอยู่ร่วมกัน’ !? เอาล่ะ ไม่มีเวลาแล้วค่ะ รีบกันเถอะค่ะ!!”

[ไม่สิ ผมว่าความคิดแบบนั้นมันแปลกๆ นะครับ!?]

ผมเดินตาม ทัตสึมิซัง ที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นสุดๆ ไปอย่างติดๆ เข้าไปในอพาร์ตเมนต์

ลิฟต์จอดที่ชั้นที่กำหนดไว้ แล้วประตูก็เปิดออกช้าๆ

ตรงนั้นไม่ใช่แค่ทางเดินของอพาร์ตเมนต์ทั่วไป แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนทางเดินของโรงแรมสุดหรู

ผมพึมพำในใจว่า “ไม่เข้าพวก ไม่เข้าพวก” พลางเดินตามหลัง ทัตสึมิซัง ไปอย่างใกล้ชิด

หัวใจผมตอนนี้รู้สึกเหมือนว่า ทัตสึมิซัง คือตัวหลัก ส่วนผมเป็นแค่ชิ้นส่วนเล็กๆ ที่ติดมาด้วย! แต่ว่า… เอ๊ะ?

“ห้องแรกนี้เป็นห้องที่น่ากังวลค่ะ มันไม่ได้ ‘ดันเจี้ยน’ อย่างสมบูรณ์ แต่ก็ใกล้เคียงมากค่ะ อิวาซากิซามะ ต้องตรวจสอบวันละครั้ง แล้วส่งรายงานเป็นรายสัปดาห์ด้วยนะคะ”

[อืม… อืมมมม?]

“อิวาซากิซามะคะ?”

[— ไม่เข้าใจครับ! พักไว้ก่อน!]

“ได้เลยค่ะ ถ้างั้น ห้องนี้จะเป็นห้องพักใหม่ของ อิวาซากิซามะ ค่ะ”

อืม… ความรู้สึกไม่เข้าพวกนี่มันชัดเจนจริงๆ อยากร้องไห้เลย

“แค่แตะการ์ดคีย์นี้ ประตูก็จะปลดล็อกค่ะ”

ทัตสึมิซัง เพิกเฉยต่อเสียงบ่นของผม แล้วก็อธิบายไปพลางเปิดประตูหน้าให้

พอเข้าไปในห้อง ผมก็รู้สึกจากใจจริงเลยว่า…

ของที่เอามาจากอพาร์ตเมนต์เก่าเนี่ย มันไม่เข้ากับที่นี่เลยสักนิดเดียว!

แถมยังมีเครื่องใช้ไฟฟ้าใหม่ล่าสุดติดตั้งอยู่ครบครันอีกด้วย!

“อิวาซากิซามะคะ อย่างแรกเรามาตัดสินใจเรื่องที่วางของกันดีกว่าค่ะ”

[วางของ!?]

“ถึงจะแค่สลับเอาของออกมา ก็ต้องเอาของเก่าออกมาก่อนอยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ?”

…….ก็จริงนะ

 

 

ขอแก้ไขทำลงท้ายเป็นแบบญี่ปุ่นนะครับเช่นซัง  ซามะ