จาฟาร์พาพีรกานต์เดินเข้าไปในหมู่บ้าน หญิงสาวเห็นเด็กตัวเล็กๆ หลายคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เธอมองเด็กพวกนั้นตาละห้อย และทำท่าราวกับอยากไปวิ่งเล่นรวมกับเด็กพวกนั้น จาฟาร์มองเห็นแล้วต้องกลั้นยิ้ม
“ถ้าเจ้าอยากเข้าไปเล่นกับเด็กๆ ก็ไปเถอะ อย่าทำหน้าเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นแบบนั้น ถ้ากระโจมตั้งเสร็จแล้ว ข้าจะเรียกเอง”
“ฮิ ฮิ ขอบคุณค่ะ” บอกขอบคุณเสร็จ ร่างบางก็แทบถลาไปหาร่างน้อยๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ทันที จาฟาร์ยิ้มกว้างและส่ายหน้าไปให้กับความเป็นเด็กของพีรกานต์ มองดูเธอนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนเดินปลีกตัวไปอีกทาง
พีรกานต์อยากเล่นกับเด็กๆ แต่เธอสื่อสารกับเด็กๆ ไม่ได้ แม้จะพยายามทำไม้ทำมือออกท่าทางบอกพวกเขาแล้วก็ตาม จนหญิงสาวต้องนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยใจ แต่แล้วเมื่อเธอนั่งลง กลับมีก้อนดินก้อนเล็กๆ ตกลงมาใส่ร่าง พีรกานต์มองไปที่ต้นตอนั้น และได้เห็นว่าเป็นฝีมือเด็กๆ ที่ต้องการจะเล่นปาก้อนดินกับเธอ หญิงสาวจึงลุกขึ้นหันซ้ายหันขวา และหยิบก้อนดินก้อนเล็กๆ ปาใส่เด็กๆ อย่างสนุกสนาน
จาฟาร์เดินกลับมาหาพีรกานต์อีกครั้ง ก็ต้องตกใจกับสภาพของเธอ พีรกานต์ดูมอมแมมไม่แพ้เด็กพวกนั้น แต่สีหน้าของเธอกลับสดใสยิ่งนัก ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้สนามรบก้อนดินเล็กๆ นั่น และเด็กๆ ก็วิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง ทิ้งพีรกานต์เอาไว้กับชีคหนุ่มตามลำพัง
“ดูเจ้าสิ มอมแมมไปหมดแล้ว นี่เจ้าอายุเท่าไหร่กัน ถึงยังเล่นเป็นเด็กๆ อยู่แบบนี้”
“ฮิ ฮิ ฉันอายุ 21 ค่ะ แต่การเล่นกับเด็กน่ะสนุกมากเลยนะคะ เด็กๆ ไม่มีพิษมีภัย มีแต่ความไร้เดียงสา แต่เสียดายที่ฉันสื่อสารกับพวกแกไม่ได้”
“เท่านี้ก็มากพอแล้วล่ะ ไปเถอะ กระโจมเสร็จเรียบร้อยแล้ว” จาฟาร์จูงมือบางเดินไปที่กระโจม ซึ่งตั้งห่างออกไปจากหมู่บ้านไม่ไกลนัก ที่นั่นมีกระโจมใหญ่อยู่หนึ่งกระโจม และมีกระโจมเล็กๆ รายรอบ อีก 3 กระโจม
เมื่อเข้าไปในกระโจมใหญ่ หญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อภายในนั้นถูกจัดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว รอบๆ มีผ้าโปรงทิ้งชายจากด้านบนลงมาหลากสีสัน พื้นถูกปูด้วยพรมหนานุ่มราคาแพง มีฟูกไม่หนามาก ขนาดใหญ่พอนอนได้สองคน
“เจ้าไปอาบน้ำซะก่อนก็ได้”
พีรกานต์มองเลยเข้าไปด้านในเห็นอ่างอาบน้ำตั้งอยู่ พร้อมน้ำที่มีอยู่พอประมาณ
“ทำไมพวกเขาทำงานกันได้รวดเร็วขนาดนี้ล่ะคะ แล้วข้าวของพวกนี้มาจากไหนกัน ตอนที่เราเดินทางมา ฉันเห็นแต่มากันตัวเปล่า ไม่เห็นมีใครแบกของพวกนี้มาด้วยเลยล่ะคะ”
“ของทุกอย่างมีอยู่ที่นี่หมดแล้ว เพราะข้าต้องเดินทางมาที่นี่เป็นประจำ”
พีรกานต์กำลังจะเดินเข้าไปยังอ่างน้ำ แต่แขนบางถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ ก่อนที่ร่างบางจะถูกกอดเอาไว้แน่น ผ้าคลุมศีรษะถูกดึงลงต่ำ ใบหน้านวลชื้นเหงื่อจากการเล่นกับเด็กๆ ถูกปลายจมูกโด่งกดลงคลอเคลียไปทั่วใบหน้า ก่อนริมฝีปากได้รูปจะหยุดลงที่ริมฝีปากนุ่ม บดคลึงเบาๆ และใช้ปลายลิ้นสากแยกกลีบปากนุ่มออกจากกัน ก่อนสอดเรียวลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากนุ่มอย่างหิวกระหาย
“ตัวเจ้าเหม็นเหงื่อ และมีกลิ่นดินติดตัวอีกด้วย อาบน้ำซะ แล้วข้าจะมาทำให้เจ้าเหงื่อออกอีกครั้ง แล้วเราค่อยอาบน้ำด้วยกัน” จาฟาร์บอก “ข้าต้องไปก่อน เดี๋ยวจะมีคนนำอาหารเข้ามาให้ ถ้าหิวก็ทานก่อนได้เลย” ชีคหนุ่มบอก และหอมแก้มนุ่มอีกครั้ง ก่อนเดินออกไป
พีรกานต์ใช้เวลานอนแช่ในอ่างอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ ดวงตาหลับพริ้ม กลีบปากนุ่มแย้มยิ้มบางๆ หญิงสาวมีความสุขกว่าทุกวัน เพราะอยู่ที่นี่เธอมีอิสระไม่เหมือนอยู่ในวัง ที่นั่นเธอต้องอยู่แต่ในห้อง ออกไปไหนไม่ได้ ชีวิตของเธอไม่ต่างอะไรกับนางบำเรอ แต่เป็นนางบำเรอของคนที่เธอรัก ถ้าเป็นไปได้ เธออยากใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางทะเลทรายแบบนี้กับคนรัก แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
ชีคจาฟาร์มีหน้าที่อันยิ่งใหญ่ จะให้มาใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างที่เธอต้องการคงเป็นไปไม่ได้ พีรกานต์คิดถึงเมืองไทย อยู่ที่นั่นเธอต้องดิ้นรนเอาตัวรอดสารพัด ทำทุกอย่างที่เธอทำได้อย่างไม่มีสิทธิ์เลือกด้วยซ้ำ หญิงสาวทอดถอนใจ เธอกำลังคิดถึงบิดามารดาของเธอที่จากไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ถ้าพวกท่านยังมีชีวิตอยู่ เธออาจไม่ได้พบเจอกับจาฟาร์แบบนี้
“พ่อจ๋า แม่จ๋า น้ำหวานทำถูกหรือทำผิดจ๊ะ ที่น้ำหวานรักคนที่จับตัวน้ำหวานมา แต่ตอนนี้น้ำหวานมีเขาเพียงคนเดียว ที่เป็นทั้งเพื่อนและคนรัก แม้เขาจะไม่ได้รักน้ำหวานก็ตาม ไม่ว่าอนาคตของน้ำหวานจะเป็นยังไง น้ำหวานก็จะยังรักเขาเสมอ พ่อกับแม่อย่าลืมเป็นกำลังใจให้น้ำหวานด้วยนะจ๊ะ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเปล่งเสียงอันไพเราะออกมาเป็นทำนองเพลงรัก
เธอคนเดียวที่ฉันภูมิใจ เธอคนเดียวที่ฉันซึ้งใจ รู้ไหมว่าการกระทำของเธอ มันซื้อหัวใจฉันไปหมดแล้ว ข้างนอกก็ต่างเกิดเรื่องร้ายๆ จะถูกใครๆ ทำร้ายฉันไม่หวาดกลัว เธออยู่ข้างฉันเสมอ เมื่อไหร่ที่เจ็บจนเสียน้ำตา แค่มองหันมาเจอะเจอ คนเดียวที่คอยจะเช็ดน้ำตาให้ฉัน เมื่อมีพายุฝนกระหน่ำ คนๆ เดียวที่พร้อมเดินตาม เปียกปอนไปพร้อมๆ กัน คือเธอ
MANGA DISCUSSION