อากาศวันนี้นั้นแจ่มใส

 

ควีนวอร์ชของพวกเราก็ไปยังท่าจอดเรือที่สองและกำลังทอดสมออยู่ที่หน้าประตูมิติ

 

จากนั้นประตูมิติเทียมที่ลอยกลางทะเลรูปร่างห่วงครึ่งวงกลมสีดำปรากฏขึ้นกลางทะเล

แล้วเรือได้ผูกเชือกเข้ากับมัน ข้างบนประตูลอยทะเล ซึ่งมีทั้งบูธที่คอยเก็บค่าผ่านทาง 

 

และเจ้าหน้าที่ที่ถืออุปกรณ์เวทย์ที่จะคอยออกใบอนุญาตในการผ่านเข้าไป

 

ห่วงสีดำขนาดใหญ่กลืนกินเรือควีนวอร์ชที่มีขนาดยาว 310 เมตร และสูง 58 เมตร (ที่ระดับน้ำทะเล) เข้าไปอย่างง่ายดาย

ในขณะเดียวกันมันก็ยังหมุนวนไปอย่างช้าๆ ซึ่งจะเห็นคอนโซลขนาดใหญ่ที่ดูสะดุดตาติดตั้งอยู่พร้อมปล่อยแสงจางๆออกมาด้วย

 

ประตูมิตินี้ถูกจัดให้เป็นอุปกรณ์เวทย์คอนสตัคเตอร์

 

แต่ว่า การใช้งานนั้นมันก็ใช้ได้แค่รูปแบบเดียวเท่านั้น

นั่นคือการเดินทางไประหว่างโลกจริงและโลกอื่น

ซึ่งพื้นฐานของทฤษฎีระบบนี้ก็คือพิธีกรรมของโลกอื่น

 

ไม่ใช่เพียงแค่อัลฟ์ไฮม์เท่านั้น แต่โลกอื่นๆเองก็ทำพิธีกรรมเพื่อที่จะเปิด “ประตู” มายังญี่ปุ่นเหมือนกัน

 

ประตูมิตินี้ถูกสร้างขึ้นโดยเปลี่ยนจากพิธีกรรมนั้นมาเป็นในรูปแบบทฤษฎี  

และยกระดับมันให้กลายเป็นเทคโนโลยีที่มีความสำเร็จถึง 99.9992%

 

โอกาสที่จะเกิดอุบัติเหตุจากการเทเลพอร์ตนั้นถือว่ามีน้อยมาก  

หรือต่อให้มี มันก็จะตรวจจับและจัดการทันที (ในคู่มือการเล่นก็เคยมีระบุว่าในอดีตเคยมีเคสที่เสียชีวิตอยู่หลายเคสเหมือนกัน)

 

แต่ว่าเจ้าประตูนี้น่ะ มันก็ไม่ใช่ [ประตูไ*ที่ไหนก็ได้] ที่เวลาเปิดแล้วนึกอยากจะไปที่ไหนก็ไปได้หรอกนะ

 

โลกอื่นกับโลกจริงนั้นมีความเชื่อมโยงที่ใกล้เคียงกัน แต่ต้องพิกัดอย่างชัดเจนที่จะเชื่อมต่อจากโลกจริงไปโลกอื่นด้วย

และอีกอย่าง เนื่องจากว่าโลกอื่นกับโลกจริงมีการซ้อนทับกันที่ไม่ค่อยเสถียรเท่าไหร่ ประตูมิติจึงจะต้องใช้ในเฉพาะสถานที่ที่มีความเสถียรสูงเท่านั้น

 

เพราะฉะนั้นแล้ว วิธีที่จะเดินทางไปโลกอื่นได้นั้น จึงมีแค่วิธีเดียวนั่นคือการผ่านประตูมิติ (ไดเมนชันเกต) เท่านั้น

 

ด้วยเหตุนี้เอง พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องใช้วิธีการเทเลพอร์ตแบบนี้ ที่ถึงแม้จะต้องมีขั้นตอนการขออนุญาติที่ยุ่งยากก็ตาม…

เพราะมันต้องใช้เวลานานในการตรวจสอบพาร์ตสปอร์ตนั่นแหละนะ

 

ท่าเรือที่สองนั้นอยู่ในโลกอื่น เพราะงั้นการตรวจสอบแบบนี้จึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ ทำให้ต้องรออย่างช่วยไม่ได้

 

เพราะต้องรอแบบนี้ เจ้าหญิงเอลฟ์จึงพูดขึ้นมาว่า [ถ้างั้นทำไม เราไม่ไปสระว่ายน้ำกันล่ะ?] ขึ้นมา

เรื่องมันเลยเป็นอย่างที่เห็นอยู่ตอนนี้

 

“……”

 

ผมนั่งกอดเข่าด้วยแววตาที่ว่างเปล่าพร้อมนั่งเฉยๆกลมกลืนอยู่ที่สระว่ายน้ำบนเด็คแซฟไฟร์

สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่ติดกันมีอ่างจากุซซี่ทรงกลม มีสาวๆกำลังวิ่งไล่จับกันพร้อมเสียงหัวเราะ

 

“……”

 

“ว้าย! จับตรงไหนของเธอกันน่ะ!”

 

“ฮ่าๆ! นี่มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้นเองนะ! เตรียมตัวไว้เถอะ!”

 

“ว้าย! ช่วยด้วยค่า!!”

 

“……”

 

ขอขอบคุณสำหรับอาหารชั้นเยี่ยมครับ (เคารพ)

 

ผมกดทริกเกอร์อย่างเงียบๆ

 

เชื่อมต่อ– [ธาตุ : แสง] [สรรค์สร้าง : เมต้าแมททีเรียล] [การทำงาน : โปร่งใส]

 

ทันใดนั้นเอง ผมที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ก็ตัวโปร่งแสง

 

“……”

 

การใช้เวทย์ออริจินัล [ดิสโทรชั่น ฟิลด์] ในครั้งแรกได้ประสบผลสำเร็จ

เวทย์นี้จะทำให้ผู้ใช้ล่องหน ด้วยการปกคลุมร่างกายทั้งหมดด้วยเมต้าแมททีเรียลที่จะเบนแสง

 

เวทย์นี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากความบังเอิญในตอนที่กำลังศึกษานีลแอร์โรว์ ที่หอสมุดใหญ่ (เพราะมันเป็นลูกศรที่มองไม่เห็น ก็เลยทำให้ฉุกคิดเกี่ยวกับการล่องหน)

 

ถึงจะไม่รู้ว่ามันจะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม แต่ผมก็ค่อนข้างจะมั่นใจหลังจากได้ศึกษาเกี่ยวกับเมต้าแมททีเรียลล่ะนะ

 

“……”

 

นี่เป็นเวทย์ออริจินัลที่ถือกำเนิดจากการศึกษาเพื่อที่จะทำความฝัน [อยากจะล่องหนเป็นกำแพง แล้วคอยเฝ้าดูยูริจัง] ของมนุษยชาติให้เป็นจริงนั่นเอง

 

แต่ว่า มันก็ไม่ประสบความสำเร็จเลยซักครั้งจนถึงก่อนหน้านี้นั่นแหละนะ

ไม่ประสบความสำเร็จจนถึงขั้นต้องวิ่งออกไปร้องไห้ตามริมแม่น้ำช่วงพระอาทิตย์ตกดินว่า [บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!] จนอาจารย์ต้องเข้ามากอดปลอบโยนจากทางด้านหลังทั้งที่ก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลยด้วย

 

แล้วทำไมจู่ๆผมถึงทำสำเร็จได้น่ะเหรอ เหตุผลมันก็แน่นอนอยู่แล้ว

 

“……”

 

นั่นก็เพราะในตอนนี้ผมอยากจะไปให้ถึงความว่างเปล่าไงล่ะ…อยากหายไป…แล้วอยู่แบบนี้  

 

อยากเป็นหนึ่งเดียวกับโลกและคอยเฝ้าดูโชคชะตาของเหล่าคู่รักยูริจากดาวพุธแล้วก็ดาวอังคาร…อยากอยู่แบบนี้ เป็นหนึ่งเดียวกับพื้นแผ่นดินและคอยเฝ้าดูคู่รักยูริหัวเราะไปด้วยกันไงล่ะ…

 

แต่สมาธิของผมก็เริ่มหลุด ทำให้ผมปรากฏตัวขึ้นที่ริมสระในท่านั่งกอดเข่า

 

“……”

 

แต่แล้วผมก็หายตัวอีกครั้งในท่ากอดเข่าทั้งๆแบบนั้น

 

“……”

 

แต่แล้วผมก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง

 

“เดี๋ยวสิ!? เมื่อกี้นี้ผู้ชายคนนั้นเดี๋๋ยวก็หายไปเดี๋๋ยวก็โผล่มานะนั่นน่ะ!?”

 

“ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติล่ะ ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติไง!! เรียกหมอผีมาสิ เรียกมาเลย!!”

 

“เหมือนกับตอนหลอดไฟจะดับเลย!! รู้สึกได้ถึงพลังนิดหน่อยก่อนที่มันจะหายไปเลยล่ะ!!”

 

เกิดเสียงโวยวายขึ้นนิดหน่อย แต่ทันใดนั้นเสียงนั้นก็เงียบลงไปและมีเงามาปกคลุมผม

 

“…ฉันไม่อยากให้ท่านพี่คนสำคัญถูกมองเป็นเหมือนสิ่งลี้ลับหรอกนะคะ”

 

เรย์กอดผมจากทางด้านหลัง จากนั้นก็หันไปมองคนที่กำลังมองดูผม

 

“เชิญเล่นกันต่อได้เลยค่ะ”

 

พวกผู้หญิงที่กำลังเฝ้าดูหลอดไฟมนุษย์อยู่ก็รีบละสายตาไปทันทีและหันกลับไปหัวเราะยิ้มแย้มกันต่อ

 

“ท่านพี่คะ…?”

 

เรย์ที่สวมบิกินี่สีดำ ใต้เชิ้ตสีขาวที่กระชับพอดีตัว ปัดผมเปียกๆของเธอไปด้านหลัง

ดวงตาสีดำบริสุทธิ์ที่งดงามของเธอนั้น จ้องมาทางผมด้วยความกังวล

คงเดิมตามหาผมรอบสระเลยงั้นสินะ

 

ผมสีดำของเธอตกลงมาตามผิวที่เรียบเนียน ผิวของเธอชุ่มไปด้วยน้ำที่หยดลงมาจากปลายผมที่เปียก

ไหลลงมาตามไหปลาร้ามาจนถึงหน้าอกที่อวบอิ่มของเธอ

 

เสื้อที่ใส่ทับส่วนบนนั้นไม่ได้ปิดไปถึงส่วนล่างของร่างกาย

เผยให้เห็นถึงต้นขาที่แข็งแรงของเธอ แล้วทุกครั้งที่เธอขยับ ต้นขาเธอก็จะมาโดนนิ้วของผม

 

พระเจ้าครับ ได้โปรดช่วยลูกช้างด้วยเถอะ ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วย

ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วย ช่วยลูกช้างด้วยเถอะ…!!

 

ต้องระวังไม่ให้มองไปที่หน้าอกของเธอที่ขึ้นลงตามจังหวะการหายใจนั้น

 

จากนั้นผมก็ยิ้มให้กับสาวสวยที่กำลังจ้องผมในระยะใกล้คนนี้

 

“มีอะไรงั้นเหรอ”

 

“คือว่า เรื่องเมื่อคืนน่ะ…”

 

“เอาเป็นว่าช่วยขยับออกไปก่อนได้มั้ย”

 

“อ๊ะ ขะ…ขอโทษค่ะ”

 

เรย์ถอยหลังไปช้าๆ จากนั้นเธอก็นั่งตัวตรงอยู่ข้างสระพร้อมขยับนิ้วไปมา

 

“ระ…เรื่องเมื่อคืนน่ะค่ะ…เอ่อ…จำได้รึเปล่าคะ…?”

 

“กระผม นอนหลับ คนเดียว มี หลักฐาน ด้วยนะ นั่นคือ กระผม กระผม นอนคนเดียวครับ” (พูดแบบหุ่นยนต์)

 

“มะ…ไม่ใช่นะคะ…เอ่อ…”

 

รับไม่ไหวแล้ว!! จะตายแล้ว!! ตามัน!! เธอมีพิษต่อดวงตามากเกินไป!!

 

“อ๊ะ…”

 

บางทีเธออาจจะคิดว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดีที่เห็นผมลุกขึ้นกระทันหันล่ะมั้งนะ เธอก็เลยก้มหน้าลง

จากนั้นผมก็เอาผ้าเช็ดตัววางไว้บนหัวของเธอ

 

“เอาไปคลุมตัวซะสิ ยังหนาวอยู่เลยนี่นา เช็ดตัวให้ดีๆก่อนสิ”

 

“…อา”

 

ใบหน้าของเรย์เปลี่ยนเป็นสีแดง แล้วเธอก็เอาผ้าเช็ดตัวที่ผมให้ไปปิดหน้า…จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองผม

 

“ขอบคุณ…มากค่ะ…”

 

พอเห็นเธอมองผมแบบนั้นเแล้ว ผมก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ด้วยเจ้าสิ่งนี้ ก็จะสามารถกลบชุดว่ายน้ำและหุ่นอันเย้ายวนของเธอได้จนหมด

ซึ่งก็เหมือนได้ทำลายอีเวนต์ชุดว่ายน้ำไปด้วยนั่นแหละนะ

 

ถ้าจะมาต่อกรกับคนที่สุดยอดอย่างผม อย่างน้อยก็ต้องคิดให้มากกว่านี้ซักหน่อยนะ เจ้าเทพแห่งรอมคอมเอ๋ย

ไอ้ปลาซิวปลาสร้อยเอ๊ย ช่วยอย่าโผล่มาอีกเลยเถอะครับ ขอร้องเลย(ขอร้องจริงจัง)

 

“ฮิ…ฮิอิโระ”

 

มีคนจิ้มๆผมด้วยนิ้ว

พอผมหันกลับไปก็เห็นลาพิสที่สวมชุดว่ายน้ำยืนอยู่พร้อมหน้าแดง

 

เธอใส่ชุดว่ายน้ำรัดอกสีฟ้า แค่เธอยืนอยู่ตรงนี้ก็ดึงดูดสายตาได้มากแล้ว

 

อาจจะเพราะเธอดูดีมีสไตล์เกินไป เธอเลยดูเหมือนเป็นคนที่ไม่มีอยู่จริงเลยทีเดียว

ผิวสีขาวบริสุทธิ์ที่เนียนนุ่มชุ่มชื้นกับขาที่งดงามราวกับงานแกะสลัก

 

ร่างกายของเธอค่อยๆเป็นสีอมชมพูราวกับดอกซากุระ เห็นแล้วชวนให้นึกถึงดอกซากุระที่กำลังบานสะพรั่ง

 

แม้แต่พวกคุณหนูที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ถึงกับอ้าปากค้าง เพราะไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

 

“…ปะ…เป็นไงบ้าง?”

 

“……”

 

เผยเนื้อหนังเกิน!! เผยเนื้อหนังเกินไปแล้ว!! อันตรายมาก!!

ผมถอดเฝือกที่แขนขวาออก แล้วก็ถอดเสื้อมาคลุมให้เธอ

 

“เอ๊ะ…อะ…เอ่อ…ฮิอิโระ…?”

 

“คลุมเอาไว้เถอะ อากาศยังหนาวอยู่เลยนะ เธอเองก็ใส่เอาไว้เหมือนเรย์เถอะ”

 

“อะ….อะ…อื้ม”

 

พอเห็นลาพิสหันหน้าหนีด้วยความเขิน ตอนที่กำลังสวมเสื้อของผม ผมก็อดไม่ได้ที่จะยื้มออกมา

เพียงเท่านี้ ก็ทำลายชุดว่ายน้ำอันเย้ายวนของเธอได้หมดจดแล้ว

 

“จะ…จะว่าไปแล้วนะฮิอิโระ…เรื่องเมื่อคืนนี้น่ะ…”

 

“ฮิอิโระคุง”

 

เสียงของสึกิโอริลอยเข้ามา

พอผมหันกลับไปก็เห็นเธอในเสื้อเชิ้ต กางเกงขาสั้นและใส่รองเท้าแตะกำลังยกมือให้

 

“อรุณสวัสดิ์ เมื่อวานหลับสบายรึเปล่า?”

 

“…สึกิโอริ”

 

ตัวผมที่เปลือยท่อนบนได้เอามือไปจับไว้ที่มือของสึกิโอริ

 

“ฉันเชื่อในตัวเธอนะ”

 

“พูดเรื่องอะไรน่ะ? นี่หรือว่าอยากจะเห็นฉันในชุดว่ายน้ำเหรอ?”

 

สึกิโอริยิ้มให้พร้อมจับนิ้วของผมไปด้วย

 

“ทั้งที่เมื่อวานเห็นไปตั้งขนาดนั้นแล้วเนี่ยนะ?”

 

ในจังหวะนั้นเอง เวลาก็เหมือนกับหยุดนิ่งไป

เรย์กับลาพิสเองก็ก้มหน้าลง แล้วหูของพวกเธอก็แดงก่ำ 

ในขณะนั้นเองสึกิโอริก็โน้มตัวมาทางผมพร้อมกับรอยยิ้ม

 

“รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่มีสาว ๆ สามคนอาบน้ำให้น่ะ?”

 

สายตาของผมเริ่มพร่ามัว

เพียงแค่คำ ๆ เดียวนั้น ก็ทำให้สมองของผมสั่นสะเทือนจนทำให้ยืนแทบไม่อยู่

ผมแทบจะยืนไม่ไหวจนล้มเข่าอ่อนลง

 

“ฮ่ะ…ฮ่ะ…ฮ่ะฮ่ะ…ฮ่ะ…!”

 

เหงื่อของผมหยดลงบนพื้น

 

ตะ…ต้องหูฝาดไปแน่ๆ…ปะ…เป็นไปไม่ได้…คนที่ควรจะปกป้องยูริอย่างผม…ผมคนนี้…อาบน้ำกับสามสาวงั้นเหรอ…!? ปะ…เป็นไปไม่ได้…ผมน่ะ…ผมน่ะเป็นฉัจฉริยะแห่งยูรินะ…อัจฉยูรินะ…ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น…แน่…!!

 

“ไหนจะที่ได้นอนด้วยกัน นั่นสุดยอดไปเลยล่ะ ถึงจะไม่รู้ว่าฮิอิโระคุงฝันว่าอะไรก็เถอะ แต่พอฉันกระซิบข้างหูว่า [ฮิอิโระคุง ลาพิสกำลังงตกอยู่ในอันตรายนะ!] เธอก็รีบกระโจนไปปกป้องลาพิสทั้งที่ยังไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ ลาพิสนี่ก็ถึงกับกรี๊ดเลยนะ”

 

“ยัยบ้า ยัยบ้า ยัยบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!! ไหนว่าจะไม่บอกไงล่าาาาา!! อุตส่าห์ว่าจะไม่บอกแล้วแท้ๆนะ ซากุระ ยัยบ้าาาาา!!”

 

“แล้วไหนๆ ตอนนั้นนายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เรย์เองก็เลยฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้ในการเอาตัวเองไปอยู่ในอ้อมกอดของเธอตลอดเลยนะ–“

 

“หยุดเลยนะคะ หยุดเลยนะคะ หยุดเลยนะคะ!! เราคุยกันไว้แล้วนี่คะ!? ถ้ายังพูดไปมากกว่านี้เราได้ตัดเพื่อนกันแน่เลยนะคะ!?”

 

“….(แสงสว่างหายไปจากดวงตา)”

 

สภาพเหมือนกับรถบังคับที่กำลังใช้รีโมตเล่นตอนเด็กเลย

ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้ผมจะโดนเล่นเป็นของเล่นเลยสินะ เอาจริงๆ ถ้าผมยังจำได้ล่ะก็ ผมคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว

ผมคงไม่มีทางใช้ชีวิตต่อไปด้วยความอับอายแบบนี้ได้อีกแล้ว เพราะงั้นคงมีแต่ต้องตายสถานเดียวแล้วสินะ

 

“…ระ…รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ฉันขอไปพักสักหน่อยนะ”

 

“หืม? เป็นอะไรรึเปล่า? อยากนอนด้วยกันอีกมั้ย?(คำพูดกระแทกจิตใจ)”

 

“อุก้าฮ่ะฮ่า!! (เฮ้ยๆ หยุดเลยนะ ต่อให้จะแกล้งกันแบบนั้น แต่อัจฉริยะยูริอย่างฉันก็ไม่สะเทือนหรอกนะ)”

 

ผมเดินโซเซกลับเข้าไปในเรือ

ตอนที่ผมกำลังเดินไปที่ไหนซักที่เพื่อหาที่พัก–ผมก็เจอเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งบนทางเดินที่ไม่มีคน

 

“คุณซันโจ ฮิอิโระสินะคะ”

 

เธอส่งเสียงเบาจากความมืด ทำให้มองไม่เห็นใบหน้า

 

“อา ก็ใช่อยู่หรอก”

 

“พอดีว่ามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะค่ะ…พอจะมีเวลาซักครู่รึเปล่าคะ?”

 

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น–ถึงผมจะมองไม่เห็นหน้าแต่ผมก็ยิ้มกว้างออกมาและรู้เลยว่าเธอเป็นใคร

 

“ได้อยู่แล้วสิ อย่างฉันน่ะไม่มีทางปฏิเสธคำชวนจากสาวน่ารักๆอยู่แล้วล่ะ”

 

ผมเดินเข้าไปหาและแตะไหล่เธอเบาๆ

 

“…ชิ”

 

พอได้ยินเสียงเดาะลื้นของเธอ ผมก็ยิ้มออกมา

 

“เธอเนี่ย น่ารักจังเลยนะ ตรงสเปคฉันเลยล่ะ มีแฟนรึยังล่ะ? ถ้ายังไม่มีล่ะก็ คราวหน้าเราไปเที่ยวด้วยกันดีมั้ย? ตกลงนะ? ฉันน่ะเป็นคนน่าสนุกพอตัวเลยนะ เดี๋ยวจะทำให้เธอสนุกสุดเหวี่ยงไปเลยล่ะ”

 

“…สวะเอ๊ย”

 

“เอ๊ะ? อะไรเหรอ? พูดว่าอะไรนะ?”

 

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหรอก ถ้างั้นเราก็ไปหาที่คุยกันสบายๆดีมั้ยคะ”

 

และผมกับเธอก็ตัวแนบชิดกันพร้อมหายไปด้วยกันทั้งอย่างนั้น