“ข้า…ปวดหัวจัง ปวดใจด้วย” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง บอกเบาๆ ราวกระซิบ แต่ในน้ำเสียงนั้นบอกได้ดีว่าคนพูดกำลังเครียดจัดขนาดไหน
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ เล่าให้ฉันฟังบ้างได้มั้ย”
“ไฮซานกับจัสมิน สองคนนั่นรักกัน”
“อะไรนะคะ แล้วคุณรู้ได้ยังไง หรือว่า…”
“ข้าไปตามไฮซานที่บ้าน แล้วเจอจัสมินอยู่ที่นั่นด้วย สองคนนั่นอยู่บนเตียงด้วยกัน”
“แล้วคุณ…”
“ข้าจับไฮซานขังไว้แล้ว”
พีรกานต์ลุกพรวดขึ้นทันที “คุณว่าอะไรนะคะ คุณจับหัวหน้าองครักษ์ขังไว้เหรอ ทำไมคะ แล้วองค์หญิงจัสมินล่ะ เธอจะทำยังไง”
“ฮันนี่ ข้าต้องทำ ข้าจำเป็นต้องทำ ข้าเป็นพี่ชายของจัสมิน เป็นชีค เป็นผู้ครองนครบาร์ยาเนีย ขนบธรรมเนียมของที่นี่ยังล้าหลังอยู่มาก อีกอย่าง จัสมินเป็นองค์หญิง แต่ไฮซานเป็นแค่หัวหน้าองครักษ์ สองคนนั่นรักกันไม่ได้” เสียงของจาฟาร์สั่นอย่างเจ็บปวด
“แล้วจะทำยังไงถึงรักกันได้ ไฮซานต้องเป็นเจ้าชายหรือชีคด้วยรึเปล่าคะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ยิ่งดี”
“ขนาดไฮซานกับองค์หญิงจัสมิน ยังถูกกีดกัน ถ้าเป็นคุณกับฉันคงไม่มีทางเป็นไปได้” พีรกานต์บ่นพึมพำ
จาฟาร์ไม่ตอบ แต่รั้งร่างบางลงโอบกอดอีกครั้ง ในเวลานี้เขาต้องการไออุ่นจากร่างหอมๆ นี้ เธอเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของเขา เขาไม่อยากคิดถึงเวลาที่ไม่มีเธออยู่เคียงข้าง คงเหงาและว้าเหว่พิลึก แต่จาฟาร์จะไม่ยอมแยกจากพีรกานต์เป็นอันขาด เขาจะทำทุกอย่างให้ได้อยู่กับเธอ ชีคหนุ่มกำลังคิดถึงคำพูดของหัวหน้าองครักษ์
‘ข้า…ลงโทษข้าเถอะท่านชีค ข้าจะไม่บอกว่าข้าทำผิดหรือโทษตัวเอง เพราะความรักไม่ใช่เรื่องผิดพลาด แต่ข้าจะไม่เลิกรักองค์หญิง ถ้าท่านได้ลงโทษข้าจนพอใจแล้ว และถ้าข้ายังมีลมหายใจอยู่ ข้าจะต้องเป็นสามีขององค์หญิง ให้ท่านและทุกคนยอมรับ’
‘ท่านเองก็ต้องทำตามหัวใจตัวเองบ้าง อะไรที่มันขัดต่อความต้องการของหัวใจ ท่านก็เปลี่ยนแปลงมันซะ’
จาฟาร์หลุบตาลงมองคนในอ้อมแขน ลมหายใจของพีรกานต์สม่ำเสมอกัน แสดงว่าเธอหลับลงไปแล้ว ชีคหนุ่มยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องของไฮซานและจัสมิน ตลอดค่ำคืนนั้นเขานอนไม่หลับเลยตลอดทั้งคืน
ร่างสูงใหญ่ที่ยังอยู่ในชุดองครักษ์ ขาดแต่ผ้าสีดำที่ใช้โพกศีรษะ ผมที่ยาวระต้นคอเปียกลู่ เพราะความร้อนจากดวงอาทิตย์ทำให้เหงื่อกาฬแตกพลัก ข้อมือทั้งสองข้างถูกผูกรั้งด้วยเชือกเส้นใหญ่ เช่นเดียวกับข้อเท้าที่ถูกผูกดึงรั้งให้กางออกจากกัน ใบหน้าคมคายที่เคยหล่อเหลา บัดนี้บวมเป่งมีเลือดแห้งกรังติดอยู่ที่ปลายจมูกและมุมปากหยักลึก
“ไฮซาน” ร่างบางระหงของจัสมิน ที่เดินแกมวิ่งเข้ามาเกาะลูกกรงร้องเรียก “เจ้าเป็นยังไงบ้าง”
ไฮซานเงยหน้าขึ้นมององค์หญิงจัสมิน และกระตุกมุมปากขึ้นเป็นยิ้มหยันในโชคชะตา ใบหน้าบวมเป่งนั้นทำให้จัสมินตกใจ และเป็นห่วง
“นี่…ท่านพี่ทำร้ายเจ้าขนาดนี้ แล้วยังจับเจ้ามากักขังอีกเหรอ ข้าจะขอร้องท่านพี่ให้ปล่อยเจ้า”
“อย่า…ข้าสมควรรับโทษแล้วล่ะ ท่านอย่าเป็นห่วงเลย ข้าหนังหนา ไม่ตายง่ายๆ หรอก”
“ไม่ได้ ยังไงข้าต้องไปพูดกับท่านพี่” จัสมินบอก
“องค์หญิง อย่าทำให้ข้าหมดความภาคภูมิใจไปมากกว่านี้เลย ข้าทำผิดก็ต้องยอมรับผิดอย่างลูกผู้ชาย จะให้ข้าเกาะชายกระโปรงองค์หญิงเพื่อตัวเองรอด ข้าไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก ถ้าข้าจะต้องตายเพราะเป็นความต้องการของท่านชีค ข้าก็ยอม”
“แล้วข้าล่ะ ข้าจะทำยังไง” จัสมินเกาะลูกกรงแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ร่างบางสั่นระริก ใบหน้านวลสวยมีน้ำตานองหน้า ดวงตาแดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน
“ท่านก็ต้องอดทน เพราะท่านเป็นเมียข้า จัสมิน…ถ้าข้าทนได้ ท่านก็ต้องทนได้”
“จัสมิน! เจ้าออกมาที่นี่ทำไม พี่สั่งให้เจ้าอยู่แต่ในห้องไม่ใช่เหรอ” เสียงกร้าวกังวานของจาฟาร์ดังขึ้น จัสมินสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นพี่ชายด้วยแววตาเจ็บปวด
“ข้าจะออกมาดูสามีของข้า ข้าผิดด้วยเหรอ” เธอเถียงและค้อนใส่ร่างสูงของพี่ชายอย่างฉุนๆ
“จัสมิน มันไม่ใช่สามีของเจ้า เพราะข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไปทอดกายให้มันเอง”
“ท่านพี่! ทุกอย่างเป็นเพราะข้า ข้าผิดตั้งแต่เริ่มเอง มันไม่ใช่ความผิดของไฮซานเลย”
“หยุดนะ เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้จัสมิน” จาฟาร์ไล่ “ทหาร! มาพาตัวองค์หญิงกลับห้อง และอย่าให้ออกมาได้อีกเป็นอันขาด”
“ไม่นะ ท่านพี่” จัสมินส่ายหน้าไปมอง และมองหน้าพี่ชายอย่างตัดพ้อ
“องค์หญิงอย่าดื้อ กลับห้องไปซะ ไม่ต้องห่วงข้า” ไฮซานบอก
จัสมินมองหน้าไฮซานอย่างตัดสินใจ ก่อนตวัดตามองผู้เป็นพี่ชายอย่างโกรธเคือง และเดินนำหน้าทหารองครักษ์เข้าวังไปโดยดี
เมื่อพ้นร่างจัสมินแล้ว จาฟาร์ก็มองร่างที่ถูกขึงอย่างโกรธแค้น ยิ่งรักยิ่งแค้น ไฮซานเป็นเพื่อนรักและผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเนิ่นนาน แต่กลับมาทำลายความไว้วางใจแบบนี้ ชีคหนุ่มรับไม่ได้
“ไฮซาน ข้าจะลงโทษเจ้าให้สาสมกับความบังอาจของเจ้า”
“แล้วแต่ท่านเถอะ ข้าไม่บังอาจไปขัดขืนท่านอยู่แล้ว”
“ดี งั้นเจ้าก็เตรียมตัวรับการลงโทษจากข้าได้เลย ทหาร…เอาแส้มาให้ข้า” ชีคหนุ่มหันไปสั่งทหารที่อยู่ใกล้ๆ ไม่นานในมือหนาของเขาก็มีแส้เส้นยาวอยู่
จาฟาร์เปิดประตูกรงขัง และเดินเข้าไปหยุดมองหน้าร่างสูงที่ถูกโยงอยู่ ดวงตาของจาฟาร์เจ็บปวดไม่แพ้ดวงตาของจัสมิน
MANGA DISCUSSION